Κάποιες ανήσυχες σκέψεις εκατό χρόνια μετά τους βαλκανικούς πολέμους.
Έναν αιώνα μετά τους βαλκανικούς πολέμους που δημιούργησαν την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, γενιώνται σε κάποιους από τους κατοίκους των “νέων χωρών” σκέψεις μήπως τελικά δεν πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους ως απόλυτα ισότιμους με τους συμπατριώτες τους της ευγενούς “παλιάς Ελλάδας”, της προ των βαλκανικών πολέμων Ελλάδας, της Ελλάδας της Μελούνας. Αιτία δεν είναι ο ΠΑΟΚ, ούτε η ρητορική και τα επιχειρήματα του Ψωμιάδη, ούτε η γλωσσικές διαφορές (σε λέω – σου λέω, περνούσαμε – περνάγαμε, σουβλάκι – καλαμάκι κ.λπ.).
Όσο και αν φαίνεται παράξενο, αιτία είναι η απαίτηση μιας θυσίας για να καταφέρει να αποπλεύσει ο στόλος της Ελλάδας για την Τροία (την οικονομική σωτηρία), ξεκολλώντας από την απόλυτη κάλμα του λιμανιού της Αυλίδας (της χρεοκοπίας). Επειδή οριζόντιες θυσίες στην περίπτωση αυτή κρίθηκαν ως ασύμφορες, προκρίθηκε η καταστροφή (ο αποκεφαλισμός, head cut) του βόρεια ελλιμενισμένου ελληνικού στόλου για να σωθεί ο υπόλοιπος. Στο ρόλο της Ιφιγένειας οι “νέες χώρες”.
Εκεί λοιπόν, στις “νέες χώρες”, μας λένε οι διάφοροι πανάσχετοι, πλην κουτοπόνηροι παλιοελλαδίτες νέο-Ντένιγκεν (συν κάποιους ντόπιους παραμυθάδες και αρ-πάχτες), υπάρχει ανεξάντλητος ορυκτός πλούτος, που μένει ανεκμετάλλευτος, και για το λόγο αυτό υποφέρουμε και εμείς εδώ κάτω. Μα είναι δυνατό να είναι τόσο χοντροκέφαλοι και να αντιδρούν αυτοί οι “νεοχωρίτες” στην αξιοποίηση αυτού του ορυκτού πλούτου που διαθέτουν (συγνώμη, διαθέτουμε), από τον οποίο στο κάτω κάτω κάτι θα κερδίσουν και οι ίδιοι. Δεν τα θέλουμε πια και όλα δικά μας -τέτοια γενναιοδωρία- (βέβαια κάνουν πως δεν ξέρουν ότι ούτε δικά τους είναι). Άσε που κάποιοι από τους ντόπιους εκεί πάνω (τους Β….., θού Κύριε…) θα βρούν κιόλας και δουλειά στα ορύγματα -τους τυχερούς-. Και θα αποκτήσουν και πλήρη εξειδίκευση, ώστε δε θα χρειαστεί στο μέλλον να χολοσκάνε αυτοί και τα παιδιά τους για άλλες δυνατότητες απασχόλησης. Και θα τους φτιάξουμε με τα υλικά της αξιοποίησης και διάφορες καινούργιες πολύχρωμες λίμνες στα μέρη τους, που θα έρχονται να τις θαυμάζουν με ανοικτό το στόμα (και κλειστή τη μύτη) πλήθος τουριστών. Άσε δε τους καταπληκτικούς κρατήρες που θα ανοιχτούν και που μπροστά τους θα ωχριά και η καλδέρα της Σαντορίνης. Και που θα έρχονται επίσης να τους θαυμάσουν (με κλειστά τα μάτια αυτή τη φορά) άλλα πλήθη τουριστών. Ώστε, παράλληλα με τους παρελθόντες τότε δρόμους του κρασιού, να έχουν στο μέλλον τους ένδοξους δρόμους της μεταλλείας στις νέες χώρες τους. Και δε θα τους αφήσουμε βέβαια και διψασμένους, αλίμονο! Θα φροντίσουμε να τους προμηθεύουμε με φορτία νερού Λουτρακίου∙ τι μας πέρασαν, για άκαρδους;
Μετά από όλα αυτά λοιπόν ας μας πούν επι τέλους τι θέλουν και αντιδρούν;
Λοιπόν, σύντροφοι νεοχωρίτες, τι να πεί κανείς σ’ αυτούς που λένε ακριβώς τα παραπάνω; Μας θέλουν Ιφιγένειες και να πούμε και ευχαριστώ από πάνω. Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω.
Όμως, σταθείτε ρε παιδιά της παλιάς Ελλάδας (παληκάρια του ΙΓΜΕ, Μανιάτηδες κ.λπ.). Γιατί βάλατε στόχο τις νέες χώρες; Γιατί αντί για την Ιφιγένεια δε δοκιμάζουμε να θυσιάσουμε τον Αγαμέμνωνα; Δεν ψάχνετε λίγο και στα δικά σας χωράφια εκεί κάτω μπας και βρήτε σκάβοντας τη λύση στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας. Και σας χαρίζουμε τότε και τις πολύχρωμες λίμνες και τους κρατήρες και τους τουρίστες που θα σπρώχνονται ποιος θα τα πρωτοθαυμάσει. Και θα σας φέρνουμε εμείς εμφιαλωμένο νερό τότε.
Σοβαρά μιλάμε, μήπως το Λαύριο δεν ήταν εξίσου μεταλλοφόρο και χρυσοφόρο με την ανατολική Χαλκιδική ή το Παγγαίο; Ποιες πολύχρονες, σοβαρές μελέτες κάνατε για μια σημερινή αναβίωση της μεταλλείας εκεί; Αλλά είναι πολύ κοντά στο λεκανοπέδιο θα μου πείτε. Και μήπως θα έπρεπε να ψάξετε για τυχόν μεταλλοφορία της τάξης των ppm (ξέρετε εσείς του πρώην ΙΓΜΕ, Παπαβασιλείου, Αρβανιτίδη κ.λπ.) στο Σουσάκι, στην Αίγινα, στον Πόρο, στα Μέθανα, στον Οξύλιθο, στη Μύκονο (να δω ένα όρυγμα εκεί και μια χαβούζα και ας πεθάνω), στη Νάξο, στην Ικαρία; Τι μανία σας έπιασε με τις νέες χώρες και μας κάνετε τέτοια διεθνή διαφήμιση που σκοτώνονται από τα άκρη της γης ποιος θα πρωτοέρθει να μας τα πάρει όλα, να μας φτύσει και να φύγει.
Ξέρετε, εμείς των νέων χωρών είμαστε λιγάκι ευαίσθητοι και φιλύποπτοι, ίσως και λίγο βλάκες.
Κάποιες φορές περνάνε από το νού μας κάποιες παράξενες σκέψεις: Ρε, μπας και αυτοί οι παλιοελλαδίτες θέλουν τη δικιά τους αυλή καθαρή και παστρικιά και τη δικιά μας εδώ πάνω να είναι σκουπιδότοπος. Αν είναι έτσι τότε να πουλήσουμε εμείς τον ορυκτό μας πλούτο, τι δουλειά έχουν οι Μανιάτηδες μεσολαβητές; Αλλά αμέσως μετα σκεπτόμαστε: δεν μπορεί, συμπατριώτες είμαστε, κολλητοί, καρντάσια ρε παιδί μου. Δε θα μας έριχναν έτσι. Δεν υπάρχει Μελούνα.
Και ησυχάζουμε, όπως ο ήσυχος ιπποπόταμος.
