Δυστυχώς, είτε λόγω σχιζοφρένειας, είτε επειδή δεν είναι αρκετά
συνειδητοποιημένοι ως προς τις επιλογές τους, υπάρχουν και οι
εξαιρέσεις. Μία τρανταχτή περίπτωση είναι οι “gay republicans”
στις ΗΠΑ. Τη στιγμή που ορισμένες πολιτείες επιτρέπουν το γάμο μεταξύ
ομοφυλόφιλων και οι Ρεπουμπλικάνοι ψάχνουν τρόπο για να καταργήσουν
αυτούς τους γάμους [όπως επιχείρησαν στην Καλιφόρνια, μέσω
δημοψηφίσματος], υπάρχουν gay republicans που διατρανώνουν αυτή την
οξύμωρη προτίμησή τους.
Φυσικά, έχουμε δει ανάλογα φρούτα και στην Ελλάδα: το μισό σχεδόν
υπουργικό συμβούλιο επί Καραμανλή του νεότερου, τη στιγμή που υποστήριζε
σθεναρά τον Σανιδά στην ακύρωση των – εν Τήλω – γάμων ομοφυλοφίλων,
ήταν κρυφο-gay. Από εκείνο το είδος που διαθέτει λευκούς γάμους και
τέκνα, τρέχει στις εκκλησιές και τα μοναστήρια, φωτογραφίζεται με
παπάδες & τηρεί ευλαβικά τα γαμω-γαμο-προσχήματα. Του προεδρεύοντος μη εξαιρουμένου.
Αυτή η υποκρισία, δια της υπερβολικής προσήλωσης στα προσχήματα, μου
προκαλεί αηδία. Είναι άλλο πράγμα να μην θίγεις ένα θέμα, όταν θεωρείς
ότι ο συνομιλητής σου δεν είναι έτοιμος να το ακούσει [εντάξει, δεν θα
πω στη γιαγιά μου τί κάνω στο κρεβάτι μου, δεν θέλω να τη στείλω στον
άλλο κόσμο πριν την ώρα της!] και είναι άλλο να κυνηγάς από θέση ισχύος,
όσους προσπαθούν να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα.
Ιστορικά, ο Μαρξ είχε ασχοληθεί με το θέμα της σεξουαλικής
απελευθέρωσης των γυναικών. Η ανισότητα και η αλληλομεταχείριση των
ανθρώπων σαν αντικείμενα ήταν γνωρίσματα αλλοτρίωσης [που εμφανίζεται ως
ηθικό αίσθημα, δύναμη χαρακτήρα, αντίληψη καθήκοντος κλπ] η οποία, στο
πλαίσιο της επανάστασης, έπρεπε να καταπολεμηθεί. Επίσης, εξήγησε ότι
στην ταξική κοινωνία, η άρχουσα τάξη καταφέρνει να εξασφαλίσει τη θέση
της με τη βοήθεια των θεσμών της εκπαίδευσης, της εκκλησίας και της
[κλασικής, “μικρό σπίτι στο λιβάδι”] οικογένειας.
Στα βήματά του, μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Βίλχελμ Ράιχ ανέδειξε
το θέμα. Τόσο υπερβολικά όμως [ορίζοντας τον ολοκληρωμένο οργασμό ως
υπέρτατο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης, συντασσόμενος υπέρ των
πολυγαμικών σχέσεων κλπ], που κατέληξε εξαιτίας αυτού, να διαγραφεί από
το Κομμουνιστικό Κόμμα [1933].
Η επίσημη αιτιολογία για τη διαγραφή, ήταν ότι αντικατέστησε την
“οικονομική αιτιοκρατία” με την “σεξουαλική αιτιοκρατία”, όπερ κρίθηκε
αντι-μαρξιστικό. Πριν συμβεί αυτό, είχε προλάβει να ιδρύσει τη
“Σοσιαλιστική Εταιρεία για τη Σεξουαλική Πληροφόρηση & την Έρευνα” η
οποία έφτασε να έχει 40.000 μέλη.
Στη Σιβηρία, μην το ξεχνάμε αυτό, εκτός από τους πολιτικούς
αντιφρονούντες, στέλνανε και τους ομοφυλόφιλους. Γενικά, η ανοχή στη
“διαστροφή” [με τον ορισμό της οποίας δεν συμφωνώ, αλλά αυτό είναι διαφορετικό θέμα]
ήταν ανύπαρκτη στην πρώην ΕΣΣΔ, καθώς και σε πολλά άλλα καθεστώτα.
Αυτό, από μόνο του, ήταν ενδεικτικό του φασιστικού χαρακτήρα του
καθεστώτος.
Τί σχέση έχουν όλα αυτά με μας;
Στις αρχές Ιουνίου, με αποκορύφωμα την παρέλαση της
9ης Ιουνίου, θα διοργανωθεί το φετινό gay pride, στην Αθήνα. Το περσινό
είχε την “πολυτέλεια” των αγανακτισμένων του Συντάγματος. Μπορεί να μην
έλαβε ευθεία συμπαράσταση, αλλά σίγουρα, υπήρχε κλίμα ανεκτικότητας στην
ατμόσφαιρα.
Φέτος όμως, θα γίνει ένα μήνα μετά τις εκλογές, υπό τη σκιά των
Καμμένων και των Χρυσαυγιτών, υπό το “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” του
[κατά 99% “πρώτου” των εκλογών] Σαμαρά.
Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, θα είναι μία δύσκολη περίοδος για
την gay / lesbian / bi / trans κοινότητα. Ακόμα δυσκολότερο να
διεκδικήσει τα αυτονόητα: ισονομία, σε ένα κατ’ ευφημισμόν “κράτος δικαίου”.
Ίσως νομίζετε ότι δεν σας αφορά το gay pride, ίσως νομίζετε ότι δεν
έχετε σχέση με τους “παρδαλούς που δείχνει η τηλεόραση” [εστιάζοντας –
όχι τυχαία! – σε αυτή τη σκοπιά της διοργάνωσης] να παρελαύνουν στο
Βερολίνο.
Κι όμως, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είναι θέμα ατομικών ελευθεριών και
ισονομίας. Είναι μια διαδήλωση πολιτών που απαιτούν να έχουν τα ίδια
δικαιώματα, εφόσον έχουν ήδη τις ίδιες υποχρεώσεις, απέναντι στο Κράτος.
ATHENS PRIDE 2012
ΣΑΒΒΑΤΟ – 9 ΙΟΥΝΙΟΥ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ 2012
Μπροστά στην αναγκαιότητα της άμεσης
επικοινωνίας της Οργανωτικής Επιτροπής του Athens Pride με την λεσβιακή,
γκέι, αμφισεξουαλική και τρανσεξουαλική (LGBT) κοινότητα, εκδόθηκε
φέτος ανοιχτό κάλεσμα για το κεντρικό σύνθημα. Η ανταπόκριση υπήρξε
καταιγιστική όσο κι υπέροχη!
Κάποια συνθήματα θύμιζαν ότι το
Athens Pride είναι γιορτή μνήμης μιας επανάστασης της ερωτικής έκφρασης.
Έκδηλη σε πολλά ήταν το πάγιο αίτημα για ισότητα. Άλλα συνδέανε το
Φεστιβάλ μας με την υπόλοιπη Ελλάδα της κρίσης. Μια κρίση πρωτόγνωρη,
την οποία οι LGBT την βιώνουν πιο οδυνηρά και πιο σιωπηλά.
Κοινή ήταν η απαίτηση, το Athens Pride
να μείνει μια πολύχρωμη γιορτή αισιοδοξίας κι ορατότητας και να
υπογραμμίσει, ότι οι έννοιες που τελικά θωρακίζουν τις κοινωνίες, όπως η
ισότητα, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία, αν και
ανεκτίμητες, δεν στοιχίζουν τίποτε. Το ίδιο και ό,τι όμορφο συνδέει τους
ανθρώπους: το γέλιο, ο έρωτας, η φιλία, η αγάπη, η αποδοχή. Η αγάπη
μέσα από την αποδοχή και το σεβασμό…
Η Οργανωτική Επιτροπή με περηφάνια σας
παρουσιάζει την πρόταση της Ευσταθίας Ιωαννίδου, ως το κεντρικό σύνθημα
του Athens Pride 2012:
ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
http://www.athenspride.eu
