Το ΝΑΤΟ έχει υψηλό βαθμό ευθύνης για τους θανάτους των 63 προσφύγων, που πέθαναν από δίψα την περασμένη άνοιξη στη Μεσόγειο, καθ ‘οδόν από τη Λιβύη προς την Ιταλία.
Αυτό είναι το συμπέρασμα προκαταρκτικής έκθεσης που εκδόθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Η μικρή φουσκωτή βάρκα με τους 72 πρόσφυγες βρισκόταν σε σοβαρό κίνδυνο κατά την διάρκεια της δεκαπενθήμερης οδύσσειάς της, ενώ εντοπίστηκε αρκετές φορές από ελικόπτερα και πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ , αρνήθηκαν να βοηθήσουν τους απελπισμένους ανθρώπους.
Τέλος, το πλοίο προσάραξε στη Λιβύη με μόλις 10 επιζώντες, οι οποίοι σ
υνελήφθησαν αμέσως, και μία γυναίκα πέθανε λόγω έλλειψης ιατρικής φροντίδας.
Αυτή η τραγωδία συνέβη σε μια εποχή, που μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές επιχειρήσεις λάμβανε χώρα στα ύδατα μεταξύ Λιβύης και Ιταλίας.
Περισσότερα από 20 πολεμικά πλοία από 10 χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων αεροσκαφών και ελικοπτέρων, βρίσκονταν εκεί για να υποστηρίξουν τον πόλεμο του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης.
Ο στόλος ήταν εξοπλισμένος με υψηλής ποιότητας ραντάρ και άλλες συσκευές εντοπισμού, παρακολουθούνταν από αεροσκάφη AWACS και επίσης είχε στη διάθεση του δορυφορικές εικόνες.
Ταυτόχρονα, ο Ευρωπαϊκός οργανισμός Frontex πραγματοποιούσε επιχειρήσεις για την αναζήτηση και την εύρεση προσφύγων που πιθανόν ταξίδευαν με βάρκες στα ανοικτά των ακτών της Ιταλίας και της Μάλτας.
Επίσης στην περιοχή βρίσκονταν πλοία και αεροπλάνα που ανήκουν στις ιταλική αστυνομία συνόρων, οι οποίοι παρακολουθούν συστηματικά το στενό ανάμεσα στο ιταλικό νησί Λαμπεντούσα και της ακτές της Βορείου Αφρικής.
Την άνοιξη του 2011, το τμήμα αυτό της θάλασσας βρισκόταν κάτω από την μέγιστη δυνατή παρακολούθηση, όπως ανέφερε τότε ένας Ιταλός αξιωματικός “η διέλευση από τη Λιβύη προς την Ιταλία είναι σαν ένα σλάλομ ανάμεσα σε πολεμικά πλοία”.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων, ήταν προφανώς αδύνατον να σπεύσουν για βοήθεια προς τη βάρκα με τους πρόσφυγες που κινδύνευαν και οι οποίοι σιγά-σιγά άρχισαν να πεθαίνουν από τη δίψα.
Στην πραγματικότητα, οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να είχαν σωθεί με ευκολία, όπως αποκαλύπτει το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Αντ ‘αυτού, έγιναν τα θύματα της απάνθρωπης πολιτικής του ΝΑΤΟ, η οποία οδήγησε αρχικά τους απελπισμένους πρόσφυγες να εγκαταλείψουν εξαιτίας του πολέμου τη Λιβύη, και στη συνέχεια τους άφησε στην τύχη τους.
Ποτέ στο παρελθόν τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν έχασαν τις ζωές τους προσπαθώντας να ξεφύγουν μέσω της Μεσογείου όσο το 2011.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) υπολογίζει ότι πάνω από 1.500 πρόσφυγες, πνίγηκαν ή πέθαναν από τη δίψα, ενώ ο πραγματικός αριθμός πιθανόν να είναι πολύ μεγαλύτερος.
Το Συμβούλιο της Ευρώπης, που δεν αποτελεί θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), αλλά είναι επιφορτισμένο με την ευθύνη να παρακολουθεί αν τα 49 κράτη μέλη συμμορφώνονται με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, διεξήγαγε έρευνα για να μάθει το λόγο που τόσοι πολλοί άνθρωποι πέθαναν το 2011 σ
τη Μεσόγειο παρά το γεγονός ότι η περιοχή παρακολουθούνταν περισσότερο από ποτέ.
Ο Ολλανδός γερουσιαστής του Συμβουλίου της Ευρώπης Tineke Strik (Κόμμα Πρασίνων) εξέτασε λεπτομερώς το περιστατικό του Μαρτίου του 2011.
Μίλησε με τους επιζώντες της τραγωδίας, καθώς και με επίσημους εκπροσώπους του ΝΑΤΟ, των ιταλικών υπηρεσιών διάσωσης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά ενώ οι επιζώντες, όταν ερωτήθηκαν ξεχωριστά ο καθένας, έδωσαν πανομοιότυπες απαντήσεις και περιγραφές του γεγονότος, οι στρατιωτικοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι από την άλλη, έδιναν ασαφείς απαντήσεις ή αρνούνταν να απαντήσουν.
Στις 26 Μαρτίου του 2011, οι 72 πρόσφυγες από την Αιθιοπία, Ερυθραία, Νιγηρία, Γκάνα και το Σουδάν, ανάμεσά τους 20 γυναίκες και δύο μωρά, ξεκίνησαν από την Τρίπολη με την προσδοκία, ότι μέσα σε 18 ώρες θα έφταναν στο μικρό ιταλικό νησί Λαμπεντούζα.
Αλλά οι κακές καιρικές συνθήκες και η απειρία του κυβερνήτη του σκάφους έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή τους.
Κατά τη διάρκεια του απογεύματος της 27ης Μαρτίου, ο κυβερνήτης ήρθε σε επαφή με έναν ιερέα από την Ερυθραία, που βρισκόταν στη Ρώμη, μέσω δορυφορικού τηλεφώνου, ο οποίος ειδοποίησε αμέσως την ιταλική ακτοφυλακή.
Το δορυφορικό τηλέφωνο έδινε την δυνατότητα να εντοπιστεί η ακριβής θέση του σκάφους και το Λιμενικό Σώμα απέστειλε αρκετές κλήσεις έκτακτης ανάγκης, μέσω διαφόρων καναλιών σε όλα τα πλοία, αλλά και στους επικεφαλής του ΝΑΤΟ στη Νάπολη.
Σύμφωνα με την έκθεση που επιβεβαιώνουν οι επιζώντες, λίγο αργότερα, ένα στρατιωτικό ελικόπτερο εμφανίστηκε και έριξε ένα σχοινί για να παράσχει νερό και μπισκότα σε όσους βρίσκονταν πάνω στη βάρκα.
Όμως, οι πρόσφυγες περίμεναν μάταια για να φτάσει περαιτέρω βοήθεια.
Μετά από περίπου 10 ημέρες, οι μισοί από τους πρόσφυγες είχαν πεθάνει από τη δίψα. Το σκάφος, το οποίο είχε χάσει την ικανότητα να ελιχθεί, πλησίασε ένα μεγάλο πολεμικό πλοίο.
Οι στρατιώτες που βρίσκονταν πάνω στο πλοίο μπορούσαν να δουν τους πρόσφυγες με τα κιάλια τους, ενώ τράβηξαν και φωτογραφίες.
Σε απόγνωση, οι πρόσφυγες, έδειχναν σε αυτούς που βρίσκονταν πάνω στο πολεμικό πλοίο τα νεκρά μωρά τους, αλλά το πλοίο έπλευσε μακριά, χωρίς να τους προσφέρει απολύτως καμία βοήθεια.
Ο Strik προσπάθησε μάταια να βρει από πού προήλθε το ελικόπτερο και ποιο πολεμικό πλοίο ήταν εκείνο που πλησίασε την βάρκα με τους πρόσφυγες.
Αν και υπάρχουν αρχεία που δείχνουν ότι η ισπανική φρεγάτα Mendez Nunez και το Ιταλικό πολεμικό πλοίο Borsini ήταν μόνο 11 και 37 ναυτικά μίλια μακριά από το κατεστραμμένο σκάφος των προσφύγων, οι αρμόδιες αρχές και τα υπουργεία άμυνας καθυστέρησαν το αίτημα που κατέθεσε το Συμβούλιο της Ευρώπης για περαιτέρω πληροφορίες είτε
αναφέροντας πως το αίτημα πρέπει να επιδοθεί στο ΝΑΤΟ, που είναι η αρμόδια αρχή ή απλά με το να αρνούνται ότι υπήρξε κλήση κινδύνου.
Ένας εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες δήλωσε στον Strik ότι υπήρξε κλήση έκτακτης ανάγκης, αλλά αρνήθηκε να αποκαλύψει την ταυτότητα του πλοίου που ήταν στην περιοχή του σκάφους των προσφύγων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία έχουν αρνηθεί να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το αν τα πολεμικά πλοία τους βρίσκονταν στην περιοχή της κατεστραμμένης βάρκας με τους πρόσφυγες. Η
Catherine Ashton, πολιτική εκπρόσωπος της εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανταποκρίθηκε πέντε μήνες μετά στην αίτηση του Strik για παροχή περισσότερων πληροφοριών, και στη συνέχεια υποστήριξε ότι η ΕΕ δεν είχε δορυφορικές εικόνες της Μεσογείου και τόνισε ότι το θέμα εντάσσεται στην δικαιοδοσία του ΝΑΤΟ.
Η άρνηση αποδοχής ευθύνης, οι ισχυρισμοί ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα αρχείο σχετικό με το γεγονός και η μετάθεση των ευθυνών σε άλλες εθνικές ή υπερεθνικές αρχές έχουν ως στόχο να καλυφθεί ένα έγκλημα.
Η αναφορά του Strik διατυπώνεται διπλωματικά και μιλάει κυρίως για ελλειμματικές ενέργειες, αποτυχίες και αμέλεια.
Στο τέλος της αναφοράς, ωστόσο, ο γερουσιαστής του Συμβουλίου της Ευρώπης γίνεται πιο σαφής και δηλώνει ότι “οι επιβάτες του σκάφους θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν οι εμπλεκόμενοι φορείς είχαν συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις τους”.
Σύμφωνα με το ισχύον δίκαιο της θάλασσας, οι καπετάνιοι πρέπει να λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα για να διασώσουν αυτούς που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Σε απλή γλώσσα, αυτό σημαίνει ότι οι 63 πρόσφυγες που πέθαναν με τραγικό τρόπο στην ανοικτή θάλασσα, ήταν θύματα μιας αποτυχίας άλλων που δεν έσπευσαν να τους βοηθήσουν.
Ο στόλος του ΝΑΤΟ είναι άμεσα υπεύθυνος για τους θανάτους των θυμάτων που εντέλει το ίδιο το ΝΑΤΟ δημιούργησε με τον πόλεμό του.
Η άρνηση του ΝΑΤΟ να συνεργαστεί στην έρευνα αυτού του αδικήματος δεν προορίζεται μόνο για να καλύψει το άμεσο έγκλημα, αλλά και για να αποκρύψει τις πραγματικές αιτίες του πολέμου κατά της Λιβύης.
Η επιχείρηση του ΝΑΤΟ εναντίον του καθεστώτος του Μουαμάρ αλ Καντάφι διεξήχθη υπό την κυνική ονομασία “Unified Protector” και η επίσημη δικαιολογία ήταν η παροχή «προστασίας προς τους άμαχους» ενάντια στην επίθεση που δέχονταν από τα κυβερνητικά στρατεύματα της Λιβύης.
Η μοίρα των προσφύγων της Μεσογείου αποκαλύπτει, ότι αυτό ήταν απλώς ένα πρόσχημα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το ΝΑΤΟ δεν είχε ποτέ το παραμικρό ενδιαφέρον για να προστατεύσει τις ζωές των αμάχων και των προσφύγων, της Λιβύης ή άλλων χωρών.
Αμέσως μετά τις πρώτες αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ, η Ύπατη Αρμοστεία είχε προειδοποιήσει για την πιθανότητα ενός μεγάλου κύματος προσφύγων από τη Λιβύη, δεδομένου μάλιστα ότι ορισμένοι μετανάστες στη Λιβύη είχαν κατηγορηθεί ως μισθοφόροι του Καντάφι και είχαν γίνει οι στόχοι των ανταρτικών δυνάμεων.
Για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική στην Τρίπολη, η επιλογή ήταν είτε να πέσουν στα νύχια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που υποστήριζαν τους αντάρτες ή να προσπαθήσουν να διαφύγουν μέσω της Μεσογείου.
Ο Frontex, ο οργανισμός προστασίας των συνόρων, αρνήθηκε να βοηθήσει, γιατί η πολιτική της ΕΕ για τους πρόσφυγες έχει ως στόχο την απώθηση των προσφύγων.
Κατά τα τελευταία 25 χρόνια, σχεδόν 15.000 πρόσφυγες έχουν πληρώσει για αυτή την απάνθρωπη πολιτική με τη ζωή τους.
http://paper.li/WorldisWatching/1301746593
