Πηγή πρωτότυπου: http://www.nationofchange.org/occupy-wall-street-joins-assembly-struggles-athens-1320934867
Aπό μία ματιά σε πρόσφατο πρωτοσέλιδο των New York Times, μπορείτε να μαντέψετε ότι μία πολιτική συνάντηση στην Αθήνα, αυτή τη βδομάδα, θα ήταν γεμάτη από κουβέντες σχετικά με τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό, τη συμφωνία διάσωσης και το ευρώ.
Η χώρα που γέννησε τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, μοιάζει τώρα έτοιμη να βυθίσει την οικονομία όλης της (σ.σ. ευρωπαϊκής) ηπείρου. Ωστόσο, ανάμεσα σε εκείνους που συγκεντρώθηκαν την περασμένη Δευτέρα σε ένα υπόγειο, στη συνοικία των Εξαρχείων – ένα είδος Haight-Ashbury για έλληνες αναρχικούς – η ημερήσια διάταξη ήταν τελείως διαφορετική. Μίλησαν για πάρκα, δημόσιες κουζίνες (σ.σ. μαγειρεία για απόρους) και ανταλλακτικά παζάρια. Μάλιστα, έμοιαζαν γεμάτοι ελπίδα.
Η απουσία ανησυχίας για τους πολιτικούς ταγούς, κοιτάζοντας πίσω, ήταν αναμενόμενη. Οι έλληνες αναρχικοί δεν ενδιαφέρονται εάν θα μείνει ή θα φύγει ο Γ. Παπανδρέου, περισσότερο απ’ όσο ενδιαφέρονται οι καταληψίες της Γουώλ Στρητ για τις σεξουαλικές ιδιορρυθμίες του Herman Caine. Τους απασχολεί άλλο είδος πολιτικής.
Την συνάντηση, την οποία οργάνωσε η ομάδα Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων (σ.σ. ΣΚΥΑ http://skya.espiv.net), συγκροτούσαν αναφορές προόδου από τις Συνελεύσεις προαστίων της Αθήνας. Στο σημείο προσέλευσης, ένα υπόγειο, κάτω από ένα γκράφιτι μαύρης γάτας, υπήρχαν μεταξύ άλλων, τραπεζάκι του πινγκ πονγκ, κουζίνα, μπαρ και μία συλλογή ριζοσπαστικών ελληνικών βιβλίων. (“Εάν τα βιβλία πάνε καλύτερα από το μπαρ” είπε μία γυναίκα που, φάνηκε να γνωρίζει “θεωρούμε ότι ήταν πετυχημένη η βραδιά”.) Επί πέντε ώρες, κάπου πενήντα άτομα κάθησαν σε έναν ωοειδή κυκεώνα από πλαστικές καρέκλες και τραπεζάκια του καφέ, καπνίζοντας στριφτά και πίνοντας μπύρες. Μεταξύ τους ήταν η Αργεντινή ακτιβίστρια Κλαούντια Ακούνα και η Μαρίνα Σίτριν, ακτιβίστρια της Νέας Υόρκης, δικηγόρος και λόγια, εκ των βασικών διοργανωτών του κινήματος “Καταλάβετε τη Γουώλ Στρητ” από τα στάδια της προετοιμασίας ακόμα. Η Συνέλευση είχε μόλις εκδόσει μία ελληνική μετάφραση του βιβλίου της Σίτριν “Horizontalism: Φωνές της Λαϊκής Εξουσίας στην Αργεντινή”. Χάρη στην Ακούνα και τη Σίτριν, η συζήτηση για τα προάστια έγινε λίγο πιο παγκόσμια – μία φτυστή εικόνα του ανερχόμενου διεθνούς κινήματος υπέρ της δικαιοσύνης, που επικεντρώνει λιγότερο στο να κυνηγά τις διεθνείς συναντήσεις οικονομικού περιεχομένου (σ.σ. G8, G20 κλπ), όπως συνηθιζόταν πριν μία δεκαετία, και περισσότερο στην κατάληψη δημοσίων χώρων, παντού.
“Στη Νέα Υόρκη, είμαστε ακόμα το βρεφικό κίνημα του κόσμου”, είπε η Σίτριν. Από την αρχή της Κατάληψης της Γουώλ Στρητ, στις 17 Σεπτεμβρίου, έχουν διαδοθεί οι καταλήψεις και οι ανοιχτές συνελεύσεις σε περισσότερες από 100 πόλεις στις ΗΠΑ. Όμως, οι συνελεύσεις, μόλις αρχίζουν να βρίσκουν το δρόμο τους από τις κεντρικές πλατείες προς τα προάστια και τους χώρους εργασίας, όπου η πλειοψηφία του κόσμου περνάει κυρίως το χρόνο της, και όπου εντοπίζονται πολλά από τα βασικότερα κρίσιμα προβλήματα.
Οι Αργεντίνοι και οι Έλληνες είχαν μεγαλύτερη εμπειρία. Μετά την οικονομική κατάρρευση και την λαϊκή εξέγερση του τέλους του 2001, μη-ιεραρχημένες, “οριζόντιες” συνελεύσεις εμφανίστηκαν σε όλη την Αργεντινή, ξανάνοιξαν κλειστά εργοστάσια και κατέλαβαν κλειστές τράπεζες. Όταν η κυβέρνηση έπαψε να είναι σε θέση να παράσχει βασικές υπηρεσίες, οι πολίτες οργανώθηκαν σε τοπικό επίπεδο, για να αυτοεξυπηρετηθούν. Έκτοτε, οι συνελεύσεις έχουν επιβιώσει ή εξασθενήσει, ενώ η κεντρική κυβέρνηση προσπαθεί όλο και περισσότερο να τις καπελώσει ή να τις υποσκελίσει.
Όπως στην Αργεντινή, έτσι και στην Ελλάδα υπάρχει μακρά ιστορία αναρχικής σκέψης και πρακτικής. Η πιο πρόσφατη δράση, έχει ημερομηνία τις εξεγέρσεις του 2008, που ακολούθησαν την δολοφονία ενός εφήβου από την αστυνομία. Η οικονομική κρίση τα τελευταία δύο χρόνια και η κυβερνητική προσπάθεια να την αντιμετωπίσει με μέτρα λιτότητας, έχει ενδυναμώσει το κίνημα. Έχουν γίνει τεράστιες, “εκρηκτικές” διαμαρτυρίες και καταλήψεις στην πλατεία Συντάγματος της Αθήνας, με τις εικόνες των μολότοφ και των ΜΑΤ να κάνουν το γύρο του κόσμου. Μα αυτές οι διαμαρτυρίες, γέννησαν συνελεύσεις, καθώς ο λαός αναβίωσε την ορολογία της αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας, για να εξηγήσει τη συμμετοχική, μη-ιεραρχημένη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Από τις πρόσφατες διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα, αυτές οι συνελεύσεις κατέστησαν πρότυπο μεταξύ των ακτιβιστών σε όλη τη χώρα, οι οποίοι διέδωσαν τις συνελεύσεις στις περιοχές τους.
Όπως το κίνημα των καταλήψεων στις ΗΠΑ, οι διαδηλωτές στην Ελλάδα συχνά κατηγορούνται ως εγωιστές, μη-ρεαλιστές και χωρίς ξεκάθαρες διεκδικήσεις. Μα, στους αναρχικούς όπως αυτούς της ΣΚΥΑ που συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα, τέτοιες “κατηγορίες” ακούγονται ρηχές. (Γκράφιτι στο μεταλλικό προστατευτικό ρολό των ΕΛΤΑ πλατείας Συντάγματος αναφέρει “Μπορεί μία επανάσταση να είναι εγωιστική”.) Αντί να απαιτήσουν από την κυβέρνηση συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, επικεντρώνονται στη δημιουργία εναλλακτικών θεσμών για την υποκατάστασή της, αντιστεκόμενοι ενεργά, χτίζοντας ήδη τον κόσμο που θέλουν να δουν.
Ο Γκάντι αποκαλούσε αυτό το είδος δουλειάς “επικοιδομητικό πρόγραμμα” – όπως περιέγραφε την προσπάθεια για την επίτευξη “πλήρους ανεξαρτησίας μέσω αληθινών και μη-βίαιων μέσων”. Προς το τέλος μίας ζωής που σπαταλήθηκε χτίζοντας κοινότητες ashram, φορώντας ρούχα σπιτικής ύφανσης και κυρήττοντας την αυτονομία, κατέληξε ότι το επικοιδομητικό πρόγραμμα ήταν το ζωτικότερο κομμάτι ενός αντιστασιακού μετασχηματιστικού (σ.σ. transformative) κινήματος.
Καθώς παίρνουν τον έλεγχο των προαστίων, οι Ελληνικές και Αργεντίνικες Συνελεύσεις, ασχολούνται λιγότερο με την ιδεολογία και περισσότερο με την εξεύρεση τρόπων για την αντιμετώπιση των αναγκών του κόσμου και των κρίσεων που αντιμετωπίζει η κοινότητα. Ένας μακρυμάλλης – χαρακτηριστικός Έλληνας – ανέφερε ότι η συνέλευση στην οποία ανήκει, έφτιαξε ένα πάρκο σε τετράγωνο που προοριζόταν για χώρος στάθμευσης, ενώ κάποιος άλλος περιέγραψε τις προσπάθειες να διασώσουν τα νηπιαγωγεία και τη δημόσια ψυχαγωγία, από την ιδιωτικοποίηση. Ωστόσο, η πολιτική καθίσταται αναπόφευκτη. Όλοι όσοι χρησιμοποιούν ένα απαλλοτριωμένο πάρκο, ή στέλνουν τα παιδιά τους σε ένα τέτοιο σχολείο, συμμετέχουν σε πράξη πολιτικής αντίστασης. Συνεπώς, ριζοσπαστικοποιούνται κατ’ ανάγκη.
Τόσο το Ελληνικό όσο και το Αργεντίνικο αυτόνομο κίνημα, έχουν αντιμετωπίσει πολλή ιδεολογική διαμάχη, ειδικά καθώς διάφορα αριστερόστροφα πολιτικά κόμματα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις συνελεύσεις για να στρατολογήσουν κόσμο και να κερδίσουν ψήφους, εκτρεπόμενοι από τα θέματα που απασχολούν τη συνέλευση. Καθώς οι ανοιχτές συνελεύσεις μπορούν έτσι να καταστούν πολύ αντιδραστικές, ορισμένοι αναρχικοί έχουν αρχίσει μικρότερες, κλειστές συνελεύσεις, με πιο αυστηρά φιλοσοφικά πλαίσια.
Στις ΗΠΑ, λέει η Μαρίνα Σίτριν “Τα αριστερά μας κόμματα δεν είναι τίποτα, συγκρινόμενα σε εκείνα της Αργεντινής και της Ελλάδας”. Το Δημοκρατικό Κόμμα επηρεάζει πολύ λιγότερο Αμερικανικές ριζοσπαστικές ομάδες, από ότι τα μικρά κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα την άνθιση των οποίων επιτρέπουν άλλα κοινοβουλευτικά συστήματα. (σ.σ. The Democratic Party much less impact on American radical groups than do the smaller communist and socialist parties that parliamentary systems allow to flourish elsewhere.)
Αυτό που ανησυχεί τη Σίτριν, ειδικά όσον αφορά την Κατάληψη της Γουώλ Στρητ τώρα, είναι μία άλλη μορφή εκμηδενισμού. Οι Έλληνες χαμογέλασαν, με κάποια ζήλεια, όταν είπε “Μόνο στις ΗΠΑ ξεκινάς ένα κίνημα και οι άνθρωποι σου στέλνουν χρήματα”. Αλλά η Σίτριν δεν καυχιόταν. “Ως κίνημα, δεν μπορούμε να έχουμε χρήματα. Είναι μεγάλο πρόβλημα.” Όταν οι υποστηρικτές αρχίζουν να δωρίζουν μεγάλα ποσά σε μετρητά – αντί πραγματικών χρειωδών, όπως φαγητό και κουβέρτες – απειλείται η μετατροπή του κινήματος σε γραφειοκρατικό μηχανισμό, ή κάτι χειρότερο.
Με την οικονομική κρίση της χώρας να χειροτερεύει, οι έλληνες αναρχικοί είπαν ότι ανησυχούν κατ’ αντίστοιχο τρόπο, πως τα χρήματα της οικονομικής βοήθειας θα πλουτίσουν γραφειοκρατικές ΜΚΟ, ενώ ο λαός θα εθιστεί στην αποδοχή φιλανθρωπίας άνωθεν, αντί να φροντίζουν για τις ανάγκες τους μόνοι τους. Η Κλαούντια Ακούνα, έχοντας γνώση, ένευσε.
Αντ’ αυτού, οι αναρχικοί προσπαθούν να δημιουργήσουν εναλλακτικές οικονομίες, μέσα από σχέδια όπως οι δημόσιες κουζίνες και ανταλλακτικές αγορές για ρούχα και άλλα χρειώδη. Όπως και στην Αργεντινή, αυτό σήμαινε τη μεταστροφή του κόσμου από το ταμπού των “χρησιμοποιημένων” αγαθών, ή της αποδοχής τροφίμων που δεν μπορούν να αγοράσουν – ένα ταμπού που οι αναρχικοί χρεώνουν στις ψευδείς υποσχέσεις του καπιταλισμού για μία πολυτελή ζωή για όλους.
Καθώς η βραδιά προχωρούσε, οι διάφορες συνελεύσεις περιέγραψαν τα μελλοντικά τους σχέδια. Ένα αφορά τη διοργάνωση διαμαρτυρίας με μοτοσυκλέτες. (Τα κράνη και τα δερμάτινα μπουφάν είναι τόσο διαδεδομένα μεταξύ των ελλήνων ακτιβιστών όπως είναι οι τσάντες τύπου “ταχυδρόμου” και τα ποδήλατα για τους Αμερικανούς ομόλογούς τους.) Μία ένωση εργαζομένων σε ντηλίβερι, προσπαθεί να δημιουργήσει νέα αντίληψη για την εργασία στον τομέα αυτό, βασισμένη σε τετράωρη εργάσιμη ημέρα. Μέσω συνελεύσεων των συνελεύσεων, τα προάστια παίρνουν μέρος σε μεγαλύτερης κλίμακας εκστρατείες αντίστασης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων ενάντια στο νέο τέλος που βρίσκεται στο λογαριασμό της ΔΕΗ, και στην ιδιωτικοποίηση των μέσων μεταφοράς. Οι Έλληνες ρώτησαν τη Σίτριν για τη “Γενική Απεργία” της περασμένης εβδομάδας, που οργάνωσε η Κατάληψη του Ώκλαντ, κι εκείνη με τη σειρά της, τους ρώτησε πώς θα μπορούσαν οι διάφορες καταλήψεις των ΗΠΑ να συντονιστούν καλύτερα μεταξύ τους.
Κατά τις δύο η ώρα, πρωινή, δύο άτομα της ΣΚΥΑ επέστρεψαν τη Σίτριν και την Ακούνα στο ξενοδοχείο τους, σχεδόν ακολουθώντας το δρόμο των πορειών από τα Εξάρχεια έως το Σύνταγμα. Πέρασαν και απέτισαν φόρο μνήμης (σ.σ. “mourned” ή “θρήνησαν”) σε μία τράπεζα η οποία κάηκε από μολότοφ, όπου σκοτώθηκαν τρία άτομα. Παρόλο που, νωρίτερα οι Έλληνες αστειεύονταν σχετικά με το ποια μπουκάλια μπύρας να χρησιμοποιήσουν για την κατασκευή μολότοφ, τώρα μιλούσαν για εκείνους που ρίχνουν μολότοφ ως ανεξέλεγκτα παιδιά, ως “μη-αναρχικούς στην πραγματικότητα”. Πέρασαν από τις κολώνες, γύρω από την πλατεία (σ.σ. Συντάγματος) όπου είχαν αφαιρεθεί μάρμαρα για να ριχτούν ενάντια στα ΜΑΤ. Ορισμένοι άνδρες των ΜΑΤ, με ασπίδες, ήταν σταθμευμένοι εκεί κοντά, καλού κακού.
Τουλάχιστον, όσον αφορά τα ΜΑΤ, παρ’ ελπίδα και σε περισσότερα θέματα, η συγκέντρωση εκείνης της βραδιάς, μοιάζει ως οιωνός των μελλούμενων: μία παγκόσμια αντίσταση γεννιέται, για την αντιμετώπιση παγκόσμιων προβλημάτων. Χτίζεται ωστόσο, γύρω από τις ειδικότερες ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, ανθρώπων που μαθαίνουν να αυτο-οργανώνονται και να αντιστέκονται, δια της φροντίδας ο ένας του άλλου.
