Κοινός τόπος στην περί αθλητικών συζήτηση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ο χουλιγκανισμός, οι οπαδικοί στρατοί, η βία των γηπέδων και τα σχετικά.
Αντιμετώπιζα πάντα με απέχθεια τους οπαδούς, τον τύπο δηλαδή εκείνο ανθρώπου που στοιχίζεται πειθήνια σε σειρές ομοίων, δεχόμενος την ετικετοποίηση του είναι του από μια ιδεολογία, ένα πρότυπο ή ένα σύμβολο. Το ίδιο το ποδόσφαιρο με άφηνε παγερά αδιάφορο ως θέαμα, παρ’ όλο που μου άρεσε να παίζω στη γειτονιά.
Ωστόσο, ενώ είναι αληθές ότι η οπαδοποίηση αποτελεί δείγμα υπεραπλουστευμένης σκέψης, κοινωνικής αυτοτακτοποίησης και διανοητικού βολέματος, είναι εξίσου αληθές ότι καμμιά δομή δεν μπορεί να εξαλείψει τις ανθρώπινες ιδιότητες της απόφασης και της ανεξάρτητης σκέψης.
Το ποδοσφαιρικό θέαμα – όπως κάθε παρόμοιο – απευθύνεται εξορισμού κυρίως στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Η ίδια η ύπαρξή του δεν είναι παρά μια βαλβίδα εκτόνωσης, ένα αγχολυτικό, μια μέθοδος ανακούφισης της ψυχολογίας των ανθρώπων που ανήκουν σ’ εκείνες τις κατηγορίες πληθυσμού που υφίστανται την μεγαλύτερη ποσότητα βίας μέσα στην καθημερινότητά τους από όλες τις άλλες τάξεις που βρίσκονται από πάνω τους. Οι «γηπεδικοί» είναι στην συντριπτική πλειονότητά τους άνεργοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, χειρώνακτες.
Στις δεκαετίες της «αφθονίας», όταν η οικονομική κρίση δεν ήταν εργαλείο καθημερινής άσκησης πολιτικής και οι «περιθωριακοί» ήταν αρκετά λίγοι για να χωρούν κάτω από το κοινωνικό χαλάκι, οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων είχαν περισσότερα να χωρίσουν μεταξύ τους παρά με τους κυρίαρχους. Τα ραντεβού και τα αλληλομαχαιρώματα έδιναν κι έπαιρναν. Εκείνα τα χρόνια, σε ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού, ήταν βέβαιο ότι θα γίνουν επεισόδια επειδή οι οπαδοί θα πλακώνονταν μεταξύ τους.
Οι περίοδοι όμως κατά τις οποίες η μπότα των ανώτερων τάξεων πατάει με περισσότερη αγριότητα τα κεφάλια των αποκάτω, έχουν πολλές συνέπειες κι όχι πάντα θετικές από τη σκοπιά της μπότας. Όταν οι εξουσιαστές, κρατικοί και ιδιωτικοί, διαρρηγνύουν τα άγραφα σύνορα που είχαν προκύψει στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου, επόμενο είναι ότι ένας νέος κύκλος μαχών έχει ανοίξει και ότι μέτωπα αναδιαμορφώνονται κι αναζωπυρώνονται. Τρανταχτό παράδειγμα, τα πολλά πανώ με πολιτικά μηνύματα και μηνύματα συμπαράστασης σε πολιτικούς κρατούμενους που σηκώθηκαν από τις κερκίδες σε πολλούς αγώνες την τελευταία χρονιά, αλλά και, πάνω απ’ όλα, η κοινή κάθοδος οπαδών διαφόρων ομάδων στην διαδήλωση και τις συγκρούσεις της Κυριακής, 12 Φεβρουαρίου.
Τέτοιο ήταν και το περιεχόμενο των συγκρούσεων μεταξύ οπαδών και αστυνομίας στο ΟΑΚΑ, το βράδυ της Κυριακής. Με αποκλειστικό στόχο την αστυνομία και μοναδικό υποκινητή την παρουσία της εκεί. Άλλωστε, η ηγεσία των ΜΑΤ φαίνεται να έχει ανοίξει βεντέτα με τους οπαδούς, πράγμα που μάλλον δε θα έχει το επιθυμητό για την πρώτη αποτέλεσμα.
