Πόση ώρα χρειάζεται το αίμα να κρυώσει, μπορεί να μας πει κάποιος ειδικός; Ας μιλήσουμε, ας μιλήσουν ειδήμονες και συνδαιτυμόνες, επιστάτες της ψυχής και υπάλληλοι υπουργείων άνευ αντικειμένου. Πόση ώρα μετά η οργή κοπάζει, πόσο θέλει το ιστορικό κάθε αδικοχαμένου (λες και υπάρχει δικαιοχαμένος) για να μετεμψυχωθεί σε ρεπορτάζ πρώτης γραμμής;
Reena Spaulings, “Money Painting (50 Euro)”, 2005, Mixed media σε καμβά
Η ηχώ του Συντάγματος είναι γνωστή και είναι ακόμα γεμάτη από χέρια στον αέρα, βήματα και παραστάσεις. Είναι εκεί όπου οι αντιστάσεις εκμηδενίζονται, και το κουράγιο ενός “υπομονή” γίνεται πέτρα που πετάει, σκοινί που στήνεται επιδεικτικά στην Αμαλίας, και άλλοτε σκοινί και πέτρα μαζί, δεμένα στα λυγισμένα γόνατα των αδύναμων της κοινωνίας.
Ό,τι και να κάνουν, μια άλλη αλήθεια είναι με το μέρος μας. Οι συνεπιβάτες τού ΜΕΤΡΟ δεν είδαν το όπλο στο παλτό του, οι συμβασιούχοι του ΕΚΑΒ δεν βρήκαν το σώμα του χτυπημένο, το άγαλμα του Αγνώστου Πολίτη δεν άκουσε την κραυγή του. Κανείς δεν πρόσεξε την παράνομη αγωνία του όταν ανέβαινε τα σκαλάκια. Όλα αυτά δεν συνέβησαν. Είναι ανθρώπινο να αναζητούμε το τραγικό, όμως η κοινωνία μας δεν είναι ανθρώπινη.
Δεν είναι τραγικός ο χαμός κανενός ανθρώπου από την απελπισία του για χρέη. Δεν είναι θλιβερή η μετανάστευση των νέων στις χώρες της Ευρώπης, με διαφημιζόμενες διαδικασίες εξπρές. Ένα παιδί που πεθαίνει κρατώντας σαν νεκροτάμπελο φαντάρου το εξιτήριο του Ευαγγελισμού δεν περιγράφει το δράμα μιας οικογένειας για έναν γιο χαμένο στα ναρκωτικά. Όλα αυτά είναι πόνος, ντροπή, συντριβή. Είναι ένα “εσύ” που δεν υπάρχει πια, ένα “γιατί;” με φτερά αγγέλου. Είναι στάχτες αγάπης, φιλίας, οικογένειας, σκορπισμένες σε ωκεανούς δακρύων, τιμητικά.
Μα είναι, ήδη, θυμός. Είναι, πάνω κάτω, η ανθρώπινη Ιστορία, μία διαρκής διαπάλη που σημαδεύεται κυρίως από πολιτικές δολοφονίες εκείνων για τους οποίους φτιάχτηκε η πολιτική: Της ελευθερίας των δεκαέξι που φιμώθηκε. Της κοινωνικής απαίτησης να μεγαλώσεις και να μεγαλουργήσεις στον τόπο που σε γέννησε. Του δικαιώματος μιας τελευταίας στιγμής χωρίς τον φόβο της τελευταίας στιγμής.
Θυμηθείτε: Η ελπίδα είναι ζωσμένη με οργή. Οργή. Οργή. Οργή. Κι ελπίδα.
Σύνδεσμος: http://sfyraki.blogspot.com/2012/04/blog-post.html
