Προσπαθώ να στρίψω με το αυτοκίνητο σ’ένα δρομάκι κοντα στο σπίτι μου, δυσκολεύομαι γιατί στη γωνία είναι αφημένο ένα καρότσι από σούπερ μάρκετ διπλα στους κάδους σκουπιδιών, βλέπω τα πόδια ενος ανθρώπου μονο, ο υπόλοιπος ειναι χωμένος ολος μεσα στον κάδο, τα καταφέρνω τελικα και καθώς στρίβω ακούω, ένα συγνώμη. Γυρίζω κοιτάω, είδε ότι προσπαθουσα, σήκωσε το κεφάλι από τον κάδο για να μου φωνάξει συγνώμη. Παγώνω….δεν πειράζει του λέω με αμηχανία. Δεν πειράζει, τι δεν πειράζει; Δεν πειράζει που υπάρχει; Γιατι κάπως έτσι ακουστηκε το συγνώμη του, σαν «συγνώμη που υπάρχω».
Δυο μέρες μετά περπατώντας, βλέπω μια γιαγιά να προσπαθεί να περάσει μια κεντρική λεωφόρο σέρνοντας μια μαύρη τσάντα σκουπιδιών, την κρατάει σφιχτά, σα να χει μέσα ό,τι πιο σημαντικό. Έχει κάτσει στη μέση του δρόμου στις διαχωριστικές λωρίδες και δεν σταματά κανείς να την αφήσει να περάσει, ακουγονται κορναρίσματα, κάποιος φωνάζει «πού πας γαμώτο θα σε πατήσουμε και θα σε πληρώνουμε μετά», ευτυχώς βρίσκεται καποιος σταματάει και η γιαγιά περνάει απέναντι. Τα βάζω με τον εαυτό μου που καθόμουν απλά και κοίταζα, για να εξιλεωθώ την ρωτάω αν ειναι καλά γιατι φαίνεται ταραγμένη. Καλά ειμαι παιδί μου, μού λέει, περίμενα πόση ώρα να περάσω απέναντι δεν εχει και φανάρι εδω κοντά, κάθησα και γω σαν την χαζή μέσα στη μέση, μολις άδειασε η μια πλευρά. Δίκιο είχε ο κόσμος, έχουν τα προβλήματα τους όλοι, να χουν και μας ; Πρέπει να φύγω τωρα, μου λέει, συγνώμη. Κι άλλη συγνώμη….κι άλλη συγνώμη που ακουγεται σα «συγνώμη που υπάρχω».
Στα φανάρια της Σταδίου, πλησιάζει ένας μεσήλικας το παράθυρο του αυτοκινήτου, ζητάει λεφτά, ξέρω ναι, πολλοί λένε πως δεν πρέπει να δίνεις, δεν βοηθάς έτσι. Βγάζω κάτι ψιλά να του δώσω. Ακούω χίλια ευχαριστώ. Το φανάρι αργει να ανάψει πράσινο μου πιάνει την κουβέντα, βαρέθηκα μου λέει, κουράστηκα, από τότε που μου πήραν το δικαίωμα να δουλεύω επειδή έχω ψυχολογικό πρόβλημα, καταστράφηκα. Ευχαριστώ κοπελιά και συγνώμη για την ενόχληση.
Συγνώμη….συγνώμη….συγνώμη
Μέσα σε πέντε μέρες άκουσα τρεις συγνώμες, από ανθρώπους που όχι μόνο δεν μου την όφειλαν, αλλά τους την όφειλα, τρεις συγνώμες για την ύπαρξή τους, αυτό ήταν κυρίως που με ισοπέδωσε.
Και σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι, οι εξαθλιωμένοι ενός άρρωστου συστήματος ήταν πάντα εκεί, απλά τώρα λόγω των συνθηκών της κρίσης έχουν γίνει πιο ορατοί, τώρα ίσως κάποιοι τους θυμουνται πιο συχνά γιατί ξέρουν, ότι έτσι όπως εξελλίσσονται τα πράγματα, δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθείς στη θέση τους. Όμως πάντα υπήρχαν, σε ένα κράτος που ποτέ δεν λειτούργησε ως κράτος πρόνοιας, σε μια κοινωνία που έκρυβε πίσω από το λάηφ στάηλ, τα φώτα, την καφεδιά, τις μπύρες, τα ποτά, τα κλαμπ, τα μπαράκια, την ασχήμια και την δυστυχία της. Σε μια κοινωνία που δεν ήθελε να βλέπει την εξαθλίωση, παρά μονάχα σε κάτι ριάλιτυ στην τηλεόραση για να κάνει μετά τον σταυρό της που ευτυχώς εκείνη είναι πιο τυχερή. Και όσες πορείες για τις μειώσεις μισθών κι αν γίνουν, όσες πορείες για την διεκδίκηση των εργατικών δικαιωμάτων κι αν γίνουν, πάντα θα υπάρχουν οι παράπλευρες απώλειες ενός καπιταλιστικού συστήματος, που κρύβει κάτω από το χαλί, τα πιο δυστυχή του θύματα, ή τα χρησιμοποιεί για να νιώσεις εσύ τυχερός που τουλάχιστον δεν έχεις «καταντήσει» ακόμα έτσι.
Σε μια χώρα που στοιβάζει τους ψυχικά ασθενείς σε τρελοκομεία μέσα στις χειρότερες συνθήκες, σε μια χώρα που ποτέ δεν σεβάστηκε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, οι οποίοι είναι σα να μην υπαρχουν. Σε ένα κράτος, που άπαξ και σταματήσεις να είσαι παραγωγικός σε πετάει στα σκουπιδια σου δίνει δυο ψίχουλα αν στα δινει κι αυτά και έχει πρώην υπουργό του, τον κ. Λοβέρδο αν θυμάστε, να δηλώνει στα κανάλια πως ναι εχουμε πρόβλημα με τις συντάξεις, αφού ο κόσμος δεν πεθαίνει πια ευκολα. Σε μια τέτοια χώρα, απλά τώρα οι εξαθλιωμένοι έχουν γίνει περισσότεροι και λόγω των περικοπών σε όλους τους τομείς της δήθεν κρατικής πρόνοιας έχουν βγει στην επιφάνεια κυκλοφορούν περισσότερο ανάμεσα μας, τους συναντάμε πλέον καθημερινά και όχι σπάνια ή σε συγκεκριμένες πια περιοχές.
Και ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι συγνώμη. Συγνώμη που μας χάλανε την μικροαστική μας μόστρα και πλασματική ευτυχία, συγνώμη που μας θυμίζουν στις πλάτες ποιανών τόσα χρόνια νομίζαμε πως είμασταν μια χαρά, στις πλάτες ποιανών στήθηκε ένας τρόπος ζωής που προβαλε κατά κύριο λόγο την καλοπέραση.
Μια συγνώμη λοιπόν, που δεν έχει την αξία, ούτε την αξιοπρέπεια της δική σας συγνώμης, από μας τους ακόμα μη εξαθλιωμένους. Συγνώμη για την τόσα χρόνια αναισθησία μας, συγνώμη για την εθελοτυφλία μας, τον ωχαδελφισμό μας, συγνώμη για την ματαιοδοξία μας, συγνώμη κυρίως για την δειλία μας να μην χάσουμε τα σίγουρα, συγνώμη που τις περισσότερες φορές η αντίδρασή μας περιορίζεται μόνο σε βαρύγδουπα στάτους στο νετ, ή σε κείμενα σαν αυτά εδώ.
Συγνώμη…….
