Οι Παλαιστίνιοι ως ακτιβιστές κοινωνικών δικτύων δέχονται πάντα επιθέσεις από τους Ισραηλινούς αλλά και τους φιλοισραηλινούς σιωνιστές. Η απάντηση των σιωνιστών ισραηλινών για την πρόσφατη ισραηλινή επίθεση στη Γάζα είναι ότι “η Χαμάς είναι υπεύθυνη που δεν φρόντισε για την ασφάλεια και την προστασία των Παλαιστινίων αμάχων”. «Η Χαμάς είναι υπεύθυνη για τη μη κατασκευή καταφυγίων για τους Παλαιστίνιους, όπως κάνει το Ισραήλ!”
Αυτό που είναι εντυπωσιακά γελοίο δεν είναι το αδύναμο Ισραηλινό επιχείρημα (ή και η έλλειψη αυτών), αλλά η άγνοια των ισραηλινών πολιτών. Όποτε υπάρχει μια επίθεση κατά αμάχων στη Γάζα, το μόνο ηθικό πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να καταδικάσει τις επιθέσεις, και όχι σαφώς να κατηγορήσει την Χαμάς για τη μη παροχή καταφυγίου από τις ισραηλινές βόμβες στους Παλαιστίνιους πολίτες. Πόσο ανθρώπινο είναι να δικαιολογείς τη δολοφονία λέγοντας απλώς: “Ω, είναι νόμιμο για μας να σας βομβαρδίζουμε, αλλά δεν είναι δικό μας πρόβλημα που δεν υπάρχει χώρος πουθενά για να κρυφτείτε;” Αλλά όταν πρόκειται για την ισραηλινή βία εναντίον της Γάζας, φαίνεται πάντα ευκολότερο να ρίξουν τις ευθύνες στο θύμα. Χαρακτηριζόμαστε πάντα ως άγρια ζώα που διψούν για αίμα και θάνατο, οπότε ποιος νοιάζεται πόσοι από εμάς πεθαίνουν;
Αυτό που οι ξένοι έχουν την τάση να ξεχνούν είναι ότι η Γάζα είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη. Υπάρχουν πάνω από 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι κυριολεκτικά παγιδευμένοι σε αυτό το πολιορκημένο παράκτιο θύλακα. Ο βομβαρδισμός τους δεν είναι παρά ένα έγκλημα πολέμου. Το ποσοστό ανεργίας μας έχει αυξηθεί πάνω από 40% , ενώ υπάρχει σταθερή έλλειψη σε νερό, σε φυσικό αέριο και σε καύσιμα. Η Γάζα βρισκόταν υπό συνεχή πολιορκία του Ισραήλ από αέρα, στεριά και θάλασσα για 1739 ημέρες. Έτσι, αν δεν έχουμε δομικά υλικά για να χτίσουμε τα σπίτια 80 με 90.000 εκτοπισμένων ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους από την λεγόμενη Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι του Ισραήλ, συγχωρέστε μας τότε, αν δεν είμαστε σε θέση να κατασκευάσουμε καταφύγια για να ισοβαθμήσουμε με τα ισραηλινά επίπεδα “ασφάλειας”. Δεν χρηματοδοτούμαστε σαν να ήμαστε η 51 πολιτεία της Αμερικής. Αυτή η στάση, μου θυμίζει πόσο ασήμαντοι οι κάτοικοι της Γάζας αισθάνονται, όταν οι ξένοι τους λένε να “προσέχουν” ή “να μείνουν ασφαλείς.” Αποκαλέστε με αφελή, αλλά πώς ακριβώς προτείνετε να το κάνουμε αυτό;
Τα θύματα των Παλαιστινίων δεν είναι αριθμοί. Ήταν κάποτε μέλη μιας οικογένειας, που τους αγαπούσε. Είχαν ανθρώπους να τους περιμένουν στο τραπέζι κάθε μέρα. Είχαν τα ονόματα, θέσεις εργασίας, θέσεις στα σχολικά έδρανα, φίλους, εραστές, συζύγους και παιδιά. Είχαν επίσης ένα όνειρο μιας ελεύθερης χώρας, αλλά ήταν η σειρά τους να πληρώσουν για ” το μεγάλο τους όνειρο”. Ένας φίλος μου, ένα μέλος της οικογένειας μου, ή ακόμα και εγώ η ίδια θα μπορούσα να είμαι μεταξύ αυτών των θυμάτων. Το Ισραήλ μπορεί απλά και μόνο να σε αποκαλέσει τρομοκράτη ή να ισχυριστεί ότι σχεδίαζες επίθεση εναντίον του για να θέσει με απόλυτα ψυχρό τρόπο, την χωρίς αξία ζωή σου.
Όταν το Ισραήλ αποφασίζει ότι αποτελείς απειλή για την ασφάλειά του, το Ισραήλ θα σε στοχεύσει ενώ εσύ και ολόκληρη η οικογένειά σου κοιμάται, όταν περπατάς, όταν οδηγείς την μοτοσικλέτα ή το αυτοκίνητό σου. Οι τυφλούς βομβαρδισμοί τους είναι αδιάκριτοι και τότε φαντάζει δίκαιο να πέσει όλη η ευθύνη στην αντίσταση των Παλαιστινίων.
Ένας από τους μάρτυρες είναι εξάδελφος ενός φίλου μου. Ο Nayef Qarmout ήταν ένα Παλαιστίνιο παιδί δώδεκα χρονών το οποίο δολοφονήθηκε ενώ πήγαινε στο σχολείο. Ένας φίλος έγραψε για τη δολοφονία: « Ο Nayef Karmout, 12 ετών, σκοτώθηκε από ισραηλινή αεροπορική επιδρομή σήμερα το πρωί, ενώ 4 από τους συμμαθητές του είχαν τραυματιστεί. Μαρτυρίες αναφέρουν πως κομμάτια από την σάρκα του διασκορπίστηκαν πάνω στις σχολικές τσάντες τους.»
Στην ηλικία των 15, θυμάμαι πόσο σημαντική ήταν για μένα η εμφάνιση της σχολικής μου τσάντας. Αναρωτιέμαι τι σκεφτόσουν όταν σε πέτυχε η βόμβα! Λυπάμαι Nayef, δεν θα ρθω στην κηδεία σου. Αλλά πώς μπορώ να μην ελπίζω σε μια άλλη ζωή μετά από αυτή, σε ένα κόσμο πέρα από τον πραγματικό, όπου κανείς δεν θα μπορεί να τερματίσει τη ζωή ενός παιδιού με το πάτημα ενός κουμπιού. Αλλά τώρα χάθηκες και αυτό για το οποίο ελπίζω, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα έτσι κι αλλιώς.
Μια μέρα πριν την δολοφονία του Nayef, τσακώθηκα με τη μητέρα μου για το αν θα πάω τον τεσσάρων ετών ανιψιό μου στον παιδικό σταθμό ή όχι. Αν και ήξερα ότι δεν ήταν ασφαλής ούτε και στο σπίτι μας, επέμενα ότι δεν πρέπει να πάει. Αλλά η μαμά ήταν πολύ επίμονη για να ακούσει. Την επόμενη μέρα, ακούσαμε την είδηση για την δολοφονία του Nayef, για τον τραυματισμό των φίλων του και για το σχολείο που έπιασε φωτιά από αεροπορική επιδρομή που έγινε κοντά του.
Θα μπορούσατε να φανταστείτε, άραγε, την ένταση των συναισθημάτων που είχα ενώ μετέδιδα στο Twitter το περιστατικό; Όχι, δεν θα μπορούσατε. Ποτέ δεν το έχετε βιώσει, αλλά εγώ έχω. Όταν το αγοράκι μας κατάφερε να φτάσει σπίτι, έκλαψα, το αγκάλιασα και θρήνησα για τον Nayef. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς πρέπει να ένιωσε η μαμά του. Το παιδί της θα μπορούσε να μεγαλώσει, να γίνει ένας όμορφος νεαρός, να ερωτευτεί και να τον ερωτευτούν. Θα μπορούσε να γίνει ένας γιατρός, ένας δάσκαλος, ένας ποδοσφαιριστής. Θα μπορούσε να είχε μια όμορφη οικογένεια. Θα μπορούσε να ήταν το καλομαθημένο παιδί της μαμά του. Θα μπορούσε να ήταν η στήριξή της όταν θα γερνούσε. Θα μπορούσε να της φέρει λουλούδια για την Ημέρα της Μητέρας. Αλλά το Ισραήλ πήρε το μοναδικό λουλούδι για το οποίο η μητέρα του νοιαζόταν.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, ο μικρός ανιψιός μου είδες στις ειδήσεις φωτογραφίες των θυμάτων. Ρώτησε: “Ποιοι είναι αυτοί οι νεκροί άνθρωποι, ποιος τους σκότωσε και γιατί;” Ανίκανος να απαντήσω ή ίσως απρόθυμος, σκέφτηκα, «Εμείς πραγματικά δεν αναθρέφουμε τα παιδιά μας να μισούν αλλά το Ισραήλ, φροντίζει γι’αυτό κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας.”
Εν μέσω των δολοφονιών, τιμήσαμε και την Εβδομάδα κατά του Ισραηλινού απαρτχάιντ στη Γάζα, εβδομάδα κατά την οποία γίνονται εκδηλώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη και που πραγματοποιήθηκαν στις πανεπιστημιουπόλεις σε όλο τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια των διαλέξεων και τα συλλαλητήρια, ακούγαμε τις σειρήνες από τα ασθενοφόρα στους δρόμους, τα οποία προσπαθούσαν να φθάσουν στα θύματα που υπήρχαν στα σημεία των ισραηλινών βομβαρδισμών.
Η ζωή συνεχίστηκε, γάμοι έγιναν , τα πανεπιστήμια και τα σχολεία άνοιξαν, τα καταστήματα και η αγορά ποτέ δεν έκλεισε. Η Ισραηλινή επίθεση συνεχίστηκε με την σιωπηρή έγκριση του κόσμου. Αλλά αυτό δεν σταμάτησε ποτέ τη Λωρίδα της Γάζας να κρατά το κεφάλι ψηλά.
Επειδή δεν είναι αριθμοί … γιατί εμείς, οι κάτοικοι της Γάζας είμαστε άνθρωποι με όμορφες και επώδυνες ιστορίες … Γι’αυτό κρατήστε στη μνήμη σας τα ονόματα αυτά, και στην καρδιά σας τις ιστορίες τους:
1. Zuhair Qaisi, 49, Secretary-General of PRC. Gaza city
2. Mahmoud Hanani, 44. Qaisi’s brother/son-in-law and assistant. Gaza city
3. Obaid Gharabli, 22. Gaza city
4. Mohamed Harara, 24. Gaza city
5. Shady Seqali, 27. Gaza city
6. Hazim Awad Qreqe, 20. Tufah- Gaza city
7. Mahmoud Nejem, 22. BeitLahia
8. Mohamed Maghari, 25. BeitLahia
9. Motasem Hajjaj, 22. Gaza city
10. Ahmed Hajjaj, 22. Gaza city
11. Fayek Saad, 28. Gaza city
12. Mohamed Ghamiry, 26. Dier Al-Balah
13. Hussien Berem Hammad, 51. Khanyounis
14. Mansour Abu Nusirah, 20. Khanyounis
15. Mahdi Abu Shawish, 24. Rafah
16. Ahmad Salem, 24. Zaitoun- Gaza city (wedded two days before his murder)
17. Ayoub Asalyia, 15. Jabalia
18. Salman ABu Metleq 24. Khan Younis
19. Refa’at Abu Eid, 24. Khan Younis
20. Nayef Qarmout, 12. Jabalia
21. Mohammed Al Hsoumi, 65.
22. Fayza Al Hsoumi (Mohammed’s daughter) 35.
23. Adel El Issi, 52. Gaza City
24. Bassam el Ejla, 20. Shejaeya- East Gaza
25. Mohammed Thaher, 21. Shejaeya- East Gaza
(Η Ebaa Rezeq, είναι 21 ετών φοιτήτρια αγγλικής και γαλλικής λογοτεχνίας, ενώ γράφει στο μπλογκ gazanism.wordpress.com και στο τουήτερ ως Gazanism @
)
