σκηνή πρώτη
Ξυπνάω αργά το πρωί. Του Αγ.Νικολάου χθες, πάρτυ σε φιλικό σπίτι, πρώτος έτος. Με το που ξυπνάω μου λέει ο πατέρας μου: “Σκότωσαν ένα παιδί στα εξάρχεια”. “Ε;;;” του κάνω αγουροξυπνημένος. Ανοίγω τηλεόραση. Όντως. “Όχι ρε φιλέ, δεν παίζει”». Πρώτη αντίδραση. Παίρνω τηλέφωνα.” Έχει πορεία, θα κατέβουμε κάτω ε.” Δεύτερη αντίδραση
σκηνή δεύτερη
Με τον M ανεβαίνουμε μέσα στα φοιτητικά μπλοκ μια κατάμεστη Σταδίου προς το Σύνταγμα. Τόσος κόσμος! Γιατί το κάνουμε αυτό όλοι εμείς; Έχει νόημα; Αναρωτιέμαι φωναχτά. Για να μη ξαναγίνει, για να ξέρουν τι θα παθαίνουν κάθε φορά που το κάνουν, μου απαντάει. Γεμάτη η Σταδίου.
σκηνή τρίτη
Κάθομαι στο σαλόνι και βλέπω Mega με τους γονείς μου. Θα με σκότωναν οι ίδιοι αν κατέβαινα εκείνο το βράδυ. Καμένα κτίρια, σπασμένο το οπλοπωλείο στην Ομόνοια, χαμός από κόσμο. Συγκρούσεις. Ψεύτικες φήμες για καμένη Νομική και καμένη Εθνική Βιβλιοθήκη. Ψαρώνω. Γράφω αυτό στο blog μου:
Η Αθήνα έχει παραθωδεί σε 500 αλήτες που καμιά σχέση δεν είχαν με το πραγματικά αδικοχαμένο παιδί και που πραγματικά ΧΕΣΤΗΚΑΝ!!! Και ούτε με το φοιτητικό κίνημα φυσικά. Απλά ήθελαν μια αφορμή για να τα σπάσουν και τώρα κάνουν το κομμάτι τους. Ωραία έγινε το έγκλημα που σχετίζεται και με την αυταρχική αστυνομία. Σκοτώθηκε άδικα ένας εντελώς αθώος και άκυρος. Ζητάς την τιμωρία του αστυνομικού κάνεις και μια πορεία τέλος. Τα καμένα μαγαζιά που κολλάνε!!!??!!??! Έτρεξαν και τα κόμματα της αριστεράς να εκμεταλλευτούν πολιτικά το γεγονός!!! Έλεος πια! Λίγος σεβασμός για τον νεκρό. Και το αποτέλεσμα Μαγαζάτορες χωρίς μαγαζιά, άνθρωποι χωρίς δουλειά, επαγγελματίες χωρίς αμάξι. Άλλαξε το σύστημα??? Έπεσε κανένας καπιταλισμός??? ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!! Το αντίθετο! Σπρώχνονται όλοι τώρα ενάντια στο φοιτητικό κίνημα, ενάντια στους αναρχικούς, ενάντια στο άσυλο, ενάντια στην αριστερά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ. Άλλα δεν φταίει άλλος οι αριστεροί φταίνε που δεν καταδικάζουν τα επεισόδια. Και οι μπάτσοι οι άχρηστοι! Μα τι άχρηστοι θεέ μου!!! Η σχολή μου σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες έχει καταληφθεί και τα εργαστήρια βανδαλίζονται. Και η αρχιτεκτονική έχει απ’ ότι ξέρω καταστραφεί. Ωραία Δεν χρειάζεται να υποβαθμίσει η κυβέρνηση τα δημόσια πανεπιστήμια. Όχι ευχαριστώ το κάνουμε και μόνοι μας.
σκηνή τέταρτη
Κατεβαίνω στο κέντρο με τη Λ και την Ε. Η Βιβλιοθήκη στη θέση της, το ίδιο και η Αρχιτεκτονική και η σχολή μου. Κάτι βρωμάει και δεν είναι τα αποκαΐδια. Περπατάμε στην Τζωρτζ πραγματικό πεδίο μάχης. Το ΠΛΑΙΣΙΟ στη Στουρνάρα καμένο, δεν με θλίβει καθόλου. Περπατάμε τη Πατησίων, τη Πανεπιστήμιου, όχι από τα πεζοδρόμια. Άδειες και ήσυχες. Η εξέγερση ομόρφυνε τη πόλη. Κάτι είναι διαφορετικό. Γυρίζω σπίτι. Το φούτερ ακόμα μυρίζει κάπνα και δακρυγόνο και θα μυρίζει έτσι για πολλές μέρες ακόμα.
σκηνή πέμπτη
Πανεπιστημίου και Αμαλίας γωνία. Σύνταγμα. Με τη Λ, την Ε και τον Μ χωθήκαμε στο μπλοκ του ΕΜΠ που μόλις είχε κατέβει από Ζωγράφου με πορεία. Ηρεμία γενικά. Στο άκυρο, πέφτουν δακρυγόνα μέσα στο μπλοκ. Ένα σκάει στα πόδια μας. Πιάνουμε ο ένας τον άλλον από το χέρι. Τρέχουμε. Φτάνουμε Προπύλαια. Ηρεμούμε. Τότε οι μπάτσοι δεν κυνηγάγανε μέχρι τις αποβάθρες της Ομόνοιας. Καθόμαστε σε πεζούλια έξω από το Πανεπιστήμιο. Η Λ αυθόρμητα “τι κακοί που είναι τα ΜΑΤ, μας χτύπησαν χωρίς να κάνουμε τίποτα”. Γελάμε. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε. Συζητάμε για το αν θα πέσει η κυβέρνηση. Δεν γελάμε πια.
σκηνή έκτη
Κατάληψη στη Λυρική, κατάληψη στη Νομική, στο Πολυτεχνείο, στη ΓΣΕΕ, στη Πατησιών 61, στον Γαλαξία στη Ν.Σμύρνη, στο info Café στου Ζωγράφου, στο ΚΕΠ στο Χαλάνδρι και σε χιλιάδες σχολεία και σχολές. Κατάληψη και στη σχολή μου, όχι από εμάς. Πάμε με τον Μ να δούμε τι παίζει. Μολότοφ έτοιμες στη πόρτα. Ψαρώνουμε. Μπαίνουμε στο Α. Μιλάμε με δυο παλιούς αναρχικούς, κόντευαν τα 30. Ο ένας φιλικός. Είδατε δεν έχουμε σπάσει τίποτα, λέει, μόνο λίγα πλακάκια στο προαύλιο να πετάμε στους μπάτσους. Συμφωνούμε χωρίς προσποίηση. Καταλαβαίνουμε πια. Λέμε για Γενική Συνέλευση φοιτητών, το σκέφτονται. Βγαίνουμε έξω στο διάδρομο. Η Σ ,οργανωμένη, έχε έρθει να πει κι αυτή για ΓΣ. Τη βρίζουν. Βρίζουν κι εμάς μαζί. “Αντε ρε φοιτητάκια, να ψωφήσετε. Εμείς είμαστε εδώ τόσες μέρες. Τραβάτε σπίτια σας. Μαζευόμαστε 500 άτομα τα βράδια, πραγματικοί αγωνιστές”. Η ΓΣ του Συλλόγου μας μεταφέρεται στη Νομική. Προφανώς δεν έγινε ποτέ. Με τον Μ, το βράδυ το βγάζουμε στη κατάληψη της Ιατρικής. Το αναγνωστήριο ακόμα και τότε γεμάτο με παιδιά να διαβάζουν.
σκηνή έβδομη
Μετά τη πορεία στη στάση στην Αλεξάνδρας περιμένουμε Β5. Τηλέφωνο. Έχουνε εγκλωβίσει κόσμο στην Ασκληπιού. Παίρνω ένα φίλο που είχε μείνει πίσω. Είναι εκεί μέσα στη πολυκατοικία στο νούμερο 14. Είσαι καλά; Μη φοβάσαι δεν θα γίνει τίποτα, του λέω μα ανησυχώ. Περιμένουμε. Να πάμε προς τα κάτω; Και να κάνουμε τι; Μας παίρνει τηλ. Συλλάβανε μερικούς δικηγόρους και αυτούς τους άφησαν. Όλα ΟΚ. Μας μιλά εκστασιασμένος για ένα μαγαζάτορα. Φεύγουμε.
σκηνή όγδοη
Κάνω πρακτική. Τη σχολή σχεδόν τη τελείωσα. Στο Β5 στην Αλεξάνδρας. Γυρνάω από το φροντιστήριο. Ετοιμάζομαι να φύγω “για έξω”.
Διάβολε δεν θα τελειώσει έτσι.
Παίρνω τηλέφωνο. “Τι ώρα αύριο ;” ” Ε πέντ-έξι.” “Προπύλαια;” “Ναι, προπύλαια.” “Οκ, τα λέμε εκεί. “
Διάβολε δεν αφήνουμε δουλείες στη μέση. Θα μείνουμε και θα σας γαμήσουμε τη παναγία
