Πως από “φασίστας” κατέληξα αναρχικός

Γεννήθηκα το 1986 στη Δράμα, όπου και μεγάλωσα. Η Δράμα είναι μια δεξιόστροφη πόλη, και αυτό διαιωνίζονταν και μέσω της εκπαίδευσης.

Θυμάμαι όταν ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, που οργανωμένα μετέφεραν τα σχολεία στην πλατεία της πόλης για να φωνάξουμε όλοι μαζί “η Μακεδονία είναι Ελληνική”.

Θυμάμαι την δασκάλα μας την κυρία Καίτη να μας λέει: Όταν τραγουδάτε το “Μακεδονία ξακουστή” δε θα λέτε “που έδιωξε τους βάρβαρους, αλλά “που έδιωξε τους Βούλγαρους”.

Θυμάμαι την ίδια δασκάλα να λέει “όταν ένα παιδάκι βαπτίζεται δε μυρίζει άσχημα, και κάποιο παιδάκι από εσάς είναι αβάπτιστο και το καταλαβαίνω”.

Θυμάμαι τα πρωινά όταν κάναμε σειρές στην αυλή του σχολείου για να πούμε προσευχή, μας διέταζαν στρατιωτικά “προσοχή-ανάπαυση”, για να καταλήξουμε κάθε Δευτέρα να ανυψώνουμε την γαλανόλευκη, που τόσο έπρεπε να λατρεύουμε.

Θυμάμαι το μίσος που καλλιεργούνταν για “τα κτήνη τους Τούρκους” που “σκλάβωσαν και έσφαξαν εμάς τους άγιους Έλληνες”.

Θυμάμαι όταν στο σχολείο είχαν έρθει “τα γυφτάκια” και σε απάντηση στην αγανάκτηση μας η δασκάλα έλεγε “κάντε υπομονή, σύντομα θα φύγουν”, όπως και τελικά έγινε.


Όλα τα παραπάνω μέχρι την δευτέρα δημοτικού. Και πραγματικά τώρα που τα γράφω αναλογίζομαι με πόσο μίσος μας πότιζαν. Φανταστείτε τα όλα αυτά σε μια επαρχιακή πόλη, την εποχή που δεν υπάρχει internet ή κάτι άλλο για να ενημερωθείς.

Πάντως οφείλω να πω σε ότι αφορά τους μετανάστες δεν μας μάθαιναν να έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα. Τότε ερχόντουσαν κυρίως από την πρώην Σοβιετική Ένωση, καθώς και την Αλβανία. Για ένα διάστημα το σχολείο μας μάλιστα φιλοξενούσε τάξη από την Γιουγκοσλαβία. Δεν υπήρχε θέμα “φυλετικής καθαρότητας”. Τότε μας έφτανε “να νιώθουν Έλληνες και αν γίνει πόλεμος να είναι μαζί μας”.


Θυμάμαι όταν το 1995 έβλεπα από την τηλεόραση τα όσα γινόταν στο Πολυτεχνείο. Άνθρωποι χωρίς λόγο και αιτία κατέστρεφαν ότι έβλεπαν μπροστά τους. Μου άρεσε σαν θέαμα, αλλά το κάψιμο της σημαίας με ενοχλούσε πολύ. “Μα καλά ρε μαμά, γιατί δε τους σκοτώνουν, αφού καίνε τη σημαία;”.

Τα γεγονότα του 1996 στα Ίμια και την Κύπρο ήρθαν για να μας ποτίσουν με ακόμη μεγαλύτερο μίσος για τους γείτονες.

Πρέπει να σημειώσω εδώ κάτι που φαίνεται αδιανόητο για άτομα της ηλικίας μου που έχουν μεγαλώσει στην Αθήνα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δημοτικού, ακόμη και σε μερικές περιπτώσεις στο γυμνάσιο, οι δάσκαλοι-καθηγητές (αντίστοιχα) μας επιβάλλονταν με τη βία.

Επίσης να σημειώσω ότι ήμουν “παιδί της εκκλησίας” καθαρά από δικιά μου επιλογή. Τιμωρία μου ήταν να μην πάω στο κατηχητικό (στο δημοτικό). Βοηθούσα τους παπάδες στο ιερό. Επίσης πήγα τρεις φορές σε Χριστιανική κατασκήνωση. Εκεί μας πιπίλιζαν το μυαλό με εθνικισμό.

Όταν είχα φτάσει στο γυμνάσιο λοιπόν ήταν αυτονόητο πως μισούσα θανάσιμα τους Τούρκους καθώς “είχαν κατασφάξει τους προγόνους μου” (είμαι κατά το ήμισυ Πόντιος), δεν ήξερα καν ποιος “διεκδικεί την Μακεδονία μας” αλλά “είναι ελληνική”. Για τους Βούλγαρους πλέον δε μας πιπίλιζαν το μυαλό (ήταν καλοί μας φίλοι καθότι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και σύμμαχοι).

Ως γνήσιο Nerdουλο στα 11,5 (γύρω στο 1997-1998) είχα την πρώτη μου επαφή με το internet. Εκείνη την εποχή όταν έλεγες “μπαίνω στο ίντερνετ” για κάποιους σήμαινε αυτονόητα ότι μπαίνεις για να δεις τσόντες και για τους λίγο πιο ψαγμένους να κάνεις γνωριμίες.

Τότε κυρίαρχος τρόπος επικοινωνίας ήταν το IRC. Κάποια στιγμή βρήκα το #Antiturkey στο οποίο παρέμεινα για καιρό. Το αστείο είναι ότι μέσω αυτού του Chatroom συμπτωματικά ήρθα σε επαφή με την Rap.

Το 1999 πραγματοποιήθηκαν σε κοντινά χρονικά διαστήματα σεισμοί σε Ελλάδα και Τουρκία. Οι χώρες αλληλοβοηθήθηκαν με παροχή μονάδων αντιμετώπισης καταστροφών, και έτσι το άσχημο κλίμα του 1996 ανεστράφη.

Μέσω του #Antiturkey λοιπόν με προσέγγισαν άτομα κάνοντας μου προπαγάνδα κατά των Εβραίων. “Αυτοί είναι πίσω απ’ όλα”. Έπεσε στα χέρια μου και ένα βιβλίο του Δημοσθένη Καλογεράκη και ενθουσιάστηκα με την ανωτερότητα της φυλής μου. Έτσι μέσα σε ένα διάστημα 2 χρόνων μεταξύ 2000-2002 ζωγράφιζα καμιά σβάστικα. Μετά έγινα δωδεκαθεϊστής. Και ούτε εγώ θυμάμαι τι άλλο στα πλαίσια του “να ανήκω κάπου” ή “να είμαι κάτι διαφορετικό”. Κατέληξα στο να λέω ότι “δεν είμαι τίποτα, παίρνω απ όλες τις ιδεολογίες ότι μου αρέσει”.

Από το 2001 έμπαινα στο Chatroom #Revolution. Μου άρεσε η Punk κουλτούρα/μουσική και παράλληλα μου άρεσε να βρίζομαι και με τους αναρχικούς του Chatroom που έβλεπαν πως βρίσκομαι παράλληλα και στο #Antiturkey.

To #Revolution το είχε φτιάξει συγχωρεμένος ο Τάκης (PANX-ROMANA) από το συγκρότημα “Κοινωνική ασυμφωνία”, παρότι κάποιοι αντιδρούσαν με την ύπαρξη μου εκεί, οι διαχειριστές επέμεναν πως αν δεν ενοχλούσα δημόσια δεν έπρεπε να αποβληθώ.

Η συνύπαρξη μου με άτομα του αναρχικού χώρου (πραγματικά πολύ πιο οικείοι σε σχέση με τους φασίστες) άνοιξε για μένα καταρχήν νέους ορίζοντες σκέψεις. Υπήρχε προσέγγιση πραγμάτων που αγνοούσα.

Από το 2002 περίπου αποχώρησα από τα ρατσιστικά Chatroom και άρχισα να μπαίνω σε αυτά του αναρχικού χώρου. Άρχισα να ψάχνω και να διαμορφώνομαι από μόνος μου χωρίς καμία πίεση. Απέβαλα το μίσος μου προς τους Τούρκους καταλαβαίνοντας πως “δε φταίμε εμείς οι απλοί άνθρωποι”. Νομίζω πως μέχρι το 2003 έγινα ένας ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος.

Είναι ένα ασήμαντα και μικρό κομμάτι της “πορείας μου” όμως επειδή έχει χιλιοχρησιμοποιηθεί εναντίον μου οφείλω να το αναφέρω. Το 2004 (λίγο πριν κλείσω τα 18) είχα αναφέρει σε ένα forum πως θα ψήφιζα Καρατζαφέρη. Ναι είχα τσιμπήσει στο λαϊκισμό του. Αγνοούν πολλοί το γεγονός ότι τότε δεν ήταν ευρέος διαδεδομένο το internet και ειδικά όσοι ζούσαμε στην επαρχία δεν είχαμε ιδέα περί τίνος πρόκειται. Δεν υπήρχε καν το YouTube ούτε ήταν διαδεδομένα τα blog υπενθυμίζω.

Ήδη πάντως από το 2003 (όταν ήμουν 17 δηλαδή) δεν είχα ρατσιστικές ή εθνικιστικές ιδέες. Λιγάκι ομοφοβικός ήμουν για τα επόμενα 2 χρόνια, όμως το ξεπέρασα όταν καταστάλαξα σε ότι αφορά την σεξουαλικότητα μου.

Διάβαζα, έκανα ιντερνετικές παρέες. Γύρω στο 2006 έπεσε στα χέρια μου το “Νόμος και εξουσία” του Κροπότκιν.

Το 2007 κατέβηκα στην πορεία της Δ.Ε. Θεσσαλονίκης στο μπλοκ της Α.Κ. που τις “παίξαμε” με τους Κνίτες.

6 Δεκέμβρη 2008 βρισκόμουν συμπτωματικά στην Αθήνα. Μόλις πληροφορήθηκα για το γεγονός, άμεσα κατευθύνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου στα Εξάρχεια. Κατέληξα μέσα στο Πολυτεχνείο (δεν ήξερα καν ότι βρισκόταν στην περιοχή). Ήταν το πιο άγριο βάπτισμα του πυρός που μπορούσε να υπάρξει.

Από το 2009 μένω μόνιμα στην Αθήνα. Και φυσικά επέλεξα τα Εξάρχεια.

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά;

Θέλω να υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένα για να είμαι ξεκάθαρος απέναντι στους συντρόφους μου. Δεν είναι λίγοι που μου “εξομολογούνται” αντίστοιχο παρελθόν.

Θέλω να σκεφτείτε ότι σε πολλούς ανθρώπους δε δόθηκε η δυνατότητα να σκεφτούν διαφορετικά.

Όταν “εξομολογούμαι” το παρελθόν μου ακούω τις συνηθισμένες ερωτήσεις:

-Γιατί ήσουν “φασίστας”;

Ήμουν ρατσιστής γιατί έτσι είχα μάθει από το δημοτικό. Ήταν μια βολική λύση για να νιώθω ανώτερος. Μόλις απέκτησα αυτοεκτίμηση σταμάτησα να είμαι ρατσιστής. Μόλις καταστάλαξα σε ότι αφορά τη σεξουαλικότητα μου και δε φοβόμουν πλέον για το αν είμαι (μη αποδεκτός) ομοφυλόφιλος, σταμάτησα να είμαι ομοφοβικός.

-Τι σε έκανε να αλλάξεις;

Η αλληλεπίδραση Διάβαζα. Συζητούσα με άτομα που έχουν διαφορετικές απόψεις. Αν είχα αποκλειστεί δε θα είχα την ευκαιρία να αλλάξω. Υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι την στιγμή που πέθαναν δεν είχαν την ευκαιρία.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

19 ΣΧΟΛΙΑ

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
19 Σχόλια
Most Voted
Newest Oldest
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο