Η γενιά του τίποτα (να χάσω)

Δε σας κρύβω πως δεν είμαι λιγότερο θυμωμένος από έναν ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, της Χρυσής Αυγής ή των ΑΝΕΛ, ούτε λιγότερο ταπεινωμένος από έναν ψηφοφόρο της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή της ΔΗΜΑΡ. Τέλος, δε νοιώθω λιγότερο απογοητευμένος από έναν ψηφοφόρο του ΚΚΕ, ενώ βαθιά μέσα μου πιστεύω – ακόμη κι αν πολλοί δε θα το παραδεχθείτε – πως κι εσείς νοιώθετε τα ίδια. 

Καθημερινά το μυαλό μου βομβαρδίζεται με ειδήσεις, δηλώσεις, ανακοινώσεις και εξαγγελίες και πραγματικά νοιώθω σαν ένα «Κουρδιστό Πορτοκάλι». Νοιώθω πως θέλω να κάνω κάτι, αλλά δεν ξέρω τι. Νοιώθω να θέλω να διεκδικήσω ένα καλύτερο αύριο, αλλά δεν ξέρω πώς. Όλες οι φωνές, απ’ όπου κι αν προέρχονται μοιάζουν ολοένα και πιο μακρινές, όλο και πιο ξένες. Μα πιο ξένος απ’ όλους νοιώθω εγώ. Μόνος μπροστά σε μια οθόνη ή μια εφημερίδα διαβάζω κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια μέχρι να τα εμπεδώσω. Καμιά φορά σκέφτομαι πως όλοι μας θα μπορούσαμε πλέον να διεκδικήσουμε μία καρέκλα σε ένα τηλεοπτικό πάνελ και να μιλάμε για το τι πρέπει να γίνει για τούτη ‘δω τη χώρα. Λόγια δίχως ουσία, φτιασιδωμένες βρισιές, απειλές και γλώσσα γηπέδου. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, οι μέρες περνούν άγονες, όπως και οι ζωές μας. 

Το ζήτημα δεν είναι τι θέλουμε να καταφέρουμε. Όλοι λίγο-πολύ αποζητάμε μια καλύτερη ζωή όπως κι αν την αντιλαμβάνεται ο καθένας. Κάποιος θα πει να αρνηθούμε τα Μνημόνια ή να ζητήσουμε βοήθεια από τους Ρώσους. Κάποιος θα πει να διώξουμε τους μετανάστες, κάποιος άλλος να επιστρέψουμε στη δραχμή. Άλλοι πάλι θα φωνάξουν να τους κρεμάσουμε όλους στο Γουδί και άλλοι θα είναι έτοιμοι να γίνουν οι μακελάρηδες του Κοινοβουλίου. Τέλος, θα είναι και κάποια νέα παιδιά με μόνη τους σκέψη για ελπίδα την Ουτοπία, που με πέτρες θα τα βάλουν με πάνοπλους αστυνομικούς που δεν το ‘χουν όμως σε τίποτα να τα σαπίσουν στο ξύλο. 

Το ζήτημα είναι πώς θα καταφέρουμε να κάνουμε όλοι τις ζωές μας λίγο καλύτερες.  Ωστόσο, καλύτερη ζωή και συνύπαρξη δε μπορεί να υπάρξει χωρίς Σεβασμό, χωρίς Αλληλεγγύη. Καλύτερη ζωή θα υπάρξει μόνο όταν πάψουμε να φοβόμαστε, μα για να πάψουμε να φοβόμαστε πρέπει να πιστέψουμε πως κάποιος θα βρεθεί δίπλα μας για να μας υπερασπιστεί ακόμη κι αν διαφωνεί μαζί μας. Και για να μας υπερασπιστεί πρέπει να πιστέψει κι εκείνος το ίδιο, και για να πιστέψει κι εκείνος το ίδιο πρέπει να γνωρίζει πως κι οι δύο πολεμάμε για μια καλύτερη ζωή, τη δική μας και τη δική του. 

Όσο θα παραμένουμε διχασμένοι, θα περιμένουμε από κάποιον να μας σώσει. Μα όταν όλοι περιμένουν κάποιον να τους σώσει, τότε δεν έρχεται κανείς γιατί όλοι απλώς κάθονται και περιμένουν. Κατ’ αυτήν την έννοια θα ήμασταν καλύτερα αν δεν περιμέναμε από ένα Κράτος, ένα Κόμμα, ένα Θεό ή έναν Παπαδόπουλο να κάνει κάτι για εμάς. Θα ήμασταν καλύτερα αν δεν κοιτούσε ο καθένας τη δουλίτσα του, το συμφέρον του. Είναι ανόητο ο καθένας μας να υπερασπίζεται τα δικά του συμφέροντα και ταυτόχρονα να αποζητά την αλλαγή από τους άλλους. 

Τι μένει λοιπόν; Μένει να πιστέψουμε στην ιδέα πως μία αλλαγή είναι εφικτή. Μένει να πιστέψουμε πως η όποια θυσία μας δε θα πάει χαμένη. Μένει να πιστέψουμε πως η μη-βία μπορεί να νικήσει όλα τα όπλα του κόσμου. Μένει να πιστέψουμε πως δεν είμαστε ούτε η γενιά των 700, ούτε των 500 – είμαστε οι γενιά του τίποτα, του τίποτα να χάσω. 

Arkan

http://thearkanproject.com/

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο