Σήμερα 1 Φλεβάρη του 2012 είχα την «μεγάλη τύχη» να πάω στο δημόσιο ψυχιατρείο Δαφνί, ώστε να επισκεφτώ χρήστη, που η ελληνική μεγαλόψυχη δικαιοσύνη έκρινε, πως είναι το κατάλληλο μέρος για να ολοκληρώσει την ποινή του, μεταφέροντας τον από τον Κορυδαλλό, όπου είχε φυλακιστεί μετά από συλληψη για κατοχή μικροποσότητας ηρωίνης, καθαρά για προσωπική του χρήση. Το ψυχιατρείο σύμφωνα με την ελληνικη δικαιοσύνη θα αναλάμβανε και την απεξάρτησή του και όχι το κέντρο απεξάρτησης, στο οποίο είχε αρχικά ξεκινήσει μια προσπάθεια πριν την καταδίκη του.
Δε νομίζω πως χρειάζεται να περιγράψω τις συνθήκες στο Δαφνί, κάποιοι πιθανόν τις έχουν δει, άλλοι τις φαντάζονται…..Δεν έχω και λόγια άλλωστε να τις περιγράψω, εικόνες φρίκης, ζωντανοί νεκροί….αν οι συνθήκες αυτές αντιστοιχούν σε ανθρώπινη πολιτισμένη κοινωνία, προτιμώ να ζήσω με ζώα.
Επέστρεψα σπίτι, σοκαρισμένη, γιατί κακά τα ψέμματα άλλο η θεωρία, άλλο κάποιες εικόνες στην τηλεόραση και άλλο το ζωντάνο, αλλιώς να βλέπεις δίπλα σου χέρια απλωμένα να σου ζητούν έστω ένα τσιγάρο, ανθρώπους δεμένους σε κρεβάτια, χρήστες στο ίδιο δωμάτιο με ανθρώπους που έχουν εντελώς διαφορετικά προβλήματα…..
Μπαίνοντας στο ίντερνετ έπεσα πάνω στην παρακάτω είδηση :
Tο παλικαρακι που βλεπετε στη φωτογραφια λεγετε Περαντινος Νικολαος.Xθες το πρωι του εδωσαν εξιτηριο απο τον Ευαγγελισμο και τον εστειλαν να πεθανει στο κλειστο γυμναστηριο του Ρουφ. …ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ειναι χρηστης ουσιων στο τελευταιο σταδιο…. Tελικα υστερα απο τηλεφωνα που εγιναν απο πολιτες στο εκαβ πολυ αργα το βραδυ τον παρελαβαν και τον μετεφεραν στο Γεννηματα οπου και κατεληξε…τα συμπερασματα δικα σας.
Σκέφτομαι πως τα τελευταία χρόνια οι θάνατοι χρηστών ιδίως τους μήνες του χειμώνα στην Αθήνα κυρίως, είναι συχνό φαινόμενο, οι φοβερές πολιτισμένες μας στατιστικές αυτό δείχνουν και σαφώς τώρα λόγω της φασιστικής και απάνθρωπης συμπεριφοράς του Καμίνη, γνωστοποιείται ένας θάνατος, γίνεται συγκεκριμένος, όχι νούμερο, έχει ονοματεπώνυμο και πρόσωπο…….Λες σκέφτομαι η απάνθρωπη συμπεριφορά του Καμίνη να ξυπνήσει συνειδήσεις; Γιατί κακά τα ψέμματα, σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα, ο συγκεκριμένος δεν συγκαταλέγεται στους άστεγους αλλά στους τοξικομανείς, άλλη κατηγορία «σκουπιδιού».
Πιο κάτω ενημερώνομαι πως ο Καμίνης έκανε μήνυση και χρησιμοποίησε τα ΜΑΤ για τους άστεγους και τις συλλογικότητες που έκαναν κατάληψη στο πνευματικό κέντρο του δήμου, κατηγορώντας τους για διάρρηξη. Αλληλέγγυοι έχουν συγκεντρωθεί για να τους υποστηρίξουν. Η ίδια σκέψη περνάει από το μυαλό μου, λες το μέγεθος της απανθρωπιάς του Καμίνη να μας ξεκουνήσει;
Δυστυχώς όμως συνειδητοποιώ, πως πάντα υπήρχε ένας Καμίνης, πάντα πέθαιναν τοξικομανείς αβοήθητοι στο δρόμο. Πάντα όσο θυμάμαι στοιβάζονταν άνθρωποι στα δημόσια ψυχιατρεία, μήπως απλά τώρα λόγω της σύγχρονης τεχνολογίας γνωστοποιούνται όλα αυτά πιο εύκολα. Δεν αμφισβητώ τη δύναμη του να είναι η γνώση και η ενημέρωση προσβάσιμη και μάλιστα χωρίς να έχουν τον πρώτο λόγο μόνο τα αστικά μέσα ενημέρωσης, όμως υπάρχει ένας μεγάλος φόβος.
Ο φόβος αυτός είναι και ο λόγος που με έκανε να γράψω όσα γράφω…..ο φόβος της συνήθειας. Φοβάμαι μήπως μάθαμε να συνηθίζουμε τα πάντα, το θάνατο του διπλανού μας, τους άστεγους, τους πολέμους, την πείνα, την εξαθλίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πόσοι από μας έχουν σκεφτεί να αφιερώσουν μια Κυριακή, έστω μία το χρόνο για να πάνε να δώσουν ένα πακέτο τσιγάρα σε ανθρώπους που κρέμονται πίσω από τα κάγκελα στο Δαφνί και ειναι ξεχασμένοι από όλους;
Φοβάμαι μήπως απλά βρίσκουμε τρόπους εκτόνωσης και την άλλη βδομάδα όλα τα παραπάνω έχουν ξεχαστεί και την θέση τους έχουν πάρει άλλα, και μετά άλλα κι άλλα…… Μήπως είμαστε υποκριτές ;
Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν αλλιώς, παλεύουν να κάνουν πράξεις που έστω θα αφυπνίσουν λίγους ακόμα……Ο φόβος της συνήθειας όμως παραμένει. Ψάχνω να βρω κάτι που μας είναι δύσκολο να συνηθίσουμε και δυστυχώς δεν βρίσκω τίποτα, ανακοινώνονται συσσίτια σε σχολεία, περικοπές ή αφανισμός έστω των ελάχιστων παροχών που έδινε το μόνο στον τίτλο, κράτος πρόνοιας, θάνατοι, αύξηση αστέγων, σχολιάζουμε, δηλώνουμε βαρύγδουπα θυμωμένοι, αναμασάμε λόγια για αδικία και πείνα, αλλά….Ναι υπάρχει αυτό το αλλά που μας κάνει μουδιασμένους, ηττοπαθείς, αναβλητικούς σε ριζοσπαστικές, συλλογικές πράξεις και δυστυχώς το γεγονός, ότι υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που υποστηρίζουν κάποιο κόμμα είτε μεγάλο, είτε μικρό και είναι μάλιστα διατεθειμένοι να πλακωθούν για να υποστηρίξουν την γραμμή του, μεγεθύνει τον φόβο.
Ελπίζω μονάχα να μην συνηθίσω και να μην ξεχάσω το βλέμμα που είδα σήμερα, το βλέμμα ενος νέου ανθρώπου, ενός 21χρονου χρήστη, που παρόλα τα ηρεμιστικά που του είχαν χορηγηθεί και σαφώς τον εμπόδιζαν να εκφραστεί, ήταν γεμάτο απορία αλλά και θυμό.
Η συνήθεια της αθλιότητας και της σαπίλας θα είναι η μεγαλύτερη μας ήττα.
