οι σακάτηδες και το δάσος

 

Φυσικά, διαδόθηκε με αστραπιαία ταχύτητα στην ελληνόφωνη τουιτερόσφαιρα και μπορεί κανείς να φανταστεί τα επικριτικά σχόλια που ακολούθησαν.

Ακόμα κι εγώ, δεν κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό και αναπαρήγαγα ένα από αυτά τα σχόλια. Έλεγε, σε γενικές γραμμές ότι “σε μία πολιτισμένη χώρα, μετά από αυτό το σχόλιο θα είχε απολυθεί”.

Σκληρό μεν, ειδικά σε εποχές καλπάζουσας ανεργίας, αλλά εντάσσεται στο σκεπτικό ότι οι άνθρωποι που βγαίνουν κάθε μέρα στην τηλεόραση και μας “ενημερώνουν” πρέπει να πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις. Κρατήστε την αυτή τη σκέψη, διότι θα επανέλθω.

Πριν πω οτιδήποτε άλλο, να δηλώσω ότι έχω βρεθεί στη θέση της, και ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Είπα κάτι προσβλητικό και απρεπέστατο για κάποιον, χωρίς να έχω το δικαίωμα ή το λόγο να το κάνω, μπροστά σε 300 περίπου άτομα.

Θυμάμαι ότι δικαιολόγησα τον εαυτό μου [“ήμουνα κουρασμένη και αγχωμένη και δεν ήξερα τί έλεγα”]. Μα, παρόλο που έχουν ήδη περάσει πάρα πολλά χρόνια, δεν με συγχώρησα και δεν το ξέχασα.

Πρώτον, επειδή πλήγωσα έναν άνθρωπο που δεν μου είχε κάνει τίποτα, αναφέροντας το πρόβλημά του.

Δεύτερον, επειδή ντρόπιασα τους γονείς μου. Δεν μου έχουν δώσει τέτοια ανατροφή.

Έκτοτε, προσπαθώ οι κρίσεις που ασκώ να αναφέρονται στις επιλογές των ανθρώπων και όχι στον τρόπο που τους έφτιαξε η φύση ή σε πράγματα που δεν μπορούν να επηρεάσουν. Για να το πω πιο απλά: δεν μπορώ να κατακρίνω κάποιον επειδή είναι άσχημος [σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη περί αισθητικής], μπορώ όμως να του πω ότι το κίτρινο πουκάμισο που φοράει, είναι για τα μπάζα, ή πως η πολιτική του τοποθέτηση είναι απαράδεκτη.

Επανέρχομαι όμως σε αυτό που είπα νωρίτερα, σχετικά με τους δημοσιογράφους.

Διαπιστώνω ότι θέλουμε να είναι “πολιτικά ορθοί”. Μας ενοχλεί η ιδέα ότι μπορεί να έχουν συγκεκριμένη “αιρετική” [για να μην πω τίποτα χειρότερο] τοποθέτηση.

Ως ένα βαθμό, το καταλαβαίνω. Κι εμένα με ενόχλησε η λέξη “σακάτης”. Παρόλο που, είχα τη χαρά και την ευτυχία, να μην υπάρχει κανένα άτομο με ειδικές ανάγκες στην οικογένειά μου, αισθάνομαι τον καημό και τα βάσανα όσων είχαν τέτοια προβλήματα. Δεν είναι εύκολο να ζεις με άτομο περιορισμένης κινητικότητας, αντίληψης, ακοής, όρασης … ή γενικά με κάποιον που δεν έχει τις ίδιες ευκαιρίες στην Ελλάδα.

alt

Να την καταδικάσουμε λοιπόν την ένοχη, να της πούμε ότι πρέπει να ντρέπεται και να ζητήσουμε το κεφάλι της σε ασημένιο δίσκο.

Πριν από αυτό όμως, πρέπει να δούμε λίγο κι εκείνους που μας δουλεύουν ψιλό γαζί, πολιτικώς ορθά, πάντα! Τους συναδέλφους της, και ειδικότερα τους πιο προβεβλημένους, ορισμένοι εκ των οποίων βρίσκονται και στην twitter-o-χώρα.

Θεωρώ ότι είναι πολύ χειρότεροι. Τραγικότεροι. Μπορεί να μην το λένε τόσο ωμά, ωστόσο υποστηρίζοντας την νεοφιλελεύθερη αντίληψη του ανάλγητου [a.k.a. μη-κοινωνικού] Κράτους, ουσιαστικά ασελγούν πολλαπλά εις βάρος των “σακάτηδων”.

Διότι, δυστυχώς, οι “σακάτηδες”-ΑΜΕΑ περισσεύουν σε αυτή τη χώρα.

Η νεοφιλεύθερη πρόταση λέει χονδρικά να επαναφέρουμε τον Καιάδα, για όσους δεν διαθέτουν τους πόρους που απαιτεί μία καλή ιδιωτική ασφάλιση. Με το μνημόνιο, κόβουμε κι άλλο το ήδη ανεπαρκές και υποστελεχωμένο ΕΣΥ, το καταφύγιο όσων δεν είχαν αλλού να στραφούν.

Κι αν έχετε απορίες, απλά δείτε τις ΗΠΑ, τη Μέκκα όλων αυτών. Με πολλές [5; 7; έχω χάσει το μέτρημα] δεκάδες εκατομμύρια ανασφάλιστους πολίτες, βορά στα νύχια των πανάκριβων ιδιωτικών νοσοκομείων.  Τα έχει περιγράψει επαρκώς ο Michael Moore στο ντοκυμαντέρ “sicko”, προτείνω να το δείτε.

Ναι μεν, να καταδικάσουμε τη μία δημοσιογράφο για την χοντράδα της, αλλά να μην εξαντλήσουμε όλη μας την κριτική σε ένα άτομο. Θα είναι σαν να βλέπουμε το δέντρο, αγνοώντας “κοτζάμ” δάσος.

Εστιάστε καλύτερα.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο