Δεν πίστευα ότι θα βρισκόμουν ποτέ στην “δεινή” θέση να εξιστορώ μία κάθε άλλο παρά ευχάριστη εμπειρία της ζωής μου. Έτρεφα αυταπάτες μάλλον. Πολλές. Άλλωστε κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται κ μάλιστα έξω απ τα δόντια. Η ιστορία λοιπόν έχει ως εξής:
Μιά ηλιόλουστη μέρα πήρα το λεωφορείο, να πάω κ εγώ σαν κανονικός άνθρωπος στη σχολή μου. Η διαδρομή είναι γνωστή κ βαρετή μάλλον, αφού την έχω διανύσει πολλές φορές. Ωστόσο το γεγονός που διαδραματίστηκε λίγο πριν κατέβω θα έλεγα ότι την έκανε “ολίγον” διαφορετική. Δύο στενά πριν τη σχολή το λεωφορείο είχε σταματήσει, λόγω του ότι βρισκόταν άλλο λεοφωρείο μπροστά του και ξαφνικά οι πόρτες ανοίγουν και μπουκάρουν μέσα 3-4 “μυστικοί” καταπώς τους έλεγαν τα παλιά τα χρόνια. Κουνάνε την κεφάλα τους λοιπόν αγέρωχα και ψάχνουν για μετανάστες. Καθώς τους εντοπίζουν κινούνται προς το μέρος τους, αρπάζουν τις πραμάτειες τους, αρπάζουν και τους ίδιους απ το σβέρκο, λες κ είναι ζώα, και τους πετάνε έξω απ το λεωφορείο. Την ίδια στιγμή έξω περίμεναν ΔΕΛΤΑδες, έτσι για να φαίνεται πιο ωραία η εικόνα της καταστολής. Κάπου εδώ λοιπόν τελειώνει η εξιστόρηση μου κ τώρα αρχίζει το σχόλιο μου.
Δεν νομίζω ότι έχει κάποιο νόημα να κάνω μία υπερανάλυση για το θέμα των μεταναστών μέσα απο αυτές τις αράδες. Και το γράφω αυτό, γιατί μερικές φορές μπλεκόμαστε μέσα στα λόγια μας και ξεχνάμε την πραγματικότητα. Ποιά είναι η πραγματικότητα; Αυτή τη στιγμή υπάρχει τεράστια αστική προπαγάνδα για τη μετανάστευση και ο περισσότερος κόσμος δεν φαίνεται να έχει μπει στον κόπο να ενημερωθεί από άλλα μέσα εκτός των κυρίαρχων. Επομένως την έχει άκριτα αποδεχτεί.
Πέραν όμως τούτου, νομίζω ότι η απαξίωση του θέματος στα μάτια του κόσμου πηγάζει κ από την έλλειψη ανθρώπινων συναισθημάτων, αφού έχουμε γίνει πιστοί υπάκουοι των δεξαμενών αλλοίωσης της σκέψης-τηλεόραση, έχουμε ξεχάσει πώς είναι να αισθανόμαστε. Δεν διαφωνώ σε καμία περίπτωση με τις σκοπιές που βλέπουν με “ταξικό” μάτι το ζήτημα. Ωστόσο μάλλον πρέπει να γυρίσουμε σε πιο πρωτογενείς σκέψεις για να καταλάβουμε.. η ανθρωπιά είναι αυτό που μας λείπει πρώτα απόλα.
Δεν μπορούμε λοιπόν να επικαλεστούμε τα ανθρώπινα συναισθήματα μας , έστω για μία φορά, και να έρθουμε στη θέση αυτών των ανθρώπων που φεύγουν από εμπόλεμες ζώνες για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο; Άνθρωποι που είναι εκμεταλλευόμενοι από δουλέμπορους οι οποίοι παρόλο που είναι γνωστοί, δεν τους πιάνει κανείς. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, προκειμένου να ξεπληρώσουν το χρέος τους απέναντι στους διακινητές (δεδομένου ότι έχουν προπληρώσει τα προϊόντα που προμηθεύονται), υπάγονται οι ίδιοι κ οι οικογένειες τους σε καθεστώς δουλείας (trafficking κ.λ.π.). Δεν μπορούμε επιτέλους να καταλάβουμε ότι είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας που λέγεται παρεμπόριο και ότι η καταστολή και ο εκφοβισμός απλά αναπαράγει το πρόβλημα κ δεν το λύνει; Και βεβαίως μην ξεχνιόμαστε, το πρόβλημα είναι η στεγνή εκμετάλλευση.
Οφείλουμε λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε αρχικά, ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι κάτι που μας αφορά, κάτι που συμβαίνει μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, στην κοινωνία που ζούμε και δεν μπορούμε απλά να κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα σα χάνοι που έλεγε η γιαγιά μου. Γιατί υπο άλλες συνθήκες οι μπάτσοι μέσα στο λεωφορείο θα είχαν να αντιμετωπίσουν ένα τεράστιο κύμα οργής, που θα τους έπαιρνε παραμάζωμα.
Οι άνθρωποι ΕΧΟΥΝΕ προβλήματα – ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ προβλήματα.
