Άπειρες φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είμαι μια εξωφρενικά παράλογη ιδέα στο μυαλό ενός ανθρώπου, ότι αυτό που ζω είναι ένα υποθετικό σενάριό του και ότι κάποια στιγμή επιτέλους θα ξυπνήσει ή θα βρει κάτι άλλο, πιο ενδιαφέρον να σκεφτεί.

Έχω πολλές ενδείξεις ότι αυτό που ζω είναι κατασκευασμένο. Κατ’ αρχήν, δεν έχω καμία δύναμη λόγου, ό,τι και να πω δεν αλλάζει τίποτα. Δεν έχω εξουσία πάνω στο σώμα μου, είναι υποθηκευμένο.

Άρχισα να το συνειδητοποιώ κάποια στιγμή πριν από χρόνια μέσα από ρωγμές του ονείρου του, μέσα από ασυνέχειες που έπαιρνε το μάτι μου από δω και απο κει. Στένσιλ θολά, αφίσες σε κολώνες και κυρίως βιβλία. Έπιασα να φτιάχνω κι εγώ τον μικρόκοσμό μου, ένα όνειρο μέσα σε όνειρο. Αλλά κι εκεί σκόνταψα γιατί καλά είναι να κάνεις όνειρα αλλά φαίνεται ότι τα όνειρα σου δεν υπερισχύουν του πλάνου που έχει βάλει κάποιος άλλος πάνω από σένα.

Κι έτσι τώρα έχω βάλει μπρος ένα μεγαλειώδες σχέδιο: αφού τίποτα δε μου ανήκει και τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν, θα τα σαρώσω όλα. Όχι απο πλήξη, όχι από ανοία. Απλά για να δώ αν όντως μπορώ να κάνω την ανατροπή σε αυτό το κακοστημένο, σικέ παιχνίδι ή αν κυνηγάω Χίμαιρες.

Backround: CocoRosie – Lemonade

το παραπάνω κείμενο είναι συνδρομή στο περιοδικό chimeres, στο επετειακό 20ο τεύχος