Αλληλούια, σύντροφοι! Η μεγάλη του ΠΑΣΟΚ σχολή άφησε την Τσαρίνα Άννα στο πόστο της εκπαίδευσης. Αυτή με τη σειρά της έστησε τον πιο αντιδραστικό και ισοπεδωτικό νόμο στην σύγχρονη ιστορία με πρόσχημα πάντα το καλό της Παιδείας και του ακαδημαϊκού κόσμου. Μα πως είναι δυνατόν να εμφανίζεται αγαθών προθέσεων μία κυβέρνηση που μερικούς μήνες πριν πνίγει στα χημικά το Σύνταγμα (= νέους, παππούδες και γιατρούς); Που είναι εκεί η προστασία του πολίτη και του δημόσιου χώρου, που με τόση θέρμη προσπαθούν να προασπίσουν;
Είναι δυνατόν να μπορώ να εμπιστευθώ ένα Υπουργείο που, ασχέτως της αρχικής υπαιτιότητας, πετυχαίνει στην πιο δύσκολη χρονιά να μην υπάρχουν βιβλία στα σχολεία; Μπορούμε να εμπιστευθούμε ένα σύστημα όπου “η σημερινή υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, ο πρώην πρύτανης Γιώργος Μπαμπινιώτης, ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας Θάνος Βερέμης, όλοι αποδεικνύονται ιδιαίτερα συνεργάσιμοι με τους Αμερικανούς, που από το 2006 πίεζαν για τη θέσπιση ιδιωτικών πανεπιστημίων, για την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων στα κολέγια και για αλλαγή του νόμου πλαίσιο. Οι Αμερικανοί δίνουν ιδιαίτερο βάρος στην αλλαγή που συντελέστηκε στην ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, την οποία μάλιστα η κυβέρνηση εμφάνισε ως σύμμαχό της στην κατάρτιση των αλλαγών!” [πηγή].
Θετική η εξαγγελία μηδενισμού των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, αλλά παντελώς άχρηστη, μιας και ήδη είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν τον χρόνο και την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουν αντίστοιχο δίπλωμα. Ή κι αν το αποκτήσουν, το πιθανότερο είναι να προέρχεται από σχολή του εξωτερικού, οπότε και η ρύθμιση δεν ισχύει. Επίσης, αν αυξηθεί το ποσοστό των εργαζομένων που αποκτούν μεταπτυχιακό, τότε αυτομάτως υποβαθμίζεται οποιοσδήποτε άλλος τίτλος μέχρις εκεί (απολυτήριο Λυκείου και Πτυχίο), άρα, γινόμαστε όλοι πιο φθηνοί και πιο “άχρηστοι”, ακόμα κι αν το επίπεδο της εκπαίδευσής μας έχει βελτιωθεί!
Ακόμη, η συγκεκριμένη εξαγγελία συνάδει με μία από τις κύριες οικονομικές θέσεις του φιλελευθερισμού, την άποψη δηλαδή ότι για την ανεργία και την μειωμένη παραγωγικότητα ευθύνεται ο εργαζόμενος που δεν θεωρείται ικανοποιητικά καταρτισμένος, και θα πρέπει δια βίου να κυνηγά την επιμόρφωση (π.χ. επ’ αμοιβή σεμινάρια) σε βάρος της φύσης της δουλειάς του και του προσωπικού/οικογενειακού του χρόνου.
Πέρα από ορισμένες τρανταχτές περιπτώσεις, όπως η γνώση Αγγλικών ή χρήσης υπολογιστών, η θέση αυτή αγνοεί δεκάδες άλλα στοιχεία της παγκόσμιας οικονομίας. Αγνοεί την τεράστια εξέλιξη της τεχνολογίας που μπορεί να υποδιπλασιάσει το κόστος εργασίας με την χρήση σύγχρονων και δωρεάν συστημάτων, αγνοεί την αδυναμία των χαμηλώτερων στρωμάτων να έχουν πρόσβαση σε αυτή τη γνώση και μετεκπαίδευση.. Και κυρίως, αφαιρεί προκλητικά από τον χάρτη την σκέψη πως για την κατάρρευση του εμπορίου, της εστίασης, το λουκέτο καταστημάτων και την αναπαραγόμενη ανεργία ευθύνεται η αύξηση της φορολόγησης στους μη έχοντες, ο οικονομικά άδικος εκ κατασκευής Φ.Π.Α.-ρουκέτα, το καθεστώς του φόβου στο οποίο μας υπέβαλαν, μετά το “Λεφτά υπάρχουν” και το “Δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα” των Παπανδρέου και Παπακωσταντίνου αντίστοιχα.
Τι προσβάλει, λοιπόν, πιο πολύ την ελευθερία της έκφρασης;Μία Γενική Συνέλευση εκατοντάδων φοιτητών/εργαζομένων που αποφασίζει κατάληψη, ή η κρότου-λάμψης που κινδύνεψε να προκαλέσει απώλεια ακοής στον Μανώλη Κυπραίου;
Τι κάνει πιο ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία (sic);Ιδρύματα όπως το δημόσιο ΕΜΠ και ο “Προμηθέας”, ή ένα κατακερματισμένο πτυχίο τριών ταχυτήτων χωρίς βιβλία και εργαστήρια;
