Θυμάμαι επίσης τις επιδρομές στα μαγαζιά της περιοχής, μία φάση που έκανα ωτοστόπ και άλλα τέτοια, ευχάριστα περιστατικά. Μία από τις αγαπημένες μου οικογενειακές φωτογραφίες είναι μετά από μία τέτοια παρέλαση. Και παρόλο που δεν κρεμούσαμε ποτέ σημαία στο σπίτι μας, αρκετά συχνά “φιλοξενούσαμε” τη σημαία του σχολείου.
Λόγω επαρχίας, η συμμετοχή όλων μας, ήταν υποχρεωτική. Κάποια φορά που δοκιμάσαμε να πούμε ότι δεν θα πάμε [δεν θυμάμαι το λόγο … μάλλον για να γλιτώσουμε το πρωινό ξύπνημα] οι εκπαιδευτικοί μας έπαιρναν απουσίες στο χώρο προσυγκέντρωσης.
Έτσι κάπως εξασφαλίζεται και η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στους εορτασμούς: πάνε για να δουν τα παιδιά τους, τα εγγόνια, τα ανίψια, τα γειτονάκια, τα βαφτιστήρια. Εάν δεν είχαν αυτό το κίνητρο, οι περισσότεροι δε θα έμπαιναν στον κόπο να ξυπνήσουν το πρωί. Το πολύ πολύ να έβγαιναν αργότερα για καφέ, τσίπουρα κλπ, με την παρέα τους.
Κανείς δεν μας είχε εξηγήσει ποτέ για ποιο σκοπό παρελάζουμε, κανείς δεν είχε ασχοληθεί με το συμβολισμό του όλου πράγματος και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ακόμα κι αν το είχαν κάνει, δε νομίζω ότι θα με ενδιέφερε τόσο πολύ, ως μαθήτρια. Το βιβλίο της ιστορίας μας έγραφε ότι τα πράγματα έγιναν έτσι, συνεπώς, ήταν έτσι.
Τί είναι όμως η παρέλαση στην Ελλάδα του 2012;
Ή αν προτιμάτε την προ-κρίσης εποχή, τί ήταν στην Ελλάδα του 2007;
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι μία μάλλον ακριβή φιέστα για να κάνουν δημόσιες σχέσεις κάποιοι. Είναι μία ευκαιρία για τη μέση οικογένεια να βγει από το σπίτι μαζί. Να φορέσουν τα ταγιεράκια τους οι κυρίες, τα σιδερωμένα τους πουκάμισα οι κύριοι και τα καλά τους παπούτσια τα πιτσιρίκια. Είναι κάτι σαν τα Χριστούγεννα, χωρίς το θρησκευτικό σκέλος.
Αποτελεί επίσης ευκαιρία να εμφανιστούν δημόσια διάφοροι σύλλογοι και φορείς: πρόσκοποι, βετεράνοι, χορευτικοί όμιλοι κ.ο.κ. Ομολογώ ότι πάντα κάνω παραλληλισμό με την παρέλαση του καρναβαλιού, αλλά αφού δεν τους ενοχλεί εκείνους, εμένα γιατί να με πειράζει;
Η αριστερά εδώ και αρκετά χρόνια ζητάει μονότονα την κατάργηση των παρελάσεων ως αναχρονιστικού μιλιταριστικού θεσμού. Δεν το θεωρώ θέμα προτεραιότητας, δεν αξίζει να καταναλώνει δυνάμεις μία παράταξη για κάτι τόσο ασήμαντο. Από την άλλη, μόλις ξέσπασε το θέμα του σημαιοφόρου Οδυσσέα Τσενάι, θυμήθηκα ότι οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.
Οι θεσμοί, όπως ο εορτασμός των 2 εθνικών επετείων και οι αντίστοιχες γιορτές σε τοπικό επίπεδο, παίζουν το ρόλο τους υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Όταν οι συνθήκες αλλάζουν, είτε αλλάζουν και οι θεσμοί επειδή έχουν ξεπεραστεί, είτε παραμένουν ως δεινόσαυροι και εκφυλίζονται. Φαίνεται πως έχουμε επιλέξει τη δεύτερη λύση, αντί της καθιέρωσης εναλλακτικών εορτασμών.
Πώς θα μπορούσαμε να γιορτάζουμε διαφορετικά αυτές τις επετείους;
Με πολλούς άλλους τρόπους, τους οποίους δεν έχουν συνηθίσει οι τοπικές κοινωνίες. Ούτε είναι σίγουρο ότι θα διασφαλιζόταν η συμμετοχή και η έγκριση του κόσμου. Ορισμένοι θα απείχαν συνειδητά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάργηση των παρελάσεων. Είμαι όμως σίγουρη ότι άλλες χώρες δεν κάνουν παρελάσεις την ημέρα της ανεξαρτησίας τους, οπότε όλο και κάποια ιδέα μπορούμε να πάρουμε από αυτές.
Δεν ξέρω εάν αξίζει τον κόπο, δεν ξέρω εάν αξίζει το σάλιο μας. Ως θεσμός, η παρέλαση έχει εκφυλιστεί. Οι δημόσιες σχέσεις των επισήμων κατέληξαν σε εφιάλτη με σχέδια φυγάδευσης από την Αστυνομία και κοπή νεραντζιών από τους δρόμους για να μη χρησιμοποιηθούν ως πολεμοφόδια.
Αυτό το τελευταίο, γέλασα πάρα πολύ όταν το διάβασα. Ο πανικός της εξουσίας σε όλο του το μεγαλείο περιέχεται σε αυτή τη μικρή ειδησούλα. Εάν δεν φοβούνταν τους οικολόγους, θα κόβανε ολόκληρες τις νερατζιές από τους δρόμους της Αθήνας.
Πολύ ασχοληθήκαμε, δε νομίζετε;
Και ξέρω και το λόγο, αυτή τη φορά: επειδή η ΓΣΕΕ & η ΑΔΕΔΥ δεν εμπνέουν πλέον τον κόσμο για να κατέβει στο δρόμο, επειδή το ΠΑΜΕ ζει σε άλλο πλανήτη, επειδή ο μέσος πολίτης δεν αισθάνεται έτοιμος να στρατευτεί πίσω από κόμματα, περιμένουμε όλοι μία ευκαιρία μη-κομματικής συγκέντρωσης του κόσμου, για να δούμε πώς θα αντιδράσει.
Το προηγούμενο της 28ης Οκτωβρίου ήταν ενδεικτικό. Η αυτανάφλεξη των τοπικών κοινωνιών σε κάθε γωνιά της χώρας, δεν επιτρέπει σπέκουλα για υποκινητές και κουραφέξαλα. Ούτε και μπορεί να ελεγχθεί από τις Αρχές, επειδή δεν γίνεται μέσω γνωστών “καναλιών”. Δεν πρόκειται για ομοιογενές γκρουπάκι: είναι ο γείτονας, ο αδελφός, ο κουμπάρος, ο συναξιούχος, ο άνεργος.
Το επόμενο ραντεβού στους δρόμους είναι για την Πρωτομαγιά. Ανυπομονώ να δω τί θα συμβεί μέχρι τότε.
***
Στο πνεύμα της ημέρας, διαβάστε εδώ ένα πολύ πετυχημένο κείμενο για το τί θα γινόταν το 1821 εάν υπήρχε τηλεόραση & μάλιστα, συγκεκριμένο “μεγάλο” κανάλι.
