Συχνά χαρακτηρίζονται ως «χούλιγκαν»· συμμετέχουν σε βίαιες συγκρούσεις στα γήπεδα· η παρουσία τους, ωστόσο, είναι ένα γεγονός αποδεκτό στην αιγυπτιακή κοινωνική πραγματικότητα.
Κέρδισαν το σεβασμό κατά την εξέγερση του Ιανουαρίου, όταν βρέθηκαν στα μέτωπα των οδομαχιών, απέναντι στην αστυνομία. Συγκρότησαν επίσης ομάδες περιφρούρησης, βοηθώντας τις γειτονιές να προστατευτούν από το πλιάτσικο και το έγκλημα, όταν ο κρατικός μηχανισμός του Χόσνι Μουμπάρακ κατέρρεε και η αστυνομία είχε εξαφανιστεί, φοβισμένη από την οργή του κόσμου.
Ο λόγος για τους “Ultras”, τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς των γηπέδων.
Για μιαν ακόμα φορά οι “Ultras” έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις εξαήμερες, πολύνεκρες, οδομαχίες που ξέσπασαν – αρχικά στο Κάιρο – όταν η αστυνομία επιτέθηκε εναντίον μιας μικρής, ειρηνικής διαμαρτυρίας στην Πλατεία Ταχρίρ.
Ο «Άχμεντ» (που μίλησε στους δημοσιογράφους υπό τον όρο της απόλυτης ανωνυμίας), όπως και άλλοι Ultras έχουν στήσει τις σκηνές τους σε μια ξεχωριστή γωνιά της Πλατείας Ταχρίρ, μαζί με χιλιάδες άλλους που απαιτούν να τερματιστεί η διακυβέρνηση των στρατιωτικών.
«A-C-A-B»: ο «Άχμεντ» διαβάζει τα αρχικά που είναι γραμμένα με μεγάλα κόκκινα γράμματα στη σκηνή· «όλοι οι μπάτσοι είναι μπάσταρδοι (“all cops are bastards”)», εξηγεί. Αφού αναφέρει ότι αυτό το σύνθημα είναι κοινό ανάμεσα στους Ultras όλου του κόσμου, συνεχίζει: «Ο αστυνομικός πληρώνεται κάθε μήνα για να μας υπηρετεί, να μας βοηθάει και να μας προστατεύει, όχι για να μας καταπιέζει».
Με πέτρες, μολότωφ και φωτοβολίδες, οι Ultras στάθηκαν στα μέτωπα των συγκρούσεων με τα αιγυπτιακά ΜΑΤ, τους CSF (“Central Security Forces” – «Κεντρικές Δυνάμεις Ασφαλείας»).
«Οι Ultras είναι εδώ. Το ξέρω επειδή είναι οι μόνοι που στέκονται δυναμικά απέναντι στους CSF, τραγουδώντας ύμνους», έγραφε στο twitter ο διαδηλωτής Μοσαάμπ Ελσαμύ, την πρώτη μέρα των συγκρούσεων του Νοεμβρίου.
«Έμειναν εδώ στην πλατεία, αντέχοντας σχεδόν 100 ώρες μάχης», λέει ο Ελσαμύ και συνεχίζει: «Μετά την επανάσταση άλλαξε η αντίληψη του κόσμου γι’ αυτούς κι έγιναν πολύ δημοφιλείς. Ήταν πλέον γνωστοί ως ‘αυτοί οι θαρραλέοι’».
Η Ραμπάμπ Ελ-Μάχντι, καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου, περιγράφει το ιστορικό των συγκρούσεων των Ultras με την αστυνομία ως «ξεκάθαρες ταξικές αντιπαραθέσεις».
«Από τότε που δημιουργήθηκαν οι Ultras, ήταν πάντα στόχος της κρατικής ασφάλειας. Τους έβλεπαν ως όχλο ή χούλιγκαν», λέει η Ελ-Μάχντι. «Έτσι, ανέπτυξαν ικανότητες που κανείς από τη μεσαία τάξη δεν χρειάστηκε ποτέ να αναπτύξει. Συν το ότι προέρχονται από [κοινωνικό] υπόβαθρο στο οποίο τέτοιες ικανότητες είναι απαραίτητες καθημερινά, ως μηχανισμοί επιβίωσης».
Η καθηγήτρια σημειώνει ότι όσο οι υπηρεσίες ασφαλείας της Αιγύπτου παραμένουν άθικτες, οι βίαιες αντιπαραθέσεις θα συνεχίζονται.
Ο «Άχμεντ» εξηγεί ότι οι Ultras μοιράζονται έναν αυστηρό ηθικό κώδικα και δεν επιτίθενται πρώτοι. Επίσης τονίζει ότι δεν είναι πολιτική ομάδα.
«Όποτε βλέπουμε αδικία, είτε αφορά στο κράτος είτε αλλού, δεν μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε το δίκαιο. Δεν έχουμε πολιτική κατεύθυνση. Όποτε πάμε σε απεργία ή διαδήλωση, πηγαίνουμε ως άτομα. Δεν το ανακοινώνουμε. Είμαστε εδώ απλά ως άνθρωποι. Ως Αιγύπτιοι».
Ένας από τους Ultras σκοτώθηκε στις έξι ημέρες των συγκρούσεων και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν.
Βασισμένο στο άρθρο της Μαλίκα Μπιλάλ, στο Al-Jazeera
