πελατόνια Φλωρίνης

 

Μεγάλωσα στην Ελλάδα. Θυμάμαι πολύ ευχάριστα την εποχή του καρναβαλιού, από την παιδική μου ηλικία. Μέρες ανεμελιάς, φαντασίας, πολλών πάρτι, μες στην καρδιά του χειμώνα και των άλλων υποχρεώσεων [σχολείο, φροντιστήριο κλπ].

Και μη φανταστείτε ότι χρειαζόμασταν ακριβές στολές και πολλά χρήματα για να περάσουμε καλά. Οι μισοί συμμαθητές μου φορούσαν παλιά σεντόνια της μάνας τους, παλιά ρούχα και αξεσουάρ που βρίσκαμε καταχωνιασμένα σε ντουλάπες, βαφόμασταν παρδαλά, τα αγοράκια φορούσανε φούστες ή νυφικά … σερπατίνες, χαρτοπόλεμος, φυσίγγια για όσους το παίζανε Τζων Γουέην, και ήταν εξασφαλισμένο το κέφι.

Κάθε παιδί – όχι μόνο τα μικρά, αλλά και τα μεγαλύτερα – έχει ανάγκη από τέτοιες μέρες και δικαιούται να τις ζει. Περισσότερο στις μέρες μας, επειδή έρχονται να ισορροπήσουν όλη τη μιζέρια και τη γκρίνια της καθημερινότητας. Είναι μία εκτόνωση, μία βαλβίδα ασφαλείας, μία φανταστική χώρα, μία φανταστική περίοδος, όπου μπορείς να φερθείς “ανόητα” [έστω, λιγότερο σοβαρά] επειδή επιτρέπεται. Επειδή το σηκώνει το κλίμα.

Ξέρω ότι πίσω από το καρναβάλι, υπάρχει μία θρησκευτική παράδοση, υπάρχει μία εκκλησιαστική προετοιμασία για τη νηστεία του Πάσχα κ.ο.κ. Ναι, αδειάζουμε το σπίτι από τα παράγωγα ζώων, επειδή δεν έχουμε τρόπο να τα συντηρήσουμε μέχρι το Πάσχα και είναι κρίμα να χαλάσουν, αφού για 7 εβδομάδες θα νηστεύουμε.

alt

Pardon?

Δεν έχουμε ψυγεία και καταψύκτες; Δεν έχουμε μεθόδους κονσερβοποίησης και γενικότερα, συντήρησης;

Ή μήπως … έχουμε σκοπό να τηρήσουμε την 49ήμερη νηστεία; Ποιος; Η τεράστια πλειοψηφία εκείνων που νηστεύουν, δεν το τηρούν παραπάνω από τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Η εκκλησιαστική “παράδοση” της Μεγάλης Σαρακοστής, έχει πεθάνει. Έχει ξεπεραστεί και από την τεχνολογία και από τη ζωή.

Για το 0,01% των Ελλήνων που ίσως δεν έχουν πρόσβαση στην τεχνολογία [ΟΚ, και για ένα 5% που ίσως έχει κομμένο ρεύμα, λόγω συνθηκών] και για ένα … εχμ … 2% [πολύ βάζω; να είμαι πιο φειδωλή;] που έχει σκοπό να νηστέψει επί 49 ημέρες, η παράδοση αυτή ζει.

Για τους υπόλοιπους, έχει πεθάνει. Ή έχει μετατραπεί σε αυτό που γιορτάζουμε, με τον τρόπο που το γιορτάζουμε, επί 3 εβδομάδες.

Διάβασα εδώ [http://www.theinsider.gr/] ότι μία επιστολή κάποιου Μητροπολίτη [a.k.a. Αγιατολάχ] στη Φλώρινα, έγινε αφορμή για να ακυρωθούν οι φετινές εορταστικές εκδηλώσεις. Είδα, παράλληλα, αρκετούς να κριτικάρουν την επιστολή.

alt

Διαφωνώ με την κριτική που ασκείται στον Μητροπολίτη. Αυτός, είναι ο εκπρόσωπος ενός – ξεπερασμένου και αναχρονιστικού imho – θεσμού. Και πασχίζει να κρατήσει το θεσμό ζωντανό, με νύχια και με δόντια.

[Με λανθασμένη τακτική, εκ διαμέτρου αντίθετη από εκείνη του λαϊκιστή “ελάτε όπως είστε” Χουντόδουλου, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.]

Ο άνθρωπος, τη δουλειά του κάνει. Αυτά πιστεύει – ίσως – άρα, αυτά θα πει.

Η δουλειά της εκκλησίας είναι να γεμίζει τους ανθρώπους με φόβο και ενοχές για να μπορέσει μετά να τους πουλήσει συγχώρεση και ελπίδα.

Ένα αμερικάνικο κλισέ για την απενοχοποίηση των πωλητών πάσης μαλακίας λέει πως “είναι ανήθικο να αφήνεις τους ηλίθιους να κρατάνε τα λεφτά τους”. Αυτό περίπου κάνει και ο Μητροπολίτης: ψαρώνει τα πελατόνια του.

Αυτό που δεν κατανοώ είναι το ακροατήριο του εν λόγω Μητροπολίτη. Αυτούς είναι διατεθειμένη να κριτικάρω. Επειδή, αν μη τι άλλο, στερούν από τα παιδιά τους – και τους εαυτούς τους – την ευκαιρία να ζήσουν για λίγες μέρες ανέμελα. Να δραπετεύσουν λίγο από τη μιζέρια και να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει για να βρουν τρόπο μασκαρέματος.

Αφού “αγοράζουν” αυτό που πουλάει ο Μητροπολίτης τους, είναι άξιοι της μοίρας τους. Μόνο μην τους ακούσω να λένε κουβέντα για τους μουλάδες στο Ιράν και τους δεσποτικούς καταπιεστές Σαουδάραβες.

Κι επειδή υποψιάζομαι ότι όλα καταλήγουν σε αποφάσεις αιρετών … να τους χαίρονται εκείνοι που τους έχουν εκλέξει και μην ξεχάσουν να σπεύσουν να τους επανεκλέξουν, με την πρώτη ευκαιρία.

alt

Υ.Γ. Επανερχόμενη στο κομμάτι της “εθνικής ταυτότητας”:

Υπάρχουν ορισμένα κοινά βιώματα, τα οποία διαχωρίζουν εκείνους που τα έχουν, από τους υπόλοιπους που, δεν τα έχουν.

Το γεγονός ότι όσοι ζουν στη χώρα έχουν π.χ. παρακολουθήσει – σε κάποια στιγμή της ζωής τους – ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, μπορούμε να το αξιολογήσουμε ως θετικό ή αρνητικό. Σε κάθε περίπτωση, είναι κάτι που διαμορφώνει μια κοινή ταυτότητα.

Θέλετε να την ονομάσετε εθνική, κάντε το. Θέλετε να την περιγράψετε κάπως διαφορετικά, παρακαλώ, πείτε μου κι εμένα. Δεν το ορίζω βασιζόμενη στην ιθαγένεια ή την εθνοτική προέλευση. Το ορίζω διευρύνοντας πολύ τα περί μετεχόντων της ελληνικής παιδείας.

Η πολιτισμική μας ταυτότητα είναι κάτι που το κουβαλάμε εφ όρου ζωής και ποτέ δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτό. Ακόμα και όταν επιλέξουμε [ή “επιλέξουμε”] να ζήσουμε σε διαφορετικό τόπο, τα βιώματα που μας έχουν διαμορφώσει, δεν σβήνουν.

Μπορούμε – συνειδητά ή μη –  να αποφασίσουμε να μην τα μεταβιβάσουμε στα παιδιά μας, αλλά αυτό, αφορά την επόμενη γενιά.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο