Πώς καταφέραμε να ακούσει ο κόσμος την φωνή της Γάζας κατά την διάρκεια της επίθεσης.

 Aπό την στιγμή που η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός έφερε μια σχετική ηρεμία πίσω στη ζωή μας στη Γάζα, έχω προσπαθήσει να συγκεντρώσω και να ανακαλέσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.

 Καθ ‘όλη την διάρκεια της τελευταίας ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα, που διήρκησε οκτώ ημέρες, γνωστή πλέον ως “αμυντικός Πυλώνας”  μου ήταν αδύνατο να καθίσω ήρεμα και να σχολιάσω ή να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου σχετικά με τις επιθέσεις. 

  Αντ ‘αυτού, είχα εμπλακεί στην καταγραφή των γεγονότων στα social media και στην δημοσιογραφία των πολιτών.  Δεν είμαι γιατρός, ούτε ένας αγωνιστής της αντίστασης, μόνο ένας προπτυχιακός φοιτητής της διοίκησης επιχειρήσεων σε τοπικό πανεπιστήμιο. Στην πραγματικότητα, μπορώ να θυμηθώ σχεδόν όλες τις φορές,  που καταράστηκα και ειρωνεύτηκα τον εαυτό μου για το ότι δεν έχω παρακολουθήσει έστω κάποιο μάθημα πρώτων βοηθειών. Τι στο καλό σκεφτόμουν;

Η Γάζα είναι “παράδεισος.”

  Αλλά εγώ γεννήθηκα στη Γάζα και έχω ζήσει εδώ όλη μου τη ζωή. Παρά το γεγονός ότι κατάφερα να ταξιδέψω αρκετές φορές, ποτέ δεν έχω μείνει έξω από αυτό τη μικρή, πυκνοκατοικημένη εγκλωβισμένη περιοχή, για περισσότερο από ένα μήνα. Για πολλούς, αυτό μπορεί να ακουστεί ως κάτι φοβερό και δυστυχές. Εγώ, ωστόσο, θεωρώ ότι είναι ευδαιμονία.

Αυτή η αντίληψή μου ενισχύθηκε την περασμένη εβδομάδα, όταν πολλοί από αυτούς που ακολουθούν τον  λογαριασμό μου στο Twitter , μου είπαν  ότι δεν είδαν “τίποτα” από όσα αναφέραμε εμείς οι κάτοικοι της Γάζας στα αντίστοιχα  χρηματοδοτούμενα από το κράτος τους ή τα εθνικά μέσα ενημέρωσης. Η πρώτη σκέψη που έκανα, όταν πήρα την απόφαση να καλύψω τις επιθέσεις στη Γάζα, ήταν ότι θα ήθελα να εκφράζω τις εικόνες  και τα γεγόνοτα βάζοντας στην άκρη τα συναισθήματά μου ώστε να είναι “αξιόπιστη” η καταγραφή. Δεν μπορούσα όμως να το κάνω.

Το να καλύπτω τις επιθέσεις στη Γάζα χωρίς να εκφράζω τις δικές μου απόψεις, με έκανε να αισθανθώ πως απλά θα αποτελούσα έναν από τους mainstream δημοσιογράφους, οι οποίοι προσπαθουν να κρατήσουν την εικόνα των επιθέσεων “ισορροποημένη”, “αμερόληπτη” και “ελκυστική” για όλους. Ένιωσα πως έτσι θα προδώσω το αίμα που χύθηκε τόσο ανελέητα από όλων των ειδών των πολέμων που μπορεί κανείς να φανταστεί, αλλά και ότι προδίδω τις κραυγές που παρέμειναν άγνωστες κάτω από τα ερείπια, μέχρι η δύναμη της φύσης να τις σιγήσει.

Έτσι, από την Πέμπτη, 15 Νοεμβρίου, τη δεύτερη ημέρα της ισραηλινής επίθεσης, παραδόθηκα στο γεγονός ότι θα μπορούσα να είμαι αξιόπιστος χωρίς να είμαι “mainstream”, χωρίς να ακολουθώ δηλαδή την κυρίαρχη δημοσιογραφική τάση. Όλες μου οι  προσπάθειες να διαχωρίσω, τον πραγματικό μου εαυτό, έναν δηλαδή κάτοικο της Γάζας που ανήκει σ’αυτόν τον τόπο και έχει συναισθήματα, από τον “ισορροπήμένο” δημοσιογράφο, απέτυχαν παταγωδώς.  Έτσι λοιπόν, άρχισα να εκφράζω τις “ακραίες απόψεις” μου, (όπως επέμενε η Haaretz να τις αποκαλεί), παρουσιάζοντας δημόσια και με αμείωτο ρυθμό, ειδήσεις και γεγονότα που συνέβαιναν σε πραγματικό χρόνο.

Μια ασύμμετρη κατάσταση.

Από τα παιδικά μου χρόνια, ονειρευόμουν πάντα να γίνω δημοσιογράφος, με επιδίωξη να ακολουθήσω μια πετυχημένη σταδιοδρομία σε γνωστά ΜΜΕ.  Ωστόσω καθώς μεγάλωνα και εμπλεκόμουν περισσότερο στις υπάρχουσες καταστάσεις, η δημοσιογραφία αποτέλεσε για μένα μια τεράστια απογοήτευση.

Καθώς έγινα μάρτυρας στις δεσπόζουσες ( mainstream ) αναφορές των γεγονότων της περασμένης εβδομάδας δέχτηκα ένα σκληρό  ράπισμα στο πρόσωπο του οποίου το αποτέλεσμα θα παραμείνει για πάντα. Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι πολύ αηδιασμένος από το μέγεθος της διαστρέβλωσης που δεχτήκαμε.

Βλέποντας τα δικαιώματά μας και το αίμα μας να πωλούνται προς τα έξω ως «παράπλευρες απώλειες», και ως κάτι “που έτυχε να βρεθεί ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά”,  σημαίνει ένα πράγμα για μένα: δεν αισθάνομαι πλέον καθόλου την ανάγκη να γίνω ένας δημοσιογράφος του είδους που προτιμούν το BBC, το CNN και άλλοι.

Σε τελική ανάλυση, αυτή είναι μια ανισόρροπη κατάσταση: μια υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ κατοχή και ένας κατεχόμενος λαός, που κάνει τα πάντα για να απελευθερώσει τη γη του.  Πώς μπορεί να είναι οποιαδήποτε αναφορά “ισορροπημένη”, όταν η ίδια η πραγματικότητα είναι τόσο ασύμμετρη;

Κάποια μέσα μαζικής ενημέρωσης επικοινώνησαν μαζί μου.

Ήθελα ακόμη, όμως, να μπω στην επικρατούσα δημοσιογραφία, ακόμα και με τα συναισθήματα που εκφράζονταν μέσω των tweets μου. Πήρα λοιπόν την ευθύνη προσωπικά, να τουητάρω και να ρητουητάρω μόνο επιβεβαιωμένες ειδήσεις και εικόνες. Σκεφτόμουν πως αν προωθούσα ειδήσεις και εικόνες που αργότερα θα αποδειχθούν ψευδείς θα χάσω την ευκαιρία να διεισδύσω στα κυρίαρχα mainstream.

Προς μεγάλη μου έκπληξη το BBC, το Al Jazeera English, το CNN, η Sunday Times, η Guardian ή κάποιοι από τους δημοσιογράφους τους, είτε με ακολούθησαν στο twitter ή επικοινώνησαν μαζί μου.

Με  βοήθεια μιας λίστας επαφών που είχα από πολίτες δημοσιογράφους στη Γάζα , όλοι μαζί συλλέγαμε και προωθούσαμε πληροφορίες, έγινε πιο εύκολο έτσι για μας τους ανθρώπους που βρισκόμασταν εκει, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και τις διαφορετικές οπτικές γωνίες για τα γεγονότα. Πράγματι καταφέρνοντας ακόμη και να κερδίσουμε τον πόλεμο της ενημέρωσης στον κυβερνοχώρο. 

Καταγραφή των ήχων της καταστροφής.

Σκεπτόμενος  το δωμάτιό μου εκείνες τις μέρες, με τον χώρο γεμάτο καλώδια, το ραδιόφωνο να κάνει παράσιτα, τις βόμβες να εκρήγνυνται σε κοντινή απόσταση, το τηλέφωνο να χτυπάει, τα παράθυρα να τρίζουν, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ ευγνώμων γι’αυτή τη χώρα που μας δίδαξε να αγάπαμε και να υπομένουμε τις δυσκολίες της.

Περνούσα διαστήματα ανάμεσα στο παράθυρο μου, όπου ηχογραφούσα με  το iPad τους ήχους των εκρήξεων και το Twitter όπου δημοσίευα τις ενημερώσεις για τα τρέχοντα γεγονότα. Επειδή ζω ακριβώς απέναντι από το μεγαλύτερο νοσοκομείο της Γάζας, οι σειρήνες και τα ουρλιαχτά που αναμειγνύονταν με τον  αμείλικτο θόρυβο των μη επανδρωμένων τηλεκατευθυνόμενων αεροσκαφών του Ισραήλ, αποτελούσαν το καθημερινό μας νανούρισμα.

Οι περισσότερες από τις ειδήσεις και τα  tweets που κυκλοφόρησαν ασχολούνταν μόνο με την μία από τις πέντε αισθήσεις: την όραση. Οι ήχοι έλειπαν παρότι αποτελούν το επίκεντρο μιας τόσο τρομακτικής εμπειρίας. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν αμέτρητα περιστατικά όπου τα τζάμια από ολόκληρα κτίρια έσπασαν ως αποτέλεσμα του εκκωφαντικού θορύβου, που συνοδεύει τις επιδρομές. Πολλοί άνθρωποι τραυματίστηκαν, ενώ βρίσκονταν στα κρεβάτια τους, ως αποτέλεσμα των κομματιών των γυαλιών που έπεφταν πάνω τους.

Γι ‘αυτό λοιπόν σκέφτηκα, γιατί να μην δώσουμε μεγάλη βαρύτητα και στην αίσθηση της ακοής; Είχα μάθει στο παρελθόν σε ένα μάθημα σχετικά με τα social media, ότι το κατάληλο εργαλείο για κάτι τέτοιο ειναι το audioboo.fm . Με αυτό τον τρόπο, όλοι όσοι ακολουθούσαν και παρακολουθούσαν  σε όλο τον κόσμο τα hashtags # Gaza και , θα μπορούσαν να ακούσουν σε πραγματικό χρόνο τους ήχους από τις εκρήξεις, τις σειρήνες, τα ουρλιαχτά και τις κραυγές, καθώς θα διάβαζαν τις ζωντανές ενημέρωσεις για την κατάσταση στη Γάζα από νεαρούς πολίτες δημοσιογράφους.

Ο αριθμός όσων είδαν και μοιράστηκαν τις καταγραφές μου αυτές ήταν τεράστιος. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης τα ενσωμάτωσαν στα blogs και τα άρθρα τους. Δηλαδή ακόμη και όσοι δεν είχαν Twitter ή Facebook ήταν σε θέση να ακούσουν τις ηχογραφήσεις των ήχων. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ηχογραφήσεις αυτές μεταδόθηκαν από τοπικά ραδιόφωνα σε όλο τον κόσμο. 

Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη εύκολα και χωρίς προβλήματα. Έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να ενημερώνουμε τον κόσμο, όταν κοβόταν το ρεύμα με αποτέλεσμα να μην έχουμε ίντερνετ. Οι φίλοι και οι σύντροφοί μας στη Δυτική Όχθη προσφέρθηκαν να κοινοποιούν στο ιντερνετ για λογαριασμό μας, αν τους στέλναμε τις ενημέρωσεις μέσω κινητών τηλεφώνων. 

Χρησιμοποιώντας αυτές τις τεχνικές, ήμασταν σε θέση να κρατάμε επαφή με τους ανθρώπους που μας ακολουθούσαν και με αγωνία περίμεναν τις ενημερώσεις μας.

Το να είσαι νέος και Παλαιστίνιος ταυτόχρονα, σημαίνει ότι θα πρέπει να έχουμε επίγνωση των διαθέσιμων πόρων και πηγών γύρω μας. Διαφορετικά θα απομονώσουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας από τον έξω κόσμο. Άλλωστε το Ισραήλ κάνει ό,τι του είναι δυνατόν, για να αποκόψει την Γάζα από τον έξω κόσμο. Από την στιγμή που έχουμε περιορισμένη πρόσβαση σε βιβλία και ταξίδια, βρίσκουμε παρηγοριά και ενθάρρυνση στον κυβερνοχώρο.

Εκεί, στον εικονικό κόσμο, μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα από χώρα σε χώρα και να βρίσκουμε τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε. Μπορούμε να προωθήσουμε  και να επεκτείνουμε τις εμπειρίες και τις απόψεις μας και, όπως στην περίπτωση της περασμένης εβδομάδας, να αμυνθούμε και να αντιτεθούμε απέναντι στην επικρατούσα προπαγάνδα που μας απεικόνιζε συνεχώς ως αυτούς που επιτίθενται ή ως “τρομοκράτες”.

Παρ ‘όλη την δύναμη και την επιμονή που προσπαθούμε να δείξουμε, υπάρχει πάντα εκείνη η στιγμή, όταν πλέον δεν είσαι σε θέση να συγκρατήσεις τα δάκρυα που έχεις καταπνίξει. 

Αυτό συμβαίνει όταν νιώθεις ηττημένος συγκρινόμενος με την δύναμη και την επιμονή των άλλων. Μια βόλτα στη Γάζα τα λέει όλα.  Στους δρόμους οι άνθρωποι προσπαθούν να καθαρίσουν τα συντρίμια που άφησαν οι βομβαρδισμοί, σκουπίζουν τις σκόνες και τα γυλαιά, σβήνουν όσες φωτιές ακόμα σιγοκαίνε, και προσπαθουν να επισκευάσουν τις κατεστραμένες πόρτες των σπιτιών τους.

(μετάφραση από http://electronicintifada.net/blogs/rana-baker/how-we-made-world-hear-gaza-citizen-journalists ,μια ουσιαστική απάντηση σε όσους θεωρούσαν περιττή ή άσκοπη την διαρκή αναπροώθηση και προβολή των ενημερώσεων όσων ανθρώπων βίωναν σε πραγματικό χρόνο  τις στρατιωτικές επιθέσεις του Ισραήλ, σε μια περιοχή σαν την Γάζα που δεν έχει καμία πρόσβαση σε καθεστωτικά ΜΜΕ)

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

1 ΣΧΟΛΙΟ

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
1 Σχόλιο
Most Voted
Newest Oldest
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο