Αφορμή για το εχθρικό κλίμα είναι η θεσμοθέτηση από τη Γαλλική Βουλή ως αδικήματος, της άρνησης της παραδοχής του Αρμενικού Ολοκαυτώματος. Κάτι αντίστοιχο έχει ήδη γίνει για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα, από τους Ναζί, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Επειδή οι Τούρκοι βρίσκονται στη λάθος πλευρά αυτής της ιστορικής διαμάχης, η διπλωματία τους έχει εξεγερθεί απέναντι στους Γάλλους.
Οι περισσότεροι απορούν για ποιο λόγο η Γαλλία ασχολείται με κάτι τέτοιο. Ορισμένοι θα το αποδώσουν στο „ισχυρό Αρμένικο λόμπι“ και στην ψηφοθηρία του Σαρκοζί εν όψει των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας, άλλοι στη διπλωματία των αγωγών φυσικού αερίου κ.ο.κ.
Κανείς όμως δεν μιλά για κάτι σημαντικότερο: την επιβολή, δια νόμου, ενός δόγματος.
Συμφωνώ ότι η Ιστορία – η αποτελούμενη από τεκμηριωμένα γεγονότα – δεν πρέπει να αλλάζει από αιώνα σε αιώνα ή ακόμα και από δεκαετία σε δεκαετία. Ωστόσο, η ανάγνωσή της, μπορεί – και πρέπει – να αλλάζει.
Θέλετε απτό παράδειγμα; Πώς θα μας φαινόταν εάν είχε κατοχυρωθεί δια νόμου, στην Ευρώπη των αρχών του 19ου αιώνα, η καταδίκη της Ελλάδας για την επίθεσή της στη Μέση Ανατολή, την Αίγυπτο, το Ιράν και την (ενωμένη) Ινδία;
[Ναι, αναφέρομαι στην πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.]
Η εκστρατεία έγινε. Ήταν πολεμική και οι χώρες αυτές κατακτήθηκαν, κανείς δεν το αρνείται. Πώς θα μας φαινόταν εάν είχε χριστεί „ολοκαύτωμα“ και είχε απαγορευθεί – δια νόμου, το τονίζω! – η άρνησή του;
Ναι, στον πόλεμο της Τουρκίας ενάντια στους Αρμένιους έγιναν καταχρήσεις και υπήρξε – απ’ όσα αντιλαμβάνομαι – η πρόθεση να εξοντωθεί ένας λαός, ή να αφομοιωθεί με τον Τούρκικο. Οι αυτοκρατορίες πάντα είχαν την πρόθεση της „συγχώνευσης“, δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.
Αυτό όμως, μπορεί να τεκμηριωθεί και να καταγραφεί ιστορικά. Δεν υπάρχει ανάγκη για νομικά θέσφατα. Δεν υπάρχει ανάγκη για δόγματα.
Στα δόγματα καταφεύγουν μόνο όσοι δεν μπορούν με άλλο τρόπο να αποδείξουν αυτό που ισχυρίζονται. Όπως οι πιστοί, όλων των θρησκειών. Επειδή βασίζουν όλη τη θεωρία τους σε κάτι άυλο και ανύπαρκτο – ή έστω κάτι που δεν γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις – αναγκάζονται να καταφύγουν σε δογματικές προτάσεις, πάνω στις οποίες βασίζουν όλο το οικοδόμημα της πίστης τους.
„Ο Θεός υπάρχει!“
Από εκεί και πέρα …
[Εδώ συμπληρώνετε ό,τι θέλετε, από τις σταυροφορίες και τον εκχριστιανισμό των ιθαγενών, μέχρι τα σημερινά συσσίτια και τον Εφραίμ. Όλα, μέσα εκεί χωράνε.]
Έτσι κάπως … „το ολοκαύτωμα των Αρμενίων συνέβη!“
Από εκεί και πέρα …
Μα, ένα πραγματικό, καταγεγραμμένο, ιστορικό γεγονός, δεν έχει ανάγκη τέτοιων θεσμικών μέσων για να τεκμηριώσει την ύπαρξή του.
Είναι μία παγίδα αυτές οι θεσμοθετήσεις ποινικοποίησης αρνήσεων. Σήμερα είναι το Εβραϊκό και το Αρμένικο Ολοκαύτωμα. Αύριο, τί θα είναι;
Γιατί όχι απόψεις του τύπου „ο Καπιταλισμός είναι το μοναδικό οικονομικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί, όπως μας δίδαξε η κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού“;;
Γιατί να μην ποινικοποιηθούν και οι απόψεις για την υπερθέρμανση του πλανήτη, σε αντίθεση με την περιβόητη „κλιματική αλλαγή“;;
Γιατί να μην ποινικοποιηθούν οι απόψεις υπέρ της κλασικής γεωργίας, σε αντίθεση με τα γενετικώς τροποποιημένα [και *πατενταρισμένα*] τρόφιμα;; Ξέρετε: αυτά με τους σπόρους που ανήκουν σε πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίοι ενοικιάζονται, για μία μοναδική καλλιέργεια και απαγορεύεται η αποθήκευση και η χρήση τους σε επόμενες με ηθικοεπιστημονική πρόφαση – ίσως όχι αβάσιμα – την πιθανή ζημιά του τροποποιημένου DNA στις επόμενες σπορές.
Γιατί όχι η ποινικοποίηση της ελεύθερης σκέψης και του ελεύθερου διαλόγου;
Επιστρέφουμε στην Ιερά Εξέταση και στο „η Γη είναι επίπεδη“. Επιστρέφουμε στο κυνήγι μαγισσών και αλχημιστών. Σε όλα αυτά τα δόγματα για τα οποία η ανθρωπότητα ήταν βέβαιη, σε όλες αυτές τις αυθεντίες του „λόγου του αληθινού“ εξαιτίας των οποίων χύθηκε τόσο αίμα.
Η κατεύθυνση προς την οποία δείχνουν τέτοιες νομικές κινήσεις δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Είναι τρομακτική. Είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίζει, ακόμα κι αν ασπαζόμαστε την άποψη των Αρμενίων. Ούτε οι ίδιοι θα ήθελαν να γίνουν ο Δούρειος Ίππος για την κατάργηση του ελεύθερου διαλόγου, εάν είχαν τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθούν από το θέμα και να το δουν σφαιρικά.
