Εδώ παραθέτω μεταφρασμένο ένα εξαιρετικά σημαντικό άρθρο του Robert Fisk που έγραψε πρόσφατα.Σε αυτό από την μια αναζητά και βρίσκει τους σωστούς παραλληρισμούς μεταξύ της γενικότερης Αραβικής εξέγερσης και των κινημάτων διαμαρτυρίας της Δύσης και από την άλλη ξεσκεπάζει την πραγματική τραπεζική δικτατορία που έχει επιβληθεί στην Δύση μέσω του απατηλού δημοκρατικού συστήματος και την εκκωφαντική σιωπή των περισσότερων δημοσιογράφων για αυτή. Το άρθρο του δεν θα μπορούσε να είναι πιο καίριο και στοχευμένο για αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Εδώ η δικτατορία των τραπεζών έχει επιβληθεί ωμά επιβάλλοντας έναν δικό τους άνθρωπο στην θέση της πρωθυπουργίας. Οι Άραβες μάς έδειξαν πρόσφατα πώς ανατρέπονται οι δικτατορίες.Αν θέλουμε να δούμε αυτή την νέα χούντα να πέφτει τότε έχουμε πολλά να διδαχτούμε από την δική τους εμπειρία και αποφασιστικότητα…
Την μετάφραση από το πρωτότυπο την έκανα ο ίδιος και έχω να πω ότι με ταλαιπώρησε αρκετά!Το κείμενο είναι γεμάτο ιδιωματισμούς και φορτωμένο με περίπλοκη σύνταξη και υποχρεώθηκα να το μεταφράσω ελεύθερα κάνοντας πότε-πότε κάποιες μικροαλλαγές στο νόημα και την σύνταξη. Αν κάποιος έχει να προτείνει στα δύσκολα σημεία του καλύτερη μετάφραση, είμαι πρόθυμος να την υιοθετήσω.
Ιδού το κείμενο του:
“Γράφοντας από την περιοχή που παράγει τα περισσότερα κλισέ ανά τετραγωνικό μέτρο από οποιαδήποτε άλλη “ιστορία”-την Μέση Ανατολή- θα πρέπει ίσως να κάνω μια παύση πριν να πω ότι ποτέ δεν έχω διαβάσει τόσα σκουπίδια όσα διάβασα σχετικά με την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Αλλά δεν θα χαριστώ. Μου φαίνεται ότι η κάλυψη της κατάρρευσης του καπιταλισμού έχει αγγίξει ένα νέο χαμηλό επίπεδο που ούτε η Μέση Ανατολή δεν μπορεί να φτάσει, με την καθαρή ανόθευτη υποταγή σε αυτούς τους θεσμούς και στους λεγόμενους ειδικούς του Χάρβαρντ, σε όλους αυτούς δηλαδή που βοήθησαν για να έρθει όλη αυτή η εγκληματική καταστροφή.
Ας ξεκινήσουμε με την “Αραβική Άνοιξη”, μια γκροτέσκα, παραμορφωτική έκφραση για την σπουδαία Αραβική/Μουσουλμανική αφύπνιση που συγκλονίζει την Μέση Ανατολή-και τους ανάξιους παραλληρισμούς με τις κοινωνικές διαμαρτυρίες στις δυτικές μητροπόλεις.Έχουμε χορτάσει με αναφορές του πόσο οι φτωχοί και οι μη προνομιούχοι στην Δύση έχουν “πάρει ένα φύλλο” από το βιβλίο της “Αραβικής Άνοιξης” και πόσο οι διαδηλώσεις σε ΗΠΑ, Καναδά, Βρετανία, Ισπανία και Ελλάδα έχουν “εμπνευστεί” από τις τεράστιες διαδηλώσεις που ανέτρεψαν τα καθεστώτα σε Αίγυπτο, Τυνησία και – ως ένα σημείο- Λιβύη. Αλλά αυτό είναι μια ανοησία.
Oι Δυτικοί δημοσιογράφοι, περιττό να το γράψω, έχουν αποφύγει την πραγματική σύγκριση.Αυτοί που τόσο εύκολα εκθειάζουν τις αντιδικτατορικές εξεγέρσεις των Αράβων, αυτοί που είναι τόσο αγχωμένοι να αγνοήσουν τις διαδηλώσεις ενάντια σε “δημοκρατικές” δυτικές κυβερνήσεις, τόσο απελπισμένοι ώστε να δυσφημούν αυτές τις διαδηλώσεις, αυτοί που τις θεωρούν απλά σαν κούφια ηχώ αυτών που συμβαίνουν στον Αραβικό κόσμο. Η αλήθεια όμως είναι κάπως διαφορετική.Αυτό που οδήγησε τους Άραβες κατά δεκάδες χιλιάδες και μετά κατά εκατομμύρια στους δρόμους των μητροπόλεων της Μέσης Ανατολής ήταν το αίτημα για αξιοπρέπεια και η άρνηση τους να αποδεχτούν ότι οι τοπικές οικογένεις-κυρίαρχοι δικτάτορες κατείχαν τις ίδιες τις χώρες τους. Οι Μουμπάρακς, οι Μπεν Άλις και οι Καντάφις και οι λοιποί βασιλιάδες και εμίρηδες του κόλπου (και της Ιορδανίας) και οι Άσαντς όλοι αυτοί πίστευαν ότι είχαν δικαιώματα ιδιοκτησίας σε ολόκληρα τα έθνη τους.Η Αίγυπτος ανήκε στον Μουμπάρακ ΑΕ, η Τυνησία στον Μπεν Αλί ΑΕ, η Λιβύη στον Καντάφι ΑΕ και ούτω καθεξής.Οι Άραβες μαρτυρες κατά της δικτατορίας πέθαναν ακριβώς για να αποδείξουν ότι οι χώρες τους ανήκαν στους λαούς τους.
Και εδώ βρίσκεται ο πραγματικός παραλληρισμός με την Δύση.Τα κινήματα διαμαρτυρίας είναι πράγματι κατά του Μεγάλου Κεφαλαίου-ένας τέλεια δικαιωμένος στόχος- και ενάντια στις “κυβερνήσεις”.Aυτό όμως που πραγματικά αποκάλυψαν-έστω και κάπως αργά- είναι ότι για δεκαετίες έχουμε εξαγοραστεί από απατηλές δημοκρατίες:ψηφίζουμε κάνοντας το δημοκρατικό μας χρέος πολιτικά κόμματα που παραδίδουν την δημοκρατική εντολή και όλη την λαϊκή εξουσία στις τράπεζες, στους εμπόρους παραγώγων και στους οίκους αξιολόγησης, όλα αυτά τα τρία που υποστηρίζονται από μια τσαπατσούλικη και ανέντιμη κλίκα “ειδικών” από Αμερικάνικα Πανεπιστήμια και “think tanks” που προωθούν τον μύθο ότι αυτό που ζούμε είναι μια κρίση της παγκοσμιοποίησης αντί για ένα τεράστιο στημένο οικονομικό κόλπο που πλασάρεται στους ψηφοφόρους.
Οι τράπεζες και οι οίκοι αξιολόγησης έχουν γίνει οι δικτάτορες της Δύσης. Όπως οι Μουμπάρακς και οι Μπεν Άλις, οι τράπεζες πίστευαν-και ακόμη πιστεύουν- ότι είναι οι ιδιοκτήτες των χωρών τους.Οι εκλογές που τους δίνουν την εξουσία έχουν-μέσω της ατιμίας και της συμπαιγνίας των κυβερνήσεων-γίνει τόσο κίβδηλες και ψεύτικες όσο και οι κάλπες που στήνονταν για δεκαετίες στις αραβικές χώρες με την παρουσία του στρατού για να ξαναεκλέξουν τους εθνικούς τους ιδιοκτήτες.Η Goldman Sachs και η Royal Bank της Σκωτίας έγιναν οι Μουμπάρακς και οι Μπεν Άλις των ΗΠΑ και της Βρετανίας, η καθεμιά καταβροχθίζοντας τον πλούτο του λαού σε ψεύτικες αμοιβές και bonus για φαύλα αφεντικά σε μια κλίμακα απείρως πιο αρπακτική ακόμη και από αυτή που τα άπληστα Αραβικά δικτατορικά αδέρφια τους μπορούσαν να φανταστούν.
Δεν χρειαζόταν να δω στο BBC2 το inside job του Charles Ferguson-αν και βοήθησε- για να μάθω ότι οι οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες των ΗΠΑ είναι εναλλάξιμα, ότι το προσωπικό τους μετακινείται απρόσκοπτα μεταξύ των οίκων, των τραπεζών και της ίδιας της κυβέρνησης των ΗΠΑ.Tα παλικάρια των οίκων αξιολόγησης που έδιναν ΑΑΑ στα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου και στα παράγωγα στην Αμερική έρχονται τώρα- μέσα από την δηλητηριώδη επιρροή τους στις αγορές-να χτυπήσουν όλο τον πληθυσμό της Ευρώπης απειλώντας με υποβαθμίσεις των αξιολογήσεων τους ολόκληρες εθνικές οικονομίες όταν λίγο πριν την οικονομική κατάρρευση των ΗΠΑ έδιναν αφειδώς τις πιο υψηλές αξιολογήσεις σε εγκληματίες. Πιστεύω ότι το να είσαι αυτοσυγκρατημένος σε βοηθά να κερδίζεις την μάχη των επιχειρημάτων αλλά συγχωρέστε με ποια είναι αυτά τα δημιουργήματα των οποίων οι οίκοι αξιολόγησης τώρα δημιουργούν μεγαλύτερο φόβο στην Γαλλία από ότι ο Ρόμελ το 1940;
Γιατί οι συνάδελφοι μου δημοσιογράφοι στην Wall Street δεν μου λένε; Πώς γίνεται και το BBC, το CNN και-ναι ακόμη και το al-Jazeera- αντιμετωπίζουν αυτές τις εγκληματικές κοινότητες σαν αδιαμφισβήτητους θεσμούς εξουσίας;Γιατί δεν γίνονται έρευνες-όπως έδειξε τον δρόμο το inside job-για αυτούς τους σκανδαλώδεις διπλούς-έμπορους;Αυτό μου θυμίζει τον εξίσου υποκριτικό τρόπο που τόσοι πολλοί Αμερικάνοι δημοσιογράφοι καλύπτουν την Μέση Ανατολή, αποφεύγοντας παράξενα την οποιαδήποτε άμεση κριτική στο Ισραήλ, υποκινούμενοι από έναν στρατό λομπιστών του Λικούντ πασχίζοντας να εξηγήσουν στους τηλεθεατές γιατί η Αμερικάνική “ειρήνευση” στην Ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη μπορεί να είναι αξιόπιστη, γιατί οι καλοί είναι “μετριοπαθείς” και οι κακοί “τρομοκράτες”
Οι Άραβες έχουν αρχίσει τουλάχιστον να διαχωρίζουν την θέση τους από αυτή την ανοησία.Αλλά όταν οι διαδηλωτές της Wall Street κάνουν το ίδιο τότε βαφτίζονται “αναρχικοί” και “τρομοκράτες” των δρόμων που τολμούν να ζητούν για τους Bernankes και τους Geithners το ίδιο που ζήτησαν οι Αιγύπτιοι για τον Μουμπάρακ. Εμείς στην Δύση- οι κυβερνήσεις μας- έχουμε δημιουργήσει τους δικτάτορες μας. Αλλά αντίθετα από τους Άραβες, δεν μπορούμε να τους αγγίξουμε.
Ο Ιρλανδός πρωθυπουργός Enda Kenny ενημέρωσε επισήμως τον λαό του ότι δεν φταίει αυτός(ο λαός) για την κρίση που έχει βρεθεί. Αυτό ήταν κάτι βέβαια που ο κόσμος το ήξερε ήδη. Αυτό που δεν τους είπε όμως ήταν ποιος πραγματικά φταίει και πρέπει να κατηγορηθεί. Δεν είναι καιρός αυτός και οι άλλοι πρωθυπουργοί της ΕΕ να μας πουν; Και οι δημοσιογράφοι μας επίσης;”
