Οι
εθνικές εκλογές έχουν ήδη γίνει πρώτο θέμα στα δελτία των 8 και για αυτό πριν
αρχίσει να γίνεται όλο αυτό το τζέρτζελο με τα ποσοστά, τις προβλέψεις, τις
δημοσκοπήσεις και τις δήθεν πολιτικές αναλύσεις από διαφόρων ειδών μωρούς, θα
ήθελα να αποτυπώσω λίγες αράδες που θεωρώ σημαντικές.
Οι εκλογές είναι όντως ένα μέσο για αλλαγή, άλλωστε αυτή την «αλλαγή» την
βλέπουμε τα τελευταία τριάντα χρόνια — αλλαγή προς όφελος ολίγων, μία αλλαγή
διόλου απρόβλεπτη και κατ επέκταση προβληματική για τους εργαζόμενους. Το σύστημα στο οποίο ζούμε — η
φύση του καπιταλισμού δηλαδή, δεν είναι καθόλου απρόβλεπτο και άρα θεωρητικά
και οποιαδήποτε διαδικασία συντελείται μέσα σε αυτό, όσο κ αν κάποιοι προπαγανδίζουν το αντίθετο. Απρόβλεπτο με την έννοια ότι αναμφισβήτητα συντηρεί —
και θα συνεχίσει να το κάνει, την ταξική πάλη. Πρέπει λοιπόν, πριν αρχινίσουμε
αυτή τη κουβέντα, να λάβουμε υπόψη κάποιες παραμέτρους. Κανείς νομίζω δεν
μπορεί ν αμφισβητήσει το γεγονός ότι οι εκλογές είναι μία κενή από πολιτικής απόψεως
διαδικασία. Εδώ και πολλά χρόνια όπου σταδιακά εγκαθιδρύεται στο προσκήνιο η
πάλη των τάξεων και ιδίως με την άνοδο της αστικής τάξης, το σύστημα πλέκει με
υπομονή εκείνο το κοινωνικό ιστό που θα εξασφαλίσει την απάθεια και την
αδιαφορία των ανθρώπων. Ένα μόνο μέρος της πλεκτάνης αυτής είναι και η
διαδικασία των εκλογών. Μία αστική θα έλεγα διαδικασία.
Από κει κ έπειτα, υποστηρίζω ακράδαντα το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να
βασιζόμαστε στη λογική της ανάθεσης —
που είναι κατ ουσία η λογική των εκλογών, πηγαίνοντας μια ωραία πρωία να
ψηφίσουμε και στο τέλος της ημέρας να αισθανόμαστε υπερήφανοι ότι έχουμε
επιτελέσει το πολιτικό μας έργο με επιτυχία, αφήνοντας κάποιους άλλους να
αναλάβουν δράση στο όνομα μας. Ωστόσο το ζήτημα είναι πιο πολύπλοκο. Η κρατική μηχανή,
ακριβώς όπως μία μηχανή σ ένα εργοστάσιο, γιατί καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε την
ταξικής φύσεως εκμετάλλευση — όλο το κοινωνικό σύνολο βασίζεται σε κεφαλαιακές
σχέσεις, βάζει σε κίνηση τους εργαζόμενους προκειμένου να εξυπηρετήσει τα
συμφέροντα της, ακριβώς όπως κ ένας
καπιταλιστής. Πώς έγινε αυτό τα χρόνια της μεταπολίτευσης; Διατηρούσε
τον εργάτη ως εργάτη παρέχοντας του τα ελάχιστα(που καθορίζονται ανάλογα σε
ποιο στάδιο του οικονομικού κύκλου βρίσκεται ο καπιταλισμός) ώστε να συντηρεί
με τη δουλειά του το πελατειακό τέρας. Έτσι δίνονταν στον νοικοκύρη κάποιου
είδους ανέσεις και σε αντάλλαγμα αμφότεροι έραβαν το στόμα τους για να μην μαρτυρήσουν
ότι οι αστοί συνεχίζουν να διατηρούν την ταξική τους θέση ή ότι ανεβαίνουν
επίπεδο στην κοινωνική πυραμίδα. Γιατί αυτό είναι το στοίχημα των «από πάνω», η
διατήρηση του υπάρχοντος ως έχει. Άρα με λίγα λόγια οι εκλογές αναπαράγουν το
σύστημα.
Όσον αφορά τα λεγόμενα περί δημοκρατίας (σ.σ. αστικής), όποιος την
επικαλείται μάλλον ζει σε άλλο κόσμο και πιο συγκεκριμένα στον ξεπουλημένο
κόσμο των ΜΜΕ. ΔΕΝ υφίστανται ο όρος δημοκρατία (σ.σ. πραγματική) ούτε βέβαια
και ο όρος ελευθερία. Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζεις μία μέρα του χρόνου κι
έπειτα ότι είναι να γίνει ας γίνει. Δημοκρατία είναι να βγαίνεις στους δρόμους
βάσει της αυτοδιάθεσης σου, να συζητάς για την πολιτική — με την πραγματική έννοια και
να παίρνεις αποφάσεις με τους γύρω σου για την ζωή σου με όρους αλληλεγγύης και
αξιοπρέπειας.
Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο γεγονός ότι η περίοδος πριν τις
εκλογές είναι κινηματικά ανενεργή(όχι ότι πριν γινόταν επανάσταση αλλά ας το
σκεφτούμε λίγο). Οι εκλογές καταστέλλουν την όποια εν δυνάμει υπαρκτή ή όχι
αντίσταση.
υ.γ. πραγματικά θλίβομαι όταν βλέπω αγωνιστές να αφήνουν την πάλη και να αφοσιώνονται
σε εκλογικά πανηγύρια κυνηγώντας ποσοστά που ποτέ δεν θα αποτυπώσουν την
διάθεση του κόσμου για ανατροπή του συστήματος. Αυτό αντίθετα θα γίνει μόνο
μέσα από τις εναλλακτικές μορφές οργάνωσης του τρόπου ζωής πρώτα απ όλα και
έπειτα της παραγωγής και άρα της κοινωνίας, μέσα από την αυτοοργάνωση και την
αυτοδιαχείριση.
