Η υποκρισία της παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας

Mε αφορμή την αυριανή υποκριτική κατα εμέ, παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, την οποία θεωρώ και προσβλητική, εφόσον διεκδικούμε την ισότητα με το αντίθετο φύλο, να προβαλλόμαστε ως κατηγορία χάρη της οποίας ανακηρύσσονται παγκόσμιες μέρες και εκφράζονται ξύλινα λογίδρια για την αξία του γυναικείου φύλου, παραθέτω ένα απόσπασμα από συνέντευξη της Λιλής Ζωγράφου, που είχε δώσει χρόνια πρίν στον ποιητή Γιώργο Χρονά.

Η Λιλή Ζωγράφου γκρέμισε στερεότυπα σχετικά με το γυναικείο φύλο, πολυ πριν εμφανιστούν οι μοντέρνες τσιριχτές φωνές ακραίων φεμινιστριών, με ταγό του κινήματος την Μάργκαρετ Παπανδρέου, που στην ουσία εξεφτίλησε ακόμα περισσότερο τις γυναίκες, με τις τσιρίδες για δικαιώση και τις δεξιώσεις προς τιμήν δήθεν επιφανών γυναικών, με οργανώσεις γκαλά, όπου γυναίκες από “μεγάλα τζάκια” περιφέρονταν τονίζοντας την αξία της γυναίκας.

Θα αφήσω όμως την ίδια την Λιλή Ζωγράφου να μιλήσει ,η οποία θεωρώ πως λέει τα πάντα, χωρίς να εκμηδενίζει ή να προσπαθεί να εκμηδενίσει κανένα από τα δύο φύλα και σεβόμενη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είτε η γυναίκα, είτε ο άντρας θα πρέπει να είναι πιο πολύτιμος ή σημαντικός. (Αλήθεια παγκόσμια μέρα του άντρα υπάρχει; Κι αν όχι…..γιατί άραγε; Μήπως γιατί δεν την χρειάζονται;

Η ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ

(Γράφει ο Γιωργός Χρονάς/ περιοδικό Οδός Πανός)

-Είστε φεμινίστρια;

-Όχι εγώ δεν είμαι φεμινίστρια. Αντιπαθώ τον όρο, αντιπαθώ την ηλίθια χρησιμοποίησή του στην Ελλάδα, από την Μάργκαρετ Παπανδρέου ξεκινώντας, η οποία είχε γίνει ηγέτης των επαναστατημένων γυναικών, ενώ έτρωγε το κέρατο σύννεφο κι ανεχόταν τα πάντα. Η κυρία Μάργκαρετ Παπανδρέου ξεφτίλισε το κίνημα των γυναικών, το οποίο εγώ δεν θα το έλεγα φεμινιστικό. Ονειρεύομαι να μην πεθάνω, αν δεν βρω ένα όνομα που να εκφράζει τον φεμινισμό, ένα ελληνικό όνομα όμως -θα’θελα πολύ να έχω αυτή την ευρεσιτεχνία.

-Γιατί αυτό το πάθος;

– Διότι από την αρχαία Ελλάδα ξεκίνησε η καταδίκη της γυναίκας. Όταν σκεφτείτε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είναι υπεύθυνοι για την ταπεινωτική συμπεριφορά που επιβλήθηκε παγκόσμια κατά της γυναίκας, θα καταλάβετε ότι είναι ντροπή να λέμε το φεμινιστικό κίνημά μας για να κερδίσουμε την αξιοπρέπεια μας απέναντι στους αρσενικούς.

-Πέρα από το πάθος και τα πάθη, προοπτική ισότιμης προσέγγισης των δυο φύλων βλέπετε να υπάρχει;

Ναι διότι πιστεύω ότι οι άντρες θα πάψουν να είναι τόσο υπερφίαλοι, τόσο εγωιστές ώστε να θέλουν η κατάκτηση μιας γυναίκας να είναι ο θρίαμβός τους. Θα γίνουν σεμνοί ώστε να χρειάζονται και αυτοί μια γυναικεία συντροφιά.

-Διαβάζω αποσπάσματα από το άρθρο σας για την Μαργαρίτα Παπανδρέου. Είστε πολύ σκληρή.

-Κοιτάχτε, είναι από ’κει που βγαίνει η φήμη μου ότι είμαι σκληρή. Σε τόπους σαν τους δικούς μου που είναι καμουφλαρισμένες αποικίες θα πρέπει να τολμούμε να λέμε τα πράγματα με τα δικά τους λόγια.

 

Η κυρία Παπανδρέου που υπέστη στο κάτω κάτω όλες αυτές τις ταπεινώσεις τις δημόσιες, και έβγαινε με τα δάκρυα στα μάτια για να τη λυπηθεί ο κόσμος. 

Αλλά εκτός από αυτό, είναι αστείο να ’ρθει να μας κάνει μάθημα φεμινισμού, σ’ εμάς που αγωνιστήκαμε τόσο σκληρά, που κερδίσαμε τόσα πολλά πράγματα σε τόσα λίγα χρόνια όπως από το ΄45 και πέρα η γυναίκα αγωνίστηκε στην Ελλάδα. 

Να ’ρθει να μας μάθει τι η κυρία Παπανδρέου; Η οποία πρόπερσι θέλησε να μας περάσει και στην αυτοδιαφήμισή της. Έχω μάλιστα ένα πολύ χαριτωμένο ανέκδοτο, δεν ξέρω αν το ξέρετε. Ήταν το ΄87, τέλειωνα τη “Συβαρίτισσα” και ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη, ήμουν σχεδόν άρρωστη. Ήδη είχα αρχίσει να αρρωσταίνω. Και ένα μεσημέρι χτυπάει το τηλέφωνο και ακούω μια πολύ δροσερή φωνή, πολύ πολιτισμένη, “την κυρία Ζωγράφου παρακαλώ”, λέω εγώ “ναι”, λέει “την κυρία Ζωγράφου ζήτησα”, λέω “ναι”, “είστε η ίδια;”, “δεν έχω αντίτυπο” της λέω, “μια άλλη είμαι, εδώ είμαι”, λέει “σας παρακαλώ ήθελα να σας πω ότι η κυρία Μαργαρίτα Παπανδρέου θα είναι πάρα πολύ ευτυχής εάν έρθετε στο γεύμα  που θα δώσει μετά δέκα μέρες την ερχόμενη Παρασκευή, που θα καλέσει κι άλλες διανοούμενες γυναίκες” και λέω “εμένα προσκαλείτε, τρελαθήκατε, δεν είμαστε καλά” και λέει “γιατί κυρία Ζωγράφου, η κυρία Μαργαρίτα Παπανδρέου σας θαυμάζει απεριόριστα, δεν ξέρετε πόσο σας θαυμάζει, έχει διαβάσει όλα σας τα βιβλία”. Εκείνη την στιγμή τσαντίστηκα γιατί η κυρία Μαργαρίτα δεν ξέρει να αρθρώσει μια ελληνική λέξη και δεν μπορεί να εκτιμήσει τα ελληνικά μου. Και της λέω “ακούστε, σας παρακαλώ πάρα πολύ, καταρχήν δεν είμαι διανοούμενη, δεύτερον δεν συχνάζω πουθενά σε τέτοια μέρη, και τρίτον μην με ξαναενοχλήσετε”. 

 

Αναγγέλετε στον εκδότη σας ένα βιβλίο ότι ετοιμάζετε. Ο τίτλος του είναι: “Ο θρίαμβος του φαλλού, από την Μήδεια στην Σταχτοπούτα”. Τι ακριβώς είναι αυτό που ετοιμάζετε;

-Κοιτάχτε είναι ένα βιβλίο που γράφω χρόνια γιατί έχει τεράστια βιβλιογραφία.

-Ταιριάζει κάπως με την “Αντιγνώση”; Δεν είναι μυθιστόρημα;

-Όχι βέβαια. Είναι δοκίμιο. Δεν θα σας πω όμως τι είναι γιατί είναι ένα εύρημα το οποίο, όμως, περνάει από όλη την κλασσική ελληνική κουλτούρα. Δηλαδή περνάει από τον Όμηρο και φτάνει πως διαμορφώθηκε και πως φτιάχθηκε αυτό το απαίσιο ον που είναι σήμερα η γυναίκα. Διότι είναι απελπιστικό ον για την ώρα η γυναίκα. Όχι ότι είναι καλύτερη σε άλλες χώρες. Διότι τη θεματογραφία και τη λογοτεχνία την κρατούσανε επί τρεις χιλιετηρίδες στα χέρια τους οι άντρες και είναι φυσικό να έχουνε διαμορφώσει τα είδη των γυναικών και να έχουνε διαμορφώσει τα γούστα των γυναικών, την ηλιθιότητά τους, την ανάγκη τους να ερωτεύονται ήρωες. Όταν ακούω σήμερα κοπέλα τριάντα, τριάντα πέντε χρονών που μου λέει ότι βρήκε τον ιδανικό άντρα, ντρέπομαι να σας πω τι της απαντώ.

-Είναι τόσο σκληρό, τόσο σόκιν;

-Ναι. Της λέω, δηλαδή, δεν ερεθίζεσαι παιδί μου άμα βλέπεις ένα αγόρι, αυτό θα πει έρωτας. Αυτό το φιλολό που έχει περάσει μέσα στις φλέβες της γυναίκας. Ή τους απαντώ, γιατί εσύ είσαι η ιδανική γυναίκα που θέλεις τους ιδανικούς άντρες; Και τι είναι αυτός ο ιδανικός άντρας; Δηλαδή πως τον περιγράφεις μέσα στην ψυχή σου τον ιδανικό άντρα; Αυτά όλα είναι τα αποτελέσματα της καταστροφής, ότι τη λογοτεχνία και τη φιλολογία την κράτησαν στα χέρια τους επί τρεις χιλιετηρίδες οι άντρες.

-Αισθανθήκατε ποτέ Σταχτοπούτα;

-Εγώ; Όχι καλέ ποτέ στη ζωή μου.

-Έστω να προλάβετε το τελευταίο τραμ να πάτε σπίτι σας γιατί δεν είχατε λεφτά να πάρετε λεωφορείο;

-Δηλαδή;

-Ως προς αυτό το σημείο της μυθολογίας της Σταχτοπούτας. Ξέρετε η Σταχτοπούτα φεύγει από το ανάκτορο για να προλάβει το τελευταίο τραίνο που πάει, ξέρω γω, στον Περισσό. Σήμερα το λέω χωρίς τον μύθο, και εκεί ακριβώς το έχει χάσει και πάει με τα πόδια.

-Εγώ αντίθετα το μόνο Σταχτοπούτειο που είναι αντισταχτοπούτειο, που θυμάμαι είναι ότι μια μέρα μπήκα στο λεωφορείο και δεν είχα λεφτά. Ξέρετε είναι πολύ κοινό πράγμα. Η φτώχεια, δηλαδή, από το ΄45 μέχρι το ΄64 που πέθανε ο καημένος ο πατέρας και πήρα μια κληρονομιά αρκετά σοβαρή, ήταν τρομακτική διότι δεν ενέδιδα σε τίποτα. Και ένα βράδυ μπήκα σε ένα λεωφορείο και ήταν τρομακτικά ωραίο αγόρι ο εισπράκτορας. Τον κοίταξα φαίνεται, έτσι, πάρα πολύ εκφραστικά και του είπα δεν έχω λεφτά.

-Λέγατε αλήθεια και το κατάλαβε.

-Και χαμογέλασε.

-Μπορεί να ήταν ένας πρίγκιπας ξέρετε;

-Ναι.

-Πιστεύετε σε πρίγκιπες, πια;

-Πρίγκιπες είναι οι άνθρωποι των επιθυμιών μας, κύρια Χρονά. Πρίγκιπες είναι τα αγόρια που μας προκαλούν το τρεμούλιασμα σ’ όλη μας την σάρκα. Χωρίς να μας αγγίξουν καν. Τους βλέπουμε απέναντι, μακρυά και λέμε αυτόν θα τον κατακτήσω. Και τον κατακτούμε.

-Είναι εύκολο για μια γυναίκα να κατακτήσει έναν άντρα;

-Άμα ακούει το κορμί της, ναι. Άμα κρύβεται από το κορμί της, ποτέ.

-Πιστεύετε στις πονηριές της γυναίκας;

-Όχι, δεν πιστεύω σε τίποτα. Πιστεύω στην ειλικρίνεια της γυναίκας. Βέβαια αυτό ήταν παρακινδυνευμένο όταν εγώ ήμουνα νέα και είχα επαφές με άντρες, γιατί καταλαβαίνετε οι άντρες δεν είχαν συνηθίσει να τους εκλέγουμε εμείς οι γυναίκες. Εγώ εξέλεγα τους άντρες.

-Πως σας αντιμετώπιζαν; Σας φοβόντουσαν;

-Στην αρχή σαν πόρνη. Μετά άρχισαν να με σέβονται και δεν καταλάβαιναν κι οι ίδιοι πως την πατούσαν και με σέβονταν. Αλλά στην αρχή ήμουν εγώ που τους επέλεγα, εγώ που έλεγα είσαι ένας πολύ ωραίος άντρας και μου αρέσεις.

-Τους κολάκευε αυτό;

-Ύστερα αρχίσαν και τσιμπούσανε γιατί νοιώθανε, νομίζανε ότι τους χρησιμοποιούσα. Το κορμί μου τους είχε πάρα πολύ ανάγκη. Νομίζω ότι το μόνο αληθινό που έχουμε είναι το κορμί μας, δεν έχουμε τίποτα άλλο.

-Ίσως η φωνή μας;

-Η φωνή μας, αν εκφράζει, πάλι, τις ταραχές του κορμιού μας, ναι.

-Ακόμη και η Λιλή Ζωγράφου μπορεί να κάνει το κέφι της;

-Ε, βέβαια. Το έχω ξανακάνει άλλωστε, όταν έγραψα τις πρώτες μου αντιφεμινιστικές νουβέλες, αυτό που το λέω “Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ;”

-Το 19…

-Το 1986-87, δεν θυμάμαι πότε, το ΄86 θα ήτανε. Έκανα την πλάκα μου με τον εαυτό μου να γράψω ένα δεύτερο αντιφεμινιστικό βιβλίο. Δηλαδή κάπου θέλω να απογυμνώσω στις γυναίκες την αίσθηση όταν μιλάνε για ελευθερία ή ότι διεκδικούν, είναι ειλικρινείς. Δεν είναι ειλικρινείς. Εγώ τους λέω ότι είναι όλες κρυφοσταχτοπούτες.

-Είναι κακός τίτλος αυτός;

-Ποιος εννοείς;

-Το κρυφοσταχτοπούτες.

-Βέβαια, διότι ελευθερία αν έχεις μέσα σου το μύθο του Σταχτοπουτισμού σαν ανάγκη εξάρτησης και δικαίωσης, δεν υπάρχει.

-Πόσες σελίδες είναι, το “Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χτες”;

-Το βιβλίο νομίζω είναι γύρω στις εκατό.

-Θα μας συνοδέψει το καλοκαίρι, πιστεύεις;

-Κοίταξε είναι πάρα πολύ τολμηρό.

-Τι σημαίνει τολμηρότητα για την Λιλή Ζωγράφου;

-Τολμηρότης είναι ότι αν θέλεις να δείξεις την ελευθερία γραφτά την κάνεις λίγο ξεδιάντροπη. Δηλαδή είναι γυμνή, είναι σαν το σώμα όταν κάνει έρωτα. Κατάλαβες; Γι’ αυτό έχω μια ηρωίδα που είναι πολύ μορφωμένη, πολύ ωραία, είναι ηθοποιός, είναι ένα σωρό πράγματα επιτυχημένα αλλά και πανερωτική. Δηλαδή αγαπάει και νέα κορίτσια, αγαπάει και άντρες με τρέλα, με πάθος. Είναι, σεξουαλικά, να πούμε, δοσμένη ολόκληρη στην αγάπη του σώματος. Αυτό δεν το κάνει σαν συνταγή, το ζει συνειδητά. Σε αντιπαράθεση με μια άλλη που μπορεί να είναι αιώνια εξαρτημένη από ένα όνειρο, και που μπορεί να πάρει σύνταξη πείσματος. Να περιμένει κάποιον ο οποίος πρέπει να χωρίσει και ο οποίος πρέπει να την πάρει κάποτε κ.λπ. Είναι, ας πούμε, αυτή η βλακεία. Και λένε συγχρόνως ότι η ζωή είναι ένας μεγάλος έρωτας ενώ στην πραγματικότητα ο μεγάλος έρωτας δεν έχει χρονικά όρια, δεν είναι αναγκαίο να έχει χρονικά όρια.

-Όταν θυμώσουνε οι έλληνες δεν αγοράζουν τα βιβλία ή τα αγαπούν περισσότερο;

-Λιγάκι με βρίζουνε.

-Το έχετε αυτό. Το ζητάτε. Δηλαδή καμιά φορά ξεπερνάτε ορισμένα όρια. Αλλά αυτό δεν σας πειράζει.

-Κοίταξε να δεις, εγώ όσο μεγαλώνω, δηλαδή γερνάω, στα χρόνια, μεγαλώνει κι η ελευθερία μου και αντίστοιχα η περιφρόνησή μου για τους Ρωμιούς που δεν φιλοσοφούνε καθόλου. Η καθημερινή ζωή είναι μια φιλοσοφία για να υπάρχεις και δεν ελευθερώνονται, γι’ αυτό, επειδή δεν φιλοσοφούν. Φυσικά εμένα, αυτό με γεμίζει με χιούμορ το ότι εγώ είμαι τόσο φιλοσοφημένη πια και πότε-πότε με πιάνει μια κοροϊδευτική ευφορία. Έχω μια κοροϊδευτική ευφορία για τους ανθρώπους για το ότι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, για το ότι αυτοκοροϊδεύονται.

http://zwgrafou.bravehost.com/xronas.html


 

 

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο