Χτες βράδυ προσπάθησα να κάνω το γύρο των Εξαρχείων.
Βρέθηκα στην οδό Οικονόμου, ένα στενάκι που βγαίνει στην πλατεία, τόσο μικρό που ίσα-ίσα χωράει να περάσει ενα αυτοκίνητο δίπλα σε ένα άλλο παρκαρισμένο.
Εκεί, είχε στηθεί ένα πολύ καλό οδόφραγμα πλάι σε ένα φορτηγό και είχε φωτιές.
Μια κωλοδιμοιρία προσπαθούσε να πάει από εκεί στην πλατεία και πέφταν οι μολότωφ και τα κοτρώνια βροχή.
Ενας αρχι-υπερ-μπάτσος έδινε εντολές από το πίσω μέρος της διμοιρίας (ο δειλός) στον πρώτο που να σταθεί.
“Πιό πίσω, πιό μπροστά, όχι τόσο κοντά” και παρόμοια.
Κάποια στιγμή, ανοίγει ένα παράθυρο σε ένα κτίριο στον πρώτο όροφο, βγαίνει μια μεγάλη λεκάνη και αδειάζει πάνω στον αρχιμπάτσο και 2 άλλους, με νερά μάλλον βρώμικα.
“αϊ στο διάολο σκατόμπατσοι, γουρούνια δολοφόνοι, να φύγετε, να πάτε αλλού”, ακούστηκε μια φωνή από ψηλά.
Ο υπερ-μπάτσος δεν μίλησε, έκανε μεταβολή και άρχισε να βαδίζει προς την Τοσίτσα, ενώ όλη η διμοιρία ακολουθούσε βλέποντας καμιά 20ριά πολίτες να γελάνε.
Τότε πιάνει τον ασύρματο και λέει: “κέντρο, αποχωρούμε από το σημείο λόγω πτώσης νερού και αντικειμένων από μεγάλο ύψος”.
