… έλεγε ένας ”φίλος” μου κάποτε, σοβαρός επιχειρηματίας και σημαντικός οικονομικός παράγοντας προαστίου των Αθηνών.
Προς Θεού, ο άνθρωπος, όντας σοβαρός και πάνω από όλα κύριος, δεν θέλησε ποτέ να ασχοληθεί με κάποιον από τους 2 παραπάνω ”επιχειρηματικούς τομείς”, η ρήση του όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι πέρα για πέρα αληθινή, ή έστω εντός πραγματικότητας.
Ξαφνικά, και σε μια ιδιαίτερη (χρονικά, οικονομικά και κοινωνικά) περίοδο, η κυβέρνηση προωθεί ένας νομοσχέδιο (ασχέτως αν ήταν αίτημα πολλών για πολλά χρόνια) που αποποινικοποιεί (ή έστω έτσι ισχυρίζεται) τη χρήση των ελαφρών ουσιών.
Συμφωνώ, σε αυτή τη χώρα οι ποινικές επιπτώσεις για την παραβίαση του νόμου περί ναρκωτικών, σε ορισμένες περιπτώσεις ουσιών, ήταν βαρύτερες από ότι οι επιπτώσεις της ίδιας της ουσίας. Η διαφωνία μου εκφράζεται απλά και μόνο σε μια ερώτηση: Γιατί άραγε τώρα, με τόσα προβλήματα που έχει ο κοσμάκης, τον ωθείς σε κάτι για να ”ξεχνιέται”?
Σε μια περίοδο οικονομικής ανέχειας, το ναρκωτικό των φτωχών θα έχει ”πέραση”, και λαμβάνοντας υπόψη τα κοινωνικά πρότυπα που προωθούνται μπορεί να συμπεράνει κανείς το μέγεθος της διείσδυσης στις μικρές ηλικίες.
Καλά, ντάξει. Η αδράνεια όμως κι ο εφησυχασμός μπορεί να είναι εξίσου επιβλαβείς παράγοντες, ως προς έναν άνθρωπο, θα μπορούσε να είναι η απάντηση.
Εδώ θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος: Κι άμα είσαι ήδη Κόπανος?
Μιλώντας για σύγχρονα κοινωνικά πρότυπα, ο μεγαλύτερος πειρασμός, αν μη τι άλλο, είναι το εύκολο χρήμα. Τα όνειρα που δημιουργεί και προσφέρει απλόχερα ο τζόγος, ο οποίος, δεν ξέρω αν μπερδεύομαι, αλλά είναι από τα πιο επιβλαβή ναρκωτικά. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται κι ο οικονομικά ασθενής ονειρεύεται οικονομική δύναμη.
Αν λάβουμε υπόψη (για μια ακόμη φορά, λανθασμένα κατά την άποψή μου) το παράδειγμα της Αργεντινής, εύκολα θα συνειδητοποιήσουμε τη ραγδαία αύξηση της χρήσης των ναρκωτικών. Μάλιστα, των πλέον επιβλαβών ναρκωτικών. Στη χώρα της Λατινικής Αμερικής, στην κορύφωση της κρίσης, εμφανίστηκε και διαδόθηκε ευρέως το ”πάκο”, μια ουσία αντίστοιχη του ”κρακ’, αρκετά φθηνή, αλλά άκρως εθιστική, της οποίας οι επιπτώσεις σε έναν ανθρώπινο οργανισμό είναι αναμφίβολα καταστροφικές, ιδιαίτερα στην πνευματική και ψυχολογική οντότητα κάθε ανθρώπου.
Ας λάβουμε υπόψη κι ένα στατιστικό: Ως το Μάιο του 2011, παγκοσμίως, οι παίκτες πόκερ στο διαδίκτυο αυξήθηκαν κατά 2,5 εκατομμύρια, αριθμός που μόνο μικρός δεν θεωρείται, ούτε καν ποσοστιαία, όταν μιλάμε για ανθρώπους.
Γιατί να μην λάβουμε υπόψη κι ένα γεγονός: Οι χαρτοπαικτικές λέσχες έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια στις γειτονιές της Αθήνας, συν ότι τα καζίνο κατάφεραν να εντάξουν το πόκερ στις ”δραστηριότητές” τους.
Και για να προλάβουμε τη συζήτηση πριν πάει σε θεωρίες συνομωσίες τύπου ”θέλουν να κοιμίσουν τη νεολαία”, άποψή μου είναι πώς αν θέλουν να το κάνουν αυτό, το κάνουν απλά και μόνο υποβαθμίζοντας την Παιδεία, που ήδη έχει φτάσει το κατώτατο όριο. (βλέπε φωτοτυπίες, DVD και κάτι τέτοια αστεία)
Και προς Θεού, δεν πιστεύω οτι θέλουν να κοιμίσουν τη Νεολαία με αυτόν τον τρόπο, (πιστεύω οτι αδιαφορούν κιόλας), αλλά πιστεύω ότι υπάρχει η μέθοδος να διευρυνθούν ακόμη περισσότερο οι ανισότητες, τουλάχιστον υπό το οικονομικό τους σκέλος, αν όχι υπό το κοινωνικό. Ή αλλιώς, η μέθοδος να βρεθούν έστω και τα τελευταία λεφτά που υπάρχουν, για όσους επιμένουν να φιλοδοξούν οτι υπάρχουν.
Με μια αντικειμενική ματιά βλέπει κανείς πως η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία για όσους επενδύουν ή πρόκειται να επενδύσουν σε Τζόγο και Ναρκωτικά.
Ή ακόμη, υπό μια άλλη οπτική γωνία, πολλοί ”ποντάρουν” στο γεγονός ότι τα νομοσχέδια για τη Ρύθμιση της Αγοράς των Τυχερών Παιγνίων, αλλά ιδιαίτερα αυτό της Αποποινικοποίησης της Ατομικής Χρήσης των Ναρκωτικών, μπορούν τα πιο επιτυχημένα ως εισπρακτικά μέτρα.
