Από την Fatin Bundagji (δημοσιογράφος των Αrab News)
Mία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της εποχής μας, είναι η κατάληψη του τομέα της ψυχαγωγίας των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Από τις ιστορίες με τις νεράιδες, μέχρι τα sci – fi κόμικς, τα προγράμματα για παιδιά, και σε όλη την διαδρομή προς την βιομηχανία του κινηματογράφου, η ψυχαγωγία ως μια σύγχρονη μορφή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αποτελεί εγχείρημα, που βρίσκεται σε έναν σκοτεινό και εμπαθή δρόμο, ο οποίος ελέγχεται από αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία και τροφοδοτείται από αυτούς που έχουν χρήματα. Και σε έναν κόσμο που σήμερα παλεύει για την επιβίωση της ειρήνης και της σταθερότητας, ο κλάδος αυτός πέφτει θύμα μιας προμελετημένης πολιτικής αντζέντας που στοχεύει στην πλύση εγκεφάλου της κοινής γνώμης.
Σαν μια πρώτη σύλληψη, τα εγχειρήματα αυτών των μορφών, της ψυχαγωγίας μέσω δημόσιων θεαμάτων, στόχευαν στο να μας κάνουμε να γελάμε, κάποιες φορές να κλαίμε και σχεδόν πάντα στο να βρίσκουμε μια προσωρινή διαφυγή προς μια πλαστή πραγματικότητα και στον τρόπο ζωής των ηρώων με τους οποίους συχνά ταυτιζόμασταν.
Ωστόσο, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, η ψυχαγωγία δεν θα πρέπε ποτέ να έχει σκοπό, να προκαλεί το μίσος, την δαιμονοποίηση, ή την δυσφήμηση ανθρώπων, που ανήκουν σε διαφορετικό χρώμα, φυλή ή θρησκεία.
Σαν παιδί δεν μπορώ να ξεχάσω το πάθος μου για τις Δυτικές ταινίες, με πρωταγωνιστές τον Clint Eastwood, τον Lee Van Cleef, τον Charls Bronson, ταινίες που παρουσίαζαν τους καουμπόυδες ως καλούς, ενώ τους Ινδιάνους, τους ιθαγενείς Αμερικανούς ως άγριους, απολίτιστους και άξεστους. Στο παιδικό μυαλό μου – και παρόλη την βία που χα αντικρίσει στην ταινία- έφευγα από τον κινηματογράφο ενθουσιασμένη και χαρούμενη για κάποιον διεστραμμένο λόγο, ένιωθα πως εφόσον είχαν κερδίσει οι “καλοί” όλα ήταν εντάξει.
Χρειάστηκε να μεγάλωσω για να καταλάβω και να συνειδητοποιήσω πως όσα είχα δει ως παιδί, ήταν η χυδαία διαστρέβλωση μιας τραγικής πραγματικότητας, η οποία χειραγωγήθηκε από τον εξουσιαστή και τον εισβολέα ώστε να εξυπηρετήσει την δική του πραγματικότητα.
Ομοίως δεν μπορώ να ξεχάσω το πάθος μου για τις ταινίες που είχαν ως θέμα τους τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ταινίες στις οποίες οι Ιάπωνες ήταν ο εχθρός και οι Αμερικάνοι ήταν οι ήρωες. Και για άλλη μια φορά, για κάποιον διεστραμμένο λόγο, έφευγα από τον κινηματόγραφο συνεπαρμένη, που οι καλοί είχαν νικήσει και μάλιστα αυτή τη φορά ρίχνοντας ατομικές βόμβες στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Για καλή μου τύχη μεγάλωσα και σήμερα ευτυχώς γνωρίζω και κατανοώ καλύτερα. Σήμερα γνωρίζω, πως από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 , η συστηματική δυσφήμηση των μουσουλμάνων, βρίσκεται σε έξαρση και άνοδο.
Ένα παράδειγμα είναι η ταινία δράσης Taken 2 (Αρπαγή 2). Μια ταινία που ήλπιζα πως θα διεγείρει την αγάπη μου για την περιπέτεια, αντ’αυτού όμως πυροδότησε την οργή μου. Και αυτό γιατί, από τα πρώτα κιόλας λεπτά της έναρξης της ταινίας, το Ισλάμ φιλοτεχνείται στο μυαλό του θεατή, ως μια θρησκεία βίας, με παράλογη λογική, εμπόριο σαρκός και αδικαιολόγητες βεντέτες.
Το ενδιαφέρον είναι, ότι όταν έκανα μια μικρή έρευνα, σχετικά με την ταινία, ανακάλυψα ότι παρόλο που η γλώσσα της ήταν αγγλική, ήταν Γαλλικής παραγωγής σε σκηνοθεσία του Olivιer Megaton στην οποία συμμετείχε ένα ευρύ διεθνές καστ ηθοποιών με πρωταγωνιστή τον Liam Neeson. Tώρα τι σημαίνει αυτό;
Θα το αφήσω αυτό λοιπόν στην δική σας κρίση. Σας γνωσοποιώ όμως και το εξής : Τον περασμένο μήνα κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με το τίτλο : “France and the Hated Society: Muslim Experiences” από τους Saied R. Ameli, Arzu Merali και Ehsan Shahghasemi. Πρόκεται για ένα βιβλίο σχετικά με τις εμπειρίες των μουσουλμάνων από εγκλήματα μίσους στην Γαλλία. Εξετάζει και παρουσιάζει, πώς οι Γάλλοι Μουσουλμάνοι νιώθουν ότι αποτελούν στόχο μιας ισλαμοφοβικής εκστρατείας που τροφοδοτείται από το Γαλλικό κράτος, τους θεσμούς, τις ιδεολογίες και τις πολιτικές. Το βιβλίο αποτελεί μια σημαντική παρεμβάση και έχει ενδιαφέρον για τους πολιτικούς φορείς, τους ακτιβιστές καθώς και για τους μελετητές.
Σύμφωνα με το βιβλίο, οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η επιθετική και προσβλητική προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης εναντίον του Ισλάμ, θεωρείται πλέον ως κάτι “φυσιολογικό” σε έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων στο εσωτερικό της Ευρώπης. Υποστηρίζουν ότι αυτό επιτρέπει σε δεξιές ομάδες όπως η ” English Defense League” (Αγγλικός Συνασπισμός Άμυνας) στο Ηνωμένο Βασίλειο, και το “Νation Front” (Eθνικό Μέτωπο) στην Γαλλία, να προωθούν και να εκδηλώνουν ανοιχτά το μίσος τους προς το Ισλάμ, με αποτέλεσμα συχνά πολύ σοβαρές επιθέσεις εναντίον μουσουλμάνων στη Δύση.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ειρωνεία της υπόθεσης. Από την μια πλευρά, έχουμε μια Δυτική στάση που υποστηρίζει πλήρως τα ισλαμοφοβικά υπονοούμενα, βασιζόμενη στην ιδέα “της ελευθερίας του λόγου”, αλλά ταυτόχρονα αυτή η Δυτική στάση και έκφραση, που ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει την ελευθερία του λόγου, είναι έτοιμη χωρίς κανέναν ενδοιασμό να καταδικάσει και να ποινικοποιήσει, κάθε κριτική ή λόγο που αισθάνεται ότι έχει αντι-σημιτικά υπονοούμενα……γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
http://english.alarabiya.net/views/2012/11/05/247722.html
