” Αυτοί οι αναθεματισμένοι Παλαιστίνιοι, δε λένε να τα παρατήσουν. Απλώς δεν καταλαβαίνουν. Δεν είναι σε θέση να καταλάβουν και να παραδεχθούν την πραγματικότητά τους. Όσο πιο εξωφρενική γίνεται η κατάστασή τους, τόσο πιο Άνθρωποι γίνονται. Όταν όλες οι εξουσίες, που μπορεί κάποιος να σκεφτεί, νομίζουν ότι έχουν καταφέρει να οδηγήσουν τους Παλαιστίνιους σε πλήρη πολιτική υποταγή, οι Παλαιστίνιοι τότε προχωρούν σε νέες πράξεις “τρομοκρατίας”, “την τρομοκρατία του χορού, της μουσικής, του τραγουδιού, και της πολιτιστικής γιορτής”.
Το γεγονός αυτό δεν είναι απλά μια οποιαδήποτε ανθρώπινη ενέργεια. Είναι γεγονός με παγκόσμιες διαστάσεις και ο κόσμος θα έπρεπε να έχει δώσει μεγαλύτερη σημασία.
Για να ξεκινήσω από κάπου, αναφέρω ότι το Ισραήλ έχει στερήσει από τους Παλαιστίνιους το 78% της πατρίδας τους και δημιούργησε το μεγαλύτερο προσφυγικό πληθυσμό στον κόσμο. Κάθε Παλαιστίνιος που παρέμεινε στο Ισραήλ έγινε χωρίς τη θέλησή του ισραηλινός πολίτης και το Ισραηλινό κράτος δημιούργησε ένα σύστημα τεράστιων διαρθρωτικών διακρίσεων, πολύ χειρότερο από εκείνο που υφίστατο ενάντια στους μαύρους Νοτιοαφρικανούς, πριν από το τέλος του Απαρτχάιντ.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το Ισραήλ κατέλαβε στρατιωτικά το υπόλοιπο 22% της Παλαιστίνης και υπέταξε το υπόλοιπο των Παλαιστινίων – αυτούς που ζούσαν στη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και τη Λωρίδα της Γάζας – σε μια κατάσταση παρατεταμένης στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων. Ούτε αυτό όμως δεν ήταν αρκετό και έτσι το Ισραήλ ξεκίνησε μια επιθετική παράνομη επιχείρηση εποικισμών, που πλέον αριθμεί πάνω από 500.000 Εβραϊκούς εποικισμούς, διάσπαρτοι σε όλα τα στρατιωτικά κατεχόμενα εδάφη.
Προσθέτοντας στην κατάσταση και το αίσθημα της προσβολής, 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι στη Γάζα πολιορκήθηκαν και υποχρεώθηκαν να ζήσουν σε συνθήκες Μεσαίωνα. Τα σπίτια Παλαιστινίων στη Γάζα, στην Ιερουσαλήμ και στη Δυτική Όχθη κατεδαφίζονται τακτικά, οι Παλαιστίνιοι φυλακίζονται διοικητικά χωρίς απαγγελία κατηγορίας, το Ισραήλ ελέγχει και διαχειρίζεται κάθε Παλαιστινιακό οικονομικό πόρο, ένα παράνομο τείχος διαχωρισμού, ψηλότερο και μεγαλύτερο από το περίφημο Τείχος του Βερολίνου, κτίστηκε στα κατεχόμενα εδάφη και ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί για πολύ….
Τι λαμβάνει λοιπόν το Ισραήλ και η διεθνής κοινότητα ως αντάλλαγμα για τη συστηματική λεηλασία του παλαιστινιακού λαού; Μια επίμονη, συλλογική Παλαιστινιακή μνήμη που αρνείται να τρομάξει και να δείξει δειλία κάτω από το βάρος της ιστορικής αδικίας. Αν το γεγονός αυτό ήταν απλώς μια ανάμνηση τότε δεν θα ήταν και μεγάλη υπόθεση, αλλά αυτοί οι αναθεματισμένοι Παλαιστίνιοι επιμένουν για να διατηρήσουν τις μνήμες τους ζωντανές μέσω του χώρου του θεάματος, τη μουσική, το τραγούδι, τον χορό, το θέατρο, το τσίρκο, τα πανηγύρια, και άλλα παρόμοια.
Ακόμα και το ότι οι Παλαιστίνιοι ασχολούνται με τις τέχνες του θεάματος δεν θα ήταν τόσο ανυπόφορο για τις δυνάμεις κατοχής, αν αυτή ήταν η έκταση της δραστηριότητάς τους, αλλά δεν είναι. Αυτοί οι “αναθεματισμένοι” Παλαιστίνιοι επιμένουν στην ανταλλαγή της πολιτιστικής αντίστασής τους με καλλιτέχνες απ’όλο τον κόσμο και προσκαλούν διαρκώς και άλλες κοινότητες να συμμετάσχουν στις δράσεις ως ένδειξη αλληλεγγύης.
Κάθε χρόνο τώρα, από το 1993, το Λαϊκό Κέντρο Τεχνών, μια παλαιστινιακή οργάνωση που προωθεί επαγγελματικές παραστάσεις τέχνης, διοργανώνει ένα γεγονός που είναι γνωστό ως Παλαιστινιακό Διεθνές Φεστιβάλ Χορού και Μουσικής. Φέτος, οι παραστάσεις έχουν προγραμματιστεί για περίπου πέντε ημέρες, από τις 4 ως τις 9 Ιουλίου. Το φεστιβάλ σαφώς έχει βαθύτερα μηνύματα.
Αρχικά ο εορτασμός θα κατανεμηθεί μεταξύ των τεσσάρων παλαιστινιακών πόλεων: Ραμάλα, Θαλθιλψα, Ναμπλούς, και Ναζαρέτ. Η ένταξη της Ναζαρέτ, μια παλαιστινιακή πόλη μέσα στο Ισραήλ, είναι μια συνειδητή απόφαση από την πλευρά των διοργανωτών: μια μορφή αντίστασης στην πολιτιστική και συστηματική πολιορκία και στην απομόνωση που επιβλήθηκε από το ισραηλινό σύστημα απαρτχάιντ για όσους από εμάς ζουν υπό την άμεση στρατιωτική κατοχή (στην Δυτική Όχθη και τη Γάζα), και εκείνες των αδελφών μας μέσα στο Ισραήλ, τους οποίους οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι υπό κατοχή δεν είναι σε θέση να συναντήσουν και να προσεγγίσουν. Το μήνυμα είναι σαφές. Είμαστε ΕΝΑΣ λαός και αρνούμαστε να επιτρέψουμε έναν εξαναγκαστικό στρατιωτικό διαχωρισμό να μας κρατάει σε απόσταση και να μας διασπά.
Στη συνέχεια, υπάρχει και η θεματική του φεστιβάλ φέτος, που είναι η “μάθηση”, στη μη-συμβατική έννοια του όρου. Το θέμα έχει ως στόχο να αναδείξει τη σημασία της λαϊκής εκπαίδευσης, όπως αναπτύχθηκε από τον διάσημο Βραζιλιάνο εκπαιδευτικό και θεωρητικό της κριτικής παιδαγωγικής, Paulo Freire. Όλες οι δραστηριότητες του φεστιβάλ αυτή τη φορά έχουν σχεδιαστεί συνειδητά ως μορφές λαϊκής εκπαίδευσης, στην υπηρεσία της Παλαιστινιακής απελευθέρωσης.
Ο Αμερικανός θεολόγος Richard Shaull, βασιζόμενος στα έργα του Paulo Freire, έχει γράψει:
“Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ουδέτερη διαδικασία της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση, είτε λειτουργεί ως ένα όργανο που χρησιμοποιείται για να διευκολύνει την ένταξη των γενεών στη λογική του ισχύοντος συστήματος και θα οδηγήσει στην εξυπηρέτησή του και την υπακοή σε αυτό ή γίνεται η «πρακτική της ελευθερίας», ο τρόπος με τον οποίο οι άνδρες και οι γυναίκες ασχολούνται κριτικά με την πραγματικότητα και μπορούν να ανακαλύψουν πώς να συμμετέχουν στο μετασχηματισμό του κόσμου τους. “
Οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν ακόμα την αναζήτηση και την άντληση διδαγμάτων από παραδείγματα από όλο τον κόσμο, αντί να αποδέχονται την δυσάρεστη κατάστασή τους.
Μια ματιά στο πρόγραμμα του φεστιβάλ για το 2012 αφήνει ένα αίσθημα δέους για το εύρος της παγκόσμιας αλληλεγγύης. Εκτός από τις αξιόλογες Παλαιστινιακές ομάδες χορού, συμμετέχουν σημαντικοί ερμηνευτές της Ιρλανδίας, της Κίνας, της Αιγύπτου. Το φεστιβάλ θα ανοίξει με την ιρλανδική μουσική παράσταση, “Ρυθμός του Χορού,” δύο ώρες χορού και μουσικής από το εξαιρετικό ιρλανδικό ταλέντο που απεικονίζει το επικό ταξίδι των ιρλανδικών Κελτών σε όλη την ιστορία. Το φεστιβάλ θα κλείσει με την παράσταση “Εκατό χέρια,” που θα εκτελέσει ο θίασος Τέχνης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες της Κίνας.
Το φετινό Παλαιστινιακό Διεθνές Φεστιβάλ Χορού και Μουσικής έχει κινητοποιήσει πάνω από 200 εθελοντές και έχει εξασφαλίσει ένα πρωτοφανές επίπεδο χορηγών και δωρητών υποστήριξης από τον παλαιστινιακό ιδιωτικό τομέα. Η UNICEF και το Προξενείο της Σουηδίας υποστηρίζουν, επίσης, το φεστιβάλ.
Και, καθώς κλείνω το άρθρο αυτό, έλαβα μόλις μια κλήση από το Θέατρο Ελευθερία του στρατοπέδου προσφύγων στη Τζενίν. Μου ζητήθηκε να συμμετάσχω στις εκδηλώσεις της επερχόμενης περιοδείας “Ελευθερία” που θα γίνει με λεωφορεία, μια πομπή που θα κάνει περιοδεία για εννέα ημέρες σε ολόκληρη την Δυτική Όχθη και θα επισκεφθεί 14 κοινότητες, ώστε να έρθουν σε επαφή μαζί τους και να εκφράσουν την προφορική ιστορία τους, μέσα από μια διαδραστική τεχνική που ονομάζεται Playback Θέατρο.
Η αλήθεια είναι, βλέπετε, ότι εμείς οι αναθεματισμένοι Παλαιστίνιοι όντως καταλαβαίνουμε. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι η δικαιοσύνη θα επικρατήσει τελικά. Έχουμε μελετήσει προσεκτικά την παγκόσμια ιστορία και γνωρίζουμε πως ποτέ οι άνθρωποι που αγωνίζονται δεν μένουν για πάντα υπό στρατιωτική κατοχή και ποτέ οι άνθρωποι που διατηρούν ζωντανή τη συλλογική μνήμη δεν μένουν για πάντα πρόσφυγες.
Το ξέρουμε και το καταλαβαίνουμε πως οι απάνθρωπες διακρίσεις ,σε όλες τις μορφές τους, είναι καταδικασμένες να καταρρεύσουν στα πόδια όλων εκείνων που τις υποστηρίζουν ενεργά, τις χρηματοδοτούν, ή κάνουν τα στραβά μάτια σε αυτές.”
http://www.alresalah.ps/en/index.php?act=post&id=830
