Edit 30/03/2021:
Το κείμενο αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν, σε μια φάση αντιδραστικότητας σε συνδυασμό με την ημιμάθεια αναφορικά με τον φεμινισμό και τα ανδρικά προνόμια.
Αντί να το κρύψω, προτιμώ να το αφήσω ως ένα μνημείο αμάθειας αλλά και ένδειξης του πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος μέσα στα χρόνια, διαβάζοντας και ερχόμενος σε τριβή με ανθρώπους και βιώματα.
Ζητώ συγγνώμη και ευελπιστώ να συνεχίσω να βελτιώνομαι αποβάλλοντας καθημερινά τα πατριαρχικά μου κατάλοιπα.
Μπαϊραμίδης Χρήστος
Με αφορμή το κείμενο της “Ομάδας φύλου της Νεολαίας του συνασπισμού” σκέφτηκα επιτέλους να θίξω το ζήτημα.
Ξεκινώντας να αναφέρω πως θεωρώ την προσέγγιση των περισσοτέρων φεμινιστριών ακραία βλακώδη για τα περισσότερα ζητήματα, καθώς μπερδεύουν την έννοια της ισότητας με την ομοιότητα, και μάλιστα σε σημείο όπου ο άντρας αντιμετωπίζεται μειονεκτικά απλά και μόνο επειδή είναι άντρας.
Όταν αναφερόμαστε σε βιασμό, θεωρούμε αυτονόητο πως κάποιος άντρας βρίσκεται στο ρόλο του θύτη. Η λέξη “βιάστρια” δε χρησιμοποιείται καν. Δεν υπάρχει στα λεξικά. Δεν υπάρχει ούτε στον ορθογραφικό έλεγχο που χρησιμοποιώ τη στιγμή που σας γράφω αυτό το κείμενο.
Το συγκεκριμένο κείμενο της νεολαίας του συνασπισμού, κάνει πολύ πιο έντονη τη διάκριση αυτή αναφέροντας:
[…] Το έγκλημα της Πάρου δεν ήταν έγκλημα ενός «ξένου» ενάντια σε μια ελληνίδα. Ήταν έγκλημα ενός άντρα εναντίον μια γυναίκας. […]
[…] Ο βιασμός αποτελεί μια ακραία πράξη εξουσίασης του γυναικείου σώματος, μια βίαιη άρνηση του δικαιώματος των γυναικών να διαχειρίζονται ελεύθερα τη σεξουαλικότητά τους. Παρ’ όλους τους μύθους, η συντριπτική πλειονότητα των βιασμών τελείται από οικείο πρόσωπο της γυναίκας (πατέρας, φίλος, εραστής, σύζυγος). […]
[…] Απαιτούμε την τιμωρία κάθε βιαστή, ημεδαπού ή αλλοδαπού, και την κοινωνική, ψυχολογική και οικονομική στήριξη των θυμάτων. Κυρίως όμως, αγωνιζόμαστε κάθε μέρα στο σχολείο, στο σπίτι, στην δουλειά, στον δρόμο για τη συντριβή της πατριαρχίας που γεννά τους βιαστές και τα θύματα. […]
βιασμός ο [viazmós] Ο17 : 1. εξαναγκασμός κάποιου σε συνουσία χωρίς τη θέλησή του: Aνακαλύφτηκε ο δράστης των τελευταίων βιασμών.
Ένας βιασμός μπορεί να επιτευχθεί είτε με σωματική είτε με ψυχολογική βία (πχ με την απειλή μιας απόλυσης).
Στην περίπτωση όπου το θύμα σταματήσει να αντιστέκεται από κάποιο σημείο και έπειτα, ο βιασμός εξακολουθεί και υφίσταται.
Στην κοινωνία μας απλά και μόνον η αναφορά βιασμού ενός άντρα από γυναίκα, εκτός από χαζογελάκια προκαλεί σχόλια του τύπου “τυχερός ήταν” και σε περίπτωση αντίδρασης η πρώτη απάντηση που λαμβάνει κάποιος είναι “μα καλά, αν δεν ήθελε πως του σηκώθηκε”. Σε αυτό το σημείο πραγματικά χρειάζεται να σημειώσουμε πως ένας άνθρωπος μπορεί να φαντασιώνεται ένα βιασμό, αλλά σε καμία περίπτωση να θέλει να τον βιώσει. Παράδειγμα “ελαφρότητας” με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο βιασμός ενός άντρα, είναι αυτό στην περίπτωση μιας βιάστριας στη Ρωσία, που επί τρεις ημέρες κρατούσε όμηρο και βίαζε έναν άντρα που επιχείρησε να ληστέψει το σπίτι της.
Όλα αυτά οδηγούν στο να ντρέπονται σχεδόν όλοι οι άντρες να καταγγείλουν τον βιασμό τους, και ειδικά την σεξουαλική παρενόχληση όταν την υφίστανται.
Σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε πως υπάρχουν βιασμοί μεταξύ ανδρών ή μεταξύ γυναικών, και όχι μόνο υπό τη μορφή της άμεσης σωματικής βίας, αλλά και υπό τη μορφή της εξαναγκαστικής πορνείας που σε μεγάλο βαθμό υπάρχει στην Ελλάδα.
Η επιθυμία και η ανοχή του εξουσιασμού, που αποτελεί κατά τη γνώμη μου έναν από τους λόγους των βιασμών, δεν αποτελεί ασθένεια (ή τέλος πάντων ζωώδες ένστικτο) μόνο των αντρών αλλά και των γυναικών. Δεν αρκεί λοιπόν η συντριβή της πατριαρχίας. Χρειάζεται η κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας. Όχι από άντρα σε γυναίκα ή από γυναίκα σε άντρα, μα από άνθρωπο σε άνθρωπο.
