Την ίδια ασύγγνωστη άγνοια είχα και για την περίπτωση της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα με σιδερολοστό από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας Γιάννη Καλαμπόκα και τους «ακτιβιστές» ομοϊδεάτες του Μαραγκό, Σπίνο, Γραμματίκα, που συνοδεύονταν από μια ομάδα 40-50 επονομαζόμενων «Κενταύρων», εξοπλισμένων με λοστούς, καδρόνια, μαχαίρια και άλλα «οικιακά» αντικείμενα.
Εκεί, όμως, που δε συγχωρούμαι με τίποτε ήταν η δογματική μου προκατάληψη να χαρακτηρίζω φασισταριά τους «ακτιβιστές» της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου, στην οποία διετέλεσαν αρχηγοί ο Νίκος Μιχαλολιάκος, νυν αρχηγός της οικολογικής και ανθρωπιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», και ο διάδοχός του Μάκης Βορίδης, νυν Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και συνεργός στην κυβέρνηση της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού.
[Παρέκβαση: Η Livepedia, αναφέρει στο λήμμα «Ακτιβισμός»: «Είναι κοινωνικό κίνημα, αλλά και φιλοσοφικό ρεύμα, που ασχολείται με καθημερινά ζητήματα σχετικά με την Ρύπανση του περιβάλλοντος , την Φύση, την προστασία των Ζώων, την Διατροφή, κ.α.» Κατά την άποψη, όμως, του κ. Βορίδη, φαίνεται πως ο όρος περιλαμβάνει και τη δράση των κάθε είδους φασιστοειδών που ρυπαίνουν το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. Εκτός αν δεχτούμε ότι αυτός είναι ο «ακτιβισμός της Δεξιάς», όπως τον όρισε με τις δηλώσεις του ο Βορίδης και κανείς από τη Δεξιά δεν πρόβαλε αντιρρήσεις.]
Ήρθε, λοιπόν, ο άλλοτε νεαρός τσεκουροφόρος κύριος Βορίδης και με πρόσφατες δηλώσεις του με διαφώτισε για τον πραγματικό χαρακτήρα των παραπάνω οργανώσεων και όλων όσων έδρασαν και δρουν προς υπεράσπιση της άρχουσας τάξης και του πολιτικού καθεστώτος της: «Αν εννοείτε ότι υποκρίνομαι, γιατί στη πραγματικότητα υπάρχει ένα κακό τέρας μέσα μου[!], το οποίο περιμένω τη κατάλληλη στιγμή να το βγάλω, να εμφανιστεί, να το αποκαλύψω, θα σας πω ότι είναι πολύ δύσκολο για κάποιον, ο οποίος είναι εκτεθειμένος, να υποκρίνεται τόσο πολύ και τόσο καλά, σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Πράγματι, ήμουν, ως νέος, ένας ακτιβιστής της δεξιάς. Και εκείνες οι εποχές είχαν φασαρίες και σε μερικές από εκείνες τις φασαρίες έχω συμμετάσχει». (ΝΕΑ, 20/02/2012)
Με άλλα λόγια, ο αξιότιμος κύριος Βορίδης προσπαθεί να μας πει: «Κοιτάξτε, δεν υποκρίνομαι. Όταν ήμουν νέος, ήμουν ένας “ακτιβιστής της Δεξιάς”. Σήμερα είμαι αυτό που σας δείχνω, δεν υπάρχει ένα… κακό τέρας μέσα μου». Και προσπαθεί να στρέψει την προσοχή μας στη διαφορά ανάμεσα στη γνωστή εικόνα του νεαρού Βορίδη με το τσεκούρι και στην εικόνα που μας δείχνει ο Βορίδης στο σημερινό του ρόλο, με το κουστούμι και τους ήπιους τόνους… του αξιοπρεπούς αστού πολιτικού.
Δυστυχώς γι’ αυτόν, τα πράγματα δεν είναι σχεδόν ποτέ όπως φαίνονται, αλλιώς δε θα χρειαζόταν σε τίποτε η επιστήμη. Κι ακόμα χειρότερα, οι λαοί έχουν μάθει εδώ και αιώνες ότι η αλήθεια δεν είναι ποτέ αυτή που προσπαθεί να τους δείξει η πολιτική Εξουσία και οι φορείς της, όπως ξέρουν επίσης ότι εκείνοι που δολοφονούν και εξαθλιώνουν τους λαούς κρύβονται πάντοτε πίσω από εικόνες ιλουστρασιόν και περιτυλίγματα αγίων.
Άλλωστε, στην Ιστορία αποκαλύφτηκαν πολλές φορές ως κοινοί δολοφόνοι πλήθος αξιοπρεπείς πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας, που επιδείκνυαν συμπεριφορές σαν του σημερινού Βορίδη και πιο πειστικές ακόμα. Και, φυσικά, η αλήθεια βρισκόταν πάντα σ’ αυτό που έκαναν, όχι σ’ αυτό που έλεγαν ή έδειχναν ότι κάνουν. Ας αναρωτηθούμε, όμως, πιο συγκεκριμένα πάνω σ’ αυτή τη διαφορά εικόνων που προσπαθεί να μας δείξει ο αξιότιμος αστός πολιτικός κύριος Βορίδης.
Θα μπορούσε ο φασίστας νεαρός Βορίδης, μετά την απόκτηση του πτυχίου της Νομικής (1990) και την άδεια του δικηγόρου, να εμφανίζει την ίδια εικόνα του τσεκουροφόρου «ακτιβιστή» με τη συνοδεία των ροπαλοφόρων τραμπούκων της ΕΠΕΝ που βλέπουμε στη γνωστή φωτογραφία;
Μήπως, αν επιχειρούσε κάτι τέτοιο, θα βρισκόταν γρήγορα στη θέση του κατηγορουμένου και θα τον διέγραφαν από τα μητρώα των δικηγόρων, όπως τον διέγραψαν για «φασιστική δράση» από το σύλλογο των φοιτητών της Νομικής, και μάλιστα με συμφωνία της ΔΑΠ, την οποία εκπροσωπούσε ο γνωστός βουλευτής, ευρωβουλευτής και υπουργός της Νέας Δημοκρατίας Κωστής Χατζηδάκης;
«Μα», θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς, «αποκλείεις την περίπτωση να άλλαξε πραγματικά τις φασιστικές ιδέες που είχε νεαρός και κατά συνέπεια και την τραμπούκικη συμπεριφορά του;»
Αν μιλάμε γενικά και θεωρητικά, δεν αποκλείω καθόλου ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μάλιστα, θεωρώ αρκετά πιθανό να «εξελιχτεί» ένα νεολαίος φασίστας σε συνηθισμένο δεξιό, σαν κι αυτούς που στελεχώνουν, π.χ., το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ή του Πασόκ, όπως δεν αποκλείω καθόλου και το αντίστροφο, να εξελιχτεί ένας συνήθης νεοδημοκράτης ή πασόκος σε καραμπινάτο φασίστα. Άλλωστε, η «πολυκατοικία της Δεξιάς» διαθέτει στο ιστορικό της πολλούς τέτοιους ενοίκους. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, για παράδειγμα, είχε δηλώσει οπαδός του Καραμανλή και της τότε Δεξιάς. Και, μην ξεχνάμε, ότι ολόκληρο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα «εξελίχτηκε» σε δεξιό κόμμα και μας συγκυβερνάει φασιστικά μαζί με τους άλλους συντρόφους του της δεξιάς πολυκατοικίας.
Τέτοιες, λοιπόν, «πραγματικές» αλλαγές δεν τις αποκλείω καθόλου και τις θεωρώ χαρακτηριστικές για τους επαγγελματίες πολιτικούς της συγκυβέρνησης. Άλλωστε κι ο ίδιος ο Βορίδης, δηλώνοντας ότι ως νέος ήταν «ακτιβιστής της Δεξιάς», αυτό ακριβώς θέλει να μας δείξει και να μας κάνει να πιστέψουμε: ότι «άλλαξε» και δεν είναι πια ο νεαρός τσεκουροφόρος της φωτογραφίας.
Πώς το κάνει όμως; Από τη μια χαρακτηρίζοντας τον νεαρό Βορίδη… «ακτιβιστή» (απατηλός ευφημισμός, με τον οποίο προσπαθεί σήμερα, όχι τότε, να ηθικοποιήσει την φασιστική του δράση μ’ έναν όρο φορτισμένο με τις θετικές αξιακές συνδηλώσεις που χαρακτηρίζουν διάφορα κοινωνικά κινήματα, κυρίως στο χώρο της Οικολογίας) κι από την άλλη προσπαθώντας να αποσιωπήσει τη συνέχεια της… «δημοκρατικής» του δράσης, δηλαδή το μακρύ χρονικό διάστημα απ’ το… τσεκούρι ως τον Καρατζαφέρη. Ας δούμε, όμως, πιο συγκεκριμένα την πολιτική αυτή διαδρομή.
Αφού διαγράφηκε στις 15/3/85 για «φασιστική δράση» από το σύλλογο φοιτητών της Νομικής Αθηνών, επανήλθε ένα χρόνο αργότερα, στις 22/4/86, ημέρα κατά την οποία, όπως έγραψε ο ΙΟΣ (Ελευθεροτυπία, «Ο Λεπέν από την πίσω πόρτα», 18.9.2007) «καταγράφεται αιματηρή επιδρομή ΕΠΕΝιτών οπλισμένων με στιλέτα και λοστούς στη Νομική, με επικεφαλής τον Μάκη Βορίδη».
Το 1994, αφού είχε πάρει το πτυχίο του (1990), είχε υπηρετήσει τη θητεία του (1992-1994) και είχε γίνει ήδη δικηγόρος, ίδρυσε το Ελληνικό Μέτωπο, μαζί με άλλα 200 στελέχη του ευρύτερου ακροδεξιού χώρου προερχόμενα κυρίως από την Ε.Π.ΕΝ (δηλαδή την Εθνική Πολιτική Ένωση, το κόμμα που είχε ιδρύσει στις 30.1.1984 ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος) και το Ε.Ν.ΕΚ (δηλαδή το Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα, στο οποίο κυριαρχούσαν διάφορες ομάδες χουντικών, φιλοβασιλικών και εθνικιστών), και εκλέχτηκε πρόεδρός του, θέση που κράτησε μέχρι την διάλυση του «δημοκρατικού» αυτού Μετώπου (Μάιος 2005) και την ένταξη του Βορίδη και άλλων στον ΛΑ.Ο.Σ., σε ηλικία σαράντα ενός (41) ετών.
Όπως έγραψε ο ΙΟΣ (ό.π.) «Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να εκπροσωπηθεί το ακροδεξιό ρεύμα στη Βουλή (ανάμεσά τους και μια συνεργασία με τον Κώστα Πλεύρη), η οργάνωση αυτοδιαλύθηκε και δέκα στελέχη της που επέλεξε ο κ. Βορίδης προσχώρησαν στις 22/10/05 στην Κεντρική Επιτροπή του ΛΑ.ΟΣ».
Απ’ το παραπάνω, λοιπόν, πολιτικό μείγμα των χουντικών, των βασιλικών και των ακροδεξιών καταλαβαίνει κανείς όχι μόνον την πραγματική ταυτότητα του Ελληνικού Μετώπου, αλλά, όσον αφορά το θέμα μας, την πραγματική… «αλλαγή» του κυρίου Βορίδη, απ’ τον νεαρό «ακτιβιστή με το τσεκούρι» ως τον σύγχρονο αστό πολιτικό και υπουργό της δεξιάς συγκυβέρνησης. Θα πρέπει, μάλιστα, να σημειώσουμε ότι η εικόνα του σημερινού και αξιοπρεπούς Βορίδη με τους επιδεικτικά ήπιους τόνους δεν είναι καθόλου καινούρια, αφού παραμένει η ίδια τουλάχιστον εδώ και δεκαοχτώ χρόνια, δηλαδή από την εποχή που ανέλαβε πρόεδρος του παραπάνω Μετώπου μέχρι σήμερα.
Αν θέλει κανείς να το διαπιστώσει, ας προσφύγει σε διάφορα ντοκουμέντα, φωτογραφίες και ομιλίες της κρίσιμης περιόδου που διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου (1994-2005).
Ας τον δει, για παράδειγμα, να ακολουθεί σαν αυλικός τον μεγάλο Γάλλο «δημοκράτη» Ζαν-Μαρί Λεπέν (φωτογραφία στο ΒΗΜΑ, 12.9.2010) κι ας διαβάσει κάποια ομιλία του, σαν αυτή που εκφώνησε ο δικός μας, το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2002, στην συγκέντρωση του γαλλικού Εθνικού Μετώπου (Front National), όπου μεταξύ άλλων έθεσε ως κύριο στόχο τους μετανάστες: «Αγαπητοί φίλοι και φίλες, αγαπητοί συμμαχητές και συμμαχήτριες, Με περισσή χαρά βρίσκομαι και πάλι ανάμεσά σας, ανάμεσα στο Front National που πρώτο έδειξε τον δρόμο της αντίστασης στην Ευρώπη. (…) Έκφραση αυτής της αντίστασης είναι και η παρουσία αυτών των πατριωτικών κομμάτων από όλη την Ευρώπη σήμερα εδώ. Και η αντίστασή τους αυτή είναι μία πράξη βαθιά ηθική διότι υπερασπίζονται τις αξίες της Ευρώπης, δηλαδή τις αξίες της Κλασσικής Ελλάδος και του Χριστιανισμού. (…) Όλοι καταλαβαίνουν ότι πλέον οι μετανάστες είναι πολλοί, πάρα πολλοί και τώρα πια, πρέπει να φύγουν, πρέπει να τους κάνουμε να φύγουν. (…) Όλα αυτά τα χρόνια, και έχουν περάσει ήδη 20 χρόνια, οι Έλληνες πατριώτες είχαμε την χαρά και την τιμή να σταθούμε πάντοτε στο πλευρό του Λεπέν και του Front National. Από το 1984 που η ΕΠΕΝ, το Μ.S.I. του αείμνηστου Giorgio Almirante και ο Λεπέν έφτιαξαν την ομάδα της Ευρωπαϊκής Δεξιάς». (Ολόκληρη η ομιλία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Μετώπου «Ελληνικές Γραμμές», www.e-grammes.gr,18.2.2002)
Όπως βλέπει κανείς, ο Βορίδης μιλώντας το 2002, αναφέρεται σε «20 χρόνια»… αγώνα («από το 1984») του κόμματος της ΕΠΕΝ, το οποίο ίδρυσε ο Παπαδόπουλος και το οποίο υπηρέτησαν επάξια ο Μιχαλολιάκος κι ο ίδιος ο Βορίδης. Προφανώς θεώρησε ότι το Ελληνικό Μέτωπο αποτελούσε φυσική συνέχεια της ΕΠΕΝ. Και, για να μην ξεχνιόμαστε, στα 20 αυτά χρόνια περιλαμβάνονται και τα τσεκούρια. Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα.
Μόλις προχτές (22.2.2012), σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Βορίδης στο Mega, επικαλέστηκε το «πλαίσιο» της εποχής του τσεκουριού, ρίχνοντας επανειλημμένα το φταίξιμο στη δράση της «άκρας αριστεράς» στα πανεπιστήμια. Να, λοιπόν, που όχι μόνο αρνείται να κάνει αυτοκριτική και να αρνηθεί τις πρακτικές του νεαρού φασίστα Βορίδη, αλλά αντιθέτως του δίνει ηθική διάσταση χαρακτηρίζοντάς τον «ακτιβιστή». Μάλιστα, σε σχετική ερώτηση αν σε περίπτωση επανάληψης του συγκρουσιακού εκείνου πλαισίου θα επεδείκνυε την ίδια συμπεριφορά, ο σημερινός κύριος Βορίδης ομολόγησε ότι θα… εμπλεκόταν.
Τώρα, το αν θα χρησιμοποιούσε τσεκούρι ή πολυβόλο σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το άφησε αδιευκρίνιστο. Ίσως θεωρεί πιο αποτελεσματικά τα «νόμιμα» μέσα των μνημονίων, των χαρατσιών και της εξαθλίωσης, στην επιβολή των οποίων συμπράττει για το τσεκούρωμα του πλήθους των μισθωτών, των συνταξιούχων, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Φαίνεται πως οι μεγάλοι «ακτιβιστές της Δεξιάς» προτιμούν πάντοτε τα μαζικά εγκλήματα και τις γενοκτονίες. Τι να τους κάνει ένα τσεκούρι;
