Μέσω της κλοπής και του δώρου ανακαλύπτουν μια χρήση η οποία αρνείται την καταπιεστική λογική του εμπορεύματος, αποδεικνύοντας τις σχέσεις που την παράγουν ως αυταρχικές και μη-απαραίτητες.
Το γενικευμένο πλιάτσικο ήταν η πιο άμεση πραγματοποίηση του θολωμένου ρητού «στον καθένα με βάση τις ανάγκες του», με τις ανάγκες αυτές να ορίζονται από ένα οικονομικό σύστημα το οποίο αρνείται η πράξη της κλοπής και της καταστροφής. Αλλά εφόσον η μεταφυσική της αφθονίας γίνεται κατανοητή άμεσα και καταβροχθίζεται άμεσα, αντί να την κυνηγάει κανείς μέσω της αλλοτριωμένης εργασίας, οι πραγματικές ανάγκες μιας γιορτής, μιας παιχνιδιάρικης αυτό-πραγμάτωσης και ενός potlatch καταστροφής αποκαλύπτονται.
Αυτοί που καταστρέφουν εμπορεύματα διακηρύττουν την υπεροχή των ανθρώπων απέναντι στα εμπορεύματα, θρυμματίζουν τον μονόλογο τους. Οι φλόγες καταναλώνουν την κοινωνία της κατανάλωσης. Από την στιγμή που ένα εμπόρευμα δεν πωλείται, χάνει το φετιχιστικό του χαρακτήρα και την λάμψη του συμβολισμού του.
Το πλιάτσικο είναι η φυσική απάντηση στην κοινωνία της αφθονίας των εμπορευμάτων. Η απαλλοτρίωση φανερώνει επίσης όλα εκείνα τα οποία κρύβει μέσα του το εμπόρευμα: την αστυνομία, τους δικαστές και όλους τους επιτηρητές της τάξης της κατανάλωσης και παραγωγής. Τι είναι η αστυνομία; Είναι ο απόλυτος υπηρέτης του εμπορεύματος, ο άνθρωπος που έχει υποταχθεί πλήρως στο εμπόρευμα, του οποίου η δουλειά είναι να εξασφαλίζει πως ένα δεδομένο προϊόν αλλοτριωμένης εργασίας παραμένει ένα εμπόρευμα με την μεταφυσική ιδιότητα της ανταλλακτικής αξίας έναντι της χρήσης του.“
