3 ιστορίες με ένα αντικείμενο, αλλά τελείως διαφορετικές αφηγήσεις.
Τα μέσα ενημέρωσης αντιμετώπισαν τελείως διαφορετικά την υπόθεση SOPA/PIPA (που αποσιωπάται σιγά-σιγά, ενώ δεν τελείωσε), το κλείσιμο του MegaUpload και, τέλος, τη μαζική επίθεση κατά κυβερνητικών ιστοτόπων αμέσως μετά το τελευταίο.
Τα νομοσχέδια SOPA και PIPA αφορούν ακριβώς την προάσπιση των πνευματικών δικαιωμάτων, τα οποία κατηγορείται ότι παραβίασε οικειοθελώς το MegaUpload, παρέχοντας υπηρεσίες ανεβάσματος αρχείων σε χρήστες. Οι Anonymous στράφηκαν εναντίον κυβερνητικών ιστοσελίδων των ΗΠΑ και για το SOPA, αλλά και ως αντίποινα για το κείσιμο του MegaUpload. Παλιότερα είχαν χτυπήσει τουρκικές ιστοσελίδες για την παρεμφερή υπόθεση του κρατικού firewall στην Τουρκία.
Η πειρατεία αποτυπώνεται κυρίως αρνητικά στον επίσημο λόγο. Πολλοί από τους υποστηρικτές των κινήσεων κατά των νομοσχεδίων SOPA και PIPA διαχώριζαν τη θέση τους, διατυπώνοντας την άποψη ότι ναι μεν, κακή η λογοκρισία στο διαδίκτυο μέσω της θέσπισης δικαστικής αρμοδιότητας, αλλά δε, η πειρατεία (δηλαδή η αντιγραφή και μοίρασμα έργων που καλύπτονται από copyright και πνευματικά δικαιώματα) είναι έγκλημα.
Ωστόσο, αυτή η θέση είναι μια μη-θέση, μια πολυλογία δίχως νόημα. Η ουσία της λογοκρισίας έγκειται στο αν αναγνωρίζεται το δικαίωμα οποιουδήποτε να μεταδώσει ή να αναμεταδώσει οποιαδήποτε πληροφορία. Το «είμαι κατά της λογοκρισίας, αλλά και κατά της πειρατείας» δεν θα μπορούσε ποτέ να σημαίνει απολύτως τίποτε. Είναι μια «τοποθέτηση» τόσο κενή, όσο και το «καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Και αυτό γιατί η πειρατεία είναι μια σαφής θέση απέναντι στην ιδιοκτησία ιδεών: δεν την αναγνωρίζει. Εδράζεται μάλιστα σε αξίες και λογικά θεωρήματα που κατακτήθηκαν και αποδείχτηκαν από τη διαλεκτική. Όπως το ότι καμμιά ιδέα, έμπνευση ή πνευματική εργασία δεν γεννήθηκε μόνη της, αυτόνομα, από μόνες τις ίδιες πνευματικές δυνάμεις του φερόμενου ως δημιουργού της.
Η λογοκρισία βασίζεται στον πυρήνα της εξουσιαστικής σκέψης: την ιδιοκτησία. Είναι η νοοτροπία του ιδιοκτήτη, ή του εκπροσώπου των συμφερόντων του, που κινεί το χέρι του νομοθέτη «να βάλει ένα τέλος στην πειρατεία».
Οι Anonymous αντίκεινται πάντα – και με χαρακτηριστική αμεσότητα – σε κάθε είδους καταστολή της πληροφορίας. Είναι ίσως το σοβαρότερο εμπόδιο στην πρόθεση της (οποιασδήποτε) εξουσίας να διαμορφώσει «ιδιοκτησίες» και «νομοθεσία» στο (ακόμα αρκετά) ανοιχτό διαδίκτυο.
Αλλά ποιοί είναι;
Σε τελευταία δημοσιεύματα γίνεται μια προσπάθεια να αποδοθούν χαρακτηριστικά οργάνωσης σ’ αυτό που αποκαλείται «οι Anonymous». Ωστόσο κάτι τέτοιο είναι παιδαριώδες και προέρχεται από την πρωτόγονη αντίληψη περί κατανόησης διά της κατηγοριοποίησης. Anonymous είναι και μπορεί να είναι ο καθένας. Στο διαδίκτυο, οι περισσότεροι έμπειροι χρήστες, διαθέτουν πάνω από έναν λογαριασμούς σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή διατηρούν πολλαπλές ονλάιν περσόνες, φαινόμενο απόλυτα υγιές όταν εκφράζεται ελεύθερα ένα τόσο πολυδιάστατο ον όσο η ανθρώπινη προσωπικότητα.
Οι Anonymous είναι όποιοι επιλέγουν να εκφραστούν μέσα απ’ αυτήν την απλή ιδέα. Μπορεί κάποιος anonymous να χρησιμοποιεί συγκεκριμένο παρατσούκλι, ή διαφορετικό κάθε φορά. Ή, πάλι, να μη χρησιμοποιεί κανένα. Η συνεννόηση εκατοντάδων ή χιλιάδων μέσα σε χρόνο μηδέν είναι πανεύκολη στο διαδίκτυο. Δε χρειάζονται ούτε σοφιστικέ υποδομές ούτε μυστηριώδεις, ορκισμένες οργανώσεις.
Αρκεί η βούληση, ένα τόσο θεμελιωδώς ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
