O καπιταλισμός, οδηγεί σε φασισμό, ο κόσμος ζει κάτω από συνεχόμενα σοκ, η οικονομική κρίση ενεργοποιεί κατώτερα ένστικτα, η κατάθλιψη και η αμηχανία οδηγεί τον “μέσο” άνθρωπο σε αδράνεια, σε ανικανότητα να αντιδράσει, παρασύρεται γίνεται όχλος….και ο κατάλογος των αναλύσεων και των ερμηνειών μπορεί να συνεχιστεί καλύπτοντας σελίδες επί σελίδων. Ζούμε έναν καινούργιο μεσαίωνα δηλώνουν πολλοί, και ρωτώ : τώρα τον ζούμε; Ξεφύγαμε ποτέ άραγε από τον μεσαίωνα;
Οι χθεσινές εικόνες από τα δικαστήρια, όπου πλήθος κόσμου ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε τον φοιτητή που δολοφόνησε τον επίμαχο διαρρήκτη αλβανικής καταγωγής, για κάποιους πιο ρεαλιστές πιθανόν να ήταν αναμενόμενες. Βλέποντας τες όμως, εκτός από αηδία, πραγματικά ένιωσα αποσβολωμένη με το πάθος και την ένταση που χειροκροτούσαν και φώναζαν. Δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω, το ποιος είναι ο φοιτητής ή το ποιος ήταν το θύμα, αν είχε παιδιά ή δεν είχε, αν ήταν άνεργος ή δεν ήταν, στην τελική όπως ειπώθηκε από ψυχραιμότερους δεν είχε ταμπέλα στην πλάτη του για το ποια ήταν η οικογενειακή του κατάσταση. Εντάξει μέχρι εδώ… Θα μείνω όμως στο γεγονός ότι το θύμα δεν δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι, κυνηγήθηκε σαν θήραμα και πυροβολήθηκε. Θυμάστε που σε περιοχες τις επαρχίας πριν κάποια χρόνια, εντόπιζαν βοσκοί τα αρνιά τους φαγωμένα από λύκους και έβγαιναν όλοι παγανιά με τις καραμπίνες να τους πετύχουν ; Ε ναι αυτό ακριβώς έγινε και δω. Πήραν οι “νοικοκυραίοι” τα όπλα και κυνηγουσαν τον κακό λύκο. Και τον πέτυχαν…
Δεν θα αμφισβητήσω επίσης τις πιθανές τύψεις που μπορεί να έχει ο φοιτητής, είναι άτιμο πράγμα οι Ερινύες, κάτι ξέρανε οι αρχαίοι που τις θεοποίησαν αλλά και τις έτρεμαν, ξέσκιζαν τα σωθικά και διαλούσαν το μυαλό του θύτη… Όπως επίσης δεν θα προδικάσω ότι ο φοιτητής θα αθωωθεί, υπάρχει η πιθανότητα όντως να φάει αρκετά χρόνια φυλακής…
Το θέμα μου είναι άλλο, το θέμα μου είναι όλοι αυτοί οι διψασμένοι για αίμα, αυτός ο όχλος που σε χρόνο ντε τε συγκεντρώνεται στα δικαστήρια και ουρλιάζει πανευτυχής πάνω από ένα πτώμα. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που τον βγάζουν μικρό ήρωα… Όλα αυτά ξέρετε μπορεί να εμποδίσουν και την εισβολή των ερινυών στο μυαλό του θύτη, όλα αυτά μπορει να τον κάνουν να φουσκώσει τα στήθια του από περηφάνια. Και αυτό ειναι το πιο επικίνδυνο.
Με σοκάρει το γεγονός που οι ίδιοι άνθρωποι που μπορεί να πηγαίνουν στην εκκλησία να προσκυνούν τις εικόνες και να δακρύζουν κρατώντας ένα χαρτομάντηλο στο χέρι την μεγαλοβδομάδα ξεφουσκώνοντας και κλαίγοντας όταν ακούγεται το “σήμερον κρεμάται επί ξύλου” , οι ίδιοι λυσάνε, γιατι λυσάξανε, δεν ήταν απλά μια διακριτική πιθανόν παρουσία στα δικαστήρια, οι ίδιοι λοιπόν, λυσάνε και χαίρονται με την δολοφονία ενός ανθρώπου.
Παρόμοια περιστατικά είχαν συμβεί και την δεκαετία του 90, με την είσοδο αρκετών μεταναστών από την Αλβανία, που και εκεί βρέθηκε ο μεγάλος εχθρός που δήθεν χαλουσε την ησυχία των καλών πολιτών. Και ναι οι εικόνες είναι ίδιες πράγματι με την εποχή του μεσαίωνα, όπου πληθος βγάζει ιαχές και χειροκροτεί το κρέμασμα του κακού ή το κάψιμο της μάγισσας. Γι’αυτό λέω, ξεφύγαμε ποτέ άραγε από τον μεσαίωνα; Δε νομίζω…
Πώς γινεται να κάθεσαι στο σπιτάκι σου να βλεπεις ειδήσεις και να μυξοκλαίς επειδή σου δείχνουν την σφαγή στη Συρία, τους νεκρούς στο Αφγανιστάν, και την ίδια στιγμή να νιώθεις τόση ικανοποίηση από τον θάνατο ενός ανθρώπου; Να μην νιώθεις δέος ή έστω λίγο αμηχανία μπροστά στην απώλεια μιας ζωής; Κι ας μην έχει όντως σημασία αν το θύμα είχε παιδιά κι αν ήταν άρρωστη,όπως λεγεται, η γυναικα του και; αν δηλαδη δεν ειχε παιδιά θα είχε λιγοτερη αξία ο θανατός του; Όποιος κι αν ήταν στην τελική, εσύ φοβερή ελληνίδα κυράτσα μάνα που προσπαθείς να κρατήσεις την αθάνατη ελληνική οικογένεια με αρχές και ήθος και συ ελληναρά πατέρα κολώνα του ελληνικού σπιτιού, όταν βρισκόσουν έξω από τα δικαστήρια και χειροκρόταγες γεματος χαρά, σκέφτηκες πως αυτός ο κάποιος που δολοφονήθηκε ήταν ο γιος κάποιου και κάποιας; Και θα απαντήσεις ειμαι σίγουρη, ε ας τον μεγάλωναν καλυτερα να μην γινόταν κλέφτης, όποιος πεινάει πρέπει να κλέβει; και γω τι φταίω;; και διάφορα άλλα τέτοια βαθυστόχαστα. Ενώ τα δικά σας τα καλόπαιδια που γυροβολάνε με τα αυτοκινητάκια που τους αγοράζετε τη μουσική στη διαπασών μπεκροπίνουν και σκοτώνουν κάνοντας τους γκαζιάρηδες όποιον βρουν στο δρόμο, πουλάνε μαγκιά όπου τους παίρνει, γιατί αυτά είναι τα καλόπαιδα σας είμαι σιγουρη, είναι μεγαλωμένα καλυτερα. Αλλά που σαι μεγάλε έλληνα οικογενειάρχη; Η ζωή ειναι μεγάλη “σκύλα”, απο κει που δεν το περιμένεις σου ρχεται…
Δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω την ψυχολογία του όχλου, ναι είναι γνωστές οι αναλύσεις και εν μέρει με βρίσκουν σύμφωνη, όμως ξέρω επίσης πολύ καλά πως η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη ανθρώπους και ανθρωπούδια, υπήρξαν άνθρωποι που επέλεξαν και επιλέγουν να μην γίνουν μέρος του όχλου. Σε μια εποχή ιδίως σαν την σημερινή, που έχεις επιλογές να ενημερωθείς περισσότερο, να διαβάσεις, να το ψάξεις αλλιώς, επιλέγεις να πίνεις φραπεδιά παραλιακά, να γελάς με τον Κασσιδιάρη και την συμμορία του και να λες για τον φοιτητή πως πολύ καλά έκανε και πανω στο τσακίρ κέφι να κάνεις και καμια οικονομική ανάλυση για να δεις για πόσο θα σε φτάνουν τα λεφτά να πηγαίνεις σε κανά σκυλάδικο ή στα greek islands για να το παίζεις ελληνικό καμάκι ή γκόμενα…
Περαστικά μας…
