Saron : “H ιστορία μου ως βιασμένη πρόσφυγας….”

Mία δημοσιογράφος και ακτιβίστρια η Saron μιλάει εδώ για την τραγική δοκιμασία της ως πρόσφυγας, η οποία ξεκίνησε το 2001, όταν παραβρέθηκε ως δημοσιογράφος σε μια διαδήλωση που σημαδεύτηκε από βίαια επεισόδια.

 Η Saron, της οποίας το όνομα έχουμε αλλάξει για να εξασφαλιστεί η ασφάλειά της, αρχικά έγραψε για την απόδρασή της και τον βιασμό της στην Αιθιοπία και για τους μετέπειτα αγώνες της στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε μια έκθεση της βρετανικής οργάνωσης “Οι Γυναίκες για τις Γυναίκες πρόσφυγες” η οποία δραστηριοποιείται ώστε να εξασφαλίσει, ότι οι γυναίκες και τα παιδιά πρόσφυγες που ζητούν άσυλο αντιμετωπίζονται με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.  

  Η ιδρύτρια της οργάνωσης, Νatasha Walter, αναφέρει πως η Saron είναι μόνο μία από τις πολλές γυναίκες σε όλο τον κόσμο, που προσπαθούν να ξεφύγουν από την σεξουαλική βία, για να διαπιστώσουν ότι έχουν απορριφθεί από το σύστημα παροχής ασύλου του Ηνωμένου Βασιλείου και όχι μόνο.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από την προσωπική αφήγηση της Saron:

Την ημέρα που η ζωή μου άλλαξε ήμουν 23 χρονών. Κατάγομαι από την Αιθιοπία. Πάντα αγαπούσα τη γραφή, και μόλις τελείωσα το λύκειο άρχισα να δουλεύω σε μια εφημερίδα. Το 2001, είχα παραβρεθεί ως δημοσιογράφος της εφημερίδας σε μια διαδήλωση φοιτητών. Η αστυνομία ήρθε και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως τους ανθρώπους. Όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι, άνθρωποι έπεφταν στον δρόμο, οι εικόνες ήταν φρικτές.
Σαράντα φοιτητές έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα. Έγραψα ό, τι είδα στην εφημερίδα. Το βράδυ, η τηλεόραση είπε ότι η κυβέρνηση είχε διαλύσει την διαδήλωση ειρηνικά.  Στη συνέχεια, η αστυνομία ήρθε στο χώρο εργασίας μου για να με συλλάβει.
 Ρώτησα γιατί. Μου είπαν ότι είχα πει ψέματα.

[…]

    Η φυλακή ήταν μια κόλαση. Ένα μικρό δωμάτιο, μια σχισμή για ένα παράθυρο. Δεν είχε στρώμα, ή ένα πάπλωμα. Κοιμόμουν στο πάτωμα. Στην τουαλέτα επιτρεπόταν να πηγαίνω μια φορά μόνο την ημέρα. Δεν υπήρχε χαρτί ούτε νερό για να πλυθείς. Έντομα πηδούσαν από το ένα άτομο στο άλλο. Χτυπήθηκα από μια μόλυνση στα νεφρά και το σώμα μου καλύφθηκε ολόκληρο από εξανθήματα. Μερικοί κρατούμενοι ήταν πολύ βίαιοι. Ήθελαν μόνο πρόβληματα, μια δικαιολογία για να καυγαδίσουν. Τις περισσότερες φορές καθόμουν σε μια γωνία, σιωπηλή. Η ανάκριση συνεχιζόταν μέρα με τη μέρα. Έμεινα στη φυλακή για περίπου 
τέσσερις μήνες.

   Όταν βγήκα από την φυλακή δραστηριοποιήθηκα με την πολιτική οργάνωση Oromo Liberation Front [μια παράνομη αυτονομιστική ομάδα]. Δεν θα μπορούσε να αφήσω έτσι τα όσα έγιναν και να τα ξεχάσω. Μια μέρα τον Αύγουστο του 2002 ήταν ένα ωραίο, ηλιόλουστο απόγευμα, λίγο μετά από τις πέντε. Είχα πάρει ένα λεωφορείο από το χώρο εργασίας μου. Είχα αργήσει να συναντήσω μερικούς ανθρώπους από τον οργάνωση. Είχα κάποια φυλλάδια στην τσάντα μου. … Μόλις βρήκαν τα φυλλάδια με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Αυτή τη φορά η κράτηση ήταν χειρότερη.

    Μέρα με τη μέρα με ανέκριναν. Μετά από τέσσερις ή πέντε μήνες ένας αστυνομικός ήρθε στο κελί μου και με πήρε στο γραφείο του. Άρχισε τις ερωτήσεις. Ήξερε το όνομα του οργάνωσης, αλλά δεν ήξερε με ποιους συνεργαζόμουν και πού είχε η οργάνωση την βάση της. Είχε σκούρο χρώμα δέρματος και μεγάλα μάτια. Τα φρύδια του ήταν παχιά. Μύριζε βρώμικα, ήταν φρικτό. Είχε πολύ ζέστη. Νομίζω ότι ήταν μεσημέρι. Αλλά δεν είχα ρολόι.

  Άρχισε να με αγγίζει. Προσπάθησα να ξεφύγω. Είπε ότι θα μπορούσε να κάνει ό, τι ήθελε. Μου είπε να σταματήσω να αντιστέκομαι. Άρχισα να κλαίω, και έγινε ακόμη πιο άγριος. Άρχισε να με χαστουκίζει. Πάλεψα μαζί του, προσπάθησα να αρπάξω το χέρι του. Έγινε όλο και πιο βίαιος. Είπε ακόμη κι αν φώναξω κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει, γι ‘αυτό καλύτερα να κάνω ησυχία. Αλλά δεν έμεινα ήσυχη. Χτύπησε το πρόσωπό μου και τη μύτη μου άρχισε να αιμορραγώ. Αισθάνθηκα ζάλη. Εκείνος δάγκωσε το στήθος μου. Το στήθος μου άρχισε να αιμορραγεί. Μετά από αυτό ένιωσα εξαντλημένη. Δεν μπορούσα να αντισταθώ πια. Έκανε ό, τι έκανε. Με βίασε.

   Έπειτα με πήγαν στο νοσοκομείο. Όλη την ώρα υπήρχε ένας υπάλληλος της φυλακής μαζί μου. Στη συνέχεια, ήρθε η αδελφή μου. Μου είπε ότι ο πατέρας μου της είχε δώσει χρήματα για να οργανώσει τα πάντα. Αρχικά δωροδόκησε την νοσοκόμα. Η νοσοκόμα μου έδειξε μια διέξοδο, μια έξοδο του προσωπικού, και μου είπε πότε να φύγω από κει, όταν ο αξιωματικός της φυλακής έκανε το διάλειμμά του. Πήρα ένα ταξί με τα χρήματα που η αδελφή μου μου είχε δώσει και πήγα στο σπίτι της  θείας μου. Δεν ήξερα πού θα πήγαινα συνέχεια.

   Μια ομάδα ανθρώπων που θα εγκατέλειπαν την χώρα,  ήρθε ένα βράδυ και με το αυτοκίνητο προς τη Βόρεια Αιθιοπία. Μετά από αυτό ταξίδεψαμε με τα πόδια προς τα σύνορα μέσα από την έρημο. Περπατούσαμε την νύχτα, με ένα φακό. Υπήρχαν τεράστιες φυτείες από ηλίανθους, δεν μπορούσες να δεις πού τέλειωναν. Μας πήρε πέντε ημέρες για να τις διασχίσουμε. Όπου βρίσκαμε ποτάμι, πίναμε νερό. Σκέφτηκα, “Αν πεθάνω εδώ κανείς δεν θα το μάθει.”

[…]

  Μετά από πέντε μέρες φτάσαμε στα σύνορα με το Σουδάν. Περάσαμε τη νύχτα. Μείναμε στο Χαρτούμ για δύο εβδομάδες περίπου, μια μέρα ένας λευκός άνδρας ήρθε και μου είπε να πάω μαζί του στο αεροδρόμιο. Έτσι έφυγα από την Αφρική χωρίς να πω αντίο στον πατέρα μου ή η μητέρα μου.
  
Όταν έφτασα στο Λονδίνο ο άντρας που με συνόδευε, περπάτησε από το αεροπλάνο μαζί μου και μετά με άφησε σε ένα διάδρομο, είπε, περίμενε εδώ…. Δεν είχα καθόλου χαρτιά, εκείνος τα είχε όλα.  Η ασφάλεια με ρώτησε αν ζητάω άσυλο και είπα, ναι.  Κοιμήθηκα εκεί στην καρέκλα εκείνο το βράδυ και την επόμενη μέρα με έστειλε σε έναν ξενώνα στο δυτικό Λονδίνο. Ήταν γεμάτο από αγνώστους, όλοι τους αιτούντες άσυλο. Συνειδητοποιήσα τότε, ότι εδώ θα πρέπει να ξεκινήσω τη νέα μου ζωή. 

[…]

Ήρθα εδώ γιατί αναγκάστηκα. Δεν θα είχα ποτέ επιλέξει να αφήσω την οικογένειά μου, ό, τι αγαπώ στη χώρα μου, την ηλιοφάνεια, την μουσική, το φαγητό που έχει ωραία γεύση στο στόμα. Όταν αρνήθηκαν να μου παρέχουν άσυλο, δεν είχα πια χρήματα και πουθενά να μείνω.

[…]

Πού κοιμόμουν; Τραγικό. Νομίζω ότι άγγιξα την τρέλλα. Βρισκόμουν σε παράκρουση. Έκλαιγα όλη την ώρα. Δεν είχα κανένα νόμιμο χαρτί που θα μπορούσε να με βοήθησει να βρω δουλειά ή να μείνω στη χώρα. Ήμουν άπορη. Ήμουν εντελώς χωρίς φίλους. Αν κοιμάσαι στο δρόμο και είσαι γυναίκα οι άντρες το εκμεταλεύονται, σου προτείνουν να σου προσφέρουν ένα ασφαλές μέρος, ένα ζεστό χώρο, αλλά τότε αυτό δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό που μου έκανε ο αστυνομικός όσο ήμουν στη φυλακή. 

  Κοιμήθηκα στο “Κing’s Cross”. Όταν είχε πολυ κρύο κοιμόμουν στα λεωφορεία. Μια μέρα είδα μια πινακίδα, “υγειονομική περίθαλψη για τους άστεγους” και μπήκα μέσα Ο γιατρός που ήταν βρισκόταν εκεί, ήταν ένας καλός άνθρωπος. Ένιωσε σοκαρισμένος όταν με είδε. Ήμουν άρρωστη, παγωμένη, δεν είχα πλυθεί. Με έστειλε στο νοσοκομείο. Ο γιατρός μου εκεί βρήκε έναν σύμβουλο οποίος στη συνέχεια μου βρήκε έναν δικηγόρο.
  Άρχισα να κάνω αιτήσεις πάλι [στον Οργανισμό για τα σύνορα της χώρας κάθε εβδομάδα, όπως όλοι οι αιτούντες άσυλο στο Ηνωμένο Βασίλειο απαιτείται να κάνουν]. Μια μέρα, τελικά πήραν τα χαρτιά για να τα ελέγξουν στον υπολογιστή. Τότε μου είπαν να καθίσω σε μια γωνία. Σχεδόν δύο ώρες αργότερα, ήρθε ένας αξιωματικός και φώναξε το όνομά μου. Με πήγαν σε ένα μικρό δωμάτιο και με τράβηξαν φωτογραφίες, έψαξαν τις τσέπες μου, τα παπούτσια μου, τα πάντα. Έπρεπε να βγάλω σχεδόν όλα τα ρούχα μου. Στεκόμουν σχεδόν γυμνή σε ένα κρύο δωμάτιο. … Ρώτησα αν θα μπορούσα να πάρω ένα τηλέφωνο. Είπαν, “Εδώ δεν είναι φυλακή, εδώ είναι κρατητήριο μεταναστών. Αν ήσουν στη φυλακή θα μπορούσες να τηλεφωνήσεις”.

[…]

  Με μετεφεραν στη συνέχεια στο Κέντρο Κράτησης Wood Yarl. … Φοβόμουν τους φρουρούς ασφαλείας. Τα λευκά πουκάμισα και τα μαύρα παντελόνια μου θύμισα τη βία που είχα υποστεί στη φυλακή. Ένιωσα πως κανείς δεν ήταν ασφαλής σε αυτό το μέρος. Έμεινα στο κρεβάτι. Δεν θα μπορούσα να πληθώ, δεν μπορούσα να κινηθώ, δεν μπορούσα να φάω. Όταν δεν είχα φάει για μερικές ημέρες ένας γιατρός ήρθε στο δωμάτιό μου. Με κοίταξε σοκαρισμένος.  Είπε: “Αυτή πρέπει να πάει στο νοσοκομείο, είναι αφυδατωμένη.” Μια ώρα αργότερα, ήρθε το ΕΚΑΒ. Ήμουν τόσο αδύναμη που δεν μπορούσε να σταθώ όρθια, αλλά παρόλα αυτά έστειλα μαζί μου δύο φύλακες . Ο γιατρός στο νοσοκομείο με ρώτησε τι είχε συμβεί. Αλλά οι φύλακες στέκοντα ακριβώς δίπλα μου. Δεν θα μπορούσα να του πω τίποτα. Συνέχισε να ρωτάει, αλλά εγώ κρατούσα το στόμα μου κλειστό.
   
  Ό, τι κι αν έκανα ή έλεγα, οι φύλακες θα το σημείωναν. Μέρα και νύχτα παρέμεναν δίπλα στο κρεβάτι μου, παρατηρώντας με. Ακόμα και όταν ήμουν στην τουαλέτα έρχονταν μαζί μου, και μου έλεγαν να αφήνω την πόρτα ανοιχτή. Μετά από 11 ημέρες, το Υπουργείο Εσωτερικών απέστειλε επιστολή στο νοσοκομείο και μου είπε ότι θα με αφήσουν ελεύθερη. Πήρα το εισιτήριο τρένου που μου έδωσαν και πήγα πίσω στο Λονδίνο, πήγα πίσω στους δρόμους.

 Όταν συνελήφθη την τρίτη φορά, βίωσα ξανά όλη την διαδικασία μέχρι και την διαδρομή προς το αεροδρόμιο. Είχα προσπαθήσει να αυτοκτονήσω, έτσι με είχαν κρατήσει σε ένα δωμάτιο μόνη μου , όπου θα μπορούσαν να με παρακολουθούν. Τότε, μια μέρα, μου είπαν:  “Ετοιμάστε τα ρούχα σας , θα πάτε πίσω στη χώρα σας αύριο.” … Ήρθαν νωρίς το πρωί. Δύο άνδρες, μεγαλόσωμοι και δύο γυναίκες. Τέσσερις άνθρωποι, μόνο για μένα. Είπαν, “Miss Saron, μας έχουν πει ότι είστε μια επικίνδυνη γυναίκα. οπότε αν δεν φύγετε με ήρεμο τρόπο, θα αντιμετωπιστείτε με σκληρότητα. Φεύγετε σήμερα, είτε σας αρέσει είτε όχι. “

[…]

  Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω σε όλη τη διαδρομή. Εκείνοι κουβέντιαζαν αδιάφοροι μεταξύ τους.  Όταν ήμασταν κοντά στο αεροδρόμιο ένας από τους συνοδούς μου δέχτηκε μια τηλεφωνική κλήση. Γέλασε. “Είστε τόσο τυχερή, γυρίζουμε πίσω.” Ο δικηγόρος μου είχε πετύχει μια δικαστική επαναξέταση για μένα.
 Τώρα πια έχω άδεια παραμονής, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω τι πέρασα όλα αυτά τα χρόνια.
Συνήθιζα να είμαι γεμάτη ελπίδες και αισιόδοξη. Ακόμα και όταν ήρθα σε αυτή τη χώρα νόμιζα ότι θα επιβιώσω και θα ξεκινήσω μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό μου.
Δεν με λύγισε αυτό που μού συνέβη στην πατρίδα μου. Ήταν αυτό που μου συνέβη εδώ. Αυτό διέλυσε το κουράγιο και την ψυχή μου.

πηγή :http://www.womenundersiegeproject.org/blog/entry/abused-from-ethiopia-to-england-my-story-as-a-raped-refugee

[Δε νομίζω πως θα μπορούσα να προσθέσω οτιδήποτε, μετά από αυτή την ομολογία της συγκεκριμένης γυναίκας, που όπως σημειώνεται είναι μία από τις χιλιάδες με ανάλογες ιστορίες, όχι μόνο γυναικών αλλά γενικότερα ανθρώπων, που ξεριζώνονται σαφώς χωρις να το θέλουν, αλλά γιατί εξαναγκάζονται ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι όσοι βλέπουν και αντιμετωπίζουν αυτούς τους ανθρώπους ως βάρος και περιττούς, αυτούς τους ανθρώπους που ΕΜΕΙΣ οι πολιτισμένοι κυρίως της Δύσης τους έχουμε φέρει σε αυτήν την κατάσταση, θα πρέπει να αφαιρεθούν και να μην συνυπολογίζονται στο ανθρώπινο είδος αλλά και γενικότερα σε οποιοδήποτε είδος του ζωικου βασιλείου. Κοινώς εκείνοι είναι που αποτελούν βάρος στην ανθρώπινη κοινωνία και καλά θα κάνουν να μας απαλλάξουν σύντομα από την παρουσία τους…. ]
 

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο