[Εντάξει, τον πατάξανε τον καπιταλισμό.]
Κάτι που αξίζει της προσοχής μας όμως είναι πόσοι από τους σχηματισμούς αυτούς έχουν πολιτικό πρόγραμμα και πόσοι όχι.
Από τη στιγμή που κάποιο κόμμα κατεβαίνει στις εκλογές, προφανώς στοχεύει για το 3% που θα το βάλει στη Βουλή (ή ακόμα και για το 40% που θα του εξασφαλίσει αυτοδυναμία … αλλά ας μείνουμε στα πιο ρεαλιστικά σενάρια).
Αυτό σημαίνει ότι, ένα κόμμα που τελικώς τα καταφέρνει, θα κληθεί να πάρει θέση σε δεκάδες / εκαντοντάδες κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, να ασκήσει έργο – επερωτήσεις, κοινοβουλευτικός έλεγχος, συμμετοχή σε επιτροπές εργασίας, συμμετοχή σε εξεταστικές επιτροπές, ενδεχομένως ακόμα και αναθεώρηση του Συντάγματος.
Το “είμαστε καινούριοι και δεν έχουμε ασχοληθεί ακόμα π.χ. με το Αγροτικό, δεν αποτελεί απάντηση ούτε και δικαιολογία.
Να το θέσω λίγο σκληρότερα: κάποιος που δεν έχει συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα, δεν αποτελεί κόμμα, αλλά κίνημα και, ενδεχομένως, καλά θα κάνει να κάτσει στα αυγά του.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε παράδοση από τέτοια κινήματα που νομίζουν ότι συμφέρει να κάνουν κόμμα. Θυμίζω το κόμμα των “κυνηγών” με πολύ χαρακτηριστική ατζέντα.
Επειδή το τελευταίο διάστημα εκφράστηκα θετικά υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος, ξεκαθαρίζω ότι έχω σκληρές απαιτήσεις από όσους υποστηρίζω. Θέλω να ακούσω συγκεκριμένες δεσμεύσεις και όχι αερολογία, ακόμα κι αν ξέρω ότι οι προεκλογικές δεσμεύσεις δεν αποτελούν εγγύηση των μετέπειτα πράξεων.
Τελώ εν αναμονή λοιπόν, δημοσίευσης προγραμμάτων για την οικονομία, την εργασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την παιδεία, τη δημόσια υγεία, την ενέργεια κ.ο.κ. Εφόσον τα μελετήσω, θα αποφασίσω προς τα πού κλίνω. Ως τότε, απλά θα γκρινιάζω (και) για τα κακώς κείμενα.
