Είμαστε οι crisis mirror, μία ομάδα Ελλήνων, Γάλλων, Δανών, Ισπανών και
Πορτογάλων, μετανaστών, εργάτών και φοιτητών
στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Με το κείμενο αυτό ένα κομμάτι της ομάδας μας (αυτό
που πιστεύει στη συμμετοχή στις προκείμενες εκλογές) παρουσιάζει τους λόγους
για τους οποίους αποφασίζει να ψηφίσει.
Στις 6 Μαίου ο
λαός της Ελλάδας καλείται για να εκλέξει μια νέα κυβέρνηση για τέσσερα χρόνια.
Τα κοράκια της
ΕΕ-ΔΝΤ καραδοκούν και ζητούν διαπιστευτήρια. Οι περισσότεροι τα δίνουν,
παριστάνοντας συγχρόνως τους μεσσίες ή τους ιδεαλιστές και αυτό-συγχαίρονται.
Το σύστημα δοκιμάζει όλα τα όρια: του νόμου και της αναίρεσης του, των
εντυπώσεων, της προπαγάνδας και του ψέματος, της απόλυτης σιγουριάς επιτυχίας
και της «αυτοκριτικής» της αποτυχίας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της
βίας και των αρνήσεων τους. Ένας πόλεμος ενάντιων των συνειδήσεων κλιμακώνεται
δύο χρόνια τώρα, στρατηγικά, που σκοπό έχει να σπείρει τον πανικό, τον φόβο, τη
σύγχυση και την απάθεια.
Η δημοκρατική
νομιμοποίηση, η ενοχλητική αυτή λεπτομέρεια που ως κατάλοιπο του παρελθόντος
ενοχλεί την καπιταλιστική διεθνή και τα τεχνοκρατικά της όργανα, έδωσε στον
ελληνικό λαό για δύο εβδομάδες μια πρόσκαιρη ανάσα, από τον πατριωτικό
καταιγισμό εξαγγελιών συνεχόμενων, «νέων», καταστροφικών μέτρων «σωτηρίας» (των
τραπεζών), και το πατρονάρισμα και την τιμωρία, την συνεχή καταδίκη ενός
ολόκληρου λαού.
Η καπιταλιστική
διεθνής και τα πολιτικά της όργανα κατασκευάζουν με τεράστιες ταχύτητες τους
μονόδρομους που επιβάλλουν, αποδομώντας – τα αστικοδημοκρατικά έστω – λαϊκά
κεκτημένα. Συγχρόνως, υπολογίζουν σε ένα λαό βαθιά συγχυσμένο, ημιμαθή, εφησυχασμένο
και αλλοτριωμένο, ανίκανο να αντισταθεί, να κρίνει ό,τι γίνεται με
καταιγιστικούς ρυθμούς και πρωτοφανείς εκφάνσεις.
Πάραυτα, οι
εκλογές είναι ένα ρίσκο γι’ αυτούς. Τα σχέδια τους βασίζονται στην νομοθετική
αρχικά, εξουσία. Αυτή που εκλέγει ο λαός.
Για πάνω από 30
χρόνια, απο τη μεταπολίτευση και μετά, ο λαός επέλεγε (για ψίχουλα που μόνο
ραγιάδες εκτιμούν) να τον διοικούν είτε το ΠΑΣΌΚ είτε η Νέα Δημοκρατία, σε
εκλογικές αναμετρήσεις που όσο περνούσαν τα χρόνια τόσο έχαναν το νόημα τους
καθώς οι πολιτικές των δύο κομμάτων συνέκλιναν. Η αποδοχή του Μνημονίου ΙΙ από
τον Σαμαρά έδειξε ξανά την πλήρη ταυτοποίηση των δύο αυτών κομμάτων.
Το ΠΑΣΌΚ
απογοήτευσε τους ελπίζοντες ψηφοφόρους του για πολλοστή φορά. Δεν δημιούργησε
μια νέα Σοσιαλδημοκρατική κοινωνία, ισότητας και της αλληλεγγύης. Ο λόγος γι’
αυτή την αδυναμία δεν ήταν μόνο η επαναλαμβανόμενη ανικανότητα των προσώπων που
απαρτίζουν το κόμμα αυτό, αλλά και η Σοσιαλδημοκρατία ως ιδεολογία που δείχνει
να μην μπορεί να κρατήσει τον κοινωνικό της χαρακτήρα σε συνθήκες
καπιταλιστικής κρίσης. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο σε χώρες που θεωρούνται μοντέλα
της ιδεολογίας αυτής όπως η Δανία. Αυτό που θεωρούνταν ως η χρυσή τομή ανάμεσα
στο Σοσιαλισμό και τον Καπιταλισμό το λεγόμενο flexicurity (από τις λέξεις flexibility= ελαστικότητα στις σχέσεις εργασίας και security από την ασφάλεια την οποία παρέχει το κράτος σε όλους τους πολίτες μέσω
επιδομάτων) δείχνει να καταρρέει υπό τις
πιέσεις τις αγοράς για ανταγωνιστικότητα και περαιτέρω ελαστικοποίηση των
σχέσεων εργασίας και τους αυξημένους ανέργους οι οποίοι δεν μπορούν πλέον να
χρηματοδοτούνται από το κράτος καθώς η φορολογική του είσπραξη είναι μειωμένη.
Το σοσιαλδημοκρατικό κράτος δείχνει τρομοκρατημένο και ανίκανο να πάρει
σοσιαλιστικές πρωτοβουλίες πρός όφελος της κοινωνίας και τείνει προς τον
καπιταλισμό μέχρι που να μην διαφέρει πλέον από τα πλέον (νέο) φιλελεύθερα
κράτη. Αυτή λοιπόν η έλλειψη σταθερής ιδεολογικής βάσης, οι αστείες πολιτικές
φυσιογνωμίες του ΠΑΣΌΚ και τα συνεχόμενα σκάνδαλα είναι οι λόγοι διάλυσης αυτού
του κόμματος που θα τιμωρηθεί απο τους ψηφοφόρους για να μπεί επιτέλους στο
περιθώριο της ιστορίας, αφου δυστυχώς κατέστρεψε την χώρα.
Όσον αφορά τη Νέα
Δημοκρατία, είναι ένα κόμμα οπορτουνιστών, αρχομανών και ανίκανων. Οι
ασύλληπτες καταστροφές που έφερε το ΠΑΣΌΚ σε μόλις δύο χρόνια, ήταν αυτές που
κάλυψαν τις καταστροφές των πέντε προηγούμενων χρόνων διακυβέρνησης της χώρας
από τη ΝΔ (με τη νευκαιρία ας θυμηθούμε τις μεγάλες φωτιές του 2007 και του
2009 που έκαψαν όλη τη χώρα). Ο αρχηγός της ΝΔ, ο πρώην «προδότης» της ΝΔ, Α.
Σαμαράς, επέστρεψε με κωλοτούμπες και ψευτόπατριωτισμούς να βγάλει την χώρα απο
την κρίση. Έστω κι αν ψήφισε τα μνημόνια, υποκύπτοντας σε τροϊκανικές πιέσεις,
ο Σαμαράς συνεχίζει να αυτοπροβάλλεται ως… «αντιμνημονιακός» (ακόμα και ως
ρομαντικός!), περιμένοντας την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού, όσο διακηρύσσει
ότι «θα ιδιωτικοποιήσει ό,τι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί». Παράλληλα, το
μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής του ομάδας ειναι μπλεγμένη σε τερατώδη σκάνδαλα,
και αφορά άτομα που καλλιέργησαν και επιβράβευσαν τις νοοτροπίες που οδήγησαν ένα
λαό στην καταστροφή του. Η Νέα Δημοκρατία δεν πείθει και δεν πρόκειται να
πείσει. Η ΝΔ πρόκειται πλέον για ένα πολιτικό ζόμπι απ’ όπου οι ψηφοφόροι της
φεύγουν προς όποια κατεύθυνση μπορούν, ακόμα και προς την ναζιστική Χρυσή Αυγή.
Κατά τη γνώμη
μας, είτε ψηφίσει, είτε δεν ψηφίσει κανείς, το σύστημα ανακυκλώνεται-εξυπηρετείται
και από τις δύο συνθήκες. Επίσης, αν δε νοιαστείς για τις εκλογές και το
ελάχιστο και λειψό αυτό δικαίωμα της ψήφου, άλλοι θα νοιαστούν και θα το
χρησιμοποιήσουν για τους φασιστικούς, σωρευτικούς, οπορτουνιστικούς, ή άλλους
σκοπούς τους.
Η ψήφος μπορεί να
χρησιμοποιηθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι
οπαδός. Επίσης, δεν είναι όλα τα κόμματα ίδια. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες
και τις ίδιες προθέσεις. Η ψήφος, το να ρίξει δηλαδή κανείς ένα χαρτάκι σε μια
κάλπη, δε σημαίνει ότι θα περιορίσει ή θα «σπιλώσει» οποιαδήποτε άλλη δράση,
ατομική και συλλογική. Η δράση μας πρέπει να είναι έξυπνη και ευέλικτη, σταθερή
σε κάποιες αξίες, και όχι προσκολλημένο σε στρατηγικές. Το σύστημα εξάλλου δεν
κινείται με αξίες μα μόνο με στρατηγικές και υποτιθέμενους «ρεαλισμούς». Δεν
χρειάζεται να κάνουμε τα πράγματα ακόμη πιο εύκολα γι’ αυτούς. Οι χώρες με
μεγάλη αποχή ψήφων, είναι οι χώρες (βλ. ΗΠΑ) που οδήγησαν ό,τι πιο αντιδραστικό
στην εξουσία, είναι οι χώρες με τη μεγαλύτερη διείσδυση του ιδιωτικού
συμφέροντος στο δημόσιο, είναι οι χώρες με τη μεγαλύτερη απάθεια των πολιτών
για τα κοινά.
Η ψήφος είναι ένα
αστικοδημοκρατικό δικαίωμα. Το υπάρχον «αντιπροσωπευτικό» σύστημα είναι αν μη
τι άλλο συγκεντρωτικό και ούτε να εκπροσωπεύσει μπορεί, ούτε και να κάνει
πολλά, παρά τις μεγαλόστομες φιλοδοξίες των διαφόρων κομμάτων.
Πάραυτα, η ψήφος
είναι ένα ακόμα δικαίωμα, μαζί με άλλα τα οποία κάνουμε χρήση. Είναι ένα
δικαίωμα το οποίο δεν πρέπει να χαρίσουμε, όπως και κανένα άλλο, γιατί τίποτα
δεν μας έχει χαριστεί.
Η καπιταλιστική
τάξη και οι πολιτικοί υπάλληλοι της –διαχειριστές του κράτους της Ελλάδος, της
ΕΕ, κ.α. δείχνουν να υπολογίζουν και να φοβούνται την ψήφο. Η ιστορία επίσης
έδειξε ότι το ΔΝΤ εκδιώχθηκε μέσα από φιλολαϊκές κυβερνήσεις, όπως στον
Ισημερινό ή στην Ισλανδία. Υπάρχει επομένως δύναμη εκεί την οποία η
καπιταλιστική τάξη προσπαθεί με κάθε τρόπο να περιστείλει. Οι αλλαγές στο
Ευρωπαϊκό σύνταγμα, και οι δεσμευτικές συνθήκες που υπογράφονται συνεχώς, σκοπό
έχουν να κάνουν ακόμα πιο ανίσχυρη και διακοσμητική τη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Η Ναόμι Κλείν, ο Ζιζέκ, ο Τσόμσκυ και πολλοί άλλοι έχουν μιλήσει για αυτά.
Έστω και αν ένα
«φιλολαϊκό» εκλογικό αποτέλεσμα λειτουργήσει ως θάλαμος αποσυμπίεσης, η
καταπίεση που θα φέρει μια ακόμα κυνική κυβέρνηση δούλων της καπιταλιστικής
διεθνούς (που θα έχει και τη συνδρομή των χιτλερικών στη βουλή και στους
δρόμους), δεν σημαίνει την de facto ριζοσπαστικοποίηση του πληθυσμού. Η καταπίεση θα φέρει ματαίωση, εξαθλίωση,
αποχαύνωση, αλλοτρίωση, εκμετάλλευση, κυνισμό, βία, παθητικότητα και κυρίως,
αντίδραση. Χώρες σα τη Ρωσία το έδειξαν αυτό, μετά την επιβολή του δόγματος
σοκ, δύο δεκαετίες πριν. Αντιθέτως, εξεγέρσεις ήταν δυνατές σε χώρες με υψηλό
βιοτικό επίπεδο, όπως η Γαλλία το Μάη του 1968. Υπάρχει και το παράδειγμα της
Χιλής του Αλλιέντε, όπως και τα πρώτα χρόνια μετά τη χούντα στην Ελλάδα (πριν
έρθει το ΠΑΣΌΚ στην εξουσία). Η συνεχιζόμενη
εξαθλίωση 2 χρόνια τώρα, η ματαίωση και οι ήττες των κινημάτων, η εξαθλίωση και
η πολύ-επίπεδη βία της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα, οδήγησε ανθρώπους στους
χιτλερικούς της χρυσής αυγής.
Τέλος,
χρειαζόμαστε ΝΙΚΕΣ! Σε ψυχολογικό, πολιτικό, υλικό, σε κάθε επίπεδο γενικά.
Μια άλλη κυβέρνηση στην εξουσία, που θα θέσει
κοινωνικά και οικολογικά αιτήματα, θα αντισταθεί στο μνημόνιο, θα καταγγείλει
τη σύμβαση Δουβλίνο ΙΙ, θα αντισταθεί στους τεχνοκράτες της ΕΕ, και στο χρέος,
θα λειτουργήσει θετικά στο λαό της Ελλάδας, στους λαούς της Ευρώπης και ίσως
και του κόσμου, για να μπει ένας πρώτος φραγμός στο φρενήρη ρυθμό της
καταστροφής και του μηδενισμού που φέρνει η πολιτική του παγκόσμιου κεφαλαίου
σε κάθε όψη της ζωής.
Ο λαός πρέπει να
σκεφτέι καλά πρίν ψηφίσει την Κυριακή. Ναι μεν, ελάχιστοι πιστεύουν οτι μπορούν
να έρθει ουσιαστική αλλαγή μέσω των εκλογών, αλλα βρισκόμαστε σε ένα
στραυροδρόμι όπου πρέπει να επιστρατεύσουμε όλα μας τα όπλα για να ανατρεψουμε
και να ξεφορτωθούμε τα δύο μεγάλα κόμματα και τα τσιράκια τους (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ).
Αν αποτύχουμε να ανατρέψουμε το πολιτικό status quo σήμερα τότε θα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο Μεσαίωνα όπου η κυριαρχία των
λίγων καπιταλιστών και των αγγελιοφόρων πολιτικών υπαλλήλων τους, θα κάνει τις
συνθήκες ζωής ανυπόφορες για μας και τις γενιές που έρχονται.
Η αριστερά ήταν η
μόνη της οποία η ανάλυση είχε προβλέψει την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
και η μόνη η οποία μπορεί να μας βγάλει απο την κρίση χωρίς να πληρώσουν οι
πολλοί τις ζημιές των λίγων. Έστω και αν ελλιπής κι εσωστρεφής, έστω και αν
κατακερματισμένη, έστω και αν δεν κατάφερε να δημιουργήσει το μέτωπο που
χρειάζεται η κοινωνία σήμερα, να δώσουμε την ψήφο στην αριστερά, στις δυνάμεις
εκείνες που έχουν δεσμευτεί να πολεμήσουν το μνημόνιο και να δημιουργήσουν
αναχώματα σε όσους θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα σε μια χωματερή, σε ένα
στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε μια αποικία που θα βάλει σε λειτουργία το κεφάλαιο
και θα γίνει εφαλτήριο για την διάβρωση νέων χωρών της Ευρώπης, του κόσμου. Καλούμε τον Ελληνικό λαό να μαυρίσει τους
αλήτες που κυριαρχούν τόσες δεκαετίες και οδήγησαν την χώρα σε αυτό το σημείο! Όπως
επίσης και καλούμε όλο τον ελληνικό λαό να μην σταματήσει στις εκλογές μα να βγεί
στους δρόμους την επομένη των εκλογών σε συνεργασία με όλες τις επαναστατικές-ελευθεριακές
δυνάμεις για να ζητήσει την διαγραφή του χρέους, την αναδιανομή του πλούτου,
την αποκέντρωση της εξουσίας, την αυτονομία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής!
Ψήφο σε ΣΥΡΙΖΑ ή
ΑΝΤΑΡΣΥΑ !
Αλληλέγγυοι
μετανάστες προλετάριοι
http://www.crisismirror.info
