Ή μήπως το αίτημα για νέες εκλογές, τρεις μέρες μετά τις προηγούμενες, δείχνει σεβασμό στη λαϊκή ετυμηγορία;
Καταρρέει κάθε ηθική νομιμοποίηση που ενδεχομένως να είχε διατηρηθεί,
στα μάτια όσων το ψήφισαν. Και πιστέψτε με, δεν το ψήφισαν μόνο οι
συνειδητοποιημένοι κομμουνιστές. Προσωπικά,
γνωρίζω δύο τουλάχιστον ψηφοφόρους που, όχι απλά δεν έχουν την
παραμικρή σχέση με το ΚΚΕ αλλά ούτε μέσα στα γραφεία του κόμματος δεν θα
τους επιτρεπόταν ποτέ η είσοδος, λόγω του τρόπου ζωής που έχουν
επιλέξει.
[Όχι, δεν συνηθίζω να ρωτάω τον κόσμο τί θα ψηφίσει, μόνοι τους προσέφεραν την πληροφορία.]
Για μένα ωστόσο, δεν είναι αυτά τα μεγαλύτερα ατοπήματα του ΚΚΕ. Αυτά
είναι απλά επικοινωνιακά πταίσματα που φανερώνουν το κόμπλεξ και τον
πανικό της ηγεσίας του, μπροστά στις εξελίξεις. Μετρήθηκαν και βρέθηκαν
κατώτεροι των περιστάσεων.
Κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο ατόπημα του ΚΚΕ είναι κάτι που συνειδητοποίησα μέσα από τα γραπτά του βα.αλ.: το γεγονός ότι παρέδωσε αμαχητί μία εργατική τάξη στα χέρια της Χρυσής Αυγής.
Εδώ είναι και το πολύ κρίσιμο σημείο όπου έχουμε όλοι μας ευθύνες. Αλλά
ας μην τρελλαινόμαστε σε σχέση με αυτό. Οι ευθύνες που έχουμε είναι
ακριβώς ίδιες με αυτές που έχουνε σαν αποτέλεσμα την απάθεια και την
ιδιώτευση κοντινών μας ταξικά υποκειμένων. Εκεί
έγκειται η ευθύνη μας και όχι στο ότι ωθήσαμε αυτό τον κόσμο προς την
ΧΑ. Πιο πολύ έχει να κάνει με το ότι δεν τον ωθήσαμε προς τα κάπου,
περιμένοντας ίσως να ωθηθεί μόνος του. Αυτό το κομμάτι και αυτό
το ζήτημα και όχι μόνο σε σχέση με την ΧΑ είναι νομίζω το κρίσιμο σημείο
και το ιστορικό σταυροδρόμι πάνω στο οποίο βρισκόμαστε σαν α/α/α
κίνημα. Παρόλο που είναι πιο σημαντικό από τις προηγούμενες δύο αιτίες
θα το αφήσω προς το παρόν κατα μέρους. Αλλού γίνονται πολύ ενδιαφέρουσες
συζητήσεις επ’ αυτού.
…
Ο βα.αλ. όπως βλέπετε, ως μονάδα [!!!] το εξετάζει από τη δική του
σκοπιά, κάνει τη δική του αυτοκριτική και αναλαμβάνει τις ευθύνες που
θεωρεί ότι του αναλογούν.
Μην περιμένετε αντίστοιχη ενδοσκόπηση & αυτοκριτική από την
ηγεσία του ΚΚΕ. Το οργανωμένο κόμμα που κόπτεται για την εργατιά και την
κατάλυση της εκμετάλλευσης της πλουτοκρατίας, θα επαναπαυτεί στις
δάφνες του. Θα αλληλοσυγχαρούν τα στελέχη του επειδή “κατάφεραν” να αυξήσουν τη βάση τους κατά λίγες χιλιάδες ψήφους και το ποσοστό τους κατά περίπου μία μονάδα.
Μεγάλο κατόρθωμα, σε μια χώρα όπου ο δικομματισμός απώλεσε
εκατομμύρια ψήφων. Μόνο από τα 3 εκατομμύρια του ΠΑΣΟΚ αν είχαν πάρει
“μερίδιο”, καθώς καταποντίστηκε σε λιγότερο από 1 εκατομμύριο ψήφων,
έπρεπε να είχαν διπλασιάσει τη δύναμή τους. Για να μην αναφερθώ στο
ναυάγιο της ΝΔ και τους βάλω δύσκολα.
Δεν θέλησαν όμως. Δεν άπλωσαν το χέρι. Δεν τόλμησαν ούτε στιγμή να
προσπαθήσουν. Σαν τους αυτιστικούς που προτιμούν την απομόνωση,
περιχαρακώθηκαν στα γνωστά, τα κεκτημένα, τα σίγουρα. Παρέδωσαν αμαχητί
μία στρατιά από πιθανά νέα μέλη στον νεοναζί ψυχασθενή και τώρα
κονταροχτυπιούνται [αμυνόμενοι πλέον] αντικρούοντας χρυσαυγίτικους
χαρακτηρισμούς περί Στάλιν.
Εύγε, τζιμάνια! Τα καταφέρατε!
Θα προτιμούσα ένα ΚΚΕ με 19%, παρά τη ΧΑ με 7%. Και δεν είμαι η μόνη ρομαντική.
Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται περί ενός αριστερού φασισμού, με όλα τα
στραβά του. Το θέμα είναι ότι αυτός, θέτει ως προτεραιότητα το συλλογικό
καλό, την ευημερία των πολλών και όχι των τραπεζών. Και μη μου πει
κανείς για τη Σιβηρία και τα γκούλαγκ. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία
ότι κι εκεί, διωκόμενη ως αντικαθεστωτική θα ήμουνα.
Το καλό είναι πως το Κόμμα λέει ότι δεν υπάρχουν διλήμματα. Συνεπώς,
στο παραπάνω ψευτοδίλημμα, αριστερός ή εθνικιστικός φασισμός, το Κόμμα
άφησε τους νεοναζί να αλωνίσουν. Πεδίο ελεύθερο και τα σκυλιά δεμένα.
Και αυτό το έχουν ήδη αντιληφθεί πολλοί. Όταν αρχίσει να γίνεται κάτι
παραπάνω από ψίθυρος, θα τρίξουν θεμέλια.
Ίσως τελικά, ο πανικός της Παπαρήγα και των υπολοίπων, σχετίζεται με την ώρα των ευθυνών. Ίσως βλέπουν να πλησιάζει.
