θρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην ιθαγένεια.
Η συστηματική αυτή άρνηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θεμελιώνεται στην άρνηση της κυβέρνησης της Βιρμανίας να χορηγήσει ιθαγένεια στους Ροχίνγκια, αφήνοντάς τους απάτριδες στο δικό τους κράτος. Η άρνηση της ιδιότητας του πολίτη έχει χρησιμοποιηθεί ως το εργαλείο που αφαιρεί από τους Ροχίνγκιας την ταυτότητά τους και το δικαίωμά τους να υπάρχουν.
Η σοβαρή αυτή περιθωριοποίηση και ο περιορισμός των βασικών θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών, έχει αναγκάσει τους Ροχίνγκιας να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε αναζήτηση βιώσιμων συνθηκών. Ως εκ τούτου, μεταξύ 1978 και 1992, περίπου 200.000 Ροχίνγκιας έφυγαν για να σωθούν από την τυραννία του στρατού της Βιρμανίας. Οι περισσότεροι διέφυγαν στο Μπαγκλαντές, όπου παραμένουν ως πρόσφυγες. Η ζωή στο Μπαγκλαντές δεν αποδείχτηκε πολύ βελτιωμένη, αφού το Μπαγκλαντές πρόκειται για ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα κράτη στον κόσμο, στο οποίο επικρατούν οι διακρίσεις σε βάρος των εθνοτικών μειονοτήτων. Όπως οι Ροχίνγκιας που ζουν στη Μπούρμα, έτσι και οι πρόσφυγες Ροχίνγκιας υπόκεινται σε περιορισμό της κυκλοφορίας, συχνά γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης και οι βασικοί τους πόροι είναι σε μεγάλο βάθμό περιορισμένοι. Επίσης, οι γυναίκες Ροχίνγκια έχουν συχνά πέσει θύματα σεξουαλικής βίας σε στρατόπεδα προσφύγων. Η εχθρότητα στο Μπαγκλαντές έχει επμένως οδηγήσει τους Ροχίνγκιας να αναζητήσουν καταφύγιο σε άλλες χώρες , όπως τη Μαλαισία, την Ταϊλάνδη και την Ινδονησία, όπου και συνάντησαν όμως παρόμοια αντιμετώπιση.
Ο ρόλος του Μπαγκλαντές όσον αφορά την κατάσταση των Ροχίνγκιας, επανεμφανίζεται στο φως με τις πρόσφατες εθνοτικές συγκρούσεις που άρχισαν τον Ιούνιο του 2012 στην Burma. Η κλιμακούμενη βία έχει εκτοπίσει 90.000 Ροχίνγκιας. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία η βία εναντίον των Ροχίνγκιας συνεχίστηκε στη δυτική Burma και τον Ιούλιο, με πολλούς Μουσουλμάνους Ροχίνγκιας να έχουν δαρθεί, βιασθεί ή σκοτωθεί. Η ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγόρησε, τόσο της δυνάμεις ασφαλείας όσο και τους Βουδιστές Ρακίνας, για τις νέες επιθέσεις εναντίον των Ροχίνγκιας. Οι αρχές είπαν ότι τουλάχιστον 78 άτομα σκοτώθηκαν και χιλιάδες σπίτια, Βουδιστών και Μουσουλμάνων, κάηκαν ή καταστράφηκαν.
Χωριά καίγονται, άνθρωποι απάγονται, νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργούνται, γυναίκες βιάζονται και παιδιά σκοτώνονται ανελέητα. Οι επιζώντες προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφύγουν από διώξεις και αναζητούν καταφύγιο στο Μπαγκλαντές. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές φαίνεται ότι έχει ξεχάσει τον δικό της αγώνα για την ύπαρξη και έχει υιοθετήσει μια πολιτική κλειστών συνόρων. Σκάφη με άνδρες γυναίκες και παιδιά που λιμοκτονούν, διώχνονται και χωρίς να έχουν άλλη επιλογή, επιστρέφουν στη Μπούρμα για να πεθάνουν ή περιμένουν το θάνατο στην ανοιχτή θάλασσα. Είναι αλήθεια ότι το Μπαγκλαντές ως έθνος αντιμετωπίζει τις δικές του δυσκολίες, και ότι δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες. Ωστόσο, εξακολουθεί να δεσμεύεται από κανόνες του εθιμικού διεθνούς δικαίου, κυρίως, αυτόν της «μη επαναπροώθησης” , μια αρχή η οποία απαγορεύει την επιστροφή του θύματος της δίωξης στον διώκτη του.
Εκτός από τις υποχρεώσεις του Μπαγκλαντές, παραμένει πρωταρχική ευθύνη της Βιρμανίας να αντιμετωπίσει, όχι μόνο την τρέχουσα ανθρωπιστική καταστροφή, αλλά και το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή έχει γεννηθεί. Η πραγματικότητα υπαγορεύει ότι η Βιρμανία, παρά την στροφή της προς τον “εκδημοκρατισμό”,συνεχίζει να μην συμπεριλαμβάνει τα δικαιώματα των Ροχίνγκιας στη νέα της πολιτική ατζέντα. Μόνο που δεν πρόκειται πια για ένα εθνικό, ούτε για ένα περιφερειακό ζήτημα. Έχει γίνει ένα ζήτημα το οποίο απαιτεί τη διεθνή ανησυχία, την καταδίκη και τη δράση. Δεν υπάρχουν άλλοι όροι για να περιγραφεί η δίωξη κατά των Ροχίνγκιας, εκτός από εθνοκάθαρση και γενοκτονία. Αναγνώριση αντάξια μερικών από των πιο σκοτεινών στιγμών της ιστορίας όπως στη Ρουάντα και στη Βοσνία.
Η αδράνεια στη διεθνή σκηνή, όσον αφορά τη σιωπηλή σφαγή στη Μπούρμα, είναι αυτή ακριβώς που εκθέτει τον κορεσμό της πολιτικής και της εξουσίας που κατοικεί στον πυρήνα των παγκόσμιων συστημάτων διακυβέρνησης μας.
Υπό το φως αυτών των ελλείψεων, η ελπίδα μπορεί να βρεθεί μόνο σε απλά κινήματα, στην κοινωνία των πολιτών και στο πνεύμα όσων έχουν το θάρρος να πούνε “ όχι πια”
*************************************
Περισσότερες πληροφορίες για τους Ροχίνγκιας, όπως και πληροφορίες για δράσεις, συλλογή υπογραφών κλπ, μπορείτε να βρείτε στα sites των ανθρωπιστικών οργανώσεων Amnesty International και Restless Beings
ΠΗΓΕΣ: http://london.indymedia.org/articles/12539
http://www.guardian.co.uk/world/2012/jul/20/burmese-muslims-violence-amnesty?intcmp=239
Φωτογραφίες: Restless Beings
Πρώτη δημοσίευση: filistina’s blog
