Είναι γεγονός ότι δεν είναι όλοι οι ελεύθεροι μαχητές αφιερωμένοι τζιχαντιστές, αν και οι περισσότεροι από αυτούς νομίζουν, ή λένε, ότι αυτό που ασκούν είναι «Τζιχάντ». Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί απλοί άνθρωποι, ακόμα και κλέφτες, κλπ. μεταξύ αυτών, όπως και σε κάθε ένοπλο αγώνα.
Η πρώτη και μόνιμη εντύπωση μου σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση στη Συρία, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον λαϊκή επανάσταση. Αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι μια ένοπλη επανάσταση που θα μπορούσε απλά να εκφυλιστεί σε εμφύλιες συγκρούσεις.
Ο λαός της Συρίας, ο οποίος έχει δείξει πρωτοφανές θάρρος και αποφασιστικότητα κατά τους πρώτους μήνες της επανάστασης αψηφώντας το καθεστώς Άσαντ, έχει πραγματικά εξαντληθεί τώρα. Δεκαεννέα μήνες άγριας καταστολής και τον τελευταίο καιρό η πείνα, η εκτεταμένη ανέχεια και οι συνεχείς βομβαρδισμοί από το στρατό του καθεστώτος, αποδυνάμωσε το πνεύμα του. Στο τέλος αυτός που επωφελήθηκε από όλο αυτό δεν ήταν το καθεστώς, αλλά η αντιπολίτευση, ειδικά οι ισλαμιστές.
Λόγω των διεθνών σχέσεων της, ειδικά με τις πλούσιες δεσποτικές κυβερνήσεις του Κόλπου, η αντιπολίτευση μπορεί τώρα να τροφοδοτήσει και να στηρίξει τον πληθυσμό στις περιοχές που ελέγχονται από τις δυνάμεις της. Θα υπήρχε πολύ σοβαρή ανθρωπιστική κρίση χωρίς μια τέτοια υποστήριξη. Αλλά η στήριξη αυτή δεν παρέχεται δωρεάν, ούτε από τους ηγεμόνες του Κόλπου, ούτε από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης. Αυτό που ζητάνε, όπως και κάθε άλλη εξουσιαστική δύναμη, είναι η υπακοή και η υποταγή. Αυτό στην πραγματικότητα θα μπορούσε μόνο να σημαίνει τον θάνατο της συριακής επανάστασης ως μιας θαρραλέας πράξης του συριακού λαού.
Ναι, βοήθησα κάποιους τζιχαντιστές να επιβιώσουν [1] και άλλους να επιστρέψουν στην μάχη. Αλλά η πραγματική πρόθεση μου ήταν να βοηθήσω τις μάζες στις οποίες ανήκω, κατ ‘αρχάς ως γιατρός, και,
δεύτερον, ως αναρχικός.
Για να πω την αλήθεια, δε νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι με το ίδιο το Ισλάμ. Το Ισλάμ μπορεί επίσης να είναι ισότιμο, ή ακόμα και αναρχικό. Στην ιστορία του Ισλάμ υπήρξαν λόγιοι που ζητούσαν μια ακρατική και ελεύθερη μουσουλμανική κοινωνία, ακόμη και ένα ελεύθερο σύμπαν χωρίς κανενός είδους εξουσία.
Το πρόβλημα με αυτό που συμβαίνει τώρα στη Συρία δεν είναι μόνο η δύσκολη και αιματηρή διαδικασία αλλαγής μιας ανελέητης δικτατορίας, αλλά ίσως είναι κάτι ακόμη χειρότερο: να αντικατασταθεί η μια δικτατορία με μιαν άλλη, η οποία θα μπορούσε να είναι χειρότερη και πιο αιματηρή. Στις αρχές της επανάστασης ένας μικρός αριθμός ανθρώπων, κυρίως αφοσιωμένοι ισλαμιστές, ισχυρίστηκαν ότι εκπροσωπούν επαναστατημένες μάζες και αυτο-διορίστηκαν οι ίδιοι ως οι αληθινοί επαναστάτες, οι αληθινοί εκπρόσωποι της επανάστασης. Αυτό ήταν κάτι που έγινε δεκτό από το ρεύμα των επαναστατημένων μαζών και των διανοουμένων. Εμείς αντιταχθήκαμε σ’ αυτούς τους εξουσιαστικούς και ακόμη και ψευδείς ισχυρισμούς, αλλά ήμασταν, και εξακολουθούμε να είμαστε, πολύ λίγοι για να κάνουμε οποιαδήποτε πραγματική διαφορά.
Αυτοί οι άνθρωποι υποστήριξαν ότι αυτό που γινόταν ήταν ένας θρησκευτικός πόλεμος, όχι μια απλή επανάσταση των καταπιεσμένων μαζών ενάντια στον καταπιεστή τους. Χρησιμοποίησαν πολύ έντονα το γεγονός ότι ο καταπιεστής ήταν από άλλη αίρεση του Ισλάμ, διαφορετική από την αίρεση της πλειοψηφίας των ανθρώπων που εκμεταλλεύεται, μια αίρεση που έχει συχνά κριθεί από σουνίτες μελετητές στο παρελθόν να είναι ενάντια στις διδασκαλίες του αληθινού Ισλάμ, η οποία είναι ακόμη χειρότερη από το να μην είσαι μουσουλμάνος. Μας συγκλόνισε το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Αλαουίτων, της αίρεσης του δικτάτορα-οι οποίοι είναι οι φτωχότεροι και οι περισσότερο περιθωριοποιημένοι από την πλειοψηφία των Σουνιτών-υποστήριξε το καθεστώς και ότι συμμετείχε στην βίαιη καταστολή των μαζών. Αυτό ήρθε ως “απόδειξη” του “πραγματικού θρησκευτικού πολέμου” που λαμβάνει χώρα μεταξύ Σουνιτών και Aλαουίτων. Και από αυτή την άποψη οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν πραγματικά να ισχυριστούν ότι είναι αληθινοί σουνίτες. Είναι μουσουλμάνοι λόγιοι και είναι τόσο δογματικοί που κανείς δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει πάνω σ’ αυτό. Στην πραγματικότητα, έχουν χτίσει τις πνευματικές και ηθικές αρχές τους πριν από τις υλικές.
Στη συνέχεια, ήρθε η υλική υποστήριξη από τους κυβερνήτες του Κόλπου. Τώρα, η δυνατότητα για οποιαδήποτε πραγματική λαϊκή πάλη μειώνεται με ταχύ ρυθμό. Η Συρία κυβερνάται πλέον από τα όπλα, και μόνο εκείνοι που τα έχουν μπορούν να έχουν λόγο για το παρόν και το μέλλον της. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το καθεστώς του Άσαντ και της ισλαμικής αντιπολίτευσης. Παντού στη Μέση Ανατολή οι μεγάλες ελπίδες εξαφανίζονται γρήγορα – στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και αλλού.
Οι ισλαμιστές φαίνεται να παίρνουν όλα τα οφέλη των θαρραλέων αγώνων των μαζών. Και θα μπορούσαν εύκολα να ξεκινήσουν τη διαδικασία για την ίδρυση του φανατικού τους νόμου, χωρίς έντονη αντίδραση από τις μάζες. Θα μπορούσα να αισθανθώ ακριβώς όπως η Emma Goldman το 1922, όταν διαχωρίστηκε από τους Μπολσεβίκους και απογοητεύτηκε από τους νόμους τους. Στην πραγματικότητα, κανείς σε ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο δεν θυμίζει τόσο τους μπολσεβίκους όσο σήμερα οι ισλαμιστές.
Ακόμα και αφοσιωμένοι σταλινικοί δεν θυμίζουν τόσο τους προγόνους τους, όσο οι ισλαμιστές. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν πολύ καταπιεσμένοι από τους τοπικούς δικτάτορες, που συνήθιζαν να τρομάζουν τις μάζες και τη Δύση, γι’ αυτό και μπορεί να φαίνεται ότι είχαν καθοριστικό ρόλο ως αντιπολίτευση σε αυτές τις δικτατορίες. Ταυτόχρονα, έχουν πραγματικά την ίδια αποτελεσματική μηχανή προπαγάνδας όπως είχαν κάποτε οι μπολσεβίκοι. Είναι τόσο εξουσιαστικοί και επιθετικοί, όπως ακριβώς ήταν οι Μπολσεβίκοι κατά τη διάρκεια των καθοριστικών ημερών της Οκτωβριανής Επανάστασης. Έτσι, φαίνεται λογικό ότι οι αραβικοί λαοί επέλεξαν να τους δοκιμάσουν στην εξουσία, ή να αποδεχθούν την άνοδό τους στην εξουσία και ακόμα και να ελπίζουν, όπως οι Ρώσοι εργάτες και αγρότες έκαναν κάποτε, ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πραγματικά μια καλύτερη και διαφορετικού τύπου κοινωνία. Η Emma Goldman, ξύπνησε πολύ νωρίς από αυτή την ψευδαίσθηση, αλλά στις μάζες πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια. Επίσης η Emma σκέφτηκε, δικαίως κατά τη γνώμη μου, ότι ήταν πολύ σωστό να ξεσηκωθούν οι μάζες και να προσπαθήσουν να αλλάξουν την άθλια πραγματικότητα τους, το μεγάλο «λάθος», αν θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα λάθος, έγινε από τις εξουσιαστικές δυνάμεις που προσπάθησαν να επισκιάσουν τη ν επανάσταση. Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε την επανάσταση και όχι τους ψεύτικους “ηγέτες” της.
Χτίζοντας την ελευθεριακή εναλλακτική λύση: Αναρχική προπαγάνδα και οργάνωση
Το άλλο θέμα που πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για εμάς, τους Άραβες αναρχικούς και τις αραβικές μάζες, είναι το πώς να οικοδομήσουμε μια ελευθεριακή εναλλακτική λύση: δηλαδή, πώς να ξεκινήσουμε μια αποτελεσματική αναρχική ή ελευθεριακή προπαγάνδα και πώς να οικοδομήσουμε ελευθεριακές οργανώσεις. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα ποτέ πριν δοκιμάσει να πείσω κάποιον να γίνει αναρχικός. Έχω επιλέξει έναν ελεύθερο διάλογο μεταξύ «ίσων» με όλους. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι ξέρω τα πάντα ή ότι οποιοσδήποτε αναρχικός ή οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον αξίζει να είναι ο «οδηγός» ή ο «ηγέτης» των άλλων, αλλά ο καθένας αξίζει να είναι στην ίδια θέση με τον Πάπα, τους μουσουλμάνους ιμάμηδες ή τον γενικό γραμματέα κάθε σταλινικού ή λενινιστικού κόμματος. Πάντα πίστευα ότι προσπαθώντας να επηρεάσω τους άλλους είναι ένας άλλος τρόπος για να ασκώ εξουσία πάνω τους. Αλλά τώρα βλέπω το θέμα από μια άλλη σκοπιά: θέλω να κάνω τον αναρχισμό «διαθέσιμο» ή γνωστό σε όλους εκείνους που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια σε κάθε καταπιεστική εξουσία της οποίας υποφέρουν την καταστολή, είτε είναι εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, φεμινίστριες, νέοι, είτε εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες, κλπ. Στόχος είναι να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε ένα παράδειγμα ή ένα δείγμα της νέας ελεύθερης ζωής στο σώμα μιας ελεύθερης ή ελευθεριακής οργάνωσης, όχι μόνο ως μια ζωντανή εκδήλωση της πιθανής παρουσίας της, αλλά και ως ΜΕΣΟ για την επίτευξη αυτής της κοινωνίας.
Πρέπει να κάνουμε τον αναρχισμό γνωστό σε όλους τους δούλους και τα θύματα όλων των υφιστάμενων συστημάτων και των κατασταλτικών αρχών. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ αναρχική προπαγάνδα είναι, νομίζω, ο πρώτος στόχος αυτών των οργανώσεων. Με μια λέξη, είμαστε μάρτυρες της πτώσης των “κοσμικών” αυταρχικών τάσεων(συμπεριλαμβανομένων των εθνικιστικών και αραβο-εθνικιστικών, σταλινικών και λενινιστικών), και πολύ σύντομα της πτώσης των αυταρχικών θρησκευτικών τάσεων. Η μελλοντική εναλλακτική λύση θα πρέπει να είναι, λογικά, μια ελευθεριακή λύση. Ασφαλώς, ο αναρχισμός δεν μπορεί να εμφυτευτεί τεχνητά – πρέπει να είναι ένα «φυσικό» προϊόν των αγώνων των τοπικών μαζών. Αλλά και πάλι θα χρειαστεί πολύ προσοχή και πρέπει να δίνεται η δέουσα έμφαση. Αυτός θα είναι ο ρόλος της προπαγάνδας μας. Αν και δεν θα υπάρχει «κέντρο» στην οργάνωσή μας , ούτε γραφειοκρατία, θα εξακολουθούμε να είμαστε εξίσου αποτελεσματικοί με τους εξουσιαστές ομολόγους μας, ή ακόμη και πιο αποτελεσματικοί. Ακόμα κι αν ο δικός μας Στάλιν ή ο Βοναπάρτης δεν είναι στην εξουσία, εμείς, οι μάζες της Συρίας, θα έχουμε την ευκαιρία για ένα καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό της ρωσικής επανάστασης. Είναι μεγάλη αλήθεια ότι αυτό είναι δύσκολο και γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο κάθε λεπτό, αλλά η ίδια η επανάσταση ήταν ένα θαύμα, και σε αυτή τη γη οι καταπιεσμένοι μπορούν να δημιουργούν τα θαύματα τους από καιρό σε καιρό.
Και αυτή τη φορά, εμείς, οι αναρχικοί της Συρίας, παίζουμε όλα τα χαρτιά μας και αγωνιζόμαστε μαζί με τις μάζες. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά αλλιώς δεν θα μας άξιζε το ελευθεριακό μας όνομα.
Σημείωση:
[1] Θέλω εδώ να δώσω κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν εύκολο για μένα να είμαι μεταξύ των οπαδών της Τζιχάντ, αλλά για κάποιο λόγο, δεν ήταν το ίδιο όταν τους φρόντιζα ως γιατρός. Για μένα, ήταν εντελώς σαφές – από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο νοσοκομείο όπου δούλευα – ότι θα φροντίζω όποιον χρειάζεται τη βοήθειά μου, είτε πρόκειται για πολίτες είτε για αγωνιστές από κάθε ομάδα και θρησκεία ή αίρεση. Και ήμουν εντελώς πεπεισμένος ότι κανείς δεν θα είχε άσχημη μεταχείριση μέσα σε αυτό το νοσοκομείο, ακόμη και αν ήταν από το στρατό του Άσαντ. Θα επιμείνω εδώ ότι το πραγματικό πρόβλημα μου, που σε γενικές γραμμές νομίζω, είναι το ίδιο με κάθε καταπιεζόμενου , δεν είναι με τον ίδιο το θεό, αλλά με τους ανθρώπους οι οποίοι ενεργούν ως θεοί, οι οποίοι είναι τόσο άρρωστοι με την εξουσία που σκέφτονται και ενεργούν σαν θεοί, είτε πρόκειται για κοσμικούς δικτάτορες σαν τον Άσαντ ή ισλαμιστές ιμάμηδες, κλπ. Ο ίδιος ο Θεός δεν είναι ποτέ τόσο θανάσιμα επικίνδυνος όσο εκείνοι που «μιλούν» γι ‘αυτόν.
