Μια νέα έκθεση αποκαλύπτει το σκοτεινό “υπογάστριο” της βιομηχανίας τροφίμων, όπου οι εργαζόμενοι παραμένουν θύματα εκμετάλλευσης, εξαπατώνται και κακομεταχειρίζονται.
Στην Βρετανία υπάρχουν σαφώς «σύγχρονες μορφές δουλείας».
Αυτό είναι το συμπέρασμα της έρευνας που διεξήγαγε το Ίδρυμα Joseph Rowntree.
Η φιλανθρωπική αυτή οργάνωση πήρε συνέντευξη σε 62 εργαζομένους μετανάστες, που εργάστηκαν στη βιομηχανία τροφίμων.
Πολλοί είπαν, πως τα αφεντικά τους, τους είχαν πει ψέματα, παρακρατούσαν τους μισθούς τους, αμείβονταν λιγότερο από τον κατώτατο μισθό και τους εκφόβιζαν. Μερικοί μάλιστα παραδέχονται πως έκλεβαν τρόφιμα για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Συχνά οι εργαζόμενοι ζούσαν σε “σοκαριστικά” υπερπλήρη και ανασφαλή καταλύματα, τα οποία τους παρείχαν οι εργοδότες τους, ώστε να είναι κοντά στην εργασία τους. Σε μερικούς από αυτούς, οι εργοδότες παρακρατούσαν τα διαβατήριά τους για το διάστημα ενός έτους.
Ένας εργάτης είπε ότι οι επόπτες “δεν μας φώναζαν με τα ονόματα μας, αλλά με αριθμούς.
Μας αντιμετώπιζαν σαν σκλάβους. “
Ένας Πολωνός περιγράφει πως οι συνθήκες εργασίας είναι όπως στα “στρατόπεδα συγκέντρωσης”. Επιπλέον ένας Κινέζος μετανάστης είπε στους ερευνητές ότι “το αίσθημα εκφοβισμού είναι φυσιολογικό και αναπόφευκτο».
Ρατσιστικές και σεξιστικές συμπεριφορές χρησιμοποιήθηκαν για να εκφοβίζουν τους εργαζόμενους, ενώ συχνά απολύονταν επειδή ήταν άρρωστοι, ή γυναίκες επειδή έμεναν έγκυες.
Αρχηγοί συμμοριών “προμηθεύουν” τα αφεντικά με μετανάστες εργαζόμενους, και χρεώνουν τους εργαζόμενους για τις “υπηρεσίες” τους.
Ορισμένοι εργαζόμενοι έχουν δώσει χιλιάδες λίρες για να έρθουν στη Βρετανία, αφού τους υποσχέθηκαν δουλειά, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει πουθενά να δουλέψουν. Τα χρέη και η εξαθλίωση κάνουν τους εργαζόμενους πιο ευάλωτους στην εκμετάλλευση και τον εκφοβισμό.
Δεν υπήρχε καμία εγγύηση ότι θα υπάρχει δουλειά από την μια μέρα στην άλλη. Μία εργαζόμενη περιγράφει ότι καθόταν με τις ώρες σε μια καντίνα, για να δει αν θα την επιλέξουν να εργαστεί εκείνη την μέρα.
“Ένιωθα απαίσια”, είπε.
” Επέλαγαν, τους νέους και όσους έδειχναν ελκυστικοί και δραστήριοι. Με απέρριψαν πολλές φορές”.
Οι μισθοί πολλών εργαζομένων περικόπτονταν επειδή πήγαιναν στην τουαλέτα. Σε πολλούς απαγορευόταν να κάνουν διαλείμματα. Η πληρωμή των μισθών ήταν ένα διαρκές άγχος. “Πότε δεν μου κατέβαλαν τον πλήρη μισθό μου” είπε ένας εργαζόμενος, “αν δούλευα 40 ώρες, πληρωνόμουν για 20 ώρες, τις μισές από όσες είχα δουλέψει. “
Ένας άλλος είπε: “Μερικοί άνθρωποι είναι ευχαριστημένοι όταν λαμβάνουν τους μισθούς τους, αλλά για μένα ήταν η χειρότερη μέρα. Ένιωθα νευριασμένος, βλέποντας πόσο λιγότερα μου είχαν δώσει, σε σχέση με τις ώρες που δούλευα.”
Τα αφεντικά παίρνουν χρήματα σαν “φόρους” από τους μετανάστες εργαζόμενους, για την μεταφορά, την στέγαση και ανεξήγητα διοικητικά έξοδα. Όπως το έθεσε ένας εργάτης “αν δεν τα πληρώσεις αυτά θα μείνεις χωρίς δουλειά “.
Μια γυναίκα είπε: “Έχουμε όλοι καταλήξει με χρέη.
Έχω έρθει στη δουλειά αυτή από τις 5 Ιανουαρίου, αλλά τον πρώτο μισθό μου, τον έλαβα στις 25 Μαρτίου.
Όλο αυτό το διάστημα έχω επιβιώσει με119 δολάρια. “
Οι εργοδότες δεν εκμεταλλεύονται ανθρώπους που ζουν στη Βρετανία “παράνομα” στηριζόμενοι στον φόβο ότι εάν παραπονεθούν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο της απέλασης.
Οι περισσότεροι από όσους ερωτήθηκαν είχαν νόμιμα το δικαίωμα να ζουν και να εργάζονται εδώ.
Οι ερευνητές σημειώνουν ότι η καταναγκαστική εργασία και ο εκφοβισμός δεν προκαλείται από “μεμονωμένους εγκληματικούς εργοδότες”.
Αναφέρουν πως αυτό είναι απόρροια των “ανταγωνιστικών συνθηκών και δομών” καθώς και της “κυριαρχίας των λίγων μεγάλων πολυεθνικών εταιριών και της υπεργολαβίας” γεγονός που έχει κάνει τους εργαζόμενους ανίσχυρους.
Όπως είπε μία γυναίκα από το Κονγκό,”πίσω στο σπίτι, όταν ακούς για το Ηνωμένο Βασίλειο, σκέφτεσαι έναν παραδεισένιο τόπο. Τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενα !”
