Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: Το 1999 όταν είχε έρθει ο Κλίντον στην Αθήνα, είχαν γίνει συγκρούσεις στους δρόμους. Ο τότε υπουργός δημόσιας τάξης, ο Χρυσοχοϊδης, στην κατηγορία που του προσάπτανε τα καθεστωτικά ΜΜΕ και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ότι με δικιά του εντολή η αστυνομία ήταν αμυντική απέναντι στους εξεγερμένους, είχε πει ότι άμα είχε δώσει διαφορετική εντολή θα υπήρχαν νεκροί. Θα είχαμε ξανά εν έτη 1999 θάνατο διαδηλωτή από τα ΜΑΤ, όπως έγινε με τον Κουμή και την Κανελλοπούλου. Οπότε κράτησε τα ΜΑΤ «δεμένα» -αυτή ήταν η πολιτική του επιλογή-, προκειμένου να μην έχει η τότε κυβέρνηση νεκρό στους δρόμους.
Προφανώς οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι γνωρίζουν ότι έχουν εκπαιδεύσει δολοφόνους. Και γνωρίζουν ότι μόνο κατόπιν εντολών δικών τους μπορούν να διασφαλίσουν ότι οι δρόμοι δεν θα γεμίσουν νεκρούς. Το αντίθετο θα συμβεί αν τους δώσουν την εξής εντολή: «πράξτε όπως καταλαβαίνετε, είσαστε ελεύθεροι να κάνετε ό,τι θέλετε».
Μια τέτοια εντολή ελευθερίας κινήσεων ή μια εντολή επιθετικής στάσης των ΜΑΤ προς τους διαδηλωτές είχε δώσει ο Παπουτσής σε μια αντιμνημονιακή διαδήλωση και είχαμε ως αποτέλεσμα συνθλιμμένα από πυροσβεστήρες κεφάλια διαδηλωτών στους δρόμους και τον Καυκά στην εντατική για πάρα πολλές μέρες να χαροπαλεύει. Γνωρίζουν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι και είναι δεδομένο αυτό, ότι δεν πρόκειται τα ΜΑΤ να πάρουν από μόνοι τους την πρωτοβουλία σε κάποια διαδήλωση να σταματήσουν τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών και εξεγερμένων. Από τη στιγμή που πάρουν την εντολή να χτυπήσουν, δεν σταματούν μέχρι να πάρουν εντολή να σταματήσουν.
Έχω βρεθεί σε πάρα πολλές διαδηλώσεις που τους έχω δει να παρακαλάνε από τις μοτορόλες, να τους αφήσουν οι προϊστάμενοί τους να σαπίσουν κόσμο στο ξύλο. Μας είχαν περικυκλωμένους μαθητές, αναρχικούς και φοιτητές στο Σύνταγμα το 1999 και παρακαλούσαν τους προϊστάμενούς τους στην κυριολεξία από τις μοτορόλες: «αφήστε μας τώρα που τους έχουμε, να τους λιανίσουμε». Έχω βρεθεί η ίδια επανειλημμένως να αντιμετωπίζω τη βία τους και στους δρόμους και μέσα στην ασφάλεια.
Να αναφέρω ένα κατά την άποψή μου σημαντικό γεγονός με οργανωμένους βασανισμούς από αστυνομικούς στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση το 1991. Βέβαια, δεν έγιναν αυτοί οι βασανισμοί μόνο από τα ΜΑΤ. Μας κρατούσαν τότε 33 αναρχικούς και αντιεξουσιαστές στον 7ο όροφο της ασφάλειας για αφισοκόλληση και μας βασανίζανε. Αυτοί που σύμφωνα με την καθεστωτική προπαγάνδα «είναι φτωχοί άνθρωποι, χαμηλόμισθοι που κάνουν απλώς τη δουλειά τους», είχαν τότε κρεμάσει ένα σύντροφο από παράθυρο του 7ου ορόφου, αφού πριν τον είχαν χτυπήσει τόσο που είχε λιποθυμήσει. Και όταν επανήλθαν οι αισθήσεις του κρεμόταν στο κενό. Σε άλλον είχαν κολλήσει το περίστροφο στον κρόταφο και παίζανε «ρώσικη ρουλέτα». Απειλούσαν ανήλικο που είχαν γδύσει ότι θα τον βιάσουν και ασελγούσαν πάνω του με κλομπ. Όλα αυτά είχαν δημοσιοποιηθεί τότε. Ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός ίσως ομαδικός βασανισμός πολιτικών κρατουμένων μετά τη χούντα των συνταγματαρχών και είχε πάρει μεγάλη διάσταση. Ήτανε ένα από τα γεγονότα μέσα από τα οποία έζησα στο πετσί μου την αστυνομική βία.
Όλοι οι κατηγορούμενοι που βρισκόμαστε εδώ, καθώς και οι περισσότεροι αναρχικοί έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις βίαιης αντιμετώπισης από τους αστυνομικούς, είτε μέσα στα τμήματα, είτε μέσα στη γενική ασφάλεια είτε στους δρόμους και στις διαδηλώσεις.
Μόνο που τώρα επειδή έχει οξυνθεί η κοινωνική σύγκρουση στους δρόμους λόγω της κοινωνικής κατάστασης που επικρατεί και λόγω της σκληρής κατασταλτικής πολιτικής που ακολουθεί το κράτος για να επιβάλει την πολιτική των μνημονίων, έχει γνωρίσει την αστυνομική βία κάθε άνθρωπος που κατεβαίνει στις διαδηλώσεις. Και οι άνθρωποι που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις και έχουν υποστεί την αστυνομική βία, ειδικά από τα ΜΑΤ, είναι χιλιάδες. Και να γνωρίζετε επίσης, ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί που κυριολεκτικά τους μισούν και χαίρονται όποτε δέχονται επίθεση. Εξάλλου τους επιτίθενται και οι ίδιοι, όχι μόνο φραστικά αλλά και με πέτρες. Τους επιτίθενται με ό,τι βρουν μπροστά τους.
Προφανώς, είναι εντελώς απαξιωμένο κοινωνικά αυτό το σώμα. Όπως είναι απαξιωμένο και όλο το σύστημα συνολικότερα. Και επειδή οι αστυνομικοί είναι αυτοί που έχουν αναλάβει να προστατέψουν αυτό το σύστημα από τους εξεγερμένους, από αυτούς που δρουν εναντίον του, που θέλουν να το ανατρέψουν -στην πραγματικότητα μέσα στην εποχή μας είναι πάρα πολλοί αυτοί που επιθυμούν την ανατροπή του συστήματος, που θέλουν να ρίξουν το καθεστώς-, είναι προφανές πως αν επιχειρηθεί να γίνει μια οποιαδήποτε απόπειρα ενάντια στο σύστημα, θα πρέπει υποχρεωτικά να περάσει από πάνω τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι η κατάσταση. Επειδή καμία μη βίαιη επανάσταση δεν έχει γίνει, καμία επανάσταση, εννοείται, δεν πρόκειται να γίνει δια της πειθούς, επειδή αναπόφευκτα θα περάσουμε σε έναν εμφύλιο πόλεμο προκειμένου να πετάξουμε από πάνω μας αυτό το σάπιο σύστημα που μας έχει επιβληθεί, είναι υποχρεωμένοι οι αστυνομικοί να σταθούν απέναντί μας, είμαστε υποχρεωμένοι ως κοινωνία να σταθούμε απέναντί τους.
Αυτό το μήνυμα δόθηκε στο υπουργείο Πολιτισμού το 2009. Ήταν μια μικρή στιγμή από το μέλλον. Από το μέλλον που είναι κοντά μας. Τότε μπορεί να μην γινόταν ευρύτερα κατανοητό, γιατί η κρίση δεν είχε χτυπήσει άμεσα την Ελλάδα. Όμως εμείς ως Επαναστατικός Αγώνας γράφαμε ότι η κρίση αυτή έρχεται, θα ανατρέψει πολλές από τις δεδομένες καταστάσεις και θα πετάξει στο περιθώριο μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Πάρα πολύ άνθρωποι θα εξαγριωθούν και είναι βέβαιο, όπως είχαμε πει, η προοπτική της οικονομικής χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους να δημιουργήσει κοινωνικές εκρήξεις πολύ μεγάλης έντασης και αυτές να γίνουν η αφετηρία, να γίνουν το εφαλτήριο για μία επαναστατική απόπειρα. Επίσης, είχαμε πει ότι η εξέγερση δεν αρκεί. Είχαμε πει ότι οφείλουμε να προχωρήσουμε σε γενικευμένη ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση ενάντια στο καθεστώς.
Εκείνη η στιγμή αγώνα, η επίθεση ενάντια στα ΜΑΤ στο υπουργείου Πολιτισμού, ήταν μια στιγμή από το μέλλον. Μια στιγμή από το μέλλον που έρχεται και για το οποίο δουλεύουνε όλοι οι επαναστάτες. Αυτής της επανάστασης, αυτής της ένοπλης αντιπαράθεσης με τους φρουρούς του καθεστώτος, είχε πει τότε ο Επαναστατικός Αγώνας, ότι η επίθεση στο υπουργείο Πολιτισμού έφερνε μια μικρή εικόνα από το μέλλον στο παρόν. Έφερνε μια μικρή εικόνα από αυτό που πρόκειται να γίνει.
Επίσης, θέλω να πω κάτι ακόμα: Η επίθεση εκείνη είναι ένα γεγονός το οποίο ενώνει και το παρελθόν με το μέλλον. Μέσω της απάντησης που επέλεξε να δώσει ο Επαναστατικός Αγώνας στη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στάλθηκε ένα μήνυμα για το τι πρόκειται να γίνει και μέσα από ποια συνθήκη οφείλουμε να περάσουμε ως επαναστάτες για να πετύχουμε την επανάσταση. Και από την άλλη υπάρχει μία σύνδεση, μία νοητή κόκκινη γραμμή θα έλεγα, που συνδέει το γεγονός αυτό με το αγωνιστικό παρελθόν της χώρας και φτάνει μέχρι την περίοδο που γίνονταν οι ένοπλες συμπλοκές με τους αντάρτες το ’44 στα ίδια τα στενά, στους ίδιους δρόμους, εκεί που έγινε η επίθεση στο υπουργείο Πολιτισμού. Ήταν μια περίοδος που γινόταν ένας αγώνας για την κατάληψη ενός κενού εξουσίας. Ένα αντίστοιχο κενό εξουσίας πολύ πιθανό να το έχουμε στο άμεσο μέλλον. Και θέλω από αυτό το δικαστήριο να δηλώσω το εξής: Είναι στοίχημα για τους επαναστάτες και στοίχημα για την κοινωνία που θα εξεγερθεί, αυτό το κενό εξουσίας να μην το αφήσει να το καταλάβει κανένας και να το πάρει ο ίδιος ο λαός. Να καταστρέψουμε την εξουσία και να περάσουμε σε μία κοινωνία ελευθερίας. Σε μια κοινωνία πολιτικής ελευθερίας και οικονομικής ισότητας για όλους τους ανθρώπους.
Πηγή: Athens IMC
