Το 2011 είδαμε ξεκάθαρα ‒κι εμείς που είμαστε αγνοί και δε θέλαμε να το πιστέψουμε‒ πώς λειτουργούν τα Μ.Μ.Ε. του τόπου. Μισήσαμε όλοι τον ΣΚΑΪ και το Mega Channel κι αγαπήσαμε την Ελευθεροτυπία και τον όμιλο Real. Ο τελευταίος αποτελεί μια άρτια επιχειρηματική προσπάθεια• από εκείνες που δε θα έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, αλλά νέοι για τους οποίους υπάρχει ακόμα ελπίδα, αλλά και τους οποίους δεν δανείζει το τραπεζικό σύστημα.
Στην Ελλάδα παρατηρήθηκε ‒δυστυχώς‒ ένα ακόμη «πρωτότυπο» φαινόμενο: ασχοληθήκαμε τόσο πολύ με την τέταρτη εξουσία που ξεχάσαμε την ουσία. Μία αλληλένδετη με τα παραπάνω «ουσία» είναι ότι όλα τα Μ.Μ.Ε. ‒εκτός από τα κρατικά παράσιτα‒ είναι επιχειρήσεις ιδιωτικών συμφερόντων. Κι είναι από εκείνες τις επιχειρήσεις που οι «ηλεκτρονικοί» καιροί μας βοηθούν να τιμωρήσουμε άμεσα. Ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις, λοιπόν, κι ας σταματήσουμε να αγοράζουμε τις έντυπες δημοσιεύσεις τους.
Το 2011 ήταν και η χρονιά που αποθεώσαμε το Debtocracy, γιατί είχαμε ανάγκη να δούμε και να ακούσουμε από κάπου όλες αυτές τις αλήθειες μαζεμένες. Οι δεξιοί νεοφιλελεύθεροι, βέβαια, το είδαν κι έβαλαν τα γέλια. Αυτό ας το θυμόμαστε. Δεν το έβαλαν στα πόδια, έβαλαν τα γέλια.
Ο Θανάσης Βέγγος ‒από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες‒ έφυγε, αλλά τουλάχιστον πρόλαβε να δει την Ελλάδα εντελώς πεθαμένη: «Μωρή φύση, πάρε ένα μπισκότο!». Σε κάθε περίπτωση, όλοι οι λαοί πεθαίνουν στο τέλος• θα μπορούσε να μην είναι αναγκαστικά κακό αυτό. Ευτυχώς, η Νάνα Μούσχουρη ζει ακόμα και δίνει συνεντεύξεις.
Τέλος, καταλάβαμε όλοι ότι τελικά υπάρχει Θεός κι ότι Αυτός είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. Ο πρόεδρος του Λά.Ο.Σ., Γ. Καρατζαφέρης, μας υποσχέθηκε στη Δ.Ε.Θ. ότι θα κυβερνήσει, και μέσα σε δύο μήνες το κατάφερε.
Αν πρέπει να ευχηθώ κάτι ‒τηρώντας τις μισητές παραδόσεις‒ για τον επόμενο κύκλο 8760 ωρών, τότε θα ευχηθώ κάτι απίθανο:
Να φύγουν όλοι οι Έλληνες από την Ελλάδα, μπας κι αλλάξει ο τόπος. Γενικότερα, να φύγουν οι άνθρωποι από παντού, μπας κι αλλάξει ο κόσμος.
