Για να μπουν στο κλίμα της «νέας δεξιάς», και για να δουν τη λογική των μελών της, οι ερευνητές συναντήθηκαν με τους ακροδεξιούς ακτιβιστές στο δικό τους περιβάλλον: τα κοινωνικά δίκτυα. Ούτως ή άλλως, η περισσότερη δραστηριότητά τους γίνεται on-line, αν και που και που ψηφίζουν, διαδηλώνουν, και επιδεικνύουν τα πιστεύω τους με διάφορους τρόπους.
Το ακροδεξιό αυτό κίνημα συμπεριλαμβάνει από «τραμπούκους» της βρετανικής οργάνωσης English Defense League, έως καθιερωμένους πολιτικούς όπως οι Geert Wilders της Ολλανδίας και Jimmie Akesson της Σουηδίας.
Τα μέλη του κινήματος δεν τρέφουν κανέναν σεβασμό και δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς, και το δικαστικό σύστημα. Ψηφίζουν με μισή καρδιά, πεπεισμένοι πως η ψήφος τους δεν παίζει κανέναν ρόλο. Οι περισσότεροι είναι άνδρες, με μόλις το ¼ να είναι γυναίκες. Τα 2/3 είναι ηλικίας κάτω των 30.
Πρόκειται για ένα «διασυνοριακό ψηφιακό» κίνημα, που περιέργως επιζητεί την επαναφορά των εθνικών συνόρων, και αποτελείται κυρίως από άτομα που δεν συμπαθούν τους αλλοδαπούς.
Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά συμπεριλαμβάνει διάφορες τάσεις και κινήματα, και δεν θα πρέπει να γενικεύουμε. Αυτό που είναι όμως ξεκάθαρο, είναι ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της Ευρώπης ανησυχούν για την απώλεια της εθνικής τους ταυτότητας, και απειλούνται από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, και την παγκοσμιοποίηση.
Με δεδομένο το ευρωπαϊκό παρελθόν των πολέμων και των γενοκτονιών, η ήπειρος θα έπρεπε να έχει αποκτήσει ανοσία όσον αφορά στον ακραίο εθνικισμό. Αυτό όμως δεν συμβαίνει.
Μέσα στη γενικότερη ανησυχία για τα ελλείμματα και τα χρέη, αυτό που κυρίως χρειάζεται είναι η επαναφορά της εμπιστοσύνης των αγορών και των κρατών μελών της ευρωζώνης. Η εμπιστοσύνη, κυρίως των νέων Ευρωπαίων, είναι ιδιαίτερα σημαντική. Όπως όμως φαίνεται, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες αδιαφορούν.
Η διαχείριση της κρίσης έχει αυξήσει την ανισότητα, και έχει περιθωριοποιήσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Η κατάσταση αυτή είναι χειρότερη στην Ελλάδα, όπου οι συνέπειες της λιτότητας είναι άνευ προηγουμένου. Μέσα σε έναν μόλις χρόνο, 400.000 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, σε μια χώρα όπου το ¼ του πληθυσμού ήδη ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας.
Ποια θα είναι η επόμενη χώρα; Τι θα συμβεί στην Ιταλία, τώρα που έφυγε ο Berlusconi;
Η σημερινή κατάσταση αποτελεί κλασικό παράδειγμα του πως δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε λαούς, αν δεν θέλουμε κοινωνικές εκρήξεις, οι οποίες μπορούν κάλλιστα να επαναφέρουν τις αρβύλες.
http://www.aftonbladet.se/ledare/article13906845.ab
Απόδοση: S.A.
απο εδω
