Ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Γερμανός Γκίντερ Γκρας εισήχθη σήμερα με καρδιολογικά προβλήματα σε κλινική του Αμβούργου.
Ο Γερμανός συγγραφέας, 84 ετών, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στις αρχές Απριλίου δημοσιεύοντας στον γερμανικό Τύπο ένα ποίημα που επικρίνει το Ισραήλ κατηγορώντας τη χώρα ότι «απειλεί την παγκόσμια ειρήνη».
Εκτοτε το εβραϊκό κράτος τον χαρακτήρισε ανεπιθύμητο πρόσωπο.
Το ποίημα είναι το παρακάτω σε ελεύθερη μετάφραση:
Τι πρέπει να ειπωθεί
Γιατί παρέμεινα σιωπηλός, γιατί συγκρατήθηκα τόσο,
για κάτι που επιχειρείται απροκάλυπτα μέσα από παιχνίδια του πολέμου,
στο τέλος των οποίων όσοι από εμάς επιβιώσουν δεν θα είναι παρά σκιές;
Είναι το υποτιθέμενο δίκαιο του πρώτου χτυπήματος,
που θα κατέστρεφε τους ανθρώπους στο Ιράν,
που αρθρώνεται από κύμβαλα αλαλάζοντα και υποστηρίζεται από οργανωμένες ομάδες,
με την υποψία ότι ίσως μια ατομική βόμβα να κατασκευάζεται εκεί.
Λοιπόν, γιατί διστάζω να ονοματίσω έναν άλλο τόπο στον οποίο για χρόνια πολλά -παρ’ όλο που κρατήθηκε μυστικό- μια ενισχυόμενη πυρηνική δυνατότητα αναπτύσσονταν πέρα από κάθε εποπτεία ή έλεγχο οποιουδήποτε είδους;
Αυτή η γενικευμένη πρακτική απόκρυψης των πραγμάτων,
στην οποία και η δική μου σιωπή έγινε συνένοχη,
μοιάζει πια με ένα αποτρόπαιο ψέμα και με αναγκάζει σε μια μορφή τιμωρίας όταν έρχεται η στιγμή της χλεύης:
Όμως η ετυμηγορία «αντι-σημιτισμός» ξεπέφτει πλέον εύκολα.
Τώρα που η ίδια μου η χώρα έρχεται ξανά και ξανά στην θέση του σκληρά κατηγορούμενου για τα δικά της εγκλήματα,
τα ξεκάθαρα και ασύγκριτα,
φαίνεται να είναι το σημείο εκκίνησης (κάτι που είναι απλώς επιχειρηματική δραστηριότητα αλλά εμφανίζεται ως διαδικασία επανόρθωσης) ενός ακόμα υποβρυχίου ικανού να μεταφέρει πυρηνικές κεφαλές, στο δρόμο του για το Ισραήλ,
όπου ούτε μία πυρηνική βόμβα έχει προς το παρόν αποδειχτεί ότι υπάρχει, με μοναδικό μάρτυρα τον ίδιο τον φόβο,
θα πω αυτό που πρέπει να ειπωθεί.
Όμως γιατί έμεινα σιωπηλός ως τώρα;
Γιατί θεωρούσα πως η καταγωγή μου κηλιδωμένη από έναν λεκέ που ποτέ δεν θα μπορέσει να σβήσει,
σήμαινε ότι δεν θα μπορούσα να περιμένω από το Ισραήλ, έναν τόπο με τον οποίο είμαι -και πάντα θα είμαι- συνδεδεμένος, να αποδεχτεί την ανοικτή δήλωση της αλήθειας.
Γιατί μόνο τώρα, όντας πια γέρος και με όση μελάνι μου απομένει δηλώνω πως η πυρηνική δύναμη του Ισραήλ θέτει σε κίνδυνο την ήδη εύθραυστη παγκόσμια ειρήνη;
Διότι ό,τι πρέπει να ειπωθεί σήμερα θα είναι μάταιο αν ειπωθεί αύριο.
Διότι εμείς οι ήδη πολύ επιβαρυμένοι με ενοχές Γερμανοί, ίσως να παρέχουμε τα εργαλεία για ένα επερχόμενο έγκλημα έτσι ώστε η συνενοχή μας να μην μπορεί πια να εξαλειφθεί με καμία από τις συνήθεις δικαιολογίες.
Και επiπλέον σπάω τη σιωπή μου γιατί σιχάθηκα την δυτική υποκρισία και πραγματικά ελπίζω πως πολλοί θα ελευθερωθούν κι αυτοί από την σιωπή τους και θα μπορέσουν να απαιτήσουν από αυτούς που είναι υπεύθυνοι και ένοχοι για τον επερχόμενο κίνδυνο να αποκηρύξουν οποιαδήποτε πιθανότητα για χρήση στρατιωτικής βίας,
θα μπορέσουν να επιμείνουν ώστε οι κυβερνήσεις του Ιράν και του Ισραήλ να επιτρέψουν και οι δύο ταυτόχρονα σε κάποιον επίσημο διεθνή θεσμό έναν ανοικτό και χωρίς κανένα περιορισμό έλεγχο της πραγματικής πυρηνικής τους δυνατότητας.
Κανένας άλλος τρόπος δεν μπορεί να είναι επιβοηθητικός για τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους,
σε αυτούς που παρόλο που ζουν δίπλα – δίπλα κατατρύχονται από την εχθρότητα σε αυτήν την περιοχή που διακατέχεται από αυταπάτες, αλλά και για όλους εμάς.
(όπως βρέθηκε στο http://www.parathyro.com/?p=10439)
Ο θόρυβος ξεκίνησε όταν το ποίημα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ζιντόινε Τσάιτουνγκ πριν από μερικές μέρες. Η φασαρία έφτασε μέχρι τη Σουηδική ακαδημία όπου τέθηκε θέμα αν θα πρέπει να αφαιρεθεί το βραβείο Νόμπελ που του απενεμήθη το 1999, ο γραμματέας απάντησε πως δεν τίθεται ούτε θα τεθεί ποτέ θέμα αφαίρεσης κάποιου βραβείου Νόμπελ.
