Η στρατιωτική επιχείρηση Αμυντικός Πυλώνας έληξε, οι σειρήνες σώπασαν, τα ΜΜΕ έπαψαν να ασχολούνται με το θέμα, με όποιον τρόπο κι αν το έκαναν αυτό, η βουή στο νετ για την Γάζα κόπασε, οι λεκτικές συγκρούσεις χαλάρωσαν, ποιος φταίει, γιατί φταίει, τι πρέπει να γίνει. Κάποιοι μιλούσαν για “επαγγελματίες αλληλέγγυους” κάποιοι ενοχλήθηκαν από τις σκληρές εικόνες με τα νεκρά παιδιά, χαλούσε την αισθητική τους, το θεωρούσαν σκληρό, κάποιοι προπαγανδιστικό. Aπό την άλλη μεριά κάποιοι προσπαθούσαν μέρα και νύχτα να βοηθήσουν να ακουστεί η φωνή των απλών ανθρώπων της Γάζας και ευτυχώς παρέβλεψαν τις όποιες κριτικές κακοήθεις ή καλοπροαίρετες (αν υπήρχαν τέτοιες), ξέροντας πως οι απλοί άνθρωποι της Γάζας θέλουν όσο τίποτε άλλο να ακουστεί η φωνή τους, να δει ο κόσμος την τραγωδία που ζουν, όχι μόνο αυτές τις οκτώ ημέρες της επίθεσης αλλά χρόνια τώρα. Και το κατάφεραν ευτυχώς και συνεχίζουν να θυμούνται τι βιώνουν οι απλοί άνθρωποι στη Γάζα, συνεχίζουν να θυμούνται τους νεκρούς, τα παγωμένα πρόσωπα των παιδιών, τους τραυματίες, τους ανάπηρους, ακόμα και τώρα που τα φώτα έσβησαν, ακόμα και τώρα που δεν είναι πρώτο θέμα στη λίστα των ενδιαφερόντων του “πολιτισμένου” δυτικού κόσμου…..
Οι άνθρωποι που έθαψαν τα παιδιά τους, κάποιοι πάνω κι από τέσσερα μέλη της οικογένειας τους, οι άνθρωποι που μαζεύουν ότι τους απόμεινε από τα ερείπια των σπιτιών τους θρηνούν ακόμα, γι’αυτούς δεν έχει τελειώσει τίποτα, γι’αυτούς οι εικόνες είναι ακόμα ζωντανές, οι κραυγές ηχούν στα αυτιά, η απουσία των δικών τους ανθρώπων, των παιδιών τους, που μέσα σε μια νύχτα, σταμάτησε βίαια το γέλιο και η φωνή τους, δεν ακυρώνεται, δεν ζωντανεύουν με καμιά δήθεν εκεχειρία και κυρίως συνεχίζουν να ζουν κάτω από τις ίδιες άθλιες συνθήκες μέσα στην μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, χωρίς τίποτα στην ουσία να έχει αλλάξει. Χωρίς να έχουν έστω την παρηγοριά ότι ο θάνατος των αγαπημένων τους δεν ξεχάστηκε από τον υπόλοιπο κόσμο ή ότι τουλάχιστον “βοήθησε” στο να υπάρξουν δραστικά θετικές αλλαγές για την ζωή των υπολοίπων. Πέρα από κάθε πολιτική ανάλυση και προσέγγιση για νικητές και ηττημένους, για διπλωματικά παιχνίδια, από την βολή και την ασφάλεια των σπιτιών μας, υπάρχουν οι άνθρωποι της Γάζας που βίωσαν και βιώνουν μια διαρκή παραβίαση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος……
H φωτογραφία του Παλαιστίνιου δημοσιογράφου που εργάζεται για το BBC, Misharawi, ο οποίος συντετριμμένος βαστάει σφιχτά το νεκρό σώμα του 11μηνου παιδιού του, θρηνώντας βουβά με κλειστά μάτια, ήταν η φωτογραφία που κυκλοφόρησε περισσότερο στα πρωτοσέλιδα του Τύπου κατά την διάρκεια της οχταήμερης ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα.
Ένα μήνα περίπου μετά από την εκεχειρία ο Μisharawi μιλησε στην Guardian….
Το πρωινό τελετουργικό πάει κάπως έτσι: ο τρίχρονος Αli Misharawi ξυπνά, πλησιάζει και παίρνει στα χέριά του το κινητό τηλέφωνο του πατέρα του. Φιλάει και χαϊδεύει το πρόσωπο του μικρού του αδερφού Ομάρ, που βρίσκεται σε φωτογραφία στην μικρή οθόνη. Τότε αρχίζει τις ερωτήσεις. Γιατί ο Ομάρ είναι στον παράδεισο; Γιατί έβαλες τον αδερφό μου μέσα στο χώμα; Γιατί δεν μπορώ να παίξω πια μαζί του;
“Kάνει πολλές ερωτήσεις. Κάθε μέρα ρωτάει αν ο Ομάρ είναι ζωντανός ή νεκρός. Ξέρει τι συνέβη, ήταν εκεί, αλλά έχει ανάγκη να καταλάβει το νόημα αυτού που συνέβη”, λέει ο πατέρας του, Misharawi Jihad, η οικογένεια του οποίου καταστράφηκε σε μια κόλαση από την πρώτη κιόλας μέρα της ισραηλινής επίθεσης τον περασμένο μήνα. Ο 11 μηνών γιος του Misharawi, ο Omar και η 19χρονη νύφη του, Heba, σκοτώθηκαν ακαριαία. Ο 18χρονος αδελφός του, Ahmed, πέθανε μετά από 12 ημέρες στη μονάδα εντατικής θεραπείας με εγκαύματα στο 85% του σώματός του. Την επόμενη μέρα του θανάτου του μικρού του γιού, ο Μisharawi σε τραγική ψυχολογική κατάσταση, μου έδειχνε από το κινητό του φωτογραφίες του μωρού του, πώς το βρήκε ένα καμμένο και άκαμπτο πτώμα, το στόμα του παιδιού ήταν παραμορφωμένο, σε μια απανθρακωμένη γκριμάτσα.
Τρεις εβδομάδες μετά, η πόλη της Γάζας έχει σχεδόν επιστρέψει σε αυτό που θεωρείται φυσιολογικό σε αυτή την πυκνοκατοικημένη, φτωχή και κατεστραμμένη από τον πόλεμο λωρίδα της γης, της οποίας τα σύνορα – εκτός από μια έξοδο προς την Αίγυπτο- έλεγχονται από το Ισραήλ. Σε αντίθεση με τους έρημους δρόμους και τα κατεστραμμένα από τις επιθέσεις παντζούρια των καταστημάτων, τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά, τα κάρα φράζουν τους δρόμους. Οι έμποροι έχουν ανοίξει τις επιχειρήσεις τους. Αγόρια παίζουν ποδόσφαιρο σε μικρές αλάνες. ‘Εφηβες φορώντας άσπρες μαντήλες ξεκινούν το πρωί από το σπίτι τους για το σχολείο…
Αλλά η πόλη έχει επίσης τα άσχημα σημάδια από τους εντατικούς βομβαρδισμούς…Αναχώματα από γκρεμισμένους τοίχους, σωροί από σιδερα, αλούμινια και γυαλιά που ήταν πριν σπίτια, γραφεία ή δημόσια κτίρια. Ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε ότι έπληξε 1.500 στόχους κατά τη διάρκεια της επίθεσης, κατά μέσο όρο 187 την ημέρα. Σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (PCHR), 167 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, η πλειοψηφία των οποίων ήταν άμαχοι, συμπεριλαμβανομένων 35 παιδιών.
Ο Hamdi Shaqqura του PCHR κατηγορεί το Ισραήλ για “μια επίθεση εναντίον αμάχων και πολιτικών στόχων”. Ο όρος νίκη ή ήττα είναι, λέει, “μια πολιτική ερμηνεία. Εγώ ενδιαφέρομαι για την απώλεια της ανθρώπινης ζωής και της περιουσίας των πολιτών. Αυτό που συνέβη ήταν τρομακτικό για τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας.” Περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι είχαν τραυματιστεί, 96% των οποίων ήταν άμαχοι, και ορισμένοι από τους οποίους υπέστησαν «μόνιμη βλάβη», όπως απώλεια των άκρων”, εξηγεί ο ίδιος.
Κάποιοι απεγνωσμένα προσπάθησαν να κινηθούν με τις οικογένειές τους σε πιο ασφαλείς περιοχές, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουν, ότι δεν υπήρχαν ασφαλή μέρη. Μια οικογένεια που γνώρισα σε μια άκρη του δρόμου κατά τη διάρκεια της επίθεσης περίμενε για ένα ταξί να έρθει να τους πάρει, έχοντας μαζί τους λίγα από τα υπάρχοντά τους, που τα είχαν βάλει μέσα σε πλαστικές σακούλες, και να τους πάει στη γειτονιά Sheikh Radwan, που πίστευαν ότι δεν θα χτυπηθεί. Την επόμενη μέρα, εξελίχτηκε η σκηνή μιας τεράστιας αεροπορικής επιδρομής, η οποία κατέστρεψε το σπίτι της οικογένειας Dalou, σκοτώνοντας 12 άτομα μεταξύ των οποίων τέσσερα παιδιά.
Το Ισραήλ επέμεινε ότι βομβαρδίζει με ακρίβεια κυβερνητικά κτήρια της Χαμάς, κτήρια που έχουν όπλα και βρίσκονται μέσα μέλης της Χαμάς….
Στη θέση του σπιτιού της οικογένειας Dalou, αντικρίζει κανείς τα κατάλοιπα της οικογενειακής ζωής – παπούτσια, μισοθαμένες κουβέρτες, πλαστικά παιχνίδια – όλα αυτά ήταν ορατά μέσα από τα συντρίμμια μέχρι και την περασμένη εβδομάδα. Γειτονικά σπίτια έχουν επίσης σοβαρές ζημιές από τις εκρήξεις, δύο γείτονες ήταν ανάμεσα στους νεκρούς. Φωτογραφίες που δείχνουν τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Dalou χαμογελαστά, μαζί με μια οδυνηρή φωτογραφία από αυτό που ακολούθησε μετά, εκείνη των πτωμάτων τους στριμωγμένα μαζί σε νεκροτομείο – είναι κρεμασμένες από τους κατοίκους της περιοχής στα συντρίμμια.
Παλαιστίνιοι απελευθερώνουν λευκά μπαλόνια μπροστά από το κατεστραμμένο σπίτι της οικογένειας Νταλού, 12 μέλη της οποία σκοτώθηκαν από την αεροπορική επιδρομή του IDF
Σε μια δήλωση μέσω e-mail για την Guardian, απαντώντας σε αίτημα ώστε να εξηγηθεί η βομβιστική αυτή επίθεση, οι Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας, δήλωσαν: “Το IDF στοχεύει μόνο τρομοκρατικές βάσεις, στοιχεία για τις οποίες συλλέγονται πολύ προσεκτικά, κάθε δυνατή προφύλαξη για την ζωή των αμάχων πάρθηκε, η επιχείρηση αυτή δεν έχει στόχο τους άμαχους στην Γάζα. Η κατοικία Dalou ήταν γνωστή στο IDF ως κρησφύγετο ενός ανώτερου μαχητή της Χαμάς . Το IDF εκφράζει τη λύπη του για την απώλεια της ζωής και από τις δύο πλευρές, η ευθύνη ανήκει τελικά στους τρομοκράτες που χρησιμοποιούν τον άμαχο πληθυσμό ως ανθρώπινη ασπίδα κατά τη χρήση μη στρατιωτικών κτιρίων ως κρησφύγετα ή για να αποθηκεύουν όπλα. “
Αυτή η απάντηση του IDF ήρθε προς έκπληξη της Bodour al-Dalou, 25 ετών, η οποία έχασε τη μητέρα της, τον αδελφό της , δύο αδελφές, τη νύφη της, μια θεία και τέσσερα ανήψια στην αεροπορική επιδρομή. “Δεν υπήρχαν μαχητές στο σπίτι”, λέει. “Δεν έχω καμία ιδέα γιατί οι Ισραηλινοί μας βομβάρδισαν. Έχω ακούσει ότι είπαν, πως ήταν ένα λάθος, αλλά τι διαφορά κάνει τώρα;”
Μια έρευνα από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) για την βομβιστική επίθεση στο σπίτι της οικογένειας Dalou κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν “μια σαφή παραβίαση των νόμων του πολέμου”. Ο Mohamed al-Dalou, ο μόνος άντρας που βρισκόταν στο σπίτι, του οποίου το σώμα ξεθάφτηκε από τα ερείπια πέντε ημέρες αργότερα, ήταν ένας χαμηλής κατάταξης υπάλληλος της αστυνομίας, είπε το HRW. “Ακόμα και αν αυτός αποτελούσε τον στόχο, σύμφωνα με τους νόμους του πολέμου, η πιθανότητα ότι η επίθεση σε ένα σπίτι θα σκοτώσει μεγάλο αριθμό αμάχων την κάνει παρανόμως δυσανάλογη.” Εννέα από τα 10 θύματα της οικογένειας Dalou ήταν γυναίκες και παιδιά.
Η Bodour λέει ότι οι τρεις γιοι της, ηλικίας έξι, τεσσάρων και ενός, “κλαίνε συνέχεια για ό, τι συνέβη. Κάθε δυνατή φωνή, κάθε χτύπημα στην πόρτα τους επηρεάζει. Λένε:.. ” Μαμά, δεν θέλω να πεθάνω”.
Η Unicef, η υπηρεσία του ΟΗΕ για τα παιδιά, διεξήγαγε έρευνα λίγες ημέρες αφού τελείωσε η σύγκρουση, πήρε συνεντεύξεις από 545 παιδιά στις πιο βαριά πληγείσες περιοχές της Γάζας, για τα συναισθήματά τους κατά τη διάρκεια των οκτώ ημερών της βομβιστικής επίθεσης. “Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα παιδιά άκουγαν συνεχώς εξαιρετικά δυνατούς θορύβους από παντού” εξηγεί ο Frank Roni της Unicef. “Ήταν ένας εφιάλτης για αυτά και τους γονείς τους. Οταν ο κίνδυνος έρχεται τόσο κοντά, έχει ένα μεγάλο ψυχολογικό αντίκτυπο. Παιδιά όλων των ηλικιών δεν αισθάνονται ασφαλείς στα σπίτια τους, ήθελαν να κοιμούνται με τους γονείς τους, πολλά φοβόντουσαν να πάνε μέχρι και στην τουαλέτα, με αποτέλεσμα να βρέχουν τα κρεβάτιά τους . “
Κάποια στοιχεία από τον μακρύ κατάλογο των στατιστικών του Roni είναι τα εξής: το 91% των παιδιών ανέφεραν ότι είχαν διαταραχές ύπνου κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Το 94% δήλωσε ότι κοιμόντουσαν με τους γονείς τους. Το 85% ανέφερε αλλαγές στην όρεξη. Το 82% αισθάνθηκε θυμωμένο. Το 97% δήλωσε ότι αισθάνονται ανασφάλεια. Το 38 % αισθάνθηκε ενοχή. Το 47% μασούσε τα νύχια του. Το 76% ανέφερε κνησμό ή αίσθηση ότι είναι άρρωστο. Το 82% ότι ζούσε είτε συνεχώς ή συνήθως με τον φόβο του επικείμενου θανάτου.
Μπορεί επίσης να υπάρξει μια “μακροπρόθεσμη επίδραση στη δυναμική της οικογένειας,” λέει ο Ρόνι. “Τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους φοβισμένους, απελπισμένους, αβοήθητους, θυμωμένους, απογοητευμένους και ανίκανους να προστατεύσουν τα μέλη της οικογένειας τους. Αυτές οι εντατικές συγκινήσεις μπροστά στα παιδιά μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις.”
“Μερικά από αυτά τα παιδιά θα έχουν μόνιμα ψυχολογικά τραύματα από τη σύγκρουση, ιδίως εκείνα που εξακολουθούν να παρουσιάζουν σημάδια του στρες του φόβου από τον τελευταίο πόλεμο, την Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι, η οποία ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 2009 μετά από 22 ημέρες εντατικών επίθεσεων από το Ισραήλ”, είπε. “Ένας δεύτερος πόλεμος μέσα σε περίοδο τεσσάρων ετών φέρνει πολλές αναδρομές στο παρελθόν και ανοίγει εκ νέου τραύματα.”
Ακριβώς όπως και στον απόηχο της προηγούμενης σύγκρουσης, πολλοί κάτοικοι της Γάζας από την περασμένη εβδομάδα προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια της ζωής τους και να ξαναφτιάξουν τα κατεστραμμένα σπίτια τους, με την πεποίθηση ότι η επίθεση αυτή δεν θα είναι η τελευταία.
(πηγή :http://www.guardian.co.uk/world/2012/dec/11/gaza-child-killed-nothing-changed )
Για τους ανθρώπους της Γάζας λοιπόν, τίποτε δεν έχει τελειώσει κι ας έχουν διδάξει τόσα χρόνια, τι σημαίνει δύναμη, ψυχική αντοχή, τι σημαίνει ζωή, έχουν όμως κάθε δικαίωμα να νιώθουν θλίψη και θυμό για όσους ξεχνούν εύκολα και τοποθετούν τα παιδιά τους απλά ως νούμερα σε στατιστικές θανάτων, ψυχολογικών τραυμάτων και περιμένουν τους επόμενους μαζικούς νεκρούς για να τους ξαναθυμηθούν.
Το παρακάτω βίντεο δημοσιεύτηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 2012 στην σελιδα occupiedpalestine.wordpress.com, και είναι αφιερωμένο στα παιδιά της Γάζας, στα παιδιά αυτά που έχουν όνειρα, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου και που κάποιων από αυτά τα πτώματα γίνονται πρωτοσέλιδα στον Τύπο, σε αναρτήσεις στο νετ και μάλιστα αντικείμενα διαμάχης για το αν είναι ή όχι σωστό ή θεμιτό να δημοσιοποιούνται τόσο σκληρές φωτογραφίες….Ο ίδιος ο θάνατος και η δολοφονία παιδιών είναι σκληρή και απάνθρωπη, αλλά είναι μια πραγματικότητα και η πραγματικότητα αυτή οφείλει να προβληθεί. Κι όμως παρόλο την σκληρότητα των φωτογραφιών και την έξαρση των τότε δημοσιεύσεων, πολλοί ξέχασαν κιόλας…..
Στο βιντεο υπάρχει απόσπασμα από την ομιλία του αμερικανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Chris Hedges, ο οποίος καταδικάζει το Ισραήλ και τις ΗΠΑ για συνενοχή στις φονικές καταστροφές και την γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ ενάντια σε αθώους άντρες, γυναίκες και παιδιά της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ : http://occupiedpalestine.wordpress.com/2012/12/06/must-see-video-chris-hedges-assault-on-gaza-is-murder-not-war/
