Ο
κυβερνήτης τους απάντησε αλαζονικά «Θέλετε τα παιδιά σας? Ξέρετε πως να
κάνετε άλλα παιδιά κι αν δεν ξερετε φέρτε μας τις γυναίκες σας να τους
δείξουμε». Αυτό ήταν! Αμέσως ξεσπασαν ταραχές σε ολη τη πόλη, επιθέσεις
σε κυβερνητικά κτήρια αστυνομίας στρατου υπαλληλων και σύντομα οι
διαμαρτυρίες επεκτάθηκαν στο Χομς και στο Ιντλιμπ . Ο συνολικός
απολογισμός της πρώτης εξέγερσης ήταν 100 νεκροί και από τις δύο
πλευρές. Ο πρόεδρος Μπασίρ Άσσαντ πήγε σε 3 μέρες στην Ντεράα και αφού
απέλυσε τον κυβερνήτη υποσχέθηκε μεταρρυθμίσεις αλλά ήταν πιά αργά.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι λίγο πολύ γνωστά από την σκοπιά των
δυτικών συμφερόντων μέσα από τα εντεταλμένα ΜΜΕ που χρησιμοποιούν μιά
κάλυψη στρεβλή προκατειλλημένη και μονόπλευρη. Μέχρι σήμερα εχουν
σκοτωθεί επίσημα 5000 άνθρωποι που τα δυτικά ΜΜΕ δεν μπαίνουν στο κόπο
να διευκρινήσουν πώς κατανέμονται ανάμεσα στους συγκρουόμενους ενώ η έκθεση του ΟΗΕ αποδίδει τουλάχιστον 1300 θανάτους σε στρατιώτες
αστυνομικούς και μελη των οικογενειών τους . Μέσα στους υπόλοιπους
υπάρχουν και απλοί πολίτες που σφαγιάστηκαν γιατί νόμιζαν οι εξεγερμένοι ότι ήταν καθεστωτικοί. Χαρακτηριστική περίπτωση ενός περιπτερά στο Χομς
που σφαγιάστηκε γιατί πριν απο λιγα λεπτά είχε πουλήσει τσιγάρα σε
στρατιωτική περίπολο. Η όλη εξέγερση δυνάμωσε χρησιμοποιώντας σαν μαγιά
την ανάμνηση της σφαγής των σουνιτών στην Χάμα το 1982 από τον θείο του
Μπασίρ Άσσαντ επί καθεστώτος Χαφέζ Αλ Άσσαντ. Η ειρωνία είναι ότι μέσα
στον ένα πόλο της αντίστασης εναντίον του Μπασιρ Αλ Ασαντ είναι ο
ξαδελφός του που μένει Αγγλία και φαίνεται να είναι ο αγαπημένος των
Ευρωπαικών Πετρελαϊκών Εταιρειών γιατι ανάμεσα στ’αλλα η Συρία έχει και
αρκετό πετρέλαιο στα βορειοανατολικά της σύνορα.
Η περίπτωση της Συρίας πρέπει να έχει πολλές αναγνώσεις και μία απο
αυτές είναι το τέλος του κοσμικού Μπααθισμου-Νασερισμου που ειχε
σοσιαλιστικά στοιχεία σε ισορροπία με τον αραβικό εθνικισμό και που
παλεύοντας τον αναδυόμενο θρησκευτικό φονταμενταλισμό διάλεξε τον εύκολο
δρόμο της δικτατορίας. Άλλη μιά ανάγνωση πρέπει να καλύπτει τα
συγκρουόμενα ξένα συμφέροντα κάτω από τη πίεση δυο ιμπεριαλιστικών
επιθυμιών . Η μια ειναι ο έλεγχος πόρων και δρόμων δηλαδή το πετρέλαιο ή
το νερό και οι δρόμοι μέσα απο τους οποίους φτάνουνε στις συγκρουόμενες
καπιταλιστικές δυνάμεις και η άλλη είναι το Παλαιστινιακό το οποίο ήταν
μια ρύθμιση που εξυπηρετούσε την πρώτη ανάγνωση αλλά η παγίωσή του τόσα
χρόνια το κάνει να αναδεικνύεται σαν αυτόνομο πεδίο ανταγωνισμου πλέον.
Η Συρία εχει πληθυσμό περίπου 23 εκατομμύρια, η πλειοψηφία είναι
σουνίτες, η αστική τάξη των οποίων είναι με το καθεστώς ενώ οι άλλες
τάξεις είναι κυρίως με την εξέγερση. Η δεύτερη μειονότητα είναι οι
αλεβίτες που όσο κι αν ακούγεται περίεργο έχουν και αυτοί μια συμμετοχή
στην εξέγερση παρά το γεγονός ότι η εξουσία είναι στα χέρια τους. Η
Τρίτη μεινότητα είναι οι Κούρδοι που πλησιάζουν τα 3 εκατομμύρια και
τυπικά δεν έχουν κανένα δικαίωμα ούτε καν αυτό του Σύριου πολίτη. Ένα
μικρό τμήμα αυτής της μειονότητας έχει πλησιάσει και εξοπλισει το
Ισραήλ. Η τέταρτη μειονότητα είναι οι Χριστιανοί αμέτοχοι στην εξέγερση άοπλοι και κάτω από την προστασία των αλεβιτών της κυβέρνησης, ο
εξοπλισμός τους ειναι θέμα χρόνου αλλά προς το παρόν απορρίπτουν την
ιδέα. Η τέταρτη μειονότητα είναι οι Δρούζοι που επίσης είναι διχασμένοι,
κάποιοι εξοπλίζονται απο το Ισραήλ και κάποιοι ειναι καθεστωτικοί. Αυτη
η ποιοτική περιγραφή στοιχειοθετεί τους εκφρασμένους πλέον φόβους τόσο
μέσα όσο και έξω από τη Συρία για σοβαρή προσπάθεια λιβανεζοποίησης της
συριακής κρίσης μιας και το μιγμα έχει ολα τα χαρακτηριστικά που το
κάνουν εξίσου εκρηκτικόμε το γειτονικό Λιβανέζικο δειγμα.
Μέσα στη Συρία υπάρχουν επίσημα τρείς πολοι αντίστασης διακριτοί και ελάχιστα συνεργαζόμενοι:
Ο πρώτος ειναι το NCCDC (National Coordination Committee for
Democratic Change) η Εθνικη Επιτροπη Συντονισμου για Δημοκρατικη Αλλαγή
που ειναι ο πιο παλιος και πιο μαζικος πολος αντιστασης. Αρνουνται
διάλογο με το καθεστώς, αρνούνται ενοπλη σύγκρουση και κατηγορούν
ΗΠΑ,Γαλλία, Μεγάλη Βρεττανία, Τουρκία, Κατάρ, Σαουδικη Αραβία και Ισραήλ
ανοικτά για λιβανοποίηση της Συριακής Κρισης. Παράλληλα καλούν την
κυβέρνηση να παραιτηθεί άνευ όρων. Σημειωτέον ότι μέσα στην Επιτροπή
αυτή υπάρχουν 4 αλεβιτες σε σύνολο 20 αντιπροσώπων.
Ο δεύτερος πόλος είναι ένα σύνολο εγχώριων πόλων αντίδρασης όπως
κομμουνιστές φοιτητές κούρδοι κ.α που ταξικά αποτελείται από μορφωμένα
αλλά χαμηλά κοινωνικά στρώματα και είναι υπέρ του διαλόγου με σκοπό την
δημοκρατική αλλαγή χωρίς την θρησκευτικοποίηση της πολιτικής ζωής.
Αριθμητικά ειναι σημαντικά μικρότερος από τον πρώτο αλλά σαφώς
μεγαλύτερος από τον τρίτο πόλο αντίστασης,
Ο τρίτος πόλος είναι καθαρά εισαγόμενος με ελάχιστη υποστήριξη από
τον συριακό πληθυσμό που όμως αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Είναι οι ένοπλες ομάδες των Σαλάφι της Αλ Κάιντα, των Κούρδων με ισραηλιινήυποστήριξη, των Τζουντ Αλ Χαμ, Οσμπάτ Αλ Ανσαρ και Φατάχ Αλ Ισλάμ, τα
τρία τελευταία ειναι σουνιτικά ένοπλα επηρεασμένα από το σαουδαραβίτικο
Γουαχαμπισμό και που έχουν βρει καταφύγιο στην Τρίπολη του Λιβάνου απ’ όπου εκτελούν αποστολές «χτύπα και φεύγα» με όλα τα χαρακτηριστικά του
εισαγόμενου ανταρτοπολέμου που προσπαθεί να προκαλέσει ένοπλη
θρησκευτική αφύπνιση στο εσωτερικό της Συρίας. Οι ένοπλες ομάδες στο
σύνολό τους δεν ξεπερνάν τα 5 χιλιάδες άτομα ενώ οι λιποτάκτες από τον
τακτικό Συριακό στρατό που ενισχύονται οικονομικά από την Αδελφότητα
Μουσουλμάνων και κυρίως το Βρεττανικό της γραφείο έχουν έδρα μέσα στη
Τουρκία και δεν ξεπερνούν τις 3 χιλιάδες στρατιώτες με ελαφρύ οπλισμό
και αντιαρματικά όπλα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και με ζητούμενο το να θιγεί το Σιιτικό Ιράν
και μέσω αυτού να πληγεί η Χεζμπολά στο Λίβανο εξηγείται γιατί η κατά
τ’ άλλα Σουνιτική ένοπλη Χαμάς είναι αρκετά σκεπτική με την εξέγερση. Ο
ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός θέλει Ρωσία Κίνα και Ινδία να
προστατεύουν το στάτους κβο της περιοχής για διαφορετικούς λόγους. Η
Κίνα και η Ινδία για το πετρέλαιο η Ρωσία για περιορισμό της εξάπλωσης
του σουνιτικού φονταμενταλισμου που θα είναι ο μελλοντικός μοχλός
απόσχισης των πλουσίων σε πετρέλαιο και αέριο πρώην Σοβιετικών
Δημοκρατιών με μουσουλμανικό πληθυσμό και κυρίως το Καζακστάν και κατά
δεύτερο λόγο Ουζμπεκιστάν Κυργίζια και Τουρκμενιστάν.
Έτσι, απέναντι στη Δυτική και φεουδαλική Αραβική ατζέντα, με το Ισραήλ
να τρίβει τα χέρια του και καθόλου αμέτοχο, η Ρωσία πέρασε σε μια κίνηση
ματ αποβιβάζοντας μια ταξιαρχία αντιτρομοκρατικής μονάδας με σκοπό την
προστασία Δαμασκού και Λαττάκειας. Αυτό εκβίασε μια πρωτοβουλία του ΟΗΕ
για κατάπαυση πυρός στη περιοχή. Αν πετύχει αυτή η κίνηση των Ρώσων ίσως
εκτονωθεί η κρίση που ήταν πλέον στη φάση εμφυλίου πολέμου. Αυτό που
αγνοούμε στη Δύση είναι η θέληση των Σύριων. Στην πλειοψηφία τους δεν
θέλουν τον Άσσαντ αλλα δεν θέλουν ακόμα περισσότερο μια θεοκρατία
Σαουδαραβικού τύπου, έτσι «φαίνονται» σαν υποστηρικτές του ενώ δεν
είναι. Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους είναι η φιλειρηνικότητά τους που από
μόνο του εξηγεί γιατί τόσο καιρό δεν πήρε έκταση η ένοπλη σύγκρουση σε
βαθμό που να μην έχει καμμιά διαπραγματευτική ικανότητα ο Άσσαντ ή σε
βαθμό που να δικαιολογεί μια επέμβαση τύπου Λιβύης.
Κρατικές και εταιρικές οντότητες παλεύουν πάνω από το σώμα του
Συριακού πληθυσμού που είναι ταλαιπωρημένο από την απληστία της εξουσίας
απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ένα σκηνικό που θυμίζει το «δυο γάιδαροι
μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα» αφήνει τους Σύριους να αναρρωτιούνται αν
κανείς νοιάζεται για αυτούς πιο πολύ από τους ίδιους. Ό,τι χαρτί και αν
εχει παιχτεί στην Συριακή σκακιέρα η Λιβανοποίηση της κρίσης θα είναι
μια οδυνηρή ισοπαλία με κανέναν νικητή από τους αντιμαχόμενους αλλά έναν χαμένο, τον θεατή συριακό λαό.
Αναδημοσίευση από ΣΧΣ
