Normal 0 false false false false EL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4
Όταν μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο αυτό που θέλαμε βασικά ήταν να αποκτήσουμε ένα σύνολο γνώσεων που θα μας επιτρέπει να έχουμε μια καλύτερη θέση στην αγορά εργασίας δηλαδή ένα καλύτερο μισθό. Αυτό εννοούμε εμείς και οι γονείς μας με τη σύνδεση με την αγορά εργασίας γιατί έχουμε συμφέρον να έχουμε μεγαλύτερο μισθό!
Όταν οι επιχειρηματίες και η κυβέρνηση λένε σύνδεση με την αγορά εργασίας δεν εννοούν αυτό όμως. Αυτοί έχουν συμφέρον να έχουμε χαμηλότερο μισθό για να έχουν περισσότερα κέρδη. Αυτό είναι προφανές. Άρα αυτοί θέλουν να λάβουμε ένα πτυχίο που θα έχει τις γνώσεις εκείνες που χρειάζονται για να τους κάνουμε τη δουλεία αλλά που παράλληλα θα μας κάνει όσο το δυνατόν πιο φτηνούς.
-Το πτυχίο που θέλουμε εμείς είναι εκείνο που προσφέρει μια ενιαία επιστημονική γνώση που μας επιτρέπει να εκτελούμε πιο ευρύ φάσμα εργασιών. Ένα πτυχίο που μας εντάσσει σε μια συγκροτημένη επιστημονική ομάδα (επιμελητήρια) και επιτρέπει την συλλογική διαπραγμάτευση των μισθών μας (συλλογικές συμβάσεις-κατώτατες αμοιβές). Έτσι θα έχουμε την δυνατότητα εξασφαλίσουμε μεγαλύτερο εισόδημα και καλύτερους όρους εργασίας για εμάς.
-Το πτυχίο που θέλουνε να πάρουμε οι επιχειρήσεις και η κυβέρνηση είναι ένα πτυχίο με κατακερματισμένη γνώση που θα μας επιτρέπει να κάνουμε μια ειδική εργασία αλλά παράλληλα δεν θα μας αφήνει περιθώρια για μεγάλο φάσμα εργασιών και βαθιά επιστημονική γνώση της εργασίας που κάνουμε. Αποτρέπει δηλαδή την κάθετη και οριζόντια εμβάθυνση της εργασίας διότι ένας εργαζόμενος με τέτοια εμβάθυνση είναι ακριβότερος. Θέλουν λοιπόν να έχουμε την εξειδίκευση να κάνουμε μια εργασία αλλά όχι πολλές για να είμαστε φτηνοί και αναλώσιμοι. Αυτά είναι ακριβώς τα πτυχία των ΙΕΚ.
Με τα 3ετη και τα 2ετη(!!!) προγράμματα σπουδών αυτό ακριβώς συμβαίνει. Τα πτυχία αποκτούν μικρότερη αξία καθώς η γνώση κατακερματίζεται. Παράλληλα με τις πιστωτικές μονάδες και τα αχταρμά προγράμματα σπουδών ακυρώνεται η συλλογική διαπραγμάτευση (που από τις κλαδικές συμβάσεις καθορίζονται το πόσα θα παίρνουμε – είναι εξαιρετικά σημαντικές). Θέλουν με λίγα λογία να κάνουν τα πτυχία μας σαν αυτά των ΙΕΚ.
Και τώρα για να δείτε πως είναι το “εξωτερικό” δεν είναι ένα και ενιαίο πράγμα:
Στην Βρετανία και στις ΗΠΑ τα 3ετη προγράμματα σπουδών κυριαρχούν, όπως και τα πανεπιστήμια πολλών ταχυτήτων (15% είναι πάρα πολύ καλά τα υπόλοιπα σάπια και κάποια χειρότερα και από τα δικά μας) και πολλών βαλαντίων (στην Αμερική ειδικά μιλάμε για απαγορευτικά για τον απλό άνθρωπο δίδακτρα στις καλές σχολές).
Αντίθετα στην Ηπειρωτική Ευρώπη τα πανεπιστήμια είναι όλα σχετικά καλά, δίδακτρα δεν υφίστανται, τα προγράμματα ενώ υπήρχε η τάση να γίνουν τριετή τώρα η τάση αυτή έχει αντιστραφεί και τα γυρνάνε πάλι στα 4ετη μετά από αντιδράσεις της ακαδημαϊκής κοινότητας (εξάλλου η συμφωνία της Μπολόνια δεν είναι δεσμευτική ως προς αυτό)
Εμείς έχουμε να κάνουμε επιλογές. Θέλουμε μια κοινωνία με ισχυρή οικονομία με τεράστιες όμως ανισότητες (όπως στην Βρετανία και στις ΗΠΑ) ή μια κοινωνία πιο μαζεμένη (συγκριτικά πάντα) όπως είναι η Ελλάδα, η Γερμανία ή ακόμα καλύτερα οι σκανδιναβικές χώρες προσφέροντας μέσω της δωρεάν εκπαίδευσης κοινωνική κινητικότητα. Αν και πιο πιθανόν είναι να καταλήξουμε Χιλή με το υπόβαθρο που έχουμε δηλαδή και άνιση και ανίσχυρη… (2-0).
Ο καθένας εδώ κάνει τις επιλογές του.
Αυτός που το φυσάει το παραδάκι (ή θεωρεί ότι θα το φυσάει) και πιστεύει ότι μπορεί να πληρώσει το Harvard και το κάθε Harvard ας υποστηρίξει το νομοσχέδιο και ας αναζητήσει η Ελλάδα να ακολουθήσει το μοντέλο εκπαίδευσης των ΗΠΑ (που κάνει τώρα η Διαμαντοπούλου).
Όποιος δεν το φυσάει (ή θεωρεί ότι δεν θα το φυσάει) ας μη τρέφει αυταπάτες και ας εναντιωθεί στο νομοσχέδιο και ας στηρίξει τις κινητοποιήσεις γιατί σε μια χωρά χωρίς δημόσια παιδεία (χωρίς δηλαδή το μοντέλο της ηπειρωτικής Ευρώπης) θα καταλήξει με ένα πτυχίο κουρελού σε μια αγορά εργασίας ζούγκλα και με τα παιδιά του να πρέπει να πληρώνουν δίδακτρα…
Which side are you on?
