Διάλογοσ για την υποχρεωτικη στρατευση και τον στρατο
Στο πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου για τα ζητήματα της υποχρεωτικής στράτευσης και του στρατού συνολικά, θέματα που αγκαλιάζουν το σύνολο της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας, δημοσιεύουμε το παρακάτω τεκμηριωμένο κείμενο του συναγωνιστή.
Ανεξάρτητα τις όποιες επιμέρους διαφωνίες μπορεί να έχει κανείς, θα αναγνωρίσει ότι στη φιλοσοφία του κειμένου δε μπορεί παρά να υπάρξει συμφωνία.
Μια συμφωνία που επίσης πηγάζει από την άποψη ότι η πάλη των Αντιρρησιών Συνείδησης, των Ολικών Αρνητών Στράτευσης, του Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων για πάλη μέσα στον στρατό, με δημιουργία Επιτροπών Στρατευμένων και διεκδίκηση του Ελεύθερου Συνδικαλισμού, ενάντια στην καταστολή των κινημάτων και το Αξιόμαχο των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, αποτελούν πτυχές του κοινού αγώνα ενάντια στον Μιλιταρισμό, το Κράτος και το εκμεταλλευτικό σύστημα που έχει ανάγκη τα Σώματα Ασφαλείας που Στρατιωτικοποιούνται Και τον Στρατό που αναλαμβάνει διευρυμένα κατασταλτικά καθήκοντα.
Η πρόταση για τη δημιουργία ενός Αντιπολεμικού Αντιμιλιταριστικού Αντιεθνικιστικού Συντονισμού στην ενίσχυση αυτού του αγώνα αποσκοπεί.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437
Diktiospartakos.blogspot.com
Αναδημοσιεύουμε τις πολύτιμες σκέψεις του συντρόφου και συναγωνιστή:
Ο Ελληνικός στρατός εκ των έσω
Η ελευθερία το διακύβευμα και ο θάνατος μονόδρομος. Τελικά ποια ελευθερία κατακτήθηκε πριν 200 χρόνια ώστε εν έτοι 2011 να εξακολουθούμε να πρέπει να απαντήσουμε για μια ακόμη φορά σε εκβιαστικά διλήμματα του τύπου “χρεωκοπία ή δανεισμός”, “δουλειά κάτω από απαράδεκτες συνθήκες ή ανεργία”, “υποχρεωτική στράτευση ή ποινικές κυρώσεις”; Θα επικεντρωθώ στο τελευταίο δημοκρατικό δίλημμα μιας και οι συγκυρίες είναι τέτοιες που με έφεραν ενώπιον χακί συναναστροφών και πρωτόγνωρων καταστάσεων.
Κατ’ αρχάς δε θα διαφωνήσει κανείς στο χαρακτηρισμό “καταναγκαστική” όσον αφορά τη στρατιωτική θητεία μιας και ο υπόχρεος στράτευσης δεν έχει πολλές επιλογές και κυρίως δε μπορεί να διαλέξει το αν θα πάει στρατό ή όχι. Παρ’ όλα αυτά το αρχαίο πνεύμα αθάνατο φροντίζει ώστε οι γόνοι προνομιούχων οικογενειών να συνεχίσουν να έχουν μια προνομιούχα μεταχείριση και κατά τη διάρκεια της θητείας τους μιας και το πολιτικό μέσον συνεχίζει να οργιάζει σε κάθε σπιθαμή της χώρας, στρατιωτική και μη. Οπότε η όποια ισότητα που θέλει όλους τους άνδρες έλληνες πολίτες να πηγαίνουν φαντάροι καταλύεται ακόμα μια φορά με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο.
Τώρα, όσον αφορά τη συγκεκριμένη υποχρέωση βλέπουμε απλώς ότι οι επιθυμίες, τα όνειρα και η καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου αγνοούνται και καταπατούνται προκειμένου, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτός να υπηρετήσει την πατρίδα. Μια αφηρημένη και από τα σχολικά χρόνια επιβαλλόμενη έννοια της οποίας η θετική νοηματοδότηση μπορεί να αμφισβητηθεί αφού κατά καιρούς επικαλείται από οποιονδήποτε επιθυμεί να εξυπηρετήσει από τα μικροπολιτικά του συμφέροντα μέχρι διακρατικές και διεταιρικές οικονομικές συμφωνίες. Αν αποδεχτούμε την έννοια της πατρίδας αξίζει να εξετάσουμε το πως ακριβώς υπηρετείται αυτή από τον ελληνικό στρατό. Όντας η Ελλάδα χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ έχει συμμετάσχει στις επεμβάσεις των ΗΠΑ εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Οι επεμβάσεις αυτές έγιναν στα πλαίσια του αντιτρομοκρατικού αντι-ισλαμιστικού πολέμου με την πρακτική της απόδοσης συλλογικής ευθύνης από τις ΗΠΑ, κάτι που έχει γίνει και από τους Ναζί κατά των Εβραίων. Ακόμα και σήμερα επίλεκτοι έλληνες στρατιωτικοί αποτελούν μέλη των στρατών κατοχής. Στις μέρες μας, η παρουσία του ελληνικού στρατού στο Αφγανιστάν μετράει 150 επαγγελματίες στρατιώτες (με μισθούς που αγγίζουν τα 5.000 ευρώ/μήνα) οι οποίοι: άλλοι συγκροτούν την ονομαζόμενη Διεθνή Δύναμη Βοήθειας για την Ασφάλεια (ISAF) (αποστολή στρατιωτικής κατοχής), άλλοι αποτελούν το Ελληνικό Τάγμα Ειδικής Σύνθεσης Αφγανιστάν (αποστολή στρατιωτικών επεμβάσεων) κι άλλοι αποτελούν εκπαιδευτές του (κυβερνητικού) αφγανικού στρατού.
Η δράση του στρατού όμως δεν περιορίζεται μόνο εκτός συνόρων αφού οι δυνάμεις του ενισχύονται προκειμένου να διασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία της χώρας με αποκορύφωμα τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Τότε είναι που ο στρατός αναλαμβάνει δράση συνεργαζόμενος με την αστυνομία: 45.000 στρατιώτες, σεκιούριτι και αστυνομικοί, εγκαθιδρύουν στην ελληνική επικράτεια ένα ιδιότυπο καθεστώς κατεχόμενων ζωνών. Η κάλυψη του εναέριου χώρου από ιπτάμενα στρατιωτικά ραντάρ AWAKS, η ετοιμότητα του τάγματος χημικών απειλών, η κάλυψη των διεθνών χωρικών υδάτων από νατοϊκά πλοιάρια, η ενεργοποίηση στρατιωτικών δορυφόρων αντικατασκοπείας και παρακολούθησης, τα ηλεκτρονικά συστήματα ασφάλειας και κοινωνικού ελέγχου (κάμερες κ.ά.), τα συστήματα υποθαλάσσιου ελέγχου στα λιμάνια, οι μαγνητικές πύλες για τον έλεγχο σε κάθε κλειστό χώρο δημόσιας συνάθροισης, τα νέα ψηφιακά ραδιοδίκτυα επικοινωνίας των σωμάτων ασφαλείας… διαμόρφωσαν πόλεις τεμαχισμένες σε κόκκινες ζώνες, με τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις φρούρια και τις κάννες των ελεύθερων σκοπευτών στραμμένες σε ζώνες «υψηλού κινδύνου». Τα σχέδια του ελληνικού στρατού και η οργάνωση του απέναντι στον εσωτερικό εχθρό έγιναν φανερά μετά και την άσκηση “Καλλίμαχος” στην Αργυρούπολη του Κιλκίς που αντικείμενο είχε την καταστολή διαδηλωτών. Οι μάσκες έπεσαν και το προσωπείο της εθνικής άμυνας έδωσε τη θέση του στο αστυνομικό πρόσωπο του στρατού.
Αν αφήσουμε την πατρίδα και την υπηρέτηση της ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ενδότερα της λειτουργίας του θεσμού με το συνεπακόλουθο κοινωνικό αντίκτυπο αυτού. Μία από τις πολλές αξίες με τις οποίες διαπαιδαγωγεί τους στρατιώτες είναι η μιλιταριστική νοοτροπία. Αυτή συμπεριλαμβάνει την πειθαρχία, την υποταγή στους ανώτερους (όπως αναφέρεται και στον όρκο) και κατά συνέπεια τη δουλικότητα και την άκριτη εκτέλεση διαταγών. Η ομοιομορφία, η επαναληπτικότητα και η έλλειψη πρωτοβουλίας είναι βασικοί πυλώνες στήριξης του τρόπου λειτουργίας του στρατού. Σε ένα τέτοιο άκαμπτο περιβάλλον αφανίζεται κάθε διάθεση για σκέψη, φαντασία και δράση αφού ακόμα και η υποψία των παραπάνω δεν έχει κανένα απολύτως αντίκρισμα. Η λειτουργία ενός στρατοπέδου είναι προκαθορισμένη, προβλεπόμενη και δεν ανέχεται λοξοδρομήσεις αφού μόνο μέσω αυτής της νοητικής ισοπέδωσης μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί να σκοτώσει τον εχθρό και γενικότερα να εκτελεί διαταγές με τυφλή υπακοή.
Θα πρέπει να τονιστεί εδώ το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στις διαταγές εκ των άνω και εκ των έσω και την επίγνωση για το περιεχόμενό τους από τους εκτελούντες αυτές τις διαταγές. Αυτό που συνήθως συμβαίνει, ιδιαίτερα σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, είναι ο στρατιώτης απλώς να μεταφέρεται κάπου προκειμένου να εκτελέσει κάποιες διαταγές για τις οποίες έχουν αποφασίσει κάποιοι ανώτεροί του. Ο παραλληλισμός με την πραγματική ζωή και την αστική δημοκρατία που ο πολίτης συνήθως καταλήγει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης που απλά εκτελεί εντολές και μέσω των γραφειοκρατικών διαδικασιών αποκόπτεται σταδιακά από το τελικό αντικείμενο της δραστηριότητάς του -είτε αυτό είναι η εργασία είτε η πολιτική- είναι αναπόφευκτος.
Ακολουθείται λοιπόν μια συγκεκριμένη μεθοδολογία αγωγής στην παθητικότητα, στην αναπαραγωγή συμπεριφορών και στην υιοθέτηση ρόλων. Η εσωτερίκευση των δομών εξουσίας και της γραφειοκρατικής οργάνωσης είναι ακόμα ένα αποτέλεσμα της στρατιωτικής αγωγής. Επίσης η απειλή επιβολής ποινών είναι θεμελιώδης για την εύρυθμη λειτουργία ενός στρατοπέδου. Κατά τη γνώμη μου ο στρατός λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό στάδιο για την πολιτική ζωή και κυρίως για τον εργασιακό χώρο αφού στον μελλοντικό εργαζόμενο καλλιεργείται η πειθηνιότητα και η δουλικότητα προκειμένου να γίνει ένας καλός υπάλληλος-στρατιώτης που θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της νέας του πατρίδας, της εταιρίας στην οποία εργάζεται.
Τέλος, σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, θα πρέπει να τονιστούν οι οικονομικές συνέπειες της θητείας για τον φαντάρο και την οικογένεια του που δεν είναι αμελητέες αφού καλείται να πληρώσει ένα σωρό λεφτά όχι μόνο για μετακινήσεις αλλά και κατά τη διάρκεια της εξόδου του τη στιγμή που από την πολιτεία πληρώνεται με το ποσό των 8 με 9 ευρώ. Έχει στηθεί έτσι γύρω από το στρατό αλλά και μέσα σ’ αυτόν -ΚΨΜ και τα σχετικά- ένα δίκτυο κυκλοφορίας ρευστού που σαφώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τοπικών ηγετίσκων και των φιλόδοξων επιχειρηματιών με τους οποίους αυτοί συνεργάζονται.
Το ζήτημα λοιπόν είναι κατά πόσο μπορεί να αποφευχθεί η στράτευση. Ακόμα καλύτερα πώς μπορεί κάποιος να αντιταχθεί πολιτικοκοινωνικά στον καταπιεστικό αυτό θεσμό. Κάτι τέτοιο βέβαια απαιτεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά να βρίσκονται σε εγρήγορση και το προσωπικό ή και συλλογικό σύστημα αντιστάσεων να είναι αρκετά ισχυρό παίρνοντας έτσι μια ξεκάθαρη πολιτική-κοινωνική θέση απέναντι στη στράτευση.
Στη χώρα μας το καθεστώς προβλέπει 9μηνη υποχρεωτική στρατιωτική θητεία ενώ η εναλλακτική θητεία έχει τιμωρητικό χαρακτήρα αφού εκπληρώνεται σε περισσότερους μήνες από την κανονική. Αυτή μπορεί να εκπληρωθεί ή με άοπλη θητεία ή με εργασία σε κάποιον δημόσιο οργανισμό που έχει καθήκοντα κοινωνικής υπηρεσίας, σε τόπο αρκετά μακριά από αυτόν της διαμονής και με μισθό εξευτελιστικό. Βέβαια ο τιμωρητικός αυτός χαρακτήρας αντιβαίνει τις διεθνείς συμφωνίες που προβλέπουν εναλλακτική θητεία διάρκειας ίσης με την κανονική. Αυτός είναι και ο λόγος που αρκετοί από τους αντιρρησίες συνείδησης έχουν αρνηθεί να υπηρετήσουν με αποτέλεσμα να διώκονται ποινικά. Οι αντιρρησίες συνείδησης είναι αυτοί που πρώτοι άνοιξαν το δρόμο της αντίστασης στο θεσμό ακόμα και αν το όποιο πρόταγμά τους έχει χαρακτηριστικά νομιμοφροσύνης και πασιφισμού καθώς και αποδοχής της συνδιαλλαγής με την οποιαδήποτε εξουσία αποφασίζει γι’ αυτούς τους όρους της θητείας τους. Άλλες στάσεις απέναντι στο στρατό είναι η απαλλαγή, η αλλιώς το Ι5 ή “τρελόχαρτο” καθώς και η ολική άρνηση στράτευσης. Αυτά βεβαίως δεν αφήνονται αναπάντητα από την πολιτεία καθώς και τα δύο μπορεί να αποτελέσουν φορείς ταλαιπωρίας. Από τη μία το Ι5 απαιτεί τρέξιμο σε ψυχιάτρους και αναβολές που για πολλούς μπορεί να είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία αφού κανείς πρέπει να το παίξει τρελός -για την πολιτεία μόνο κάποιος ψυχικά ασθενής δεν υπηρετεί την πατρίδα!!!- και μέσα σε όλο αυτό το θέατρο ίσως να χρειαστεί να εμπλακούν αγαπημένα πρόσωπα όπως οι γονείς, για τους οποίους κάτι τέτοιο ίσως να είναι αρκετά δυσάρεστο. Το Ι5 σαφώς δε μπορεί να αποτελέσει μια κοινωνική και πολιτική στάση αλλά μόνο έναν ατομικό τρόπο αποφυγής της στράτευσης.
Η ολική άρνηση στράτευσης, που μεταφράζεται σε ανυποταξία από το κράτος, επισύρει την οικονομική ποινή των 6.000 ευρώ καθώς και άλλες ποινικές κυρώσεις μετά από εκδίκαση της υπόθεσης. Αποτελεί όμως και τη μόνη πολιτική στάση απέναντι στο στρατό αφού προϋποθέτει τη συλλογική και αδιαπραγμάτευτη αντιπαράθεση στο θεσμό ενώ παράλληλα εμπεριέχει και ένα πρόταγμα με σαφή θέση.
Ανακεφαλαιώνοντας, αν δεν πρόκειται για 9 χαμένους μήνες τότε έχουμε να κάνουμε με 9 μήνες που η ανθρώπινη προσωπικότητα παραγκωνίζεται υπηρετώντας τα ιδανικά της πατρίδας και του έθνους. Υπηρετώντας δηλαδή στην ουσία πλέον την καθεστηκυία τάξη όχι μόνο αυτών που βρίσκονται εντός συνόρων αλλά και εκτός. Ευτυχώς, η ένταση της πλύσης εγκεφάλου έχει μειωθεί σε σχέση με προηγούμενα χρόνια αλλά δεν έχει πάψει να υφίσταται αφού ένας από τους στόχους της θητείας είναι η δημιουργία της συλλογικής ενότητας εντός του πλαισίου της πατρίδας, της θρησκείας, της οικογένειας και γενικότερα του καθωσπρεπισμού που πρέπει να διέπει τον έλληνα πολίτη. Αυτό που διαφαίνεται και στην Ελλάδα είναι η πορεία προς έναν μισθοφορικό στρατό-δημόσια υπηρεσία και γενικά παρατηρείται μια συρρίκνωση του θεσμού κυρίως στα μυαλά των ανθρώπων -που είναι και το σημαντικότερο- κάτι που είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Βασικό ζητούμενο βέβαια είναι η καθολική κατάργηση των διαχωρισμών και των περιφράξεων καθώς και η κατανόηση και αποδοχή του (φυλετικά, κοινωνικά, σεξουαλικά κτλ.) Άλλου με συνακόλουθη και την εξάλειψη κάθε πληγής στο σώμα της γης, κάθε συνόρου, κάθε περίφραξης και κάθε εκβιαστικού διλλήματος που περιορίζει τις όποιες δυνατότητες φαντασίας, δημιουργικότητας και πραγματικής ελευθερίας.
Παναγιώτης Ποτάγος
