– Ένα πράγμα έχεις να θυμηθείς κάθε μέρα, έεενααα! Να αγοράσεις ψωμί καθώς έρχεσαι! Και το ξέχασες; Αυτό είναι ασέβεια προς το ίδιο το ψωμί… (;;;)
ΣΤΟΠ
Ο αναγνώστης θα έχει αντιληφθεί φαντάζομαι ήδη την ηλιθιότητα της παραπάνω κουβέντας εκτός και αν πρόκειται για τον μέσο έλληνα πολιτικό! Ας το εξηγήσουμε γι αυτούς: Η συνήθεια να αγοράζουμε καθημερινά ψωμί γίνεται ακριβώς για να εξυπηρετεί τις δικές μας διατροφικές ανάγκες, και όχι ως φόρος τιμής στο ψωμί! Αν κάποια ημέρα συμβεί κάτι έκτακτο και ιδιαίτερα σοβαρό, μόνο κάποιος καθυστερημένος θα δημιουργήσει θέμα γιατί δεν σκεφτήκαμε να αγοράσουμε ψωμί.
Παρασκευή 28/10/2011, Θεσσαλονίκη. Η παρέλαση διεκόπη για πρώτη φορά στην σύγχρονη νεοελληνική ιστορία!
Οι θέσεις του Δράκου του Schrodinger:
Ήταν σωστό αυτό που έγινε από τα άτομα που διέκοψαν την παρέλαση;
Απάντηση: Δεν συντάσσομαι με τέτοιες πρακτικές, οι οποίες εφαρμόζονται από άτομα χωρίς θέσεις αλλά με άκρως νηπιακή διάθεση του στιλ “θα κρατήσω τότε κι εγώ την αναπνοή μου μέχρι να μου κάνετε το χατίρι”. Οι πραγματικές απαντήσεις δίνονται την ώρα της ψήφου, και μέχρι να δούμε στην κάλπη την μαζική αποδοκιμασία του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, δεν μπορούμε να μιλάμε για μαζική οργή αλλά μόνο για μαζική κατινιά.
Ήταν σωστές οι αντιδράσεις των μαθητών με μούντζες και επιδεικτικό γύρισμα της κεφαλής στην αντίθετη κατεύθυνση αυτής των πολιτικών;
Απάντηση: 100% σωστές! Ακριβώς επειδή οι μαθητές δεν ψηφίζουν, έχουν κάθε δικαίωμα να χλευάζουν το σάπιο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τους έχουμε καταδικάσει να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους, χωρίς καν να ερωτηθούν! Και ας μην ξέρουν γρι και από ιστορία. Στα σχολεία μας τη διδάσκονται, εκεί δηλαδή που συνεχίζει να έχει λόγο στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ο αρχιεπίσκοπος και ο κάθε λογής άσχετος που δύναται να κρίνει τα βιβλία αναγνωρισμένων ιστορικών αλλά και την διδακτέα ύλη της βιολογίας.
Μα διεκόπη για πρώτη φορά η παρέλαση και αμαυρώθηκε η εθνική μας επέτειος…
Απάντηση: Στ’ αρχίδια μας!
Το Δυναμικό
Το πολιτικό σκηνικό στην χώρα των νεοελλήνων (συμπτωματικά στα ίδια σύνορα με τη γνωστή Ελλάδα) διαδραματίζεται στα ίδια και σαφώς οριοθετημένα πλαίσια που έχουν σιωπηλά οριστεί μέσα στη μεταπολίτευση και έχουν καταστεί αποδεκτά από τους κατοίκους της. Σεβασμός στους Θεσμούς και Προκαθορισμένοι Ρόλοι. Ο πολιτικός των κομμάτων εξουσίας είναι πρόσωπο αναγνωρίσιμο, π.χ. πρώην αθλητής (με συντριπτικές τις πιθανότητες να είναι άσχετος με οτιδήποτε άλλο) ή πρώην ηθοποιός ή γιος και ανεψιός του πρώην αναγνωρίσιμου πολιτικού ή και ο ίδιος ο αναγνωρίσιμος, μετά από 6-7 θητείες πολιτικός. Απουσιάζουν οι τεχνοκράτες. Ο ρόλος του πολιτικού είναι να διορίζει στο δημόσιο άχρηστα και άνευ κοινωνικών ευαισθησιών άτομα, τα οποία με τη σειρά τους θα τον ξαναδιορίσουν βουλευτή. Ο πολιτικός των μικρών κομμάτων από την άλλη έχει ως ρόλο το να λέει “Όχι”. Δεν έχει θέσεις γιατί δεν θα χρειαστεί να τις εφαρμόσει και απολαμβάνει μια εξαιρετικά καλοπληρωμένη δουλειά, περίπου ο μέσος μισθός επί έξι (plus expenses) για την ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία του να λέει “Όχι”. Ο ρόλος των δημοσιογράφων εξαντλείται στο να καλούν στις εκπομπές τους πολιτικούς και να τους θέτουν αιχμηρές πολιτικές ερωτήσεις αλλά να κρίνουν ως πλήρως αποδεκτή ακόμα και μια απάντηση περί της ποιότητας του κορεάτικου κινηματογράφου (ο οποίος τυγχάνει ποιοτικότατος αλλά δεν είναι το θέμα της πολιτικής). Στον ρόλο τους επίσης εμπίπτει και ο αμέριστος σεβασμός προς τους θεσμούς. Ο ρόλος των πολιτών τέλος είναι να ενημερώνονται ώστε να ξέρουν ποιον να ψηφίσουν. Για να το κάνουμε πιο λιανά, να ενημερώνονται από τον μπαμπάκα τους και από το συγγενικό τους περιβάλλον για το ποιος πολιτικός είναι γνωστός – προσεγγίσιμος και μπορεί να τους διορίσει στο δημόσιο ή από τους προαναφερθέντες δημοσιογράφους για τα πρόσωπα τα οποία κατεβαίνουν στον πολιτικό στίβο. Σημαντικό: ενδιαφέρουν αποκλειστικά τα πρόσωπα και σε καμία περίπτωση οι θέσεις τους, τα διαπιστευτήρια τους ή οτιδήποτε σχετικό με την πολιτική!
Ααα, και για να μην το ξεχάσω, ο κομβικός ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι να παρίσταται!!!
Ανάλυση
Συνεχίζει λοιπόν κάποιος να απορεί για την έκπληξη που βίωσε σύσσωμο το πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο με την ασέβεια που διέπραξαν ορισμένοι απέναντι στην παρέλαση αλλά και στον ιερό θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και τη συνολικότερη θύελλα αντιδράσεων (αυτήν την αγαπημένη έκφραση των καναλιών); Δεν νομίζω. Είπαμε, σεβασμός στους θεσμούς! Παρατηρείται απλώς ο εξής ομαδικός ανορθολογισμός. Έχουμε καταντήσει ως κοινωνία να σεβόμαστε υπέρ το δέον ιδέες και θεσμούς οι οποίοι, αν και θα έπρεπε να μας υπηρετούν, αποτελούν πλέον βαράκια στα πόδια μας.
1. Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ο κύριος Παπούλιας ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσει τη γιορτή και λυπάται για τις ασεβείς αντιδράσεις που προκάλεσαν την ματαίωση. Ευγενής, ευγενέστατος και συμπαθητική φυσιογνωμία, κοινώς αποδεκτή από όλους. Δεν έπρεπε να τον στεναχωρήσουν καθότι τυγχάνει και σύμβολο. Ακινησίας μεν, σύμβολο δε. Λοιπόν, υπάρχει λύση στο πρόβλημα. Ο Δράκος του Schrodinger προσφέρεται εθελοντικά να εισπράττει τον εξαψήφιο μισθό του κύριου Παπούλια προκειμένου να παρίσταται στις ίδιες εκδηλώσεις και δέχεται και να καταπίνει αμάσητες κάθε είδους προσβολές, λεκτικές ή και χειρονομίες! Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο κύριος Παπούλιας είναι συμπαθέστατος και δεν πρέπει να υπομένει τέτοιου είδους εξευτελισμούς.
2. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας; Αρχικά να τονίσω απλώς ότι όποιος έχει διαβάσει στοιχειωδώς ιστορία, γνωρίζει πολύ καλά ότι οι αντιστασιακοί του 1940 και κατ’ ουσία πατριώτες βρίσκονται στον ιδεολογικό αντίποδα των νυν πατριωτών οι οποίοι ανησυχούν για τρίζοντα κόκκαλα και θίγονται κάθε φορά που προσβάλλονται οι μέρες μνήμης και οι εθνικές επέτειοι. Σε όσους ενστερνίζονται παρ’ όλα αυτά τέτοιου είδους μεταφυσικές βλακείες, έχω να τους ενημερώσω για το εξής! Κανένα κόκκαλο του 1940 δεν τρίζει γιατί κανένα από εκείνα τα κόκκαλα δεν υπάρχει πλέον. Ο παππούς μου που πολέμησε το 1940 δεν υπάρχει πλέον. Ξέρω ότι είναι πιθανόν βολικό για την ψυχολογία μου το να νομίζω ότι υπάρχει στον ουρανό και χαίρεται με τις τιμές που του αποδίδουν με τις παρελάσεις, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το ότι μας αρέσει κάτι δεν αποτελεί ικανή συνθήκη για να θεωρηθεί αυτό το κάτι και αληθές. Ο λόγος για τον οποίον μαθαίνουμε και σεβόμαστε την ιστορία του τόπου μας είναι γιατί αποτελεί πολύτιμο εργαλείο συμπυκνωμένης γνώσης και εμπειρίας το οποίο μας βοηθάει να πορευόμαστε στο μέλλον. Ο λόγος για τον οποίον διδασκόμαστε την ιστορία και τιμούμε τα πρόσωπα της, δεν είναι για να δείξουμε σεβασμό σε άψυχα κόκκαλα τη στιγμή που οι έμψυχοι συνάνθρωποι μας υποφέρουν καθημερινά κάτω από τις παρανοϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά απλώς για να προβάλλουμε πρότυπα που θα βοηθήσουν τον κόσμο να ακολουθήσει μια στάση ζωής με καλύτερα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Το ξέρω ότι θα στεναχωρήσω πολλούς στη χώρα όπου προσκυνάμε ακόμα και την παρανυχίδα του Όσιου Μπιφτέκιου αλλά είναι καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τα μεταφυσικά και τα εικαζόμενα και να πιαστούμε λίγο πιο σοβαρά με τον υπαρκτό κόσμο και τα υπαρκτά προβλήματα του.
3. Παρέλαση; Ακριβώς επειδή ο συνταγματάρχης Δαβάκης δεν βρίσκεται στον ουρανό για να κοιτάει τους άψογους σχηματισμούς στους οποίους παρελαύνουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά βρίσκεται ακριβώς εκεί που βρισκόταν και στην άλωση της Πόλης το 1453, δηλαδή πουθενά, είναι πλέον καιρός να σταματήσουμε τις παρελάσεις και να ασχολούμαστε με την ιστορία της πατρίδας μας αποκλειστικά στα βιβλία και τις αίθουσες των σχολείων. Τα οποία σχολεία, υπενθυμίζω, είναι πλέον μόνιμα κλειστά από τις καταλήψεις!
4. Μπορεί ο καθένας όμως να διακόπτει οποιαδήποτε εκδήλωση με το έτσι θέλω; Το έχω τονίσει ήδη ότι δεν συντάσσομαι με τις συγκεκριμένες πρακτικές. Και όχι μόνο στο ζήτημα των εκδηλώσεων αλλά στη γενικότερη ασυδοσία που επικρατεί στη χώρα μας, όταν οι αγρότες κλείνουν τους δρόμους, οι ταξιτζήδες κλείνουν τα διόδια και οι καλοπληρωμένοι άχρηστοι της ΔΕΗ κατεβάζουν τους διακόπτες. Οποιοσδήποτε προβαίνει σε ενέργειες, οι οποίες ανάγουν μια προσωπική θεώρηση ή ακόμα και ένα πρόβλημα υποσυνόλου σε γενικευμένο πρόβλημα όλων, κρίνεται κοντόφθαλμος, ανεύθυνος και τζάμπα μάγκας εκ του αποτελέσματος. Γιατί εκ του αποτελέσματος; Χμμ, ώρα να ξαναγυρίσουμε στα ψυχολογικά μαθηματικά και το Θεώρημα Πάτσι. Μια ομάδα Α έχει ένα πρόβλημα, το οποίο δεν αφορά την ομάδα Β, αλλά η ομάδα Α επιλέγει να το φορτώσει στο σύνολο ώστε να αφορά πλέον και την ομάδα Β. Στο κάτω – κάτω και η ομάδα Β παλαιότερα είχε φορτώσει τα δικά της προβλήματα στο σύνολο, οπότε πλέον οι δύο ομάδες είναι πάτσι. Σωστά; 1 + 1 = 0, έτσι; Λάθος! 1 + 1 = 2 και αυτό ισχύει πάντα!!! Αναγωγή στα της θλιβερής κοινωνίας μας. Ματαίωσαν κάποιοι την παρέλαση! Τι ακριβώς πέτυχαν; Σωστά καταλάβατε, πέτυχαν να φορτώσουν την κατακερματισμένη κοινωνία μας με ένα ακόμα περιστατικό όπου ένα μέρος της κοινωνίας επιλέγει να στραφεί κατά ενός άλλου μέρους της κοινωνίας! Κάποιοι γουστάρουν τις παρελάσεις και κάποιοι δεν τις γουστάρουν (προσωπικά τις θεωρώ ηλίθιες και ξεπερασμένες). Αυτοί λοιπόν που δεν τις θέλουν, καλά θα κάνουν να προσπαθήσουν να αλλάξουν αυτήν την πρακτική των παρελάσεων με την ψήφο τους αλλά και πείθοντας τους υπόλοιπους για το άσκοπο του θεσμού. Γιατί; Γιατί έτσι λειτουργεί η δημοκρατία, σε περίπτωση που το έχουμε ξεχάσει. Το ίδιο ισχύει και για τον κάθε ταξιτζή, αγρότη, μεταφορέα, τελωνειακό και υιοθετημένο από τις ΔΕΚΟ. Δεν μας ενδιαφέρουν τα προβλήματα σας όταν επιλέγετε να τα κάνετε και δικά μας! Τόσο απλά. Αν θέλετε κοινωνική συνοχή, προσπαθήστε πρώτα να μην την σκοτώνετε καθημερινά. Τα προβλήματα αλλάζουν με την ψήφο και τη συμμετοχή και όχι με αναίτιους τσαμπουκάδες.
5. Και τα παιδιά; Επιτρέπεται να αντιδρούνε με τέτοιον τρόπο τα παιδιά; Αυτή η νέα γενιά που δεν σέβεται τίποτα τι μέλλον μπορεί να έχει; Χαχαχαχαχα, οι ενήλικες είμαστε συχνά απόλυτα φαιδροί! Είμαστε το αποδεδειγμένο ΖΟΝΚ στο μεγάλο παζάρι που έχει στηθεί στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και έχουμε το θράσος να αμφισβητούμε την πνευματική φρεσκάδα και την υγιή αμφισβήτηση των παιδιών απέναντι στις δικές μας σταθερές, οι οποίες αφήνουν ερείπια όπου εφαρμόζονται. Είμαστε βυθισμένοι στον ωχαδερφισμό μας, χωρίς φίλους αλλά μόνο με στρατηγικούς συνεργάτες, και έχουμε το θράσος να αμφισβητούμε τη δυνατότητα της παρεΐστικης νεολαίας να δημιουργήσει μια πιο συνεκτική κοινωνία από τη δική μας. Αμφισβητούμε την ικανότητα τους να κρίνουν επειδή δεν μας σέβονται! Λοιπόν, ξερά στεγνά, ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά κερδίζεται! Και τα παιδιά που δεν ψηφίζουν αλλά και δεν έχουν την επιλογή για το αν θα συμμετέχουν στις ηλίθιες φιέστες μας, έχουν τουλάχιστον το αναφαίρετο δικαίωμα να τις χλευάσουν ανοικτά. Στην τελική, από τον χλευασμό δεν πέθανε ποτέ κανένας, από την ανεργία, την ανέχεια και την πείνα πολλοί!
Τι επάγγελμα κάνεις;
– Παρίσταμαι!
– Προσεύχομαι!
– Επιβλέπω!
Στη θλιβερή κοινωνία μας όπου έχουμε αποδεχτεί ότι τα παραπάνω επαγγέλματα, όχι μόνο θα υπάρχουν, αλλά και θα αμείβονται πολλαπλάσια από τα πραγματικά επαγγέλματα των ανθρώπων που παράγουν υπαρκτό και μετρήσιμο έργο, την ίδια στιγμή που οι τελευταίοι αρχίζουν να ζουν στη λογική να βγάλουν και την επόμενη μέρα, ο τσαμπουκάς μας εξαντλείται καθημερινά σε ευθιξίες, προγονικές λατρείες, άσκοπα νταηλίκια και επηρμένες νουθεσίες! Και όλα αυτά (νομίζουμε πως) μας δίνουν το δικαίωμα να απέχουμε από τους αληθινούς προβληματισμούς και την ουσιαστική ψήφο. Μια παρέλαση ματαιώθηκε χωρίς λόγο. Η ίδια παρέλαση όμως που λαμβάνει χώρα επίσης χωρίς λόγο! Και μια ολόκληρη κοινωνία σέρνεται και πάλι σε ψευδοδιλλήματα και ανούσιες συζητήσεις επί συζητήσεων. Ελπίζω την ώρα της κάλπης να είναι η κοινωνία σε ανάλογη εγρήγορση!!! Και το υπάρχον πολιτικό δυναμικό να διαλυθεί επιτέλους εις τα εξ’ ων συνετέθη…
