Mία επανάληψη των Κυριακάτικων [επειδή δεν εργαζόμαστε] μαζώξεων στις πλατείες όλης της χώρας, στην καρδιά του χειμώνα.
Δεν πρόκειται για καμία κομματική ή υστερόβουλη διοργάνωση. Για την ακρίβεια, έχω την εντύπωση πως παρακολούθησα live την αυθόρμητη / πηγαία απαρχή της, στο twitter timeline μου [και το όνομα αυτού, cocobilly].
Συνεπώς, και 500 μόνο άτομα εάν μαζευτούν, θεωρητικά είναι πετυχημένη η διοργάνωση, επειδή στηρίζεται σε μία ιδέα και μία πρόσκληση, ενός ατόμου. Αναλογικά, η „επίσημη“ παναττική απεργία στις 17 Ιανουαρίου, δεν θα έχει μεγαλύτερη απήχηση ή συμμετοχή, παρόλο που έχει προαναγγελθεί εδώ και 2 μήνες.
[κυβικές κατοικίες, στο Ρότερνταμ]
ΟΚ, ως εδώ καλά. Αλλά τα παράξενα κτήρια τί σχέση έχουν με το θέμα;
Θα κάνω έναν μακροσκελέστατο πρόλογο.
Πριν από μερικές μέρες, βρέθηκα στην Αθήνα και φιλοξενήθηκα σε ένα φιλικό σπίτι. Έμεινα για περισσότερο από 24 ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων είχα και ορισμένες δουλειές να φροντίσω [η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει].
Κατά κύριο λόγο, ήθελα να περάσω μερικές ώρες χαλαρώνοντας: πίνοντας καφέ [όχι κυριολεκτικά], τρώγοντας σπιτικό φαγητό, ανταλλάσσοντας torrents από σκληρό δίσκο σε σκληρό δίσκο και συζητώντας για τα πάντα με ανθρώπους που έχουν ευχάριστο και ανοιχτό πνεύμα. Μου είχαν λείψει και ελπίζω να τους βλέπω συχνότερα.
Για όσους δεν διαβάζουν τα tweets μου, είχα γράψει τότε πως έχουν στο μπάνιο τους Clive Barker και Tery Pratchett. Γενικά, είναι ένα σπίτι που δεν έχει αρκετές βιβλιοθήκες. Ξεχειλίζει από αξιόλογα βιβλία, σε κάθε πιθανή γωνία.
[“στραβό κτήριο” στην Πολωνία, θυμίζει κάτι από Gaudi]
Κάπως έτσι, κατέληξαν να εκμεταλλευτούν το χώρο που υπήρχε πάνω από τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες [παλιότερα ήταν τα πατζούρια εκεί] για να αποθηκεύσουν ορισμένα βιβλία. Δεν ξέρω αν μπορείτε να κάνετε τη νοητική εικόνα. Για μένα είναι πολύ κοντά** στο ιδεατό, ως προς τη σωστή εκμετάλλευση χώρου.
[**”κοντά” επειδή θα χρειάζονται μία σκάλα για να τα ανεβοκατεβάζουν από εκεί, αλλά εφόσον όλες οι άλλες βιβλιοθήκες είναι γεμάτες, ναι, καλά κάνουν!]
Φυσικά, δεν αποφύγαμε την πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική συζήτηση, η οποία σύντομα επεκτάθηκε στον τομέα της επαγγελματικής μας ενασχόλησης και σε παραδείγματα που αφορούν προσωπικά εμάς ή το φιλικό / οικογενειακό μας περιβάλλον.
Παρένθεση στον πρόλογο: οι φίλοι μου συνεχίζουν να παλεύουν να τα βγάλουν πέρα στην Ελλάδα. Ξέρουν ότι μπορεί να είναι ευκολότερο να τα παρατήσουν όλα και να φύγουν, αλλά προς το παρόν είναι δεσμευμένοι οικονομικά εδώ. Έτσι, πασχίζουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το κεφάλι πάνω από το νερό.
Ωστόσο, το ελληνικό κράτος κάνει ό,τι περισσότερο μπορεί για να τους δυσκολέψει στον αγώνα τους. Τους διώχνει. Δεν μπορώ να μιλήσω με στοιχεία και ονόματα, πρέπει να προστατέψω την ανωνυμία τους. Αλλά θα σας πω παραδείγματα.
[εθνικό θέατρο, στο Πεκίνο]
Πριν από λίγο καιρό, ο φίλος μου σχεδίασε ένα σπίτι για έναν πελάτη του, σε προάστιο της Αθήνας. Ο πελάτης είχε ζητήσει ένα ιδιαίτερο σχήμα παραθύρων. Ήξερε ότι αυτό αυξάνει το κοστολόγιο [καλούπιασμα, ειδικά κουφώματα κλπ] αλλά εφόσον ήταν προετοιμασμένος να πληρώσει τη διαφορά, ο φίλος μου τα σχεδίασε όπως ήθελε ο πελάτης.
Το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε από την πολεοδομία. Επειδή ο υπάλληλος της πολεοδομίας έτσι γούσταρε. Ή επειδή συνειδητοποίησε πως υπήρχαν χρήματα και ήθελε να τον λαδώσουν. Πάντως το απέρριψε. Κι έτσι βρέθηκε ο φίλος μου να προσπαθεί να εξηγήσει στον πελάτη ότι δεν μπορεί να τον ικανοποιήσει. Με το φόβο πάντα ότι μπορεί να απευθυνθεί σε άλλο γραφείο και να τον χάσει κι από πελάτη.
Γιατί;
Επειδή κάποιος άχρηστος μηχανικός που έχει βγάλει φουσκάλες στον κώλο του από το καθισιό στην καρέκλα, που δεν έχει ποτέ ιδρώσει να βρει πελάτη και που δεν ρισκάρει τίποτα, ούτε έχει υπαλλήλους να πληρώσει, αποφάσισε αυθαίρετα ότι τα παράθυρα σε κάποιο προάστιο της Αθήνας [ούτε καν στο κέντρο!!!] πρέπει να είναι μόνο παραλληλόγραμμα, ή τετράγωνα.
Σε άλλο περιστατικό, ο φίλος μου είχε σχεδιάσει ένα νεοκλασικό κατ’ εντολή του πελάτη του. Άλλος υπάλληλος, μιας άλλης πολεοδομίας, το χαρακτήρισε ως „Τούρκικο“ και αρνήθηκε να του εγκρίνει την άδεια για να το χτίσει.
[κτήριο πιάνο και κιθάρα, στην Κίνα]
Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι δεν ήταν „τούρκικο“ [απλά ο υπάλληλος ήταν εντελώς άσχετος και δεν ήξερε τους ρυθμούς] το σημαντικότερο ήταν πως άσκησε καταχραστικά την εξουσία που του δίνει το Κράτος για να απορρίψει κάτι, εντελώς φασιστικά.
Δηλαδή, εάν ο πελάτης ήθελε να χτίσει κάτι τούρκικο, ή γιαπωνέζικο, ή αφρικάνικο ή εξωγήινο και εφόσον δεν ήταν ούτε σε παραδοσιακό οικισμό, ούτε καν σε πόλη [!!!!] … τί λόγος του έπεφτε; Για να μη σχολιάσω το γεγονός ότι οι ίδιοι υπάλληλοι έχουν εγκρίνει τα εκτρώματα που βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας.
Κι επειδή κανείς δεν μπορεί να κουνήσει τον υπάλληλο της πολεοδομίας από τη θεσούλα του, ή να ζητήσει διαφορετική απόφαση [τύπου “έφεση”], θα συνεχίσει να πηδάει όποιον γουστάρει. Όποτε ξυπνάει στραβά επειδή δεν του έκατσε η γυναίκα του, θα την πληρώνει ένας πολίτης.
Ειδικά ένας νέος άνθρωπος που δεν έχει πολιτικό μέσο, ή που δεν θέλει να χρησιμοποιήσει τέτοιο μέσο. Ειδικά ένας ελεύθερος επαγγελματίας που προσπαθεί να έχει καλές σχέσεις και να μη μαλώνει με όσους ξέρει ότι θα ξαναβρεί μπροστά του όποτε θελήσει κάτι από το Δημόσιο.
Αυτή την αυθαιρεσία του τελευταίου υπαλληλίσκου την πληρώνουμε όλοι. Είναι ενδεικτική. Σε αναγκάζει να φτάσεις στο αμήν και να χρησιμοποιήσεις πλάγιους τρόπους για να κάνεις τη δουλειά σου. Ή να παραιτηθείς και να φύγεις. Αυτή η αυθαιρεσία μας έχει φτάσει εδώ που είμαστε σήμερα.
[ο κόσμος της BMW, στο Μόναχο, κάποτε είχα φωτογραφίες στο εσωτερικό του]
Είπαμε πολλά ακόμα παραδείγματα. Ένα από αυτά που με έκαναν να γελάσω ήταν μία σύλληψη υπαλλήλου της πολεοδομίας, για την οποία δεν μάθαμε και πολλά από τα ΜΜΕ.
Το περιστατικό είχε σχέση με 5.000 ευρώ. Τόσα ζήτησε να λάβει ο υπάλληλος για να εγκρίνει μία άδεια. Του τα δώσανε σε προσημειωμένα χαρτονομίσματα. Όταν έγινε η παράδοση και τα έβαλε στο συρτάρι του, μπούκαραν οι μπάτσοι και ο εισαγγελέας. Ανοίγοντας το συρτάρι, βρήκαν μέσα 15.000 ευρώ.
Τα 5 ήταν τα δικά τους, τα άλλα 10.000 ευρώ, μάλλον ήταν τα „ψιλά“ που κουβαλούσε ο τύπος για … χαρτζηλίκι. Ή είχαν περάσει άλλοι δύο πριν από τον πελάτη που έκανε την καταγγελία. Και ήταν ακόμα πρωί. Αυτοί χρειάζονται τη Group 4 για να γυρίσουν σπίτι κάθε μέρα.
Όταν όμως βλέπεις τους προϊσταμένους των πλέον διεφθαρμένων υπηρεσιών [για τους οποίους έχει βουίξει ο τόπος ότι παίρνουν μίζες] να βρίσκονται σήμερα σε υπουργικά γραφεία ως „σύμβουλοι“ τότε ξέρεις πως δεν υπάρχει πιθανότητα να εκριζωθεί το κακό.
Το „σήμερα“ στην παραπάνω πρόταση είναι κυριολεκτικό. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έγινε το ίδιο επί ΝΔ. Το μόνο που συνέβη ήταν εναλλαγή προσώπων. Μερικές φορές ούτε καν αυτό: η διαφθορά δεν ασχολείται με τα κόμματα και την πολιτική. Πλουτίζουν όποιος κι αν κυβερνά, επειδή ξέρουν να του δίνουν μερίδιο.
[κτήριο “Τενερίφη” στην Ισπανία]
Δεν ξέρω εάν η τελευταία αλλαγή στον τρόπο έκδοσης οικοδομικών αδειών θα μειώσει τα φακελάκια. Ελπίζω πως ναι, φοβάμαι πως όχι.
Πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι στις πολεοδομίες και τις εφορίες να είναι οι πρώτοι που θα απολύσει ο Παπαδήμος [ή όποια μαριονέτα αναλάβει το ρόλο αυτό]. Εφόσον μας ζητάνε αίμα, ας χύσουμε αυτό, που ξέρουμε όλοι ότι έχει κακοφορμίσει.
Την ίδια ώρα που το λέω, ξέρω πως αυτοί θα τη γλιτώσουν. Ξέρω πως οι διεφθαρμένοι είναι οι τελευταίοι που θα φύγουν, ενώ θα την πληρώσουν αυτοί που πραγματικά εργάζονται σκληρά και που πραγματικά είναι χρήσιμοι, όπως οι δομές υποστήριξης [“βοήθεια στο σπίτι”, κοινωνικές υπηρεσίες για ΑΜΕΑ, νοσηλεύτριες κλπ]. Επειδή έτσι βολεύει τον καπιταλισμό, επειδή θα μας στρέψει σε ιδιωτικές υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας.
Συμπτωματικά, την ίδια μέρα έλαβα στο inbox μου ένα email με διάφορα περίεργα κτήρια από όλο τον κόσμο. Παίρνω πολλά τέτοια και συνήθως τα σβήνω. Αυτό το κράτησα, γιατί σκέφτηκα ότι πρέπει να σχολιάσω αυτή την αντίθεση.
Φανταστείτε δηλαδή, να είχε πάει ο αντίστοιχος αρχιτέκτονας στην αντίστοιχη πολεοδομία του Ρότερνταμ με το σχέδιο για το κίτρινο κυβικό σπίτι και να του το είχε απορρίψει ο αντίστοιχος μηχανικός εκεί επειδή „τα σπίτια δεν έχουν τέτοιο σχήμα“.
Στην Ελλάδα, προφανώς, ακόμα και το σχήμα του παραθύρου δεν θα είχε εγκριθεί, πόσο μάλλον το υπόλοιπο σκέλος του κτηρίου.
[κτήριο “πρόβατο”, Νέα Ζηλανδία]
Δεν ισχυρίζομαι πως είναι όλα αριστουργήματα. Μερικά μπορεί να είναι τρομερά κακόγουστα, όπως το τεράστιο πρόβατο της Νέας Ζηλανδίας, ή κάτι κατοικίες σε σχήμα ιπτάμενου δίσκου. Εφόσον όμως είναι στην αυλή του ιδιοκτήτη και δεν χαλάνε π.χ. έναν παραδοσιακό οικισμό, σε ποιον πέφτει λόγος πώς είναι;
Ακόμα κι αν δεν είναι σε μία αυλή όμως … τελικά ποιος μπορεί να ασκήσει κρίση;
Φανταστείτε π.χ. τον Gaudi, να πηγαίνει στην πολεοδομία της Βαρκελώνης και να του απορρίπτουν τα σχέδιά του επειδή „δεν είναι συμβατά“. Επειδή ο υπάλληλος τα είδε λίγο „στραβά“ και του ζήτησε να τα „ισιώσει“.
Αντιθέτως, εκείνο το έκτρωμα που έχτισε η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη, δεν φαντάζομαι να αντιμετώπισε δυσκολίες έγκρισης σε καμία πολεοδομία. Επειδή δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια.
Αυτή τη χώρα, αυτόν το δημόσιο τομέα, αυτές τις Αρχές, αυτή τη νομοθεσία θέλουμε να σώσουμε;
Ε, όχι, δεν θέλω να τη σώσω.
Λυπάμαι εάν πικραίνεται κάποιος, αλλά το ομολογώ. Έχω παραιτηθεί από το σώσιμο, δεν βρίσκω τίποτα που να πρέπει να διασωθεί. Είμαι έτοιμη να κατέβω στο δρόμο υπέρ του γκρεμίσματος.
[σπίτι “Ναυτίλος”, στην πόλη του Μεξικό]
Για να μην παρεξηγηθώ: υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι για να κατέβει κανείς στο δρόμο. Μεταξύ αυτών οι άστεγοι, οι απεργοί της χαλυβουργίας, η καλύτερη αντιμετώπιση των πολιτικών προσφύγων, καλύτερες υπηρεσίες υγείας, λιγότερη βία από την ΕΛΑΣ, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ.
Αλλά όχι η κεκτημένη ταχύτητα [της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη] του να υπερασπιστούμε „τα πάντα“. Διότι δεν είναι εντάξει „τα πάντα“. Είναι πάρα πολλά εκείνα που θέλουν γκρέμισμα.
Το έχω επαναλάβει και δεν θα κουραστώ να το λέω: δεν υιοθετώ άκριτα τον κάθε πονεμένο και τον κάθε „αγώνα“, απλά και μόνο επειδή είναι „ενάντια στην εξουσία“. Δεν είναι όλοι αθώοι.
